Het huis met de parels deel 58 : regen, regen en regen…

Lieve Luca - alert als altijd - ziet de bui al hangen

Het is weer een natte dag in Saint-Honoré-les-Bains. Tijd voor een blog dus met wat nieuws uit het huis met de parels. Het huis dat boven nu helemaal opgeknapt is! Mijn atelier is ingericht, alle dozen, kampeerspullen en oude schilderijen zijn naar zolder verhuisd en ik ben zó blij dat ik nu weer een fijne, lichte en aangename ruimte in huis heb om nieuw werk te maken. Het was uiteindelijk helemaal niet veel kluswerk, dankzij Bo die tijd had om nog een handje te helpen en het leuk vond om ook de deur mooi te schuren en te schilderen is het écht een toffe plek geworden, veilig verscholen in het achterhuis. Sereen. Rustig. Met afstand tot het weggetje en langslopende toeristen. Zachte kleuren op de muren en vooral ´des Sas’ met mijn bekende schilderijen in wie ik vanaf 2009 persoonlijk thuis ben gekomen, net als in mijn twee romans en dichtbundel. 

De roman én het schilderij Stille taal mogen er weer zijn!

Ik heb dierbare herinneringen aan die eerste jaren in Markelo en daarna Lochem toen ik zeer productief was en veel huisjesschilderijen maakte, mede omdat mensen die zo leuk en warm vonden. Dat ben ik nu niet meer van plan. Wat niet betekent dat ik ze niet spontaan toch ga schilderen! Ik ben wat ouder - en natuurlijk veel wijzer geworden ;) - en benieuwd naar dat wat er komt als ik me opnieuw openstel voor mijn innerlijke wereld en die probeer vorm te geven. Ik herinner me de eerste creatieve therapie bij Scelta (2009) waarbij de opdracht was je innerlijke landschap vorm te geven. Nooit eerder was er een middel geweest om dat intuïtieve deel van mijn verbeeldingskracht vorm te geven en nu ontdekte ik verf en kwasten. Ik was de eerste die toen achter de ezel sprong en iets in me brak open en wilde eruit. Diezelfde avond kocht ik op Marktplaats mijn eigen ezel en die heb ik nog steeds. Het stof (nog bedankt Sven! 🤣) heb ik eraf gepoetst en alles staat klaar om te gebruiken. Een heerlijk gevoel! Ik ben er weer, of meer : ik mag er weer zijn en maken wat ik wil, wanneer ik wil en als het kan. 

In de zomer is het lekker koel in het achterhuis. 

De inmiddels grote pareltjes (Joshua is nu erkend in het LOF en bijna 14 maanden) genieten er ook van als ik de deur van het achterhuis open heb staan, ze hobbelen heen en weer van de tuin naar mij boven en halen inmiddels minder kattenkwaad uit. Behalve Luca dan die gisteren nog het bakje met kersenpitjes van tafel leeg at dat ik had laten staan en nu soms met haar voorpootjes op het aanrecht nèt bij de kaasjes kan die uit de koelkast op kamertemperatuur staan op te warmen. Ze heeft al eens eerder op die manier een kwart brie weggewerkt dat ik niet meer kon vinden. Het werden kale toastjes die avond… Oh oh die stoute lieverd! Iedereen die me kent weet hoe ongelooflijk dierbaar Luca me is en dat ik haar altijd alles vergeef. Zo gaat dat met een zielehond! 

Deze week is mijn lieve en trouwe vriend Willem er met zijn vriend Ludger. 

Het is verder een bijzonder fijne week die al lang vantevoren gepland stond. Willem is er! We kennen elkaar inmiddels meer dan tien jaar en zelfs mijn emigratie heeft - net als met Mirjam! - niets veranderd aan de vriendschapsband. Ik moet zeggen dat het steeds beter met hem gaat, dat mag ook wel als je bijna zestig wordt natuurlijk, maar het doet me goed dat het zo is. Meer vrijheid van de boerderij om te reizen, de Kilimanjaro te beklimmen en binnenkort een grote fietstocht te ondernemen geven hem meer vertrouwen en levenskracht. Ik merk dat ik Willems inspiratie over de natuur en het biodynamisch leven wel een beetje mis, mensen als hij zouden veel meer kans moeten krijgen hun kennis te delen in plaats van rechtse kortzichtige losers die nu in Nederland aan de macht zijn gekomen en niets aan verbindende oplossingen voorstellen, alleen maar dingen die met zorg zijn opgebouwd in no time af kunnen breken. Een zorgwekkende situatie die vrees ik, alleen maar erger wordt. 

Mijn kleine wereld met de pareltjes 

Wie ben ik denk ik altijd als het over politiek gaat. Wie ben ik om iets van maatschappelijke - en wereld zaken te begrijpen? Ik heb mijn normen en waarden en probeer voor harmonie te zorgen in mijn eigen kleine wereld met de parels en de mensen om me heen en mijn familie in Nederland. Ik zie daar het universele heus wel van in, dat heb ik geleerd van Arthur Japin en van zijn man Lex die mij bij het schrijven van Stille taal begeleid heeft. Bevlogener als toen kan een mens niet raken weet ik nu, maar dat geeft ook veel onrust, want wat moet je met zoveel enthousiasme? Het wordt bijna angstaanjagend. 

Toevallig kwam ik met het opruimen van de dozen dagboeken ed. de eerste foto’s tegen van de keer in de bibliotheek in Dieren toen ik voor zijn lezing Arthur een schilderij gaf dat ik nav. zijn roman Vaslav geschilderd had. Het was 25 september 2011. Die roman en vooral de ontmoeting gaf me nog meer vleugels om mezelf als kunstenaar verder te ontwikkelen en nu (ook alweer 13 jaar later!) hangen die foto’s opnieuw in mijn atelier. Dierbare herinneringen kunnen nog steeds een motor zijn voor zelfexpressie en mijn dank voor hun erkenning van mijn verbeeldingskracht zal ik altijd blijven voelen. Het gevoel dat wat ik ervaar bijzonder is en er mag zijn, vorm kan krijgen op zijn eigen persoonlijke wijze, dat is waar mijn kunst om ging en gaat. Ik hoop het de komende tijd weer meer ruimte te kunnen geven en mijn eigen stijl verder te ontwikkelen. 

Een paar foto’s van het atelier St. Honoré in mijn achterhuis. 

Met de ezel die al die jaren trouw op me heeft gewacht!