Het huis met de parels deel 64 : de eerste hittegolf van het jaar

Half 10 ´s ochtends en nu al 30 graden in de schaduw 

Voordat we ons binnen terugtrekken waar het koeler is, zit ik nog even op het witte bankje onder de eik achter in de tuin. Langs de grote weg blaft Caline, de Mechelse herder, er gaat een vliegtuig laag over en overal dicht om me heen klinkt snel gehijg van de honden die het warm hebben. Juliette soest weg onder de struiken voor me, Picasso, Luca, Joshua en Terra liggen achter me te puffen. Vogeltjes kwetteren in de jungle tussen ons en de achterburen. Misschien loopt Jérémie erdoorheen, dat doet hij soms. Het paartje bosuilen heb ik al een paar dagen niet meer gehoord, maar dat geldt ook voor de eksters en andere vogels. Deze zomer zijn hun kleintjes uitgevlogen en nu hoeft het nest niet meer verdedigd en de mannetjes hoeven de vrouwtjes ook niet meer het hof te maken met mooie liederen. Sommige vogels zijn misschien naar elders vertrokken, maar dat weet ik niet zeker.  

Terra ligt op de beste positie om weg te stuiven als er iemand langs komt lopen, dat moet immers ook gebeuren

Juliette vindt alles best als ik er maar ben 

Als ik rechts van me kijk dan zie ik bijna het huis van de buurman niet meer, het is helemaal opgenomen in het wispelturige groen. Dat was zes jaar geleden wel anders, toen was er nog een tuin en stond het te koop. Ik klaag niet, liever veel groen dan elke dag nieuwsgierige blikken naast me en het gevoel bekeken te worden bij alles wat ik doe. Dit geeft de meeste vrijheid en privacy, ook al moet ik veel snoeien. 

De oleander die ik op mijn verjaardag heb gekregen bloeit prachtig in dit warme weer 

Het valt me nu ik hier even zit, pas op hoeveel vliegverkeer er overgaat. Soms zijn het straaljagers die door de geluidswal gaan wat enorme dreunen geeft waarbij de ramen rammelen. Ook dat hoort bij de Morvan die toch over het algemeen stil is. Stiller dan veel plekken. Stiller dan Nederland. In Nederland herinner ik me mijn fijne wandelingen met U.W.O. en Régis op de Heidepol tussen Lochem en Zutphen. De Schipbeek waar ze altijd konden zwemmen. Toch bleef je daar overal zoemende achtergrondgeluiden horen, er is altijd wel een weg in de verte. Ook ´s nachts. Dat was een belangrijke reden voor mij om naar de Morvan te vertrekken, die ultieme stilte. Ik zou het bijna vergeten in de hectiek van het alledaagse. Goed om er nu even op het bankje stil bij te staan, dat doe ik tegenwoordig te weinig. 

De nieuwe struikjes die ik dit voorjaar geplant heb doen het goed behalve de ribes, die is niet aangeslagen

Het is best gek dat ik nu alleen leef met vijf honden, iets wat ik verder altijd wel geweten heb en wat volkomen natuurlijk voor me voelt, maar hoe meer honden hoe meer lawaai ze ook produceren naast al die positieve dingen van het leven in een roedel. Hoe vaak op een dag roep ik niet ‘houd eens op!’ of ‘upperdepuperdepup’ (vraag me niet waar dat vandaag komt, maar het floept er altijd het eerste uit) of de naam van meestal Terra of Luca die het felst zijn, alles in de hoop ze te laten stoppen met blaffen. Dat is een minder leuke kant van het leven met meerdere honden, dat ze elkaar aan steken, maar verder is het plezier dat we hebben heel groot. De verstandhouding is nu ook goed tussen iedereen, ondanks Luca’s hormonen die natuurlijk hoogtij vieren (nog ongeveer twee weken dan komen haar eerste pups) en Terra die nog jong is en in de bloei van haar leven. Teefjes zijn altijd fel op elkaar. Reutjes zijn zoveel relaxter en makkelijker. Samen vormen ze bij mij een mooi harmonisch geheel waar ik stiekem heel erg trots op ben. 

Floris, onze stille aanbidder 

De twee houtduiven koeren luidkeels naar elkaar vanuit hun eigen boom. Waar zouden ze het over hebben? Ik hoor ook meerdere gierzwaluwen heel laag door de lucht gaan. Daar zijn de vliegjes en mugjes. Er komt meer regen en onweer aan, hoewel er vannacht ondanks de voorspellingen en Code Orange niets gevallen is. Ik zag wel lichtflitsen in de verte, de ramen van mijn slaapkamer stonden wagenwijd open. Toch was het evengoed zo ontzettend warm dat ik er niet van kon slapen. Straks maar een goede siësta op de bank, veel meer kun je niet met dit weer. Ik ga zo naar binnen toe. De luiken zijn al dicht, ik heb zeven gekookte eitjes klaarliggen, twee voor in mijn linzensalade die ik ga maken en voor de hondjes ieder een hele, omdat ze zo vreselijk lief zijn en er ook niks aan kunnen doen dat er een hittegolf is. 

Terra, Joshua, Luca, Picasso&Juliette afgelopen week langs het prachtige en stille Canal du Nivernais

Lekker even afkoelen 

Het huis met de parels deel 63 : samenleven met vereende krachten

 

Wat doe je? (Luca) 

In een huis met vijf Australische herders kun je vrijwel niets ongemerkt doen, of het moet boven zijn terwijl zij beneden blijven. Vooral dingen als dweilen of ramen zemen zijn ingewikkeld, of erger : je schoenveters strikken! Onmogelijk. Ik zag in een documentaire op Arte over wolven dat wolven voor ze op jacht gaan een soort ´vergadering’ houden, waarin ze controleren of iedereen fit is en ´afspraken’ maken over wie welke positie inneemt (afhankelijk van leeftijd en gezondheid) en dat verklaart waarom honden bij jouw eerste gedachte aan een wandeling en de eerste tekenen van schoenen of jas aan of je sleutels pakken, druk worden en duidelijk maken dat ze klaarstaan. Halsbandjes om, riemen mee, poepzakje, koekjes, een heel ritueel vergelijkbaar met de wolvenvergadering. Wat in de genen zit, verloochent zich niet, dat blijkt wel. 

Eenmaal op jacht is er bij mij harmonie en eendracht in de roedel, zo wil ik het en niet anders, punt. 

Leven zoals ik met de honden doe is anders gezegd met vereende krachten, veel handelingen zijn automatisch en moeiteloos. Dat is wat betreft de dagelijkse dingen. Zodra iets afwijkt - ik veroorzaak dit meestal met mijn mensen agenda maar ook door hun hormonen of loopsheid - in de beleving van de honden, dan is het een heel ander verhaal. De roedel leider die er NA de jacht ALLEEN opnieuw op uit gaat ZONDER hen, dat is niet des wolfs en compleet absurd natuurlijk. Ten eerste zijn we net geweest en is er daarna tijd voor wat lekkers, drinken en rust, ten tweede is het zeer gevaarlijk om in de jungle die er buiten is ALLEEN weg te gaan. Wie naar de nieuwe serie van B&B vol liefde kijkt heeft vast opgemerkt dat Mirjam in het Zuid-Afrikaanse Krugerpark haar mannelijk bezoek daarmee ook instrueert, de Big Five loopt door haar accommodaties! Je zag haar gast denken : WTF… Geen Wifi, geen water, geen elektriciteit, opgesloten in een hutje, wat doe ik hier! 

Zeer vermakelijk. 

Een warme vroege morgen langs het Canal du Nivernais 

Afgelopen week ben ik toevallig weer eens langs geweest bij mijn beide Franse buren, eerst aan de linkerkant waar ik koffie kreeg en een rondleiding om de prachtige zelfgebouwde kikkervijver heen achter in de tuin, we zien elkaar niet vaak maar het leidt altijd tot fijne gesprekken en in dit geval bij mij geruststelling dat ik als vreemdeling bij hen welkom blijf. Dat wist ik al wel maar na die heftige verkiezingen twijfelde ik overal aan en dat heb ik even kunnen uiten. 

En toevallig een dag later bij mijn andere Franse overburen iets meer naar rechts die ik sinds de Coronatijd wat beter ken en waar ik ook een beetje mijn hart uit mag storten over de huidige stand van zaken in mijn leven. We praten over van alles; onze familieleden en heikele kwesties in de wereld, maar ook over mijn gezondheid en die van hen, het leven valt nu eenmaal niet altijd mee. 

Het leuke is dat met een kop thee erbij schrijven altijd een onderwerp van gesprek is, de buurman is bezig met zijn biografie en krijgt daarbij auteurs begeleiding zoals ik dat van Lex kreeg. Alleen hij zit in een groepje met andere beginnende auteurs en daar krijgt hij dus ook van meerdere mensen feedback. Ik heb aangeboden hem te helpen en mee te lezen als hij zo ver is. Ik ben benieuwd of hij dat doet, het lijkt me erg leuk en wellicht steken we er beiden iets van op. 

The best place to be is bij de Gallo Romain in Autun

Meer goede gesprekken over het hondenleven met zijn ups en downs voerde ik met twee van de liefste mensen die ik ken en die ik deze week maar liefst twee keer gezien heb, een keer bij hen in Le Chêne met Terra samen en waarom niet een tweede keer in Autun voor een ouderwets bezoek aan de grote markt en natuurlijk de pizzeria. Zij deden dat daar ook regelmatig met mijn ouders, net als ik, dus het voelde een beetje alsof we hen op gepaste wijze herdachten nu ze ver weg in Nederland wonen. Bijzonder. 

Twijfelen over je leven en de weg die je inslaat is prima als je er maar niet onder gaat lijden. Schrijven en sparren met vrienden helpt mij daar altijd weer verder bij, maar dat kan bij mij alleen als de roedel natuurlijk onder de pannen is. Letterlijk met de warmte nu dus thuis in de koelte en met de radio aan, dat werkt geruststellend en er is een soort aanwezigheid. Joshua is ook nu op een leeftijd dat ik er echt wel even tussenuit kan en dat heb ik heel lang niet gehad. Superfijn! 

Jérémie is still going strong, maar ook met ups en downs

Het is bijna hartje zomer nu en de zomervakantie is voor veel mensen begonnen en dat is vast welverdiend en prima als ik er maar geen last van hoef te hebben. De problemen tussen toerisme en de lokale bevolking nemen op sommige plekken meer en meer toe lees ik en ik begrijp het zó goed sinds ik in St. Honoré-les-Bains woon. Vroeger toen ik met mijn honden nog dagtochten door de Morvan liep, kwam ik ook vaak langs weggetjes als waaraan ik nu zelf woon en daar liepen soms honden los of bewoners van huizen keken altijd zo verstoord als ik ongegeneerd naar de tuin of het huis staarde. Wat begrijp ik ze nu goed! Ik heb met terugwerkende kracht echt spijt dat ik hun rust verstoorde en ik moet ook terug denken aan Trudie&Ruud waar ik altijd op mijn mooie plekje in het bos langs de beek kampeerde - inmiddels precies twintig jaar geleden voor het eerst! - en toch zeker een keer per dag met U.W.O. en Régis het erf opliep voor een douche of om mijn mail te checken of iets uit de koelkast te halen. Hun roedel Drentse Patrijzen sloeg dan aan zoals de mijne nu als we door toeristen gestoord worden en nooit hebben zij er iets tegen mij van gezegd. Echt nooit. Wel dat er andere mensen waren die altijd een gesprekje wilde terwijl ze door moesten werken. Daar hadden ze inderdaad met mij geen last van. Ik ben niet zo’n prater, behalve met mijn Franse buren en mensen waar ik van houd, bij wie ik me thuis voel en dan nog HOEFT het niet. Juist niet, want als je elkaar begrijpt en aanvoelt is alles al goed en misschien zelfs wel beter…. Net als met honden dus en zo is het cirkeltje voor dit blog weer netjes rond. 

Joshua&Juliette, zó moeder&zoon! 

Mooie zomer en graag tot een volgend blog! 

Het huis met de parels deel 62 : Leven op de grens van twee landen

 

Vermoeide pareltjes na de wandeling 

Het was feest in mijn familie in Nederland afgelopen weekend. Mijn zus Marike werd zestig en dat niet alleen, ze vertrekt na 37 jaar uit het onderwijs en uit Haarlem om naar Rome te lopen. Al in januari maakte ze me erop attent dat dit ging gebeuren, een keerpunt in haar leven. Ik had opvang geregeld, er van uitgaande dat Luca net als altijd op tijd loops zou worden en ik haar zoals al lang gepland stond kon laten dekken. Vier oppassen waren er, een voor Picasso&Joshua, een voor Terra, een voor op de dag zelf Juliette&Luca die mee zouden gaan naar Nederland en de Franse buren voor het huis en Jérémie. 

Jérémie, 18 jaar en nog steeds een echte kroelpoes 

Zoals vaak in het leven liepen de dingen anders dan gepland. Het heeft me dit keer echter vele nachten gekost waarin ik wakker lag, geroepen door de wens van mijn zus en niet bij machte om mijn leven zó te regelen dat het voor mij en Luca goed bleef voelen en ik bij het feest kon zijn. Ik weet dat iedereen die in het buitenland woont te maken krijgt met dit soort dilemma’s en dat het zelfs zó ingewikkeld kan worden dat mensen hierom remigreren. Ouders die ouder en soms ziek worden, feestelijkheden maar ook begrafenissen die je niet wilt missen, maar instant opvang voor de dieren is er simpelweg niet. Veel mensen in het buitenland hebben zelf dieren. Je kunt dit als buitenstaander begrijpen, maar als je er middenin zit is het hartverscheurend. 

Het leven met dieren geeft grote verantwoordelijkheid 

Alles is nu voorbij. Het feest was grandioos, laat dat maar aan Marike over! Ik heb op afstand een act gedaan, samen met de hondjes een lied gezongen op My Bonnie is over the ocean dat wij vroeger samen zongen toen zij nog gitaar speelde en ik het als klein zusje heerlijk vond om op haar gezellige zolderkamer met het schuine dak dichtbij haar te zijn. De video van die act (een unieke en eenmalige actie hoor!) houd ik om privacyredenen voor mezelf en de mensen om me heen, maar ik kan hieronder een foto delen. Het ontroerde me om dit te doen en ze heeft het erg gewaardeerd. De strubbelingen van mijn ziel waren misschien zichtbaar, ik weet het niet. Soms doe je dingen zonder precies te weten waar ze vandaan komen. En als ik eerlijk ben zijn dat ook de beste dingen, die die recht uit je hart komen, los van tijd en plaats. 

De pareltjes zongen lekker mee 

Om dit blog niet verdrietig te eindigen heeft Luca nog wat geweldig nieuws te delen : de dekking is gelukt bleek gisteren op de echo in de dierenkliniek in Autun! Ze verwacht haar eerste pups rond half augustus en natuurlijk zijn we ontzettend benieuwd wat de combinatie van haar en Liedown oplevert aan kleur, karakters en lieve nieuwe zielsvrienden. Met de gezondheid zit het meer dan goed, Liedown is net als Luca door en door getest voor alle erfelijke ziektes en heeft A voor zijn heupen&ellebogen wat mooi Luca’s C compenseert. De Franse Raad van Beheer heeft hierover duidelijke regels en ik ben na een lange zoektocht en vele vele vele opties overwogen te hebben, erg gelukkig dat ik Liedown gevonden heb. Zijn Franse eigenaresse is erg leuk, ze is honden trainer en doet al heel lang behendigheid met haar honden, de moeder van Liedown woont ook nog bij haar en ik houd van haar manier van met honden leven. Geen eenzame kennelhond als reu voor mijn pareltjes! 

Met Luca is het altijd heel erg duidelijk wat ze van iets vindt, ze is super sociaal en gevoelig naar mens en dier. Expressief en intens. Ik houd zo ongelofelijk veel van haar dat die liefde er dit keer voor zorgt dat ik het hele gebeuren nóg spannender vind. Los van de grote zorg die ik altijd voor mijn honden heb, die zit ingebakken in mijn genen en is te vergelijken met een moeder-kind situatie. Dus we gaan hopelijk een mooie tijd tegemoet, het is nu al heel bijzonder om samen met Luca en de wondertjes in haar buik elke ochtend wakker te worden... Het eerste wat ik van haar moet doen is over haar buikje kriebelen waarbij zij veelal met haar staart in mijn gezicht kwispelt. Gouden momenten. 

Dit nestje is mijn bijdrage om de wereld een stukje mooier te maken, het kleine geluk van het leven met mijn honden wordt meer en groter als ik dat met anderen kan delen. Ik sluit dan ook tegen mijn gewoonte in af met mijn website voor wie interesse heeft deel uit te maken van de familie van La Perle du Morvan : https://delaperledumorvan.chiens-de-france.com/berger-australien.html 

We zijn ook te vinden op Facebook en Instagram : La Perle du Morvan. Fijn als meer mensen dit zouden willen delen, mijn pareltjes verdienen alleen maar de allerbeste families. 

Luca&Liedown, allebei geweldige honden

Tot het volgende blog!