Ondraaglijk licht

Wespen zoemen. Kippen kakelen en meneer de Haan kukelt opgetogen. Hij heeft het naar zijn zin. Zijn hennen leggen lekker en hij krijgt alle aandacht. De geitjes hebben samen met de kippen, de honden en de poezen nu ook toegang tot mijn hele terrein en er wordt niet meer gemekkerd maar gemaaid. Bloesem wolkt, er is gras, er is opkomend onkruid en er zijn paardenbloemen in grote getale. De lente is losgebarsten!

Ook mijn Franse lente kriebelt. Eindelijk. Na een waanzinnig jaar van borstkankerbehandeling, een emigratie, vier verhuizingen én een ijskoude winter met veel sneeuw is nu de zon doorgebroken. En hoe! Het licht is meedogenloos, bijna onverdraaglijk. Zijn mijn littekens nog te vers? Kunnen mijn longen niet meer helemaal vrij ademen? De bestraalde huid rond mijn gehavende borst en de borst zelf doet zeer. Het steekt. Het klopt. Het werkt... Je ziet er bijna niets van hoor, er is een mooi afgewerkt litteken en haast geen verschil met de andere borst.

Docteur Fournier heeft vakwerk geleverd naast dat ik me hem herinner met een brede lach en een hart vol menselijkheid in de steriele en plastische omgeving van het ziekenhuis in Chalon-sur-Saône. In de zomer zie ik hem weer, voor een controle. Zo werkt het protocol 'in mijn geval.' Ik heb al een zo'n gesprek gehad met mijn oncoloog, Docteur Rambach, de jonge, fris ogende vrouw waar ik eerder over schreef in een blog. We waren snel uitgepraat maar ik mocht weer  met de taxi. Zo was het toch een leuke middag.

Hoe het met me gaat? vroeg ze. Goed. Wat ik voel, denk en ervaar is normaal in de eerste tijd na de behandeling. Het enige waar ik een klacht over had was het feit dat die beloofde krullenbos uit is gebleven. Mijn haar is zelfs dunner en steiler dan ooit en héél zacht maar hé, ik leef en ik heb er zelfs alweer een keer gel in gedaan. Nooit gedacht dat een verzorgingsproduct een bijzonder moment zou markeren in mijn leven. Ik ben altijd zo naturel.

En hoe bevalt de hormoontherapie? Prima. Ik word er vreemd genoeg stabiel van. De overgangsklachten die door de chemotherapie opgewekt waren blijven sinds de kuur begon uit. Ook psychisch lijk ik vreemd genoeg beschermd tegen de pieken en dalen van stemmingswisselingen. Zo zitten er opnieuw voordelen aan wat me overkomen is. Maar misschien komt dat nog, het effect van hormonen op langere termijn is ongewis.

Of hoe ik me voel wijt ik niet alleen aan de medische behandeling of de invloed van de hormoontherapie. De rust en de ruimte van de Morvan doen hun werk. De mensen zijn anders, relaxter, de omgeving is geruststellend groen en je doet hier meer aan je huis en je tuin (hout sjouwen, maaien enz.) maar het voelt anders dan in Nederland. Er is geen stress, het levenstempo ligt lager, de in Nederland meest voor de hand liggende dingen gaan hier niet snel. Dat kan een bron van ergernis zijn, ik heb bijvoorbeeld vijf maanden gedaan over het openen van een simpele bankrekening en drie maanden over de overschrijving van mijn auto maar het einde is in zicht. Met een typisch Nederlandse instelling had ik me kapot geërgerd over de bureaucratie en de traagheid van het systeem maar ik woon hier en probeer me dus aan te passen. Een Franse houding betekent de mond vol hebben over de gang van zaken maar ondertussen een Pastis inschenken en afwachten tot er aan de andere kant wat vooruitgang geboekt wordt. Geduld, het leven gaat snel genoeg en die mentaliteit bevalt me uitstekend.

 Balkonscène met Romeo, Juliette en Régis

Het valt mezelf pas op hoe verfranst ik ben na mijn jaar Frankrijk als er Nederlandse vrienden langskomen. Ik herken de verhalen die ze vertellen, ik herken er de Nederlandse snelheid en efficiëntie in maar wat ik ook merk is weerstand. Ik ben niet voor niets in Frankrijk gaan wonen, ik wil niet meer meegaan in teveel doen en jezelf voorbij rennen.

Het verneukeratieve is (heerlijk om dat woord eens te gebruiken, ik heb het altijd leuk gevonden) dat je als je altijd alleen in Nederland bent en nooit over de grenzen komt, je niet door hebt hoe je wordt meegezogen in dat snelle leven. Zelfs in de relatief rustige Achterhoek, zelfs in het Oosten of het Zuiden van het land komt het voor. Je merkt pas hoe Nederlands het is als je weg bent en hoe langer je weg bent, hoe meer je het merkt…

Dus ik zit hier goed. Dat is geloof ik de moraal van dit verhaal. Het kriebelde vanmorgen bij het opstaan en dan moet het eruit. En waarin het ondraaglijke van het lentelicht schuilt dat op mijn wortels valt? Ik denk dat mijn Franse huid mij niet goed beschermd, hij is door de bestraling letterlijk beschadigd maar figuurlijk ook niet meer zo dik als toen ik nog in Nederland woonde en het gevoel had niet zonder te kunnen. Ik heb ongemerkt mijn oude dikke huid afgelegd, hij is langer niet nodig, ik wil hem niet meer gebruiken. Open leven met oog voor de natuur en de schoonheid van Morvanse stilte en de mensen die hier wonen past beter bij me. Ik kan er niets anders van maken: ik heb mijn Vuurdoop gehad. (Voor het bestellen van de dichtbundel onder dezelfde naam kunt u even op mijn website kijken: www.Pays-Sas.nl)