Aftakeling

Gisteren viel Régis voor de tweede keer in korte tijd in het Kanaal. Dit keer zijwaarts, maar weer kopje onder, waar hij een hekel aan heeft. Toen hij klein was en ik hem in Amsterdam trainde netjes naast me te lopen en niet te trekken, was hij weleens zó geconcentreerd en gefocust op mij en de beloning dat hij tegen een boom of lantaarnpaal liep. Zo liep hij nu vlak voor zijn duik ook. Het gras was niet gemaaid langs de rand en de afscheiding kanaal - graspaadje onduidelijk. Aan zijn verminderende lichaamsbeheersing lag het natuurlijk niet...    

Régis is mijn eerste puppy en dat blijft hij. Toen U.W.O. acht jaar was is hij bij ons gekomen en al die leuke lieve en mooie honden ná hem komen door hem. Mijn gelukkige hondenleven is zíjn schuld. Na de eerste paar maanden in Amsterdam zijn U.W.O., puppy Régis, de poes Maxime en ik naar het Oosten verhuisd. Régis wilde graag meer ruimte om zich heen. Hij wist wat hij wilde en gelukkig was dat vaak ook mijn wens dus we klopten met elkaar. 

In die tijd had ik niet kunnen bedenken dat het keurig naar me opkijken terwijl hij naast me loopt, ooit zou eindigen in een kopje onder in het Canal du Nivernais gevolgd door een enorme paniek hoe hem er weer uit te krijgen. Had ik nog maar de kracht in beide armen en vooral: had ik maar beter opgelet! Vijf minuten na de redding en zijn onhandig geschud waarbij hij ook steeds omvalt, heeft de paniek plaatsgemaakt voor een soort bokkesprongen, rollen in het gras en dikke pret. 'Zag je me gaan, Sas?' 

'Ja, lieve Régis, ik zag je gaan, maar leuk vond ik het absoluut niet...' 

met Romeo samen in Lochem, 2015 Foto: Egbert Mol

Een vriendin die weet wat ik doormaak gebruikte het woord vandaag. Aftakeling. Ze begrijpt me niet helemaal. Dat mág ze niet zeggen. Ik heb net weer nieuwe glucosamine-supplementen voor hem besteld, voor 100 dagen als ik er twee per dag geef. Régis takelt niet af. Hij valt niet honderd keer per dag om. Ik hoef hem niet telkens weer op zijn vier poten te zetten omdat hij spagaat doet op de gladde tegels in de keuken waar de lekkere hapjes vandaan komen. Régis blaft ook niet ineens keihard in de nacht om de tien seconden, waar zelfs Picasso van onder de indruk is. Hij is toch nog niet zo heel erg oud? Hij eet en drinkt nog, lust nog heel veel kaas, gekookte eitjes, kokosolie, walnoten en kwark, graag zelfs. Régis doet zijn behoefte ook nog weleens buiten in de tuin, niet alleen maar in huis omdat hij het niet door heeft. Régis loopt ook niet dwangmatig hijgend door de kamer aan het eind van de dag als het ook binnen opgewarmd is... 

Régis mag na al die veranderingen en verhuizingen in zijn leven nu zo oud worden als hij wil, had ik zo bedacht. Er zijn hier geen hoge drempels of trappen, het huis is niet spik en span en hij kan in en uit want ik ben vaak thuis. Hij kijkt nog helder uit zijn ogen, maar sinds kort wil de oude baas niet altijd meer aangeraakt worden. Zijn knufjes worden korter en soms is er ineens die verdomde afstand tussen ons die er nooit was. Dan vervloek ik de tijd. De momenten dat we alleen maar naar elkaar kijken duren steeds langer. Hij weet het zelf ook niet, hoe dit moet. En ik nog minder ondanks de ervaring met U.W.O. die ruim 15 is geworden en ik moest laten gaan na een vechtpartij waar ik niet bij was. Régis verdient ook daarom de mooiste oude dag die er is, samen met mij en de anderen. Nooit heeft mij teleurgesteld, of misschien een beetje toen hij met U.W.O. mee ging jagen, dat was echt raar voor een kruising border-collie. 

April 2019, foto Lois Ebbing  

De laatste weken gaat het hard achteruit. Ik zie het wel en ik zie het niet. Je went ergens aan, niet meer mee naar het bos bijvoorbeeld, en dan ineens is het ook niet meer mee tot aan het hek om ons uit te zwaaien en ik wat lekkertjes voor hem in de tuin gooi. Het verdriet overheerst deze dagen, afscheid nemen gaat met kleine sprongetjes, anders lukt het niet. Anderen misschien, maar mij niet. Ik weet niet hoe dit moet, voel me elke keer dat er iets met hem is, zó overmand. Ik weet inmiddels wél waarom ik meerdere honden heb en er plek is voor nog meer. Ik geef gewoon teveel liefde voor een, daar zijn er meerdere voor nodig. Régis weet er als enige alles van. Hij heeft ze allemaal gekend, van U.W.O. tot Picasso. Alleen daarom al mag hij toch nog niet gaan? 

En ja, hij heeft een mooi leven gehad, daar ben ik van overtuigd. We hebben zoveel meegemaakt samen. Als ik foto's zoek voor dit blog, zie ik de laatste paar jaar. Toen hij pup was had ik nog geen digitale camera, die kwam in 2011 pas, toen was Régis al grijs. 

Twee foto's van Dogwise goes outdoorweekend 2015, Helma Polman 

  

Half september wordt Régis veertien jaar, hoop ik. Dan kan Romeo nog mooi het een en ander leren om het stokje van 'oudste' over te nemen, met zijn vier jaar... Juliette maakt het niet uit en 'Nee, nee, nee Picasso jij bent pas een half jaar!'  

April 2019, foto Lois Ebbing