Het huis met de parels deel 72 : stille taal herleeft

 

Picasso in de late herfstzon 

De laatste dagen beginnen vochtig met dikke mist die gaandeweg de ochtend optrekt en plaatsmaakt voor de zon. Geen weer om meteen de deur uit te gaan met de honden. Ze vinden het ook prima om nog een paar uurtjes te wachten. Als je herders hebt zoals ik, dan is strakke regelmaat van de wandelingen vragen om gedram als je een keer niet gaat of op een andere tijd. In mijn afwezigheid weet ik niet wat voor ritme de oppas met ze had of hoe zij omging met hun vragen. Ik merkte alleen dat Picasso als ´de man in huis’ meer ruimte had ingenomen dan hij bij mij krijgt. Hij blafte meer dan anders, was feller tegen Joshua en dwingender naar mij. Helaas voor hem ben ik daar totaal niet van gediend, mijn eigen dominante aard komt dan boven en na een dag begreep Picasso weer wie het hier werkelijk voor het zeggen heeft. Het grappige is dat de avond voor ik naar Nederland vertrok Picasso al meerdere malen over de oppas heen stond die op de bank zat en ze corrigeerde hem niet. Ik heb het toen gezegd, dat ze dat niet moest toelaten. Meer kon ik niet doen en moest het in vertrouwen loslaten. Dat heb ik gedaan en er is (uiteraard) niks ernstigs gebeurd, ik ben er dankbaar voor dat ik rustig weg kon. 

Joshua, de incarnatie van zachtheid

Puber Joshua doet heel af en toe een poging op te klimmen in de hiërarchie door zijn vader te bespringen en uit te dagen. Dat heeft totaal geen effect, Picasso negeert hem volkomen, en het is zijn moeder Juliette die Joshua op haar beurt bespringt en dan moet Joshua Picasso wel los laten willen ze niet alle drie omvallen. Juliette berispt haar zoon keurig en Joshua is dan weer even in het gareel. Geweldig! Luca bemoeit zich er voor de verandering niet mee of blaft ze enthousiast toe, blij dat er iets opwindends gebeurd. Zo wordt de orde in de roedel elke dag meerdere malen bevestigd en leven Picasso, Juliette, Luca&Joshua in vredige harmonie samen met mij. Beter kan niet. Ik prijs me gelukkig dat we ontspannen kunnen zijn, niemand in huis verstoort op dit moment de harmonie of valt buiten de boot. 

Joshua, Juliette, Luca&Picasso, een gouden kwartet

Dat is weleens anders geweest… Het is intens verdrietig als een hond herplaatst wordt om redenen dat het niet meer gaat waar hij was, toch is het noodzakelijk in het belang van iedereen. Hartverscheurend. Een honden eigenaar die met meerdere honden leeft blijft vaak lang doormodderen zoekend naar andere oplossingen terwijl allang helder is dat het beter is honden te scheiden. Dit geldt ook voor het laten inslapen van een hond die oud en op is. Ik heb die gruwelijke beslissing nu al een paar keer moeten maken en afscheid moeten nemen van mijn beste vrienden en grote liefdes. Het is niet dat het makkelijker wordt als je het vaker doet, maar je leert wel sneller inzien dat de situatie onomkeerbaar is en dat hoe langer je wacht, hoe moeilijker het doorhakken van de knoop wordt. 

Mijn leefwereld met de honden is letterlijk te vertalen naar die van mensen. De emoties van verdriet, schuldgevoel en twijfel over de juistheid van de beslissing zijn hetzelfde en altijd weer is het zoeken naar manieren om om te gaan met respect voor de ander, het loslaten van de controle en vooral het volgen van onze intuïtie. We weten precies wat geboden is als we luisteren naar de stem diep van binnen. Die stille taal die altijd aanwezig is, maar vaak overstemd wordt door de dagelijkse ruis die we met elkaar veroorzaken. De kunst is om daar toch stil bij te durven staan en te doen wat goed is, leuk of niet leuk. Iedereen heeft een kruis te dragen en mag opgelucht ademhalen als hij het even neer kan zetten en er tegenaan leunen. Ons leven is als eb en vloed, oorlog en vrede en in dat soms tragisch contrast zullen we altijd leven. 

Op naar het holst van het jaar, de boeken liggen klaar.

Het huis met de parels deel 71 : Wintertijd

 

het gouden bos van Lochem

Afgelopen vrijdag heb ik Nederland weer verlaten. De dag ervoor maakte ik een laatste lange wandeling alleen met Luca door het gouden bos bij de Heidepol. Wat een luxe een hond! We kwamen op de grote zandweg de schaapskooi tegen, onderweg naar nieuwe grond om te begrazen, begeleid door drie werkende border collies. Geweldig om te zien, maar Luca maar even aangelijnd. De weggetjes waar ze gelopen hadden roken sterk naar hun natte schapenvachten en ze waren bezaaid met vele kleine keuteltjes. Luca kon ze laten liggen gelukkig. Ze at toch al niet zo goed in haar eentje, haar motivatie zit hem in andere dingen en zonder de druk van de roedel hoeft het voor haar niet zo. Een van de borders kwam even gedag zeggen, een reutje. Luca vond de ontmoeting spannend, maar ze deed het keurig. Wat is het toch fijn om een goed gecodeerde hond te hebben! 

Luca, het zonnetje van mijn leven

Ik heb een keer eerder meegemaakt dat het bos bij de Heidepol in goud veranderde. Dat was als ik het goed heb op 1 januari 2014 dus ruim 10 jaar geleden. Ik herinner me dat ik toen besloten heb om - als dat zou lukken - naar Frankrijk te verhuizen. U.W.O. was er nog, Régis ook. U.W.O. was al oud en is een jaar later overleden. Ik vond afgelopen week mezelf en diezelfde verrukking en troost in de natuur terug als toen. Een moment om in verbinding met het goddelijke eens stil te staan bij diepere verlangens en dromen. Vragen komen op over hoe gaat het nu eigenlijk met me en loopt mijn leven in overeenstemming met mijn ziel? Misschien is het ook de leeftijd dat een mens zich opnieuw zulke vragen stelt, een soort midlifecrisis die ik alleen niet zo ervaar. Ik ben nu 52 en ervaar meer zekerheden dan vroeger, juist in het loslaten van het streven naar dingen die eigenlijk geen zinnige betekenis geven, niet bij me passen en mensen bij wie ik geen gelijkwaardigheid voel. Op een gegeven moment weet je gewoon steeds beter wat werkelijk belangrijk voor je is. 

Een hoogtepuntje tijdens mijn verblijf : boerenkool met Willem&Luca die het vooral op Willems worst gemunt had.  

De spinnendraden in het bos herinnerden me aan degene die ik was voor ik naar de Morvan verhuisde, enthousiast bezig met Pays-Sas, mijn schilderkunst, bijles, de Kunstroute en het bruisende leven in Lochem. Nu zie ik in die draden ook generaties spinnen die hun genen doorgeven zoals ik dat nu als fokster van Australische herders ook doe door de keuzes van ouderhonden die ik voor mijn kennel maak. Vanuit je eigen levensgeschiedenis kun je mooi bezien hoe je je als mens ontwikkelt. Ik zei de achterkleinkinderen van de spinnen van toen gedag en terwijl ik naar de auto liep kwam er een leuke bleu merle Australische herder aan die meteen een klik met Luca had. Hij was iets te groot en te grof voor het ras en bleek inderdaad een kruising te zijn. Ik voelde me stilletjes van binnen een beetje gloeien bij de complimenten van het stel en ze zouden mijn site in de gaten houden. Wie aan een Aus begint wil er nu eenmaal graag meer. Ik begrijp hen volkomen! 

Dag lief Lochem! 

Bij thuiskomst in Saint-Honoré-les-Bains vond ik een mooi schoon huis met een hoop gezellige drukte. Picasso, Juliette, Joshua en Jamie waren door het dolle heen en ik hoop voor de buren dat dit niet de hele tijd dat ik weg was zo geweest is, maar afgaande op de berichten van de oppas denk ik het niet. Luca en ik moesten flink schakelen, maar dat ging heel natuurlijk en vanzelfsprekend. En nu is het zondagochtend en de rust is redelijk weergekeerd. De parels zijn weer in het gareel onder mijn strenge doch rechtvaardige bewind haha. 

Ik heb me tijdens die gouden wandeling voorgenomen de komende tijd meer prioriteit te geven aan mezelf in plaats van aan de kennel. Ik houd van mijn hondenleven, absoluut! De vorm waarin ik het giet gaat alleen een beetje afgeslankt worden. Gezien de ontwikkelingen met mijn moeder en haar Alzheimer ben ik van plan vaker naar Nederland te gaan dan een keer per jaar. Nu zijn mijn ouders er nog en het was ontzettend fijn om samen te zijn en door de ziekte van mijn moeder ook de minder leuke kanten van het leven te kunnen delen. Daar ben je familie voor. Hoe vrij we ook lijken, we zijn niet alléén op zichzelf staande mensen, iedereen draagt zijn genen en levensgeschiedenis met zich mee. Ik heb geaccepteerd waar ik vandaan kom (dat was weleens anders!) en nu ontdekt dat ik er zelfs trots op ben en dat ik me goed voel met het voortzetten van de goede dingen uit de lijn waaruit ik als klein meisje gekomen ben. Ik heb nooit kinderen gewild, maar jezelf persoonlijk zoveel mogelijk ontwikkelen draagt ook bij aan versterking ervan. En dat geldt ook voor de honden. 

Met mijn moeder op de Lochemse Enk, ze vond het moeilijk te accepteren dat we door de mist geen uitzicht hadden. 

De afslanking van mijn kennel houdt in dat ik gisteren de beslissing heb genomen voor Luca’s dochter Jamie een familie te zoeken en die komt straks al kennismaken. Als het niet klikt is er een tweede die belangstelling heeft. Het ging ineens heel vlot, Jamie is ook een heel erg mooi hondje met een super karakter. En goede dingen gaan in het leven snel, dat heb ik al vaker gemerkt… Beter dan dit hondje vanuit de rasstandaard bezien heb ik in voorgaande nestjes niet gehad geloof ik, maar ook ik moet er - net als de families die een pup willen - helemaal voor openstaan en klaar voor zijn en dat ben ik nu niet. Niet genoeg. Ik kijk wél uit naar volgend jaar en een tweede nestje met dezelfde reu en Luca als de omstandigheden daarvoor zorgen. Voor het zover is geniet ik eerst van de stille wintertijd en ik hoop met Picasso, Juliette, Joshua&Luca fijne lange wandelingen door de Haut Morvan en soms de Achterhoek te gaan maken, dat is er de afgelopen jaren minder van gekomen doordat ik steeds pups had en me daar aan aanpaste. Het weer speelde ook een rol, de vele regen maakte de bospaden behoorlijk onbegaanbaar dus laten we maar duimen dat komende winter droger wordt. Alleen met de vier volwassen honden hoop ik ook snel weer een reüniewandeling te kunnen organiseren, dat zijn toch de echte kersen op mijn Franse kenneltaart. De slingers die we zelf ophangen in ons leven. 

Joshua, Juliette, Luca&Picasso, een subliem kwartet om intens van te genieten. 

Het huis met de parels deel 70 : Nederland, land van melk en honing

Ma

Liefst zit ze in de zon met iemand te babbelen. Oeverloos. Ongeremd. Haar dementie maakt dat ze zichzelf constant herhaald, als een vastgelopen langspeelplaat. Als je er iets van zegt dan kan ze boos worden of ze ontkent het lachend. Dan ligt het aan jou. Mensen die haar niet goed kennen vinden haar opgeruimd, gezellig en sociaal. Ze vraagt op straat alles aan iedereen en pas als het een keer of drie gebeurd is zie je mensen bedenkelijk gaan kijken. Soms valt er dan een kwartje en soms niet. Het grenzeloze went, ook voor mij. Ik ben nu pas een paar dagen in de buurt, maar ik geloof dat we gisteren al door haar gebruikelijke vocabulaire heen waren. Haar wereld wordt in alle opzichten beperkt en ze voelt het en biedt op haar manier zoveel mogelijk weerstand. 

Luca, een hond met vele talenten

Na haar nestje is Luca nu therapiehond, gevoeliger dan de andere honden voor menselijke stemmingen en buien en als geen ander in staat om fysiek dicht bij je te zijn en pas met veel tegenzin je schoot te verlaten. Bij aankomst vonden mijn moeder en zij elkaar onmiddellijk weer, een natuurlijk gegeven. Luca is voor mij vanaf de eerste seconden een bijzonder pareltje, en alsof ze dat weet gedraagt ze zich ook zo. Luca straalt uit dat ze er is, ze heeft iets stoers en gevoeligs tegelijk. Ja zo baas zo hond zouden mijn vrienden zeggen… Inderdaad. Ik denk dat het niet anders kan als je zó dicht op elkaar leeft zoals ik met mijn honden doe, dat je dan gedrag en gevoelens van elkaar overneemt. En als ik ergens trots op ben dan is het precies dat contact dat ik met ze heb en als ik zie dat mijn moeder dat ook met haar heeft. 

Wandelen met Willem op de Lochemse berg, dank voor de leuke foto’s lieverd! 

Afgelopen zaterdag zijn de laatste twee pups pas opgehaald door hun familie. Twee uur later kwam de oppas en zondagochtend héél vroeg (ik kan toch nooit slapen als ik zo’n eind moet rijden) liet ik alle zorg voor kleine Jamie van acht weken achter bij de oppas, Picasso, Juliette & Joshua. Een nieuwe ervaring van loslaten en vertrouwen, maar als het niet goed zou voelen dan had ik dat zelfs op het moment van vertrek niet gedaan. Dat wisten ook de families van de pups. Als ik toch ergens gaandeweg de tijd dat de pups groeien en zich ontwikkelen twijfels krijg dan gaat de pret niet door. En zo liep alles toch volgens plan… De pups liepen op hun familie af of ze ze al jaren kenden en ik reed weg in het donker of ik dat elke week doe. Bijzonder. Dankbaar. 

Mijn vader op zijn praatstoel

Het was een jaar geleden dat ik mijn ouders live gezien had. Door de intensieve zorg voor mijn moeder was het contact met mijn vader al vrijwel dagelijks, maar dat is toch anders dan in het echt bij elkaar zijn en letterlijk voelen dat de ander er is. Hij gaat door een hel kan ik wel zeggen, waarbij er ook heus nog wel wat verlichtende momenten zijn, maar de meeste dagen zijn ronduit uitputtend en zo wordt ook hij langzaam gesloopt door mijn moeders ziekte. De laatste jaren zijn bij hem vele onvermoede talenten noodgedwongen boven gekomen, wie had dat ooit gedacht. Hij kookt nu, doet de was, de boodschappen, de administratie en hij houdt alles in de agenda bij : de hulp, de welzijnswerkers, de huisarts, de casemanager en natuurlijk de ´leuke dingen,´ de uitjes met de mensen uit hun appartementencomplex, etentjes met andere mensen die langskomen, hij organiseert in Lochem jeu-de-bouletoernooien en probeert zichzelf intellectueel scherp te houden door als het kan toch wat te lezen of te schrijven. Dit alles op zijn bijna negenentachtigste naast de 24-uurs mantelzorg per etmaal, zeven dagen in de week, voor mijn aftakelende moeder van vierentachtig. Wie doet het hem na, ik in ieder geval niet.  

Samen lekker eten kunnen we goed

Mijn vader zegt straks als ik hem zie vast dat het toch niet nodig is om dit allemaal zo te benoemen. Nee lieve pa, dat is ook niet nodig, het hoeft niet, maar ik doe het toch. Bewust. Voor jou, voor ma, voor Marike, voor mezelf en voor al die families die net als wij getroffen worden door dezelfde ziekte. Dementie is slopend en je moet van goede huize komen wil je in staat zijn op een menswaardige manier met een patiënt én zijn naasten om te blijven gaan. Het bloed roert zich regelmatig onder je nagels om het tegenkomen van zoveel weerstand, agressie en nietsontziend grillig gedrag. En niemand kan er iets aan doen, de patiënt niet, de zorgverleners niet en de mantelzorger al helemaal niet : het hoort bij de ziekte. Arme pa. 

Vol bewondering zie ik gelukkig óók aan hoe zich om mijn moeder heen een veilig netwerk spant, met mijn vader bovenaan die haar elke dag meemaakt en de meeste dingen te zeggen heeft. Dit is precies waarom zij met pijn in het hart de mooie Morvan hebben verlaten; de korte lijntjes van de zorg die mijn moeder nu nodig heeft. Het is zoals het is. Het leven loopt zoals het loopt, en een mens kan dit maar beter accepteren, want verzet leidt tot niets. Terwijl ik dit blog eindig, vallen om mijn chalet in het bos heen de blaadjes van de bomen. Een nieuwe herfstdag kondigt zich aan. Ik ga ervan profiteren, met mijn vader en mijn moeder en lieve Luca die het rijk van mijn armen helemaal alleen heeft. Terecht na haar zorg voor zo’n prachtig nestje! 

Luca op de Heidepol bij Almen