Het huis met de parels deel 67 : een vreemde stilte vannacht

 

Stil afscheid van 18 jaar liefde&trouw

Het was vreemd stil in huis vannacht. Meestal hoorde ik hem tegen de ochtend door het open raampje binnenkomen, de trap op hobbelen en brokjes eten op de overloop en rommelen in de kattenbak. Vannacht niet. Toen we naar bed gingen en de honden een laatste plasje deden, hoefde ik niet op te letten waar hij was, binnen of buiten. Het hekje hoeft niet meer op de trap zodat Luca niet stiekem naar boven loopt op een onbewaakt moment en zijn brokjes opeet. De laatste weken liet hij alles lopen waar hij gelegen had, buiten groeide de stapel oude dekens, vetbedden, kleden, het futon van de bank en het vorige week nog gekregen matrasje van mijn lieve achterburen. Binnenkort de stapel maar naar de déchèterie brengen want die lucht gaat er niet meer uit. 

RIP lieve Jérémie, in de tuin bij je moeder Zusje 

Ik heb hem nog erg verwend gisteren. Makreel, karnemelk, brie en vooral met veel verhalen die we samen beleefd hebben. Jérémie was een praatpoes, hij gaf altijd weerwoord. De overgang van Lochem naar Cussy-en-Morvan was traumatisch voor hem, Zusje&Zidane. Ik wist het. Een lang auto traject is niks voor poezen. In eerste instantie had ik Valérie de dierenarts ook gevraagd hem thuis in te laten slapen, maar met het nestje van Luca is het hier best druk en ik wilde alle tijd en rust voor hem dus toch maar even in de auto naar de dierenkliniek in Moulins-Engilbert. Hij was kalm onderweg, ik kon hem bij vertrek ook heel rustig in zijn reismandje doen. Soms miauwde hij wat en dan praatte ik tegen hem, zijn gemiauw werd dan zachter. Eenmaal aangekomen heb ik hem helemaal niet meer gehoord, hij keek om zich heen en terwijl ik hem bleef aaien gaf hij me kopjes en toen het moment daar was zakte hij heel lief in slaap. Beter kon niet. 

Luca&Jérémie, beiden rood en beiden bij mij geboren 

Het laatste stukje Nederland in huis is heengegaan. Een lijntje met Markelo was er nog, een heel leven samen, het is niet niks. Ik kan niet stoppen met huilen, maar dat hoeft ook niet. Het hoort erbij. Sommige poezen zijn net honden, ze willen alleen maar bij je zijn en voelen haarfijn aan hoe je erbij zit. De stress rondom Terra die teveel ruimte in de roedel in ging nemen heeft het er voor Jérémie niet makkelijker op gemaakt, voor niemand eigenlijk. Zij heeft een nieuw plekje gevonden in de Loire Atlantique, vanuit Elly laten we haar binnenkort naar daar vertrekken, in vertrouwen dat ze het goed krijgt. Dat maakt het wel veel voor mij, natuurlijk ben ik ook verdrietig om haar, dat ze weg moet gaan, maar een andere oplossing was er niet. De pups van Luca&Liedown geven troost en afleiding, ondanks de schaduwen die het vertrek van Terra en het heengaan van mijn kleine Jérémie met zich meebrengen. Nieuw leven in de wetenschap dat ook daar op een dag een einde aan komt. Ik hoop dat de nieuwe families zich hier ook bewust zijn, dat dit erbij hoort, maar anders zorg ik daar wel voor. Voor mij is het nu geen goed moment om een pup te houden, hoe graag ik dat uit dit nest ook zou willen, maar dat wordt echt teveel. Laat straks eerst voor langere tijd het stof maar weer neerdalen, de modder in de beek zakken en zo het water helder krijgen, dat is altijd goed. Een mens kan nu eenmaal niet alles. 

Luca is de liefste mama die er is 

 

Het huis met de parels deel 66 : de kracht van herhaling

 

Uitzwermende patronen

In ´De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry’ (van Rachel Joyce) lees ik over een gepensioneerde man die jaren vastzat in zijn leven, in zijn huwelijk en zijn werk, maar dankzij een brief uit het verleden is gaan wandelen in het geloof daar de schrijfster van die brief langer door te laten leven. Een feelgoodroman met dank aan lieve Helga. Genietend van de fijne woorden leeft mijn ziel een beetje op na de perikelen rond het andere huis waar ik vorige week over schreef. Wat is het toch fijn te doen waar je van houdt en je niet te laten meeslepen door huizen, mannen of andere mensen die graag dingen voor je invullen en denken dat je daar op zit te wachten. Laat mij maar lezen en schrijven omringd door mijn honden! Het is echt niet zo moeilijk simpel te leven. 

Luca dag 55 van haar dracht

Ik zit eigenlijk maar op een ding te wachten en dat is Luca’s nestje. En dan bedoel ik niet onrustig en drammerig wachten, ongeduldig, nee nee ik doe dat dit keer heel beheerst en beseffend dat wat er nu is er straks als de pups er zijn, niet meer is of anders. Ons ritme, het tropenrooster van de koele vroege wandeling en de langere siësta na de lichte lunch in de middag en ´s avonds B&B vol liefde of Harold Fry in de tuin als er niet teveel toeristen langslopen en natuurlijk de voorbereidingen van de bevalling. Ook denk ik na over Luca die straks met haar pups bezig is en dan de eerste tijd niet meer mee zal lopen. En houden we een pup van haar en Liedown? Een mooie reu van een kleiner formaat voor de toekomst? Of een lief teefje zoals haar moeder is? 

Met Luca van zes weken, ik wist onmiddellijk dat ze bij ons zou blijven

Terra die zich ontpopt als zeer welwillend het voortouw te trekken en Juliette die op haar oude dag nog altijd gekke buien heeft waardoor Picasso enthousiast gaat blaffen, immer respectvol naar zijn koningin. Joshua blijft heel plooibaar en makkelijk. Zelfs zijn oren zijn nog altijd niet gefixeerd en hij blijft plassen zonder zijn poot op te tillen. Hij hoeft niet hoog te mikken, die ambities komen later. Misschien pas als zijn vader Picasso met pensioen gaat en gecastreerd is. Ook daar denk ik over na, wat is het goede moment? 

Jérémie lust ook wel een stukje makreel

Er zijn dus toch nog veel gedachten over de toekomst in het leven in het nu terwijl Luca’s buik in volume toeneemt. Dat maakt het ook uitdagend en spannend. De kracht van de herhaling van de dagelijkse zorg voor de honden, de poes, het huis en de tuin geeft mij het gevoel van zinvol leven, als ik er niet ben weet ik niet wie dat allemaal zou doen. Logisch gezien niemand, maar ook niemand die het zo zou doen zoals ik, iedereen is immers anders. Wat ik belangrijk vind, is dat voor een ander niet. Mijn honden gaan voor. Ze zijn mijn leven, mijn passie en ze geven er zin aan. Dat weet ik al heel lang en met de jaren wordt dat sterker en met de groei van mijn roedel helemaal. 

Onweerstaanbaar lief 

Voorlopig is dit het laatste blog, het zomerweer houdt nog een tijdje aan en hoera! We zijn alweer op de helft van het hoogseizoen! Als de pups naar buiten kunnen, is het hopelijk weer wat rustiger om ons huis… 

Terra, Juliette, Joshua, Picasso en Luca : 

een mooi en braaf klasje! 

Het huis met de parels deel 65 : Een ander huis

Achter de geraniums 

Terwijl veel mensen op vakantie zijn, blijven wij thuis in afwachting van het nestje van Luca. Thuis zijn in zo’n heerlijk koel huis op zo’n veilige plek in zo’n prachtig dorp, dat moet gevierd worden en dat doe ik met lekkere etentjes met lieve mensen, fijne momenten langs het kanaal met de honden en veel bloemen in de tuin. Eerlijk is eerlijk, ze waren in de aanbieding bij tuincentrum Huguet. Twee hangplanten of bakken voor de prijs van een dus ik moest mijn slag slaan aangezien de vele regen en onweersbuien de petunia's die er al hingen geen goed hadden gedaan. Het zijn echt bloemen die zon willen, van teveel nattigheid gaan ze schimmelen. En geef ze eens ongelijk ! 

Marianne houdt trouw de wacht 

Jérémie is ook weer een beetje opgeleefd. Hij heeft soms hele slechte dagen, dan loopt hij maar te miauwen en wil naar binnen als de deur dicht is en weer naar buiten zodra hij binnen is en de deur gesloten. Ik heb van begin af aan in dit huis geen kattenluikje gewild, de deur of een raampje is toch vaak open en ik neem na hem geen poezen meer. Maar als het stormt zoals na de hittegolf van vorige week dan is het lastig. Jérémie wil gewoon niet opgesloten zitten en ook niet in de regen, zelfs niet onder het afdak, dus dan is zijn klaagzang te horen. Hoe ouder hoe eigengereider. 

Liefst ligt hij de hele dag tegen me aan te spinnen en zijn lange nagels in mijn blote been of voet te klauwen

Poes was niet de enige die worstelde met zichzelf. Ik liep afgelopen week ook te stressen en niet alleen vanwege de verstikkende hitte. Ik had namelijk een ander huis op het oog. Dit keer echt een buitenkansje! Een oude fermette met twee hectare grond en de mogelijkheid er nog eens twee hectare bos bij te kopen. Ideaal voor de honden! Het was betaalbaar én gerenoveerd. Niet te ver van hier. Weg bij de vele passanten, weg bij andere honden uit het dorp, maar vooral weg bij mijn ergernis om ´al die toeristen.’ Echter zoals zo vaak al in mijn leven gebleken is, is wegvluchten geen goede oplossing. Want in die leuk ogende fermette zijn ongetwijfeld weer andere dingen die me gaan ergeren (en erger dan de huidige!) en zo kun je eeuwig door blijven gaan met weglopen. Een bekend patroon, een bekende trigger in mijn leven en een valkuil als emoties oplopen. 

… want we wonen toch al zó leuk… 

Dus de verleiding was erg groot, maar ik heb hem na veel wikken en wegen tóch weerstaan. Yes! We wonen immers al geweldig, er is ook maar één echt Huis met de parels! en voor rust in de roedel kan ik op andere manieren zorgen; Terra apart zetten, de andere honden naar binnen doen en de muziek aan of toch een ren achter het huis maken. Het offer om dit huis uit te gaan is echt te groot, daar krijg ik spijt van, plus dat verhuizen altijd geld kost en het zijn al dure tijden. Ik ben dankbaar dat ik hele lieve mensen om me heen heb die mee wilden denken en mijn gedachten aanscherpen. Sparren is essentieel bij belangrijke beslissingen. 

Het uitzicht was er wel geweldig! Ik rijd er nog weleens langs  dan kan ik daar ook gratis van genieten. 

Vandaag op de rommelmarkt in het dorp een mooi mandje voor bij het toilet in dit huis gevonden en een prachtig blauw spiegeltje in een bijpassend doosje. Niet alleen een leuke herinnering aan een goede dag maar vooral na deze week. De kracht van geluk creëren zit hem soms écht in jezelf overwinnen in plaats van streven naar idealen buiten jezelf… Soms is het goed om elders opnieuw te beginnen, tuurlijk, maar als je dat al vaker (drastisch) gedaan hebt en er dit keer geen grondige reden voor is dan kun je beter jezelf eens diep in de ogen kijken en voelen. Vandaar dat prachtige spiegeltje van de rommelmarkt. Geluk kan soms heel klein zijn. 

Inzicht in jezelf voor maar twee euro!