Het huis met de parels deel 85 : het laatste blog

 

Aan alle goede dingen kan een einde komen, zo ook aan dit blog dat ik met veel plezier geschreven heb. Tijden veranderen en zo ook mijn sociale activiteiten. Toen ik acht jaar geleden definitief naar de Morvan kwam had ik niet kunnen bedenken waar ik nu zou staan… 

Of zitten, zoals gisteren in het amfitheater in Autun 

De lente van 2025 komt er veelbelovend aan, mijn eigen tuin wacht op actie nu ik voorlopig toch nog in St. Honoré-les-Bains blijf en via de nieuwe mensen die ik ontmoet komt ook inspiratie om misschien weer een nieuwe roman te schrijven. De ideeën vormen zich terwijl ik minder lang bij mezelf stilsta en juist meer open voor de verhalen van anderen. Zoals een dierbaar iemand laatst tegen me zei : ‘je komt onder je steen vandaan’ en dat gevoel heb ik ook. Een positieve ontwikkeling die beweging en nieuwe persoonlijke groei en perspectief met zich meebrengt. 

Over oude stenen gesproken bij Le Temple de Janus in Autun 

Inspiratie ligt voor het oprapen en de honden vormen steeds minder het centrum van mijn bestaan. Ik heb leuke jaren met ze beleefd en dat zal ik zeker blijven doen. De kennel blijft mijn middel om in Frankrijk te integreren, maar daar zie ik nu ook andere mogelijkheden die ik verder wil verkennen. 

Hierbij wil ik mijn trouwe lezers bedanken, ik heb altijd met plezier de reacties gelezen en was vaak verbaasd over de (h)erkenning die ik terugkreeg. Zó lief als mensen iets teruggeven! Schrijven blijft een motor voor het contact met mezelf en het opent altijd weer laatjes in mijn denken waarmee ik gevoelens of gebeurtenissen anders kan bezien. Dat is voor mij de kracht van stille taal en die zal in mijn leven altijd blijven bestaan. Ik hoop dat iedereen zo’n stille kracht kan vinden of al heeft, en vooral de vrijheid om zich te uiten, zeker nu de wereld verandert en dit steeds moeilijker wordt. 

La Croix de la Libération met uitzicht op Autun

Dank jullie wel! 

Het huis met de parels deel 84 : onrechtvaardigheid

Le Gallo Romain, Autun, 24 juli 2024

Het liefst zou ik vandaag niet meemaken. Het is 31 januari 2025. De dag van Marja’s uitvaart… Het liefst zou ik dit nu ook niet schrijven. Het gaat deze keer in tranen, maar dat geeft niet. Die drogen vanzelf weer op. Het liefst zou ik straks wat eerder dan afgesproken naar Couches gaan, even stoppen in Autun voor wat laatste boodschappen voor het weekend en dan doorrijden naar Davy. We beginnen elkaar steeds beter te kennen en de tijd zal leren of we bestand zijn tegen de uitdagingen die zich in deze fase van de relatie aandienen zoals Lonneke deze week zo mooi zei : ´de tijd om de piketpaaltjes neer te zetten.’ Briljant! Gewoon genieten maar van wat er als vanzelf en goed gaat en veel loslaten. We hebben de tijd. 

Marja heeft helaas niet meer tijd gekregen om te genieten van Raymond, van hun pensioen, de kinderen en kleinkinderen in Nederland, hun heerlijke huis en tuin in de Morvan, vrienden en lieve puber Pax (Terra&Picasso)… ze bleek na aankomst in het Radboud vorige week uitgezaaide longkanker te hebben en wie goed oplet ziet helaas inderdaad op de foto’s altijd haar pakjes sigaretten liggen. Roken doodt, zo simpel is het. 

Raymond&Marja bij Bistrot du Parc in St. Honoré-les-Bains, oktober 2024

Ik kan het nog niet bevatten, dat ze niet meer terugkomt en ik haar nooit meer zie of spreek, dat heeft ook tijd nodig. Veel tijd. Ze was zo’n lief, integer mens, enorm belezen en altijd enthousiast over wat ik deed, of het nu de hondjes waren, mijn schilderijen, de Franse les of mijn romans, Marja leefde met me mee. En niet alleen met mij! Door Raymonds werk als huisarts waarbij Marja hem in Ouroux en Anost ondersteunde zijn zij in de streek bij veel mensen bekend geraakt. De tamtam die nu door de Morvan gaat slaat hard en genadeloos. Veel mensen zijn in shock door de snelheid waarmee het op het laatst ging, niemand ontkomt aan de dood en er is geen rechtvaardigheid. 

Marja (rechts) genoot van de hondjes tijdens de reüniewandeling langs het Canal du Nivernais in maart 2024 

Raymond maakt de foto, Marja (5e van rechts) houdt pareltje Pax vast 

Niet te bevatten dat deze vrouw er niet meer is, of eigenlijk is ze er meer dan ooit, bij allen die van haar hielden, in ons hart, alleen zien we haar niet meer zoals we deden. Voortaan is er Raymond alleen met Pax, maar zonder Marja aan zijn zijde. Ik hoop dat het verdriet niet ondraaglijk voor hem is, een mens kan aan wat hij meemaakt, daar was ik tot nu toe van overtuigd, maar sommige uitdagingen in het leven zijn wel erg groot en heftig. Hoe belangrijk is het dan om er te zijn, niet alleen voor Raymond, maar voor al die mensen om ons heen die dat nodig hebben. Die worstelen met roken, drinken, persoonlijke problemen en allerhande menselijkheden. Het is nog steeds het begin van een nieuw jaar, en ik heb er toch nog een goed voornemen bij gekregen. Voor mezelf en hopelijk iedereen. Dat we maar meer door elkaars maskers heen mogen kijken en elkaar echt zien, met ons hart. Zoals Marja dat altijd deed. Gewoon, omdat we immers allemaal maar mensen zijn. En meer hoeft er dan eigenlijk ook niet. 

Met Pax van twee weken, oktober 2024 

Rust nu maar uit lieve Marja, 

je hebt het verdiend. 

 

Het huis met de parels deel 83 : onverwachte wendingen

 

Bevroren stilte langs het Canal du Nivernais

De winter is toch nog gekomen. Elke ochtend een mooie witte wereld en ijsbloemen op de ramen die me altijd weer doen denken aan scenes uit ´Maar buiten is het feest’ van Arthur Japin. Een prachtig verhaal, zoals in al zijn boeken. Toch kan de winter ook ongenadig zijn, we hebben het hier zo fijn in onze (in de Morvan soms relatief!) goed verwarmde huizen, auto’s en welvaart… Hoe vaak ik dat niet denk. En lekker toch ook die frisse wind tijdens de wandelingen, de rode wangen, maar eerlijk is eerlijk ook schrale lippen die om Labello vragen en op de vingers pijnlijke kloofjes. Ook de auto start moeilijker en de hondjes zijn in de kou heel ondeugend en speels. Vooral Luca maakt er soms echt een potje van. Ze vindt in de tuin altijd wel ergens een stukje omheining waar ze overheen of onderdoor kan en de twee jongens volgen haar maar al te graag. Meestal is het Juliette die het me komt vertellen, hoewel die nu ze ouder wordt vaker binnen is, trouw als mijn schaduw. De weglopers komen altijd snel weer terug, maar goed, je wilt gewoon niet dat ze zomaar alleen over straat lopen. 

Luca, een bijzonder pareltje 

Gisteren kreeg ik een aantal telefoontjes van onbekende nummers. Ik heb de gewoonte niet op te nemen tenzij er een voicemail bericht is ingesproken, het zijn in Frankrijk toch vaak marketingbureaus. Het eerste nummer was van iemand die vroeg wanneer ik weer een nestje had (niet dus ze keek verder) en het tweede belde me gedurende de dag drie keer waarbij de beller gisteravond pas een bericht insprak. Een bescheiden bericht dat me raakte. 

Het was van iemand die in 1988 tijdens een vakantie ene Saskia uit Nederland in Saint-Honoré-les-Bains ontmoet had en zich afvroeg of ik die vroegere liefde was. Het toeval wilde dat ikzelf een tijdje terug net zo’n berichtje had gekregen van Francky, een Franse militair die ik op mijn eerste vakantie zonder mijn ouders (ik was 17 jaar!) in Fréjus had gekend en die mij nu vijfendertig jaar later (!) op Facebook had gevonden. We waren die zomer bevriend geraakt en ik kreeg toen iets met zijn vriend. Ik herinnerde me ineens veel meer uit die tijd en vooral de ontdekking van de Franse zomerliefde. We hebben via Messenger vakantiefoto’s uit die tijd uitgewisseld (dus de zolder op, in de oude albums zoeken en daar digitale foto’s van maken!) en omdat hij vaak lange afstandswandelingen loopt, vermoed ik dat we elkaar hier in de buurt ook wel een keer opnieuw gaan ontmoeten wat ik ontzettend leuk zou vinden. Het was en is een hele lieve man. 

Met Francky, zeventien jaar en ernstig Bon Jovifan 

Echter de man die mij belde, Sébastien heet hij, had dit geluk van retrouvailles niet, want ik was niet de Saskia die hij zocht hoewel mijn foto op de website van La Perle du Morvan hem wel aan haar deed denken en voor hem was een en een twee aangezien ik zeer waarschijnlijk de enige Nederlandse Saskia in St. Ho ben hoewel ik dat niet zeker weet natuurlijk. Toch kregen we - als leeftijdsgenoten plus mijn verhaal over hoe Francky mij had teruggevonden - een leuk gesprek over ontmoetingen in je leven en de plotselinge ommekeer die dat kan veroorzaken met soms alle gevolgen van dien. Het had zó een scene uit een film kunnen zijn. Heerlijk! Het eindigde ermee dat hij me zou weten te vinden als hij een pup zocht, want mijn honden vond hij prachtig en omdat ik dat bijna elke dag wel een keer hoor, keerde na dit uitstapje in de tijd voor mij de rust van de winter en het dagelijkse weer terug. 

Picasso, Joshua, Luca&Juliette in de zachte winterzon

Het huis met de parels deel 82 : Winter

 

Het is geen echte kwakkelwinter zoals we vorig jaar hadden, het is iets kouder dan dat, maar zonder fijne lange wandelingen in de sneeuw en ijsbloemen op de ramen. Winter zonder haar schoonheid. Heel tegenstrijdig klinkt dat en toch is het vaak hoe het leven is. Het is er wel, maar we gaan eraan voorbij. Door zonder stil te staan. Rennen en niet stoppen. Dat is ook het makkelijkst natuurlijk, waarom zou je jezelf confronteren met momenten van bezinning en reflectie? Waarom zou je werkelijk voelen als dat niet altijd prettig is? 

De kracht van de grote eik zit in zijn wortels

Ik schreef twee blogs geleden over de nieuwe tuin die je samen verkent als je iemand ontmoet met wie het klikt. De liefde is grenzeloos. Er is veel te genieten, veel mee te maken en te ervaren. De tuin verandert ook bij elke ontdekking. Je beziet hem steeds in een ander licht, of er zijn nieuwe schaduwen. De jonge aanwas, kwetsbaar, rijpe vruchten die er bloeien, maar er is ook het stekelige onkruid dat gaat woekeren als je het niet op tijd snoeit. Ik ben - geboren op 4 mei - een kind van de stilte, maar in een nieuwe relatie zal er naast de non-verbale communicatie vooral veel gepraat moeten worden. Verteld. Geluisterd. In alle openheid want vertrouwen bouw je niet in een dag, net als Rome. Die verkenningstocht door de tuin ontwerpt zo gaandeweg een eigen taal die zijn route kiest langs vele bergen en dalen, bochten en stopborden. De tuin is onbegrensd en samen verzet je telkens de bakens. Als het goed is. 

Als ik er niet zelf middenin zat, zou ik er gek genoeg wellicht meer van kunnen genieten zoals mensen om me heen. Nu heb ik zélf te maken met gevoelens, oude patronen en ideeën die soms voor hobbels zorgen. Dwalingen. Omzwervingen. Route omleidingen. Er is zoveel stof om iets mee te doen dat het me af en toe duizelt. Rustig aan maar! Inspiratie om te schilderen en te schrijven popt op. Het bruistablet ontstaan na mijn jaar aan de Kunstacademie kan zó weer het water in om tot nieuwe dingen te leiden. 

Ik houd ze liever nog een tijdje in het doosje, al die bruistabletten. Kleur hebben de dagen voor mij echt even genoeg. Het is nog niet de tijd om helemaal tot bloei te komen. Zo voelt het en dus is het dan zo. ‘De processen zijn innerlijk’ zei mijn lieve en wijze vriendin Gonny gisteren, en zij heeft gelijk. De winter duurt nog even en het voorjaar komt vanzelf snel genoeg. De kunst is om welk seizoen het ook is en wat er in de grote wereld ook gebeurt, ‘bij’ te blijven, bij al die kleine dagelijkse dingen die het leven mooi maken, los van de grote veranderingen die onderliggend en alleen innerlijk gaande zijn. Levenskracht neemt als vanzelf de leiding, dat is de natuur en wij mensen hebben het eigenlijk alleen maar te volgen. 

Joshua, Luca, Juliette&Picasso 

Het huis met de parels deel 81 : de feestdagen

 

Juliette, Luca, Picasso&Joshua op de valreep van 2025 

Het nieuwe jaar is vol wonderen begonnen… Beloftevol en liefdevol, zonder echte goede voornemens of nieuwe doelen. En dat is uitzonderlijk zoals er op dit moment in mijn leven heel veel uitzonderlijke dingen gebeuren. Bijzonder mooi en fijn, maar ongepland en ongekend. Het ís dus écht zo dat het leven loopjes met je neemt als je niet oplet en het is heel goed om niet teveel op te letten, te plannen of denken alles onder controle te hebben. Dat wonderen bestaan wist ik al wel van Arthur Japin, maar dat ze óók mij op zo’n manier zouden overkomen, dat is nieuw. 

Vandaar dus dat ik dit jaar niet meedoe aan goede voornemens anders dan ´de dingen laten gebeuren die gaan gebeuren.’ 

Kerstmis als altijd met Axel&Marielle, Juliette, Picasso, Luca, Joshua, Bowie&Feya 

Kerst was anders dan anders omdat ik niet meer alleen ben en ook al was mijn Franse liefde als altijd omringd door zijn familie en ik het bij mijn vrienden vierde, bleef het contact intens en was er de wetenschap dat we elkaar snel weer zouden zien. 

De dagen vlogen in zo’n rap tempo voorbij en ik werd er soms weemoedig van. Als het op deze manier doorgaat is het leven wel erg snel over… Ik zou hier zo graag nog heel lang van willen genieten en delen met mijn familie en vrienden. Maar zoals het ook met de jonge hondjes in hun families gaat, voor je het weet zijn ze gesetteld en volwassen. Daar is niets aan te doen behalve de momenten plukken als wilde bloemen en beseffen dat dit geluk is. Juist omdat ze snel kunnen verwelken. 

Met Oud&Nieuw ben ik nog nooit zo verwend. Er is heerlijk Frans voor me gekookt (hij had ooit ambities kok te worden) en er vloeide goede lokale wijn en Crémant. We zaten rond middernacht nog uitgebreid aan tafel en waren zo diep in gesprek dat alleen de zich herhalende ringtone van mijn mobieltje ons bij de les riep : het nieuwe jaar was begonnen! Zonder dromen en oliebollen zoals andere jaren, maar met mijn verrukkelijke nieuwe liefde van 1m88 midden in de werkelijkheid. Wat wil een mens nog meer? Ik zou het echt niet weten. Laten gebeuren wat gebeurt en weten dat de tijd ons zal leren wat er te leren valt. Ik heb er verder gewoon niets zinnigs meer over te zeggen en ook dat gebeurt eigenlijk niet zo vaak. 

Hij zei gisteren : neem jij dat laatste stukje bûche maar 

<3