De stille wateren van het Canal du Nivernais
Toen ik in de jaren 1984-1989 in de Amsterdamse Bijlmermeer op de middelbare school zat was er regelmatig onenigheid op het schoolplein. Er waren groepjes leerlingen die niet met elkaar overweg konden en ook ik moest kiezen aan welke kant ik stond. Liefst ging ik met iedereen om en vond iedereen mij lief en aardig. Dat was niet zo, maar ik vond zelf ook niet iedereen aardig. Ik stond in de pauzes het liefst bij het groepje oudere leerlingen in leren jassen dat rookte en blowde onder het afdak bij de ingang van de aula. Ze boden me een vorm van veiligheid op dat grote schoolplein. Er waren kinderen bij die uit oorlogsgebieden kwamen en littekens op hun ziel hadden. Sommigen hadden op straat geleefd en kenden maar een manier om zich staande te houden en dat was met geweld. Sommigen hadden wapens en daar kon je maar beter bij uit de buurt blijven. Dat wisten we van elkaar.
Het merendeel van de leerlingen van het Augustinus College was echter meer met zichzelf bezig dan met anderen. Heel normaal. De latere Jan Modalen. De middenmoot. De gematigden. De zwijgenden. De onverschilligen ook... Degenen die het net als in de moeilijke crisisjaren ‘30 mogelijk maakten dat Adolf Hitler en extreem-rechts de macht konden pakken, ‘het zou zo’n vaart wel niet lopen.’
De glijdende schaal waarbij waarschuwingen genegeerd werden en we weten allemaal hoe ongelooflijk wreed dat afgelopen is.
De Chaloraiskoeien onder de schilderskwasten van de blauwe lucht
Vandaag lees ik de resultaten van de Europese Verkiezingen van de afgelopen dagen. Extreem-Rechts rukt ook in Frankrijk op, niet verbazingwekkend als ik mensen beluister die in de Morvan wonen en niet gestemd hebben ´omdat het toch niet uitmaakt’ en ´we weten hier niet wat we moeten kiezen.’ Liever de koppen in het zand dan moeite doen en je melden bij de Mairie om op de stemlijst te komen en een Carte Électorale te krijgen die je nodig hebt… Europa lijkt ver weg als je je kop in het zand steekt, ik weet het. Als je je er echter ook maar een beetje in verdiept - wat ikzelf wél gedaan heb in de aanloop naar deze verkiezingen - dan blijkt dat alle welvaart die we kennen Europa ís. Het is waar we in leven, het is alles!
Ik ben nu bang dat het al te laat is en het maakt me woest. Dat ook ik binnenkort mijn huis met de parels in Frankrijk moet verlaten omdat het groepje met de grootste bek het voor het zeggen heeft gekregen, zonder met structurele oplossingen te komen om ervoor te zorgen dat onze Europese welvaart in stand blijft. En dat als ze hun zin niet krijgen agressie hun enige manier van communiceren is. Geweld en destructie, net als we weten wel wie in de jaren ‘30 van de vorige eeuw. Dat het merendeel van de bevolking opnieuw niets doet en toekijkt hoe de zorgvuldig opgebouwde naoorlogse structuren van Europa vernietigd worden, vernieling is zó makkelijk en opbouw is zó kostbaar en tijdrovend.
De parels waren blij met het weerzien met Gonny, net als ik. De Franse Pastorie waar ik begon na mijn emigratie bloeide weer even op toen ze er was. Wat een warm, inspirerend en mooi mens!
Gefrustreerd ben ik dus deze ochtend over mijn eigen laksheid en onvermogen dat ik zelf creëer door teveel te zwijgen. Het is té makkelijk Sas die struisvogelpolitiek. Ik heb wél een geweldige documentaire gezien op Arte over Brussel. Hoe het in zijn werk gaat daar. Er zijn veel mensen die in Brussel keihard werken om ervoor te zorgen dat mensen in Europa in andere landen kunnen wonen&werken. Er zijn mensen die de verbale strijd aangaan met andersdenkenden die onder invloed van Poetin erop uit zijn de Europese Unie van binnenuit te ondermijnen. Godzijdank zijn er mensen die dus níet in de onverschillige middenmoot blijven hangen maar hun leven op het spel zetten om ervoor te zorgen dat we in vrede kunnen leven. De dapperen. De helden van vandaag. Want ze worden bedreigd en ze worden gestalkt, het is allang gaande. Zien we dat dan niet? Het is lastig kijken met zand in je ogen, ik weet het.
Wie stapt er nog meer uit de schaduw van de zwijgzaamheid en heeft zijn stem uitgebracht op een van de lijsten van die mensen? Omdat ons leven er toch wél toe doet en omdat elke stem telt? Het klimaat, de samenwerking binnen Europa en met landen buiten Europa. Omdat we geen nieuwe oorlog willen en we lessen uit het verleden trekken. Ik probeer het en ik wil ook heel graag helpen met de taal als dat een drempel is, dus wie doet er met me mee? Niet meer zwijgen en een eigen ‘strijd’ aangaan met de andersdenkende mensen om je heen, is dat niet wat zou werken? Europa is namelijk óók onze eigen kleine wereld, de buren, het dorp, het is alles waar we in ons leven mee te maken krijgen. Open up en praat over wat er voor jou toe doet. Ik schrijf het op en zeg het tegen mezelf. Alleen samen komen we verder, in Europa, echt, het is niet anders en de hoogste tijd!
Oh ja… Luca is loops!
Dit wordt vervolgd t.z.t. in een nieuw blog.
Ha Saskia, ook bezorgd. Het verval van een rechtstaat. Er zijn ook verschillen met de opkomst van het fascisme. Weet niet of die verschillen nu groot genoeg zijn om het extremisme in te dammen. Wil graag met je in gesprek . Groet, Else
BeantwoordenVerwijderen