De aftakeling (het vervolg)

‘Het gaat erom dat jij en ik inzien dat het niet onze kwaliteiten, ons uiterlijk of onze prestaties zijn die ons leven betekenis geven, maar de diepgang en oprechtheid van onze relaties met de mensen en dieren om ons heen.’

Uit: Oude wijze honden, Elli H. Radinger

Het is nog niet zo lang geleden dat ik het eerste blog over de aftakeling van Régis schreef. Ik deed het om mijn hart te luchten (daar zijn alleen woorden goed voor) en dingen op een rijtje te zetten (hoe ver op weg naar de dood is hij?). Ik had zeker niet verwacht zoveel bijval te krijgen. Mailtjes, kaartjes en zelfs een prachtig boek kreeg ik gisteren opgestuurd dat ik iedereen aan kan raden. Het is herkenbaar en ondersteunend in het proces van loslaten.

Er zijn veel hondeneigenaren met hetzelfde verdriet over een hondenleven dat te kort duurt… En hoe ga je dan om met de dood van je beste en soms oudste vriend? Die grote liefde die je ontvalt op de leeftijd dat je kind gemiddeld het huis uitgaat om op eigen benen te staan? Het is gruwelijk verdrietig én daarmee is het óók mooi.

Ik heb vele vriendjes gehad toen ik jonger was, maar daarbij zat er geen een om wie ik zoveel tranen heb gelaten als nu tijdens de laatste zomer van Régis. Mijn kleine mannetje dat mij, U.W.O. die toen acht jaar was en poes Maxime die aan was komen lopen, in december 2005 uitkoos om bij op te groeien. We woonden in een klein huisje met een lief postzegeltuintje in Slotermeer in Amsterdam-West en ik had een oogje op het nestje van Régis vanwege de combinatie van rassen (vader Border collie en moeder Friese Stabij). Toen ik echter belde waren alle hondjes al weggegeven. Ik geloofde het niet, dit puppy moest het zijn. Twee dagen later belde de vrouw terug, of ik nog belangstelling had, er was er eentje teruggebracht, die zwart-witte met krullen en een streepje over zijn kop… Er zijn van die dingen die je als mens weet.

Nu Régis hier in Frankrijk rondstruint, omvalt en mij meer dan ooit inpakt met zijn verwarmende blik, realiseer ik me wat een rijk verleden we samen hebben. Al die huizen waar we gewoond hebben, de plekken die we samen zagen en de paden die we bewandelden! Teveel om op te noemen en dat ga ik ook niet doen. Het gevoel erbij is rijkdom, geluk en de vraag of ik me toen in die eerste jaren beseft heb wat het betekende. Ik weet het niet meer - vermoed dat ik nog teveel met mezelf bezig was - maar ik weet het nu. Misschien is dat genoeg? Er zijn veel mensen die invloed op mijn leven hebben gehad, waar ik van geleerd heb, op een leuke of minder leuke manier. Régis is degene die daar bij was, naast mij, trouw volgend en loyaal als geen mens kan zijn. Om echte loyaliteit te kennen, moet je een hond hebben of kennen. Voor mij geldt daarbij dat ik een eigen hond van zo jong mogelijk af aan wil leren kennen, een oudere hond is al voor een deel gevormd en het idee dat ik daar niet bij was, verdraag ik moeilijk. Dat heeft denk ik met mijn persoonlijkheid te maken, ik ga voor 100% en anders niet.  

Régis leeft niet lang meer. Ik weet het nu, na de eerste schrik van twee weken geleden tijdens de hittegolf die hij ternauwernood overleefde. Sinds ik het weet is er ruimte ontstaan waarin veel om hem draait. Natuurlijk kies ik daar zelf voor. Ik wil dit beleven, voelen en nog even intens genieten. Hondloze mensen begrijpen dat niet of vinden het erg voor me dat ik een etentje of iets anders sociaals mis. ‘Dan laat je hem toch thuis?’ De laatste keer dat ik hem alleen thuis liet, vorige week, zat hij vastgeklemd met zijn achterpoten onder de trap in de woonkamer. Aan zijn neus te voelen had dat een flinke tijd geduurd, het was koud binnen met de luiken dicht tegen de zon en alleen op de koele tegels. Ik vind het heel naar voor de hondloze mensen dat ze de liefde en de zorg voor een beste oudste vriend die volkomen afhankelijk van ze is geworden, niet kennen. Ze weten werkelijk niet wat ze missen. 

Gisteren ging het opnieuw bergafwaarts met de oude man. Diarree, strompelen, vallen en niet meer alleen overeind kunnen komen. Het bekende lijdensverhaal. Ik besloot voor ik ging slapen de dierenarts te bellen als het vanmorgen nog zo slecht met hem gesteld zou zijn. Sinds ik bij de dierenarts geweest ben, hebben we dagelijks contact. Ze bellen op, wetende dat ik er alleen voor sta en hebben mijn verdriet gevoeld. Ik die zó weinig mijn ware gevoelens aan vreemden laat zien! Als het er echt op neerkomt, interesseer ik mezelf helemaal niets meer, wat een bevrijding is dat. 

Vanmorgen stonden ze echter alle vier gelukkig weer luidruchtig te jubelen onder aan de trap, Picasso met zijn zeven maanden gaat dan helemaal uit zijn dak, joelt en springt op Juliette die daar maar aan meedoet want lawaai maken is eigenlijk best leuk, mijn trouwe maatje Romeo loopt als een echte hoeder fanatiek zijn rondjes om het hele spul heen en oude, trouwe Régis houdt zich dapper staande wat hem gewoon lukt met die gelukzalig diepe blik omhoog naar mij. Daar ben je! Er waren dagen dat hij ondanks het tumult van de anderen nog lag te slapen als ik beneden kwam en ik hem wakker moest maken. Als dat zo was, keek hij eerst verward rond en hielp ik hem overeind. De dag komt misschien dat dit weer gebeurd of juist niet. We zullen zien, maar voor nu is er voor ons telkens nog een nieuwe morgen. Een nieuwe morgen waarop ik mezelf de vraag blijf stellen wat ik zou wensen als ik op dat moment Régis was, ik Romeo raadpleeg en de jongste twee er bij betrek. We horen bij elkaar, we zijn een team en iedereen draagt op zijn eigen wijze zijn steentje bij aan een harmonieus geheel. Ik weet niet of ik in mijn leven ondanks al het verdriet over het naderende einde van Régis ooit zó gelukkig ben geweest… Me zó rijk heb gevoeld en verrijkt door de liefde. Wetende dat het overmorgen heel anders kan zijn en ik voor mijn beste oudste maatje met alle liefde die ik in me heb een streep onder zijn bestaan zal moeten zetten, pakt deze zomerdagen niemand meer van ons af. Amen.