Het huis met de parels deel 61 : De zomer is begonnen

Het is warm. De hangmat hangt tussen de omgezaagde dennen en we worden wakker met de wielewaal na warme plakkerige nachten. De honden zwemmen elke dag en zitten onder de grasaren. De tuin groeit en bloeit en onder het afdak genieten we van koele appelcider, de zoete zomergeuren en van elkaar. De zomer is héél erg Saint-Honoré-les-Bains voor mij. Ik woon hier op 28 juni precies zes jaar en acht jaar in de Morvan, de verhuizing was midden in een hittegolf. Er is veel sindsdien veranderd in mijn leven, vooral ten goede. 

Uit het keukenraam frambozen plukken

Het is maar goed dat er gaas voor zit! 

Terwijl ik dit typ koeren de houtduiven in de bomen om ons heen en drinkt moeder merel uit de waterbak die ik achter in de tuin voor haar neer heb gezet. Ook de musjes, roodstaartjes en groenlingen zie ik erin. De merel heeft weken lang een bruin jong achter zich aan gehad dat ze voedde met wormpjes en andere lekkernijen. Aandoenlijk. 

Sinds ik de Merlin app heb geïnstalleerd weet ik zeker welke vogels ik hoor en zie. Vogels spotten is je openstellen voor de wonderen van de wereld, net als de dingen voelen achter wat je ziet bij mensen. Als ik met de honden langs het kanaal loop cirkelt elke dag de rode wouw boven ons. Eerst dacht ik dat het ´gewoon’ een buizerd was maar sinds vorige zomer een stel haviken in de eik in de wei voor mijn huis heeft genesteld besef ik dat er meer verscheidenheid is en dankzij echte vogelaars om me heen en nu de app leer ik ze herkennen. 

Juliette pakt meer haar rust nu ze ouder wordt

De dingen voelen achter wat je ziet en hoort, daar wil ik het over hebben. Je kunt het een handicap noemen, ik zie het als een kracht en ik houd van mensen die dat ook hebben. Laatst zei een vriendin ´vrienden zijn mensen bij wie je je thuis voelt’ en dat is wat ik bedoel. Eerst dacht ik ´bij wie je jezelf kunt zijn’ maar dat is te beperkt, want elke dag veranderen onze cellen en ons lichaam dus ook onze hersenen en de ene dag is de andere niet als het over ´jezelf’ gaat. Ingewikkelde materie, jezelf. Een mens die zijn hele leven naar zichzelf blijft zoeken kan eindigen in navelstaren en immobiliteit. Dat lijkt me niet gezond. Het is beter om de ander te onderzoeken en zo ook jezelf verder te ontwikkelen. 

Pareltjes Juliette, Picasso, Terra, Joshua&Luca langs het kanaal waar het steeds drukker wordt met boten en fietsers. 

Zomer betekent voor veel mensen vakantie. Op weg naar de zon zoals wij vroeger in ons gezin deden op de Route du Soleil, een witte Simca, drie kleine kindertjes op de achterbank en ik moest in het midden want ik was de jongste, snikheet hingen we theedoeken voor de ramen en de surfplank lag veelbelovend op het dak. 

We reden naar de Côte d’Azur om daar oa. mijn moeder verse kersen te zien plukken en mijn vader de barbecue aan te zien steken. Met mijn zusjes mee naar het dorpje lopen om brood te halen, maar liever bleef ik op het stoepje zitten met de hond van het gezin dat het huisje verhuurde of te knuffelen met een lammetje dat er ook rondliep en het nestje poesjes in de oude schuur. Er liep, vloog en kroop ook een wereld aan insectjes, alles intrigeerde me. 

Altijd aangetrokken tot de dierenwereld waar uiterlijkheden en materiële zaken er minder toe doen, waar ik me in thuis voel en geborgen, voel ik dat het leven dat ik hier in dit dorp en huis gevonden heb, bij me past. De band met mijn honden is ongekend, elke dag mopper ik op ze en erger ik me aan de passanten langs mijn weggetje die voor stress in mijn roedel zorgen. Dat zal nooit veranderen, maar de wonderen die we samen delen zijn het meer dan waard! De momenten dat ze tegen me aan zitten en we veelal in stilte en met gebaren communiceren is hemels. Ik moet vaak om ze lachen. Luca zoals ze wakker wordt naast me op bed, meteen blij dat ik er ook ben gaat ze op haar rug met haar buikje bloot en dan moet ik haar kriebelen. Zoals pups doen vanaf de eerste dag dat ze geboren zijn en de moeder de stoelgang stimuleert door de buikjes te likken. Samen. Blij. Heerlijk. En Joshua bijvoorbeeld die nu probeert om op het bankje tegenover me te gaan liggen, maar zijn lichaam nog niet zo goed kent, (hij is nog zo jong) en glijdt er steeds af. Dan kijkt hij me aan en vindt dat ik er iets aan moet doen. We lezen elkaar als open boeken en ik vraag me af : zouden mensen dat ook niet meer bij elkaar moeten doen? 

Joshua (Juliette&Picasso) bijna 15 maanden 

Luca is half augustus uitgerekend en half juli gaan we (hopelijk) voor de dracht bevestiging naar Autun. 

Ik wens jullie een mooie zomer!🌞 

Het huis met de parels deel 60 : Frankrijk verlaten II

´Il faut cultiver son jardin,´ schreef Voltaire in zijn Candide ou l’Optimisme. Toen ik het tijdens mijn studie Frans aan de VU las, begreep ik natuurlijk wat er stond, het verhaal en de persoonlijke ontwikkeling van de hoofdpersoon, maar wat de schrijver écht bedoelde is later gekomen. Een oudere medestudente zei toen al dat zo’n studie zaadjes plant en dat de bloemen in hun eigen tijd zullen bloeien. De natuur kent haar beloop van de dingen. 

Later zullen ook veel bloemen bloeien over de tijd waarin we nu leven. Als ik oud ben, maar zeer waarschijnlijk pas daarna. Bloeien die bloemen als klaprozen over de graven van onze zonen&dochters, nichten&neven die als soldaten moeten vechten? Wie van ons wordt er naar het front gestuurd als de oorlog in Europa verder uitbreekt? Iets zegt me dat het niet diegenen zijn die nu niet stemmen en vooral zwijgen, de onverschilligen, denkend dat dat er niet toe doet… Als ik zo denk ben ik blij dat ik geen kinderen heb en dan mag de kanker ook wel terugkomen. Als een excuus om er een eind aan te maken. Maar is dit wel waar? 

Picasso, Joshua, Juliette, Terra en Luca 

Want wie zorgt er dan voor mijn geweldige parels? Mijn tuin? De oude poes Jérémie? Het lijkt me het beste dat ik dat ik dat toch nog een tijdje zelf doe. Mijn honden geven mij altijd weer hoop en moed en dat begon al in 1998 met U.W.O. De zorg voor dieren is te vergelijken met kinderen hebben, schrijft Hélène Gateau in Pourquoi j’ai choisi un chien (et pas un enfant). Zij is een bekende presentatrice en dierenarts. Ik herken in haar boek wat een andere medestudente vlak na mijn studie zei toen ik U.W.O. had geadopteerd ; ´jij bent de eerste van ons groepje die een kind heeft.’ Ze zei dat tijdens een etentje in ons favoriete Turkse restaurant in de Pijp waar U.W.O. onder de tafel zijn riem had doorgekauwd en de keuken was ingelopen. 

Mother of thousands 

Vijf kinderen dus, met ieder zijn eigen talent en bijzonderheden. Met het gevoel dat je een hond altijd tekort doet zul je moeten leren leven als je eraan begint. Een hond heeft nu eenmaal niet alles te doen wat wij te doen hebben, hij maakt onderdeel uit van je leven en dat betekent dat je ook je aandacht aan andere dingen kunt geven. Dat zal hij moeten leren en gelukkig doen ze dat snel. Planten ook. Ik kreeg afgelopen winter stekjes opgestuurd van een kunstenares in Bretagne waar ik via social media bevriend mee ben geraakt. Ze had ze heel lief met watten in een luciferdoosje gedaan en opgestuurd en wonder boven wonder zijn ze ontkiemd en pronken nu op mijn eettafel. Ze krijgen zelf weer stekjes aan het uiteinde van de bladeren en zo kan ik ze zelf ook doorgeven aan anderen. De magie van het leven. 

Met Luca van twee weken (september 2021) 

Wonderen doorgeven, dat is in de kern ook wat ik met mijn kennel Australische herders doe. En ik zou daar in Nederland niet de ruimte voor kunnen vinden zoals ik hier heb. In huis met de puppykamer met uitloop naar de tuin, de tuin zelf waar ik nu tijdens de loopsheid de reutjes van de teefjes kan scheiden en het lijkt me dus voor iedereen toch maar het beste dat ik in Frankrijk blijf wonen. Zolang het kan gezien de politieke situatie en zolang het met de honden en mij goed blijft gaan. Toen ik zaterdag met Luca naar het Noorden van de Morvan reed om haar door een externe - door mij streng geselecteerde! - reu te laten dekken dacht ik serieus ´als het niet lukt ga ik gewoon terug naar huis, ondanks alle voorbereidingen, en dan hebben we maar geen nestje dit jaar.’ Wat een spanning! 

Luca en haar vriendje L 

Maar alle zenuwen waren voor niets! Luca was ronduit verrukt toen ze hem zag en ze had niet veel tijd nodig om hem uit te dagen, de dekking was één groot feest. Dat heb ik herhaaldelijk anders meegemaakt met dames die voor Picasso kwamen. Het is dus gelukt mede dankzij Picasso&Joshua die precies aangaven wanneer Luca haar ovulatie had en voor een geslaagde dekking wacht je dan nog twee dagen waarin de eitjes rijpen. Alles blijft teamwork hier en het werken aan de harmonie en de rust in huis dat ik dagelijks doe werpt zo telkens zijn vruchten af. Ik ben dankbaar dat ik dit mee mag maken, het geeft me hoop, moed en levenslust. Als de dingen anders zouden lopen is het ook goed, dan gooi ik het roer om. Maar voor nu is Luca mijn kleine wonder en ik wens iedereen toe dat ze hun eigen Luca vinden. Il faut cultiver son jardin, c’est tout. 

Het huis met de parels deel 59 : Frankrijk verlaten I

De stille wateren van het Canal du Nivernais 

Toen ik in de jaren 1984-1989 in de Amsterdamse Bijlmermeer op de middelbare school zat was er regelmatig onenigheid op het schoolplein. Er waren groepjes leerlingen die niet met elkaar overweg konden en ook ik moest kiezen aan welke kant ik stond. Liefst ging ik met iedereen om en vond iedereen mij lief en aardig. Dat was niet zo, maar ik vond zelf ook niet iedereen aardig. Ik stond in de pauzes het liefst bij het groepje oudere leerlingen in leren jassen dat rookte en blowde onder het afdak bij de ingang van de aula. Ze boden me een vorm van veiligheid op dat grote schoolplein. Er waren kinderen bij die uit oorlogsgebieden kwamen en littekens op hun ziel hadden. Sommigen hadden op straat geleefd en kenden maar een manier om zich staande te houden en dat was met geweld. Sommigen hadden wapens en daar kon je maar beter bij uit de buurt blijven. Dat wisten we van elkaar. 

Het merendeel van de leerlingen van het Augustinus College was echter meer met zichzelf bezig dan met anderen. Heel normaal. De latere Jan Modalen. De middenmoot. De gematigden. De zwijgenden. De onverschilligen ook... Degenen die het net als in de moeilijke crisisjaren ‘30 mogelijk maakten dat Adolf Hitler en extreem-rechts de macht konden pakken, ‘het zou zo’n vaart wel niet lopen.’ 

De glijdende schaal waarbij waarschuwingen genegeerd werden en we weten allemaal hoe ongelooflijk wreed dat afgelopen is. 

De Chaloraiskoeien onder de schilderskwasten van de blauwe lucht 

Vandaag lees ik de resultaten van de Europese Verkiezingen van de afgelopen dagen. Extreem-Rechts rukt ook in Frankrijk op, niet verbazingwekkend als ik mensen beluister die in de Morvan wonen en niet gestemd hebben ´omdat het toch niet uitmaakt’ en ´we weten hier niet wat we moeten kiezen.’ Liever de koppen in het zand dan moeite doen en je melden bij de Mairie om op de stemlijst te komen en een Carte Électorale te krijgen die je nodig hebt… Europa lijkt ver weg als je je kop in het zand steekt, ik weet het. Als je je er echter ook maar een beetje in verdiept - wat ikzelf wél gedaan heb in de aanloop naar deze verkiezingen - dan blijkt dat alle welvaart die we kennen Europa ís. Het is waar we in leven, het is alles! 

Ik ben nu bang dat het al te laat is en het maakt me woest. Dat ook ik binnenkort mijn huis met de parels in Frankrijk moet verlaten omdat het groepje met de grootste bek het voor het zeggen heeft gekregen, zonder met structurele oplossingen te komen om ervoor te zorgen dat onze Europese welvaart in stand blijft. En dat als ze hun zin niet krijgen agressie hun enige manier van communiceren is. Geweld en destructie, net als we weten wel wie in de jaren ‘30 van de vorige eeuw. Dat het merendeel van de bevolking opnieuw niets doet en toekijkt hoe de zorgvuldig opgebouwde naoorlogse structuren van Europa vernietigd worden, vernieling is zó makkelijk en opbouw is zó kostbaar en tijdrovend. 

De parels waren blij met het weerzien met Gonny, net als ik. De Franse Pastorie waar ik begon na mijn emigratie bloeide weer even op toen ze er was. Wat een warm, inspirerend en mooi mens! 

Gefrustreerd ben ik dus deze ochtend over mijn eigen laksheid en onvermogen dat ik zelf creëer door teveel te zwijgen. Het is té makkelijk Sas die struisvogelpolitiek. Ik heb wél een geweldige documentaire gezien op Arte over Brussel. Hoe het in zijn werk gaat daar. Er zijn veel mensen die in Brussel keihard werken om ervoor te zorgen dat mensen in Europa in andere landen kunnen wonen&werken. Er zijn mensen die de verbale strijd aangaan met andersdenkenden die onder invloed van Poetin erop uit zijn de Europese Unie van binnenuit te ondermijnen. Godzijdank zijn er mensen die dus níet in de onverschillige middenmoot blijven hangen maar hun leven op het spel zetten om ervoor te zorgen dat we in vrede kunnen leven. De dapperen. De helden van vandaag. Want ze worden bedreigd en ze worden gestalkt, het is allang gaande. Zien we dat dan niet? Het is lastig kijken met zand in je ogen, ik weet het. 

Wie stapt er nog meer uit de schaduw van de zwijgzaamheid en heeft zijn stem uitgebracht op een van de lijsten van die mensen? Omdat ons leven er toch wél toe doet en omdat elke stem telt? Het klimaat, de samenwerking binnen Europa en met landen buiten Europa. Omdat we geen nieuwe oorlog willen en we lessen uit het verleden trekken. Ik probeer het en ik wil ook heel graag helpen met de taal als dat een drempel is, dus wie doet er met me mee? Niet meer zwijgen en een eigen ‘strijd’ aangaan met de andersdenkende mensen om je heen, is dat niet wat zou werken? Europa is namelijk óók onze eigen kleine wereld, de buren, het dorp, het is alles waar we in ons leven mee te maken krijgen. Open up en praat over wat er voor jou toe doet. Ik schrijf het op en zeg het tegen mezelf. Alleen samen komen we verder, in Europa, echt, het is niet anders en de hoogste tijd! 

Oh ja… Luca is loops! 

Dit wordt vervolgd t.z.t. in een nieuw blog.