Het huis met de parels deel 56 : Hollandse haast

 

In het achterhuis vorderen de schilderwerkzaamheden

Vandaag is het Bevrijdingsdag in Nederland. Dat is elk jaar na de Dodenherdenking en mijn verjaardag en de trouwdag van mijn ouders op 3 mei. Het was hun 63e, ongelooflijk lang en knap hoe ze het uithouden met elkaar. In voor- en tegenspoed en vooral met zulke extreem uiteenlopende karakters en behoeften. 

Sinds de bizarre tijd tijdens de Coronapandemie die in 2019 begon vind ik het soms moeilijk om mensen wiens mening hierover en over andere onderwerpen haaks op de mijne staat te blijven respecteren. ´Hoe kún je zo denken?´ denk ik dan, of : ‘wie ben jij dan dat je denkt iets te kunnen zeggen over het recht en leven van een ander?´ Oordelen omdat constructief nadenken over oplossingen blijkbaar een brug te ver is. Veroordelen is makkelijker dan jezelf kwetsbaar opstellen en vragen stellen over het hoe en waarom iemand iets doet zoals hij het doet. Waar het op neerkomt is empathie voelen, verdraagzaam zijn en beseffen dat alle mensen in de kern gelijk zijn. Als jij in iemand anders’ schoenen staat, zou je dan écht andere keuzes maken? En hoe komt dat dan, dat jij dat wél kunt en die ander niet? Is het een kwestie van opvoeding, het geluk hebben gehad in een welvarend land te zijn geboren met kansen en een goede hulpverlening voor de kwetsbaren? 

Onze senior Jérémie is veilig omringd 

Dat soort vragen hebben me altijd beziggehouden en toen ik gisteren met Raymond&Marja&Pax mijn verjaardag vierde bij de Bistrot in mijn dorp hadden we het erover dat het zo bijzonder is om de tijd en oprechte aandacht te kunnen hebben voor anderen. Dat je eens doorvraagt en los van agenda’s de ruimte neemt om iemands’ beweegredenen en gevoelens te begrijpen. Wie doet dat tegenwoordig nog? Ik mis vaak diepgang in de afspraken die ik heb tot Raymond gekscherend opmerkte dat ik in de kern gezelschap van anderen ook niet heel lang om me heen duld en dat is zeker óók waar. Dus wellicht kan ik daar eens meer mee doen, dat ík aangeef tijd en oprechte aandacht voor iemand te hebben ipv. de honden dit, de honden dat… 

Juliette, Picasso, Terra, Luca & Joshua

Gisteren ben ik 52 jaar geworden. Mijn moeder was er blij mee, zei ze opgewekt door de telefoon. Toen ik vroeg waarom zei ze dat het niet niks was dat zij mij al zo lang geleden gebaard had en dat ik toch niet de slechtste was geworden. Waar ze het vandaan haalt? Geen idee, maar heerlijk om te horen. Toen ik vroeg wie wel de slechtste was dan, (misschien een van mijn zussen?) zei ze lachend ´ach gekkerd, zo bedoel ik het toch niet.’ Ze kan zichzelf net zo makkelijk uit lastige gespreksonderwerpen praten als erin. 

Mijn vader was ook blij, hij zei ook dingen die hij nog nooit tegen me gezegd heeft. Heel fijn. Ik telde de zegeningen dat ze er ondanks de fysieke tegenslagen nog zijn en dat we dat soort eerlijke gesprekken kunnen voeren, dat was vroeger ondenkbaar geweest. Nu ze ouder zijn en ik het meer waardeer kan het en nemen we er de tijd voor. Iets wat ik me voorneem in het algemeen meer te gaan doen met de mensen om me heen waar ik van houd. Iets minder nee zeggen. Of het lukt weet ik niet, we zullen zien. 

Het tempo van een Franse slak is zo gek nog niet