De huisarts die bijna twee jaar geleden ‘het is gewoon kut voor je’ tegen
me zei, keek me vandaag verheugd aan. We kennen elkaar nog niet zo lang, maar zo
voelt het wel. Hij heeft zich drie jaar geleden met zijn vrouw in de Morvan gevestigd,
mijn schilderijen hangen in de wachtkamer hopelijk zieke mensen blij te maken,
ze hebben beiden mijn roman en dichtbundel gelezen en daar enthousiast en
vooral bemoedigend op gereageerd, ik ben altijd welkom, zulke mensen zijn het.
Ik had een consult aangevraagd om weer even met beide benen
op aarde te landen. Meestal confronteert de huisarts me wel met dingen die ik zelf
minder goed zie, die me doen beseffen waar ik sta en waar ik heen wil. Zo’n
gesprek komt er vaak op neer dat ik dingen te snel wil. Iets wat mensen die me beter
kennen niet vreemd voor zal komen. Vandaag verliep het echter anders...
Nooit gedacht dus dat ik me hier sociaal zou gaan voelen en
dat is nog steeds niet alles. Want ondanks de spanning van huizen kijken en nadenken
over wat voor plek ik nodig heb om die brug van talenkennis tussen de
Nederlanders en de Fransen te zijn, wordt me steeds duidelijker dat ik een
mensenmens ben en dat ik me in een sociale rol óók heel erg mezelf voel, naast de rust van het alleen werken en schrijven of
schilderen. Een mens heeft meer te bieden dan hij zelf soms denkt, dat blijkt
wel weer…
Die autoritjes door dit mooie stuk Frankrijk leren me dat het niet uitmaakt waar je woont, als je in staat bent overal iets van te
maken, dan is dat goed. En dat doe ik. Je kunt me in een caravan zetten en ik
maak er iets van. Dat is een prettige constatering die me doet beseffen dat ik
minder vatbaar ben geworden voor de pieken en dalen zoals ik die voorheen kende.
Blijkbaar ben ik daar overheen gegroeid? Dat was ook de conclusie van de huisarts.
Er zijn mensen die anders zijn. Geen huisje, boompje, beestje
types, geen partner en daaruit voortvloeiend kinderen krijgen, een huis kopen
en jarenlang naar alle tevredenheid hun werk doen. Mensen die anders zijn worden
keer op keer geconfronteerd met hun bijzonderheden. Dat kan een last zijn waar
je aan onderdoor gaat als je het niet onder ogen wilt zien, maar het is een
kracht als je dat wel durft en je open stelt om te blijven leren en je verder te
ontwikkelen, waarbij de richting waarin niet wezenlijk veel uit maakt. Met dit
soort mensen komt het uiteindelijk overal wel goed, of ze er nu borstkanker bovenop krijgen of
niet.
Prachtig verwoord Saskia. Naar ik vermoed wat veel mensen voelen.
BeantwoordenVerwijderenWat fijn dat je, vanuit de Morvan, je leven met ons deelt. Heerlijk! Ik ‘voel’ het bijna. Liefs uit zonnig en koud Lochem 😘
BeantwoordenVerwijderen