Het huis met de parels deel 74 : afwijkende herfsttaferelen

Picasso, Joshua&Luca in het mistige meer van La Nocle-Maulaix

De winter van 2024 is aanstaande. De seizoenen wisselen alsof het niks is. Alsof de wereld niet in brand staat. De tijd staat alleen niet stil, was het maar waar… Op microniveau voltrekken zich grote drama’s. Afgelopen zomer heb ik haast geen insect gezien. Wat vlinders, libellen en vliegen, maar niet veel. Normaal zitten er nu lieveheersbeestjes in de hoeken van mijn kamers om te overwinteren. Punaises komen tikkend tegen de ramen vliegen dat ze erin willen en de laatste wespen zoeken nog iets eetbaars. Dit najaar niet. Hooguit wat kleine muggen die tegen de schemering opstijgen uit het natte gras, zoals in de Schotse Hooglanden. Een enkele nachtvlinder zoekt wat warmte in het licht van de lamp. Spinnen en langpootmuggen nemen hun intrek. 

De eekhoorns zie ik echter niet meer door de bomen achter mijn huis zwieren, met hun specifieke roep, geen bronstige ree heeft zich vanuit het grote bos laten horen, de twee steenuiltjes die hier jaren woonden hoor ik niet meer en de meeste kleine vogeltjes als musjes en roodborstjes zitten nu alleen nog in de hoge heg. De grond van het weiland voor mijn huis ligt brak, er is geploegd en er is mest uitgereden. De nazomer van 2021 stond het gras nog hoog en lieten de vele krekels zich tussen de koeien nog heel lang uitgelaten en vrolijk horen. Ook in Saint-Honoré-les-Bains legt de natuur het loodje tegen de alles om zich heen exploiterende mens, lijkt het wel. 

Een mooie frisse ochtend langs het Canal du Nivernais

Ik heb deze week slechts een groepje van acht kraanvogels gezien en gehoord. Zeven trokken naar het Zuiden na een koudere nacht, maar een vogel week vreemd genoeg luid roepend af van de anderen. Na die ene nacht is het weer te warm en wachten ze waarschijnlijk in een weiland af tot de kou hun instinct weer wekt. Als dat gebeurt, want het blijft voorlopig warm. Te warm voor eind november. 

Vorig jaar trokken ze in grote cirkels over het kanaal om steeds weer terug te keren in plaats van weg te trekken. Trekvogels die te lang op plek blijven zijn niet meer wie ze horen te zijn. Ondanks hun instinct passen ze zich noodgedwongen aan de omstandigheden aan. 

Toch zie ik vanaf de bank een paar musjes blij en bezitterig van de eerste vetbollen pikken die ik gisteren opgehangen heb. De grote wereld kan ik niet veranderen, de klimaatverandering ook niet, tot aan mijn heg en een stukje van de weg bepaal ik wel wat er groeit en welke dieren er welkom zijn. En ik ben nog lang niet klaar met de tuin en hoe ik ervoor kan zorgen dat er meer insecten en vogels kunnen leven. Ik woon hier wat dat betreft nog maar net. 

De natuur kent haar eigen wetten, die van tijd en dingen op z’n beloop laten. Loslaten in de herfst, terugkeer naar de wortels in de winter. In grote lijnen is dat nog steeds wat er gebeurt en waar wij mensen mee te leven hebben. Eens niet alles verbouwen en veranderen, de dingen altijd maar naar onze hand zetten. Nee. 

Gewoon laten en de natuur bewonderen. 

Meer hoeft er niet. 

De grote eik zwijgt in alle talen 

Het huis met de parels deel 73 : Afscheid en een nieuw begin

Saint-Honoré-les-Bains onder de wolken

We wandelden boven de mist in de zon. Het was al warm en de honden genoten van de luchtjes op de wildpaadjes langs het stijgende weggetje. De herinnering aan een van de laatste wandelingen met Régis hoort bij deze plek. Ik kan hier niet lopen zonder hem weer bij me te voelen. Zijn zachte krullen, heerlijke adem en altijd die ogen die mij in de gaten hielden, dat intense contact tussen ons, voor eeuwig in mij verankerd. 

Ik weet niet hoe dit nu zo bovenkomt, misschien omdat ik hier weer met vier honden liep, alsof de tijd stil had gestaan. Misschien door het verdriet om mijn moeder dat ik zo opensta. Kwetsbaar ben. Het gesprek met Lonneke gisteren nadat we samen haar laatste spullen hadden verhuisd. Ik weet het niet, maar het is zo. Ik weet wel dat de pas op de plaats mij goed doet, zonder Jamie en na het vertrek van Terra en overlijden van Jérémie, de acht pareltjes van Luca die het goed hebben in hun families… Dat is veel in korte tijd. Dus er moet nu eerst iets uit voor er weer iets in kan. 

Zoiets. 

Juli 2019 Romeo, Juliette, Picasso&Régis

Lieve Régis, die grote trouwe jongen. Zijn zicht op het laatst beperkt door de staar, zijn gehoor grotendeels verdwenen, zijn zwarte dropneus was korrelig en droog geworden, maar als zijn neusvleugels bewogen wist ik dat hij genoot. Hij wilde me tot op het laatst plezier doen, dat was inherent aan de herder die hij was. Een trouwer wezen dan Régis bestond op deze wereld niet. 

Mijn grote liefde Régis  

De dag dat ik hem in liet slapen in Luzy, die prachtige regenboog onderweg in de auto, hij had moeite rechtop te blijven zitten met al die bochten, maar deed nog keurig een drol voor de grote schuifdeuren van de dierenkliniek open gingen. Régis was en bleef een gentleman. 

Ook de dennen in mijn tuin bezweken de zomer van 2019 onder de hitte 

Die zomer was het ontzettend heet, hittegolf na hittegolf wisselden elkaar af en Régis kon haast niet meer lopen. Hij zakte door zijn poten en lag soms plat op zijn buik met vier poten wijd gespreid en kwam dan zelf niet meer overeind. Zijn behoefte lag ´s ochtends als ik beneden kwam achter hem en hij leek zich er niet meer van bewust. Sliep alleen maar, verdwenen in zijn eigen stille wereld. Ik moest hem voorzichtig aanraken om hem wakker te maken, hij kon dan zó schrikken. Omdat ik het zo intens beleefd heb die laatste tijd met hem en Romeo, Juliette&Picasso lijkt het alsof het pas gisteren was. 

De laatste foto samen op de bank, 30 augustus 2019 

Ik geloof niet dat iemand zich realiseert wat het voor mij betekende toen Régis er niet meer was. Ik weet wél wat het betekent als mensen mij benaderen voor een pup omdat ze hun hond in hebben moeten laten slapen. Zoals ik na Régis doorging met Picasso van een half jaar en Romeo&Juliette, beginnen sommige families een nieuw leven met een van mijn pareltjes. Zoals ik in 1998 begon met U.W.O. en later in 2005 met mijn eerste jonge pup van acht weken : Régis. 

Picasso is nu 5,5 jaar 

Picasso is mij tijdens het schrijven van dit blog een paar keer komen troosten. Dan legt hij voorzichtig zijn grote poten op mijn schoot en leunt met zijn hele gewicht tegen mij aan, kreunend en stotend met zijn brede zachte reuenkop. 

Ook een grote liefde. Mooie papa van vele nakomelingen. Ruwe bolster blanke pit. Mijn nieuwe grote liefde net als Juliette, Luca&Joshua. Ik ben gezegend met zoveel liefdes in mijn leven, ik besef het. 

Luca, Juliette, Picasso&Joshua klaar voor die heerlijke rustige en donkere dagen bij de houtkachel 

Picasso was erbij toen ik samen met Juliette terugkwam na het inslapen van Régis. Ik vergeet nooit meer het schoteltje gekookte broccoli in de koelkast dat ik nog voor Régis had bewaard omdat hij er zo van hield. Het was te laat, ik was het in alle consternatie vergeten te geven. Vréselijk vond ik dat en nog steeds. Ik deelde het uit aan de andere drie die geen bezwaar aantekenden, maar het klopte niet. 

Het was voor hem. 

Mijn moeder is een week geleden dus in de week dat ik terug naar Frankrijk moest - omdat mijn hondenoppas helaas andere verplichtingen had - opgenomen in verpleeghuis Tusselerhof vlakbij Stadenbos waar mijn vader sindsdien alleen woont. Mijn zus Marike kwam hiervoor terug uit Pisa - waar ze op haar wandeltocht naar Rome aangekomen was - en zij en mijn vader hebben er liefdevol voor gezorgd dat ze zo zorgeloos mogelijk haar intrede kon doen, maar zonder ziektebesef is het heel moeilijk uitleggen dat ze voortaan niet meer 24 uur per dag samen met mijn vader is, dat ze nu voorgoed daar woont en er verschillende verzorgers zijn. Mijn moeder denkt dat ze iets fout heeft gedaan, ze vindt zichzelf een grote sufferd omdat ze niet beter heeft opgelet. Hopelijk kan het besef dat ze daar is omdat ze te ziek is om nog thuis te wonen, langzaam doordringen maar niets is zeker. Haar hersenen kiezen nu hun eigen parcours. 

Juliette zorgde tot op het laatst goed voor Régis

Alzheimer is een vreselijke ziekte, iedereen weet het maar pas als je er in je familie mee te maken krijgt, besef je de impact. Het valt me op hoeveel mensen mee hebben gemaakt wat ik nu meemaak, het proces herkennen, beamen hoe zwaar het is en de rouw en het langzame afscheid van iemand zó verdrietig. 

Dat het begrepen wordt is heel fijn, voor mij, voor mijn zus die vanaf vandaag haar wandeltocht naar Rome weer voortzet, en voor mijn vader vooral, na 63 jaar samenleven gaat hij nu alleen verder. Ik hoop dat hij kan en nu vooral durft te doen wat híj wil, dat heeft hij wel verdiend. Hij, mijn moeders grote liefde, en dat weet ze gelukkig nog wel! 

En eindigend met een vrolijke noot : Lonneke begint vol goede moed na drie jaar van scheiding, valpartijen, verhuizingen én een nieuwe baan op de Mairie in Luzy nu dan écht aan haar nieuwe leven. 

You go girl!