´Il faut cultiver son jardin,´ schreef Voltaire in zijn Candide ou l’Optimisme. Toen ik het tijdens mijn studie Frans aan de VU las, begreep ik natuurlijk wat er stond, het verhaal en de persoonlijke ontwikkeling van de hoofdpersoon, maar wat de schrijver écht bedoelde is later gekomen. Een oudere medestudente zei toen al dat zo’n studie zaadjes plant en dat de bloemen in hun eigen tijd zullen bloeien. De natuur kent haar beloop van de dingen.
Later zullen ook veel bloemen bloeien over de tijd waarin we nu leven. Als ik oud ben, maar zeer waarschijnlijk pas daarna. Bloeien die bloemen als klaprozen over de graven van onze zonen&dochters, nichten&neven die als soldaten moeten vechten? Wie van ons wordt er naar het front gestuurd als de oorlog in Europa verder uitbreekt? Iets zegt me dat het niet diegenen zijn die nu niet stemmen en vooral zwijgen, de onverschilligen, denkend dat dat er niet toe doet… Als ik zo denk ben ik blij dat ik geen kinderen heb en dan mag de kanker ook wel terugkomen. Als een excuus om er een eind aan te maken. Maar is dit wel waar?
Picasso, Joshua, Juliette, Terra en Luca
Want wie zorgt er dan voor mijn geweldige parels? Mijn tuin? De oude poes Jérémie? Het lijkt me het beste dat ik dat ik dat toch nog een tijdje zelf doe. Mijn honden geven mij altijd weer hoop en moed en dat begon al in 1998 met U.W.O. De zorg voor dieren is te vergelijken met kinderen hebben, schrijft Hélène Gateau in Pourquoi j’ai choisi un chien (et pas un enfant). Zij is een bekende presentatrice en dierenarts. Ik herken in haar boek wat een andere medestudente vlak na mijn studie zei toen ik U.W.O. had geadopteerd ; ´jij bent de eerste van ons groepje die een kind heeft.’ Ze zei dat tijdens een etentje in ons favoriete Turkse restaurant in de Pijp waar U.W.O. onder de tafel zijn riem had doorgekauwd en de keuken was ingelopen.
Mother of thousands
Vijf kinderen dus, met ieder zijn eigen talent en bijzonderheden. Met het gevoel dat je een hond altijd tekort doet zul je moeten leren leven als je eraan begint. Een hond heeft nu eenmaal niet alles te doen wat wij te doen hebben, hij maakt onderdeel uit van je leven en dat betekent dat je ook je aandacht aan andere dingen kunt geven. Dat zal hij moeten leren en gelukkig doen ze dat snel. Planten ook. Ik kreeg afgelopen winter stekjes opgestuurd van een kunstenares in Bretagne waar ik via social media bevriend mee ben geraakt. Ze had ze heel lief met watten in een luciferdoosje gedaan en opgestuurd en wonder boven wonder zijn ze ontkiemd en pronken nu op mijn eettafel. Ze krijgen zelf weer stekjes aan het uiteinde van de bladeren en zo kan ik ze zelf ook doorgeven aan anderen. De magie van het leven.
Met Luca van twee weken (september 2021)
Wonderen doorgeven, dat is in de kern ook wat ik met mijn kennel Australische herders doe. En ik zou daar in Nederland niet de ruimte voor kunnen vinden zoals ik hier heb. In huis met de puppykamer met uitloop naar de tuin, de tuin zelf waar ik nu tijdens de loopsheid de reutjes van de teefjes kan scheiden en het lijkt me dus voor iedereen toch maar het beste dat ik in Frankrijk blijf wonen. Zolang het kan gezien de politieke situatie en zolang het met de honden en mij goed blijft gaan. Toen ik zaterdag met Luca naar het Noorden van de Morvan reed om haar door een externe - door mij streng geselecteerde! - reu te laten dekken dacht ik serieus ´als het niet lukt ga ik gewoon terug naar huis, ondanks alle voorbereidingen, en dan hebben we maar geen nestje dit jaar.’ Wat een spanning!
Luca en haar vriendje L
Maar alle zenuwen waren voor niets! Luca was ronduit verrukt toen ze hem zag en ze had niet veel tijd nodig om hem uit te dagen, de dekking was één groot feest. Dat heb ik herhaaldelijk anders meegemaakt met dames die voor Picasso kwamen. Het is dus gelukt mede dankzij Picasso&Joshua die precies aangaven wanneer Luca haar ovulatie had en voor een geslaagde dekking wacht je dan nog twee dagen waarin de eitjes rijpen. Alles blijft teamwork hier en het werken aan de harmonie en de rust in huis dat ik dagelijks doe werpt zo telkens zijn vruchten af. Ik ben dankbaar dat ik dit mee mag maken, het geeft me hoop, moed en levenslust. Als de dingen anders zouden lopen is het ook goed, dan gooi ik het roer om. Maar voor nu is Luca mijn kleine wonder en ik wens iedereen toe dat ze hun eigen Luca vinden. Il faut cultiver son jardin, c’est tout.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten