Een visser zit langs de
kant van de grote vijver achter het ziekenhuis naar zijn hengel te staren. Een rustpunt
in het groen. Na alle regen van de afgelopen weken is de aarde verzadigd en de lente
verdronken voor het zomer werd.
De jonge man staat op en loopt naar de andere
kant van het grijsgroene water. Vanaf daar gooit hij zijn vislijn ver het water
in, alsof het midden van de plas vanaf deze kant beter te bereiken is. Het is
zinloos wat hij doet, de afstand is gelijk als vanaf de andere kant en alleen de waterkringen dijen uit vanaf de dobber.
Ik hoop dat de vloeistoffen die uit de zakjes
in mijn aderen druppelen wél zin hebben. Het is de dag van mijn eerste
chemokuur en er zullen er vijf volgen, om de drie weken een. De verpleegsters
hebben me goed geïnformeerd over de bijwerkingen. Die zijn niet misselijk. De
oncoloog is een jonge knappe vrouw die elke keer dat ik haar spreek een andere
student in haar kielzog heeft lopen. Ze is zakelijk en oogt alsof ze alles
onder controle heeft. Dat kan ik alleen maar hopen…
De visser draait een shagje, de hengel bungelt
nonchalant onder zijn arm. Er lopen honden los rondom de vijver. Hij negeert ze
als ze hem willen besnuffelen. Ineens mis ik mijn honden, dat gebeurt altijd
als ik andere honden zie. Ik was naar Frankrijk gekomen om te genieten van iets
nieuws, van de lente, van de Franse zon en de prachtige natuur in de Morvan. In
plaats daarvan ben ik in een medisch circus terechtgekomen waarvan de uitslag
onbekend is en het einde nog lang niet in zicht, als dat er al is.
De impact van de borstkanker op mijn leven zal met de tijd
duidelijker worden. Het gevoel volgt langzamer dan de feiten, dat is normaal. Vlak
voor ik vanmorgen met de taxi naar Chalon-sur-Saône vertrok, vond ik mijn poes Zidane
dood in het atelier. Ze was in haar slaap overleden en misschien ziek zonder
dat ik het wist. Ik had nooit iets bijzonders aan haar gemerkt en nu is ze er niet meer.
Zidane
8 mei 2006 – 3 juni 2016
De zusters komen die
middag zeker zes zakken vloeistof vervangen. In allerlei kleuren, van knalrood tot hemelsblauw. Ik grap dat ik nog zal ontploffen met zoveel
vocht in korte tijd in mijn lijf maar ze verzekeren me dat ik het gewoon uit zal plassen. Het spul doet me
nog weinig, het ingebouwde kastje op mijn borst is waar het infuus aan vastzit
en ook dat voel ik gelukkig niet. Later op weg naar huis als de taxi anderhalf
uur lang scherpe bochten maakt, zal de grote misselijkheid beginnen, het zwart
voor mijn ogen komen en ik zal flauwvallen om in de dagen daarna niets waard te
zijn en alleen maar te slapen.
Ze zeggen in het ziekenhuis dat je tijdens de
zware en lange chemobehandeling zoveel mogelijk door moet gaan met je leven. Dat
klinkt goed maar ik had hier in Frankrijk nog geen leven opgebouwd. De hondjes, de poezen en
ik, we waren Cussy-en-Morvan en de omgeving aan het ontdekken en hadden pas onze intrek
genomen in de Franse Pastorie. Ik zou Franse les gaan geven, verder werken aan La vie en rose of de keerzijde van het
bestaan en genieten van ‘mijn Franse lente’ maar nu ben ik ziek.
Langs
de waterkant staat nog steeds de visser. Ik denk niet dat hij vandaag iets zal vangen.
De vissen houden zich gedeisd. Zijn dobber beweegt nauwelijks, toch
heeft de beweging zijn werk gedaan. De waterkringen zijn op het oppervlak en
vooral daaronder van groot naar klein uitgedijd. Zonder te klagen.
Ach Saskia, wat bizar dat je juist op deze dag je poes dood vindt. ' n schrale troost dat ze niet geleden heeft.
BeantwoordenVerwijderenWat een mooie metafoor gebruik je in de visser en je laatste zin maakt me helemaal stil.
Voor mij zo herkenbaar, liggend in een ziekenhuisbed terwijl de vernietigende medicijnen stil je lichaam binnenlopen, gaan je gedachten hip hop van links naar rechts, van boven naar beneden.
Hoe confronterend ik vind je blog een prachtig poëtisch verhaal.
En ha...wat ze zeggen....probeer zo goed mogelijk te leven door te leven en te bewegen.
Xxxxxxc
Ach Saskia, wat bizar dat je juist op deze dag je poes dood vindt. ' n schrale troost dat ze niet geleden heeft.
BeantwoordenVerwijderenWat een mooie metafoor gebruik je in de visser en je laatste zin maakt me helemaal stil.
Voor mij zo herkenbaar, liggend in een ziekenhuisbed terwijl de vernietigende medicijnen stil je lichaam binnenlopen, gaan je gedachten hip hop van links naar rechts, van boven naar beneden.
Hoe confronterend ik vind je blog een prachtig poëtisch verhaal.
En ha...wat ze zeggen....probeer zo goed mogelijk te leven door te leven en te bewegen.
Xxxxxxc
Saskia als een mens hier niet neerbuigend stil van wordt weet ik het niet meer.
BeantwoordenVerwijderenRespect voor jouw verwoording van de situatie waar je in zit...ik krijg er tranen van in mijn ogen en dan te bedenken wat jij doorstaat.
Zidane heeft de natuurlijke weg genomen En jammer maar zo hoort het!! lieve groeten van ons
Saskia als een mens hier niet neerbuigend stil van wordt weet ik het niet meer.
BeantwoordenVerwijderenRespect voor jouw verwoording van de situatie waar je in zit...ik krijg er tranen van in mijn ogen en dan te bedenken wat jij doorstaat.
Zidane heeft de natuurlijke weg genomen En jammer maar zo hoort het!! lieve groeten van ons
Mooi, subtiel verhaal Saskia - en wat sterk om in deze dagen zo te blijven schrijven...
BeantwoordenVerwijderenIk denk aan je...
BeantwoordenVerwijderenWat een mooie beschrijving van jouw eerste chemokuur, heel veel sterkte gewenst!
BeantwoordenVerwijderen