Bevroren stilte langs het Canal du Nivernais
De winter is toch nog gekomen. Elke ochtend een mooie witte wereld en ijsbloemen op de ramen die me altijd weer doen denken aan scenes uit ´Maar buiten is het feest’ van Arthur Japin. Een prachtig verhaal, zoals in al zijn boeken. Toch kan de winter ook ongenadig zijn, we hebben het hier zo fijn in onze (in de Morvan soms relatief!) goed verwarmde huizen, auto’s en welvaart… Hoe vaak ik dat niet denk. En lekker toch ook die frisse wind tijdens de wandelingen, de rode wangen, maar eerlijk is eerlijk ook schrale lippen die om Labello vragen en op de vingers pijnlijke kloofjes. Ook de auto start moeilijker en de hondjes zijn in de kou heel ondeugend en speels. Vooral Luca maakt er soms echt een potje van. Ze vindt in de tuin altijd wel ergens een stukje omheining waar ze overheen of onderdoor kan en de twee jongens volgen haar maar al te graag. Meestal is het Juliette die het me komt vertellen, hoewel die nu ze ouder wordt vaker binnen is, trouw als mijn schaduw. De weglopers komen altijd snel weer terug, maar goed, je wilt gewoon niet dat ze zomaar alleen over straat lopen.
Luca, een bijzonder pareltje
Gisteren kreeg ik een aantal telefoontjes van onbekende nummers. Ik heb de gewoonte niet op te nemen tenzij er een voicemail bericht is ingesproken, het zijn in Frankrijk toch vaak marketingbureaus. Het eerste nummer was van iemand die vroeg wanneer ik weer een nestje had (niet dus ze keek verder) en het tweede belde me gedurende de dag drie keer waarbij de beller gisteravond pas een bericht insprak. Een bescheiden bericht dat me raakte.
Het was van iemand die in 1988 tijdens een vakantie ene Saskia uit Nederland in Saint-Honoré-les-Bains ontmoet had en zich afvroeg of ik die vroegere liefde was. Het toeval wilde dat ikzelf een tijdje terug net zo’n berichtje had gekregen van Francky, een Franse militair die ik op mijn eerste vakantie zonder mijn ouders (ik was 17 jaar!) in Fréjus had gekend en die mij nu vijfendertig jaar later (!) op Facebook had gevonden. We waren die zomer bevriend geraakt en ik kreeg toen iets met zijn vriend. Ik herinnerde me ineens veel meer uit die tijd en vooral de ontdekking van de Franse zomerliefde. We hebben via Messenger vakantiefoto’s uit die tijd uitgewisseld (dus de zolder op, in de oude albums zoeken en daar digitale foto’s van maken!) en omdat hij vaak lange afstandswandelingen loopt, vermoed ik dat we elkaar hier in de buurt ook wel een keer opnieuw gaan ontmoeten wat ik ontzettend leuk zou vinden. Het was en is een hele lieve man.
Met Francky, zeventien jaar en ernstig Bon Jovifan
Echter de man die mij belde, Sébastien heet hij, had dit geluk van retrouvailles niet, want ik was niet de Saskia die hij zocht hoewel mijn foto op de website van La Perle du Morvan hem wel aan haar deed denken en voor hem was een en een twee aangezien ik zeer waarschijnlijk de enige Nederlandse Saskia in St. Ho ben hoewel ik dat niet zeker weet natuurlijk. Toch kregen we - als leeftijdsgenoten plus mijn verhaal over hoe Francky mij had teruggevonden - een leuk gesprek over ontmoetingen in je leven en de plotselinge ommekeer die dat kan veroorzaken met soms alle gevolgen van dien. Het had zó een scene uit een film kunnen zijn. Heerlijk! Het eindigde ermee dat hij me zou weten te vinden als hij een pup zocht, want mijn honden vond hij prachtig en omdat ik dat bijna elke dag wel een keer hoor, keerde na dit uitstapje in de tijd voor mij de rust van de winter en het dagelijkse weer terug.
Picasso, Joshua, Luca&Juliette in de zachte winterzon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten