La Perle du Morvan is weer compleet en geborsteld : v.l.n.r. Juliette, Luca, Picasso en Terra, 14 maart 2023
Onderweg van een vakantie naar huis rijden is een van die scharnieren in de tijd die het leven biedt. Scharnieren zijn momenten waarop je kunt besluiten dingen voortaan anders te doen, je kunt terugkomen op wat je voor vertrek had gepland of iets nieuws gaan doen omdat je door de afstand van je dagelijkse leven inziet dat dingen ook anders kunnen. Reizen en elders verblijven is goed om veranderingen in gang te zetten. Ik geloof dat de meeste scheidingen/ ontslagen/ veranderingen van baan en emigraties in vakanties ontstaan.
Toen ik van 1999-2008 reisleidster was, had ik geen eigen huis, geen partner (die kwamen wel in de groepen), wel goede vrienden en U.W.O. mijn eerste hond was er al die als ik weg was naar Pieter kon, mijn vaste oppas en lieve vriend. Ik verhuurde mijn kamer onder aan ex-pats en zat zo nergens aan vast. Er viel niet veel anders te doen bij thuiskomst, want ik had geen geregeld leven zoals nu. Ik begon heel makkelijk steeds met iets nieuws. Het besef van de scharnier van afgelopen terugreis was dat ik na mijn vertrek naar Frankrijk geland ben in een prachtig hondenleven met een huis dat dankzij Elly (daar is ze weer!) steeds mooier en beter wordt en dat ik niets liever wilde dan die draad weer oppakken. Ik moet opbiechten dat ik ontzettend hard gereden heb en midden in de nacht al uit Lochem was vertrokken. Los van hoe fijn het was om weer in Lochem en bij mijn ouders en Mirjam en Willem te zijn.
Als ik serieus door wil rijden dan bak ik eieren met kaas voor op brood onderweg zodat ik niet veel hoef te stoppen.
De waarheid is dat ik vandaag (de dag erna) maar moeilijk mijn draai kan vinden. De was is gedaan, ik heb stof gezogen, Elly’s schilder- en kluswerk bewonderd (wat een kei is het toch!!), gewandeld met haar en alle honden, gekookt (gezond!), hout naar binnen gehaald, de auto leeggemaakt, een tukje want oh wat ben ik moe van de reis en de hele week Nederland en nu weet ik het niet meer. Ik trek maar moeilijk alle kuren van Terra die bij het weerzien tegen me opsprong als een losgeslagen kangoeroe, bij binnenkomst meteen boven de poepjes uit de kattenbak ging eten, daarna de kattenbrokjes die daar ook staan, vervolgens nog een rondje poezenpoepjacht door de tuin maakte, ongedurig door de kamer liep en tijdens het koken voor mijn voeten in de keuken. Elly heeft ontzettend haar best gedaan, dat is me wel duidelijk, en ik ben diep onder de indruk van haar geduld. En Terra heeft nog veel te leren, maar wat is ze mooi!
Picasso&Terra zijn bij Elly naar elkaar toegegroeid.
Natuurlijk heeft het kleinste pareltje tijd nodig om te schakelen na haar eerste logeerpartij en moet ze er weer aan wennen dat ik erg streng ben en écht geen fratsen tolereer. Zo hebben ook de andere honden tijd nodig hier weer te wennen en ikzelf misschien nog wel het meest. Want ook al bestond mijn scharnier eruit dat er niets anders hoeft, dat betekent niet dat mijn leven alleen maar van een leien dakje gaat - typisch Morvans trouwens : leistenen daken -, met vier honden waaronder een drachtige, een dekreu, twee pubers die elkaar versterken en twee oude jengelende katten én mezelf leven is best lastig af en toe. Ik ben na dit reisje Nederland gelukkig minder uit evenwicht dan vorig jaar, maar zo gaat het als je na afwezigheid de draad weer oppakt…
Picasso, zó ontzettend lief en geduldig met zijn vriendinnetjes
En de dekkingen die mij midden in deze week wachtten waren ook weer erg leuk (hoewel gecompliceerd maar dankzij de ruime ervaring van Picasso is het gelukt). Erg gezellig ook met de nieuwe mensen uit Moulins-Engilbert die ook een kennel Australische herders zijn begonnen en vorige zomer al uitgebreid kennis waren komen maken. Een Frans stel van mijn leeftijd met vergelijkbare normen en waarden wat betreft de honden, dat noem ik opnieuw geluk, want waar vind je die? We kunnen elkaar mooi helpen en bijstaan, elke dekking is anders ook al zijn het dezelfde honden en elk nestje ook. Nog een paar weken dan zijn de pups van Juliette&Picasso er. Ze groeien al goed, ik voel ze nu al als ik mijn handen op haar buik leg. Ik heb al een mooi lijstje families, heel fijn, maar welkom is iedereen pas na de eerste vier weken. Daarvoor is alleen Juliette de baas en wie dat niet begrijpt hoeft niet langs te komen. Zo simpel is het.
Met Terra van 7 maanden : een wolfje in schaapskleren, maar zó innemend en enthousiast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten