De zon komt op langs het kanaal
Als ik mijn gewoontes verander, veranderen die van de honden mee. Dat begint al met hele kleine dingen zoals opstaan en niet meteen de buitendeur openen zodat ze hun behoefte kunnen doen, wat in mijn systeem zit door de pups. Voor ik de trap af kom gooi ik een klein handje kattenbrokjes - die op de overloop staan en makkelijk mee te nemen zijn - de trap af wat de honden afleid zodat ze me niet meteen al de oren van de kop af joelen om het zo maar eens te zeggen. Het is erin geslopen, het dagelijkse scala aan handelingen om het voor iedereen in huis leefbaar te houden.
De honden hebben een tak van de rododendronplant laten staan, en hij bloeit prachtig
Nu ik letterlijk meer beweeg, bewegen de honden dus mee, of niet. De wandelingen gaan sneller, ik loop beter en ben eerder bij de auto terug. Ik zit minder lang achter elkaar op een stoel of de bank, zitten is zó slecht voor je lichaam. Ik doe dagelijks oefeningen naast de training van de fysiotherapie en alleen Luca staat er nog bij om te kijken of ik het goed doe. De oefeningen waarbij ik op de grond beweeg ben ik maar boven gaan doen, dat vinden ze zó leuk dat er van bewegen niet veel meer komt, heel gezellig dat wel, met z’n allen kroelen, stoeien en samen over het kleed rollen.
‘Die kinderen zitten ook altijd precies voor je neus’ zie je Picasso denken…
Het punt wat ik wil maken in dit blog is dat wat ik ook doe, mijn honden me volgen en doen waar het mag en kan mee. Australische herders zijn hiervoor gemaakt, om samen te werken. Ze hoeven bij mij geen kudde koeien bij elkaar te houden, er is geen werk op de boerderij voor ze, ze kunnen leven in luilekkerland als ik dat zou willen. Ikzelf heb na de afgelopen twee winters vol regen geleerd dat rust écht roest. Van te weinig bewegen en teveel Netflix krijgt een mens hielspoor en aanverwante ontstekingen aan de achillespees. De honden worden lui en zelfs depressief als ze te weinig doen. Daar zijn ze niet voor gemaakt.
Een goed gesprek met Picasso op de bank
Drie weken geleden kon ik nog niet blijven staan als ik mijn voeten vlak achter op een balkje elkaar zette. Deze week wel. Ik kan nu zelfs zo blijven staan met mijn handen op mijn hoofd gevouwen, in balans. Op naar de poteaux van Koh Lanta, de Franse Expeditie Robinson! De hielspoor protesteert volop, de achillespees ook in de bewegingen waarbij ik mijn spieren rek en strek. ‘s Nachts kloppen de zere plekken en maken me wakker. Ik weet dat het erbij hoort, we (fysiotherapeut Dennis en ik) zetten mijn lichaam aan het werk als spaken in een fietswiel om de gebroken spaken op te vangen en het geheel te versterken. Uiteindelijk moet mijn rechtervoet doorkrijgen dat de extra stukjes kalk afzettingen onder en achter op de zool niet nodig zijn. Dat is de theorie en daar werk ik nu aan. In het begin veel te enthousiast dus nu met mate en dat werkt.
Stille wateren op een vroege ochtendwandeling
We laten de vogels dus maar zingen, de bomen blaadjes aan de takken krijgen en de bloemen bloeien. Ik weet wat ik moet doen en de honden on mij heen bewegen mee, als in een dans van een octopus op de onderstroom van de zee. Rust vinden in bewegen, de focus op gezonder werken en leven, in dit huis met deze tuin, meer hoeft er even niet. Vandaag is het zondag, ik ga frambozenstruikjes in de voortuin planten en lavendel. Maar eerst wandelen, langs het kanaal want er zijn ook gewoontes die mogen blijven, een leven lang zelfs als dat zou kunnen. De parels verdienen het beste hondenleven dat er is en ik denk dat hoe meer ik leer goed te bewegen, hoe meer profijt ze van mij hebben. Het is net als in elke goede relatie en vriendschap; je versterkt de goede dingen in elkaar.
Samen met Luca de schoorsteen vegen, dat was een fijn en dankbaar klusje deze week
Geen opmerkingen:
Een reactie posten