In St. Ho schijnt de zon, bij het kanaal hangt de langzaam optrekkende mist
Sommige ochtenden voelen anders dan andere… Nu de herfst meer en meer zijn intrede doet is het buiten vochtiger, de aarde ruikt sterker en het zonlicht verandert, wordt zachter en de dagen korter. Ik hoef mijn opluchting niet meer te verbloemen, jullie die dit blog lezen weten het allang : ik houd niet van de zomer, de felle zon, het lawaai van luidruchtig tuinierende dorpsbewoners, de drukte van al die toeristen en vooral die alom aanwezige heftige energie die dan overal heerst. Zoals de ene mens anders aanvoelt dan een ander is deze vroege ochtend er dus eindelijk weer eentje waar ik blij van word.
De pups (5 weken) hadden voor het eerst geen warmtelamp aan, zo zacht was de temperatuur vannacht. Ze zijn ontzettend zoet en lief, allemaal. Meestal zitten er wel radbrakers bij of boefjes die aan mijn deurposten knabbelen en het vliegengordijn of lakens van de waslijn trekken. Het valt dit keer erg mee, misschien omdat ik het verwacht had, mama Luca kennende. Als zij ondeugend is zeg ik altijd ‘oh oh oh, maarja het is Luca.’ Ik vergeef haar alles, mijn allereerste echte pareltje. Hele jonge pups halen ook altijd kattenkwaad uit maar ik ben er nu beter op ingespeeld. Waakzamer. Ervarener. Het is hoe dan ook bijzonder om dit nieuwe avontuur mee te maken, elk nestje is anders en elk nestje brengt nieuwe dingen met zich mee. Altijd weer de vraag of ik een pup houd of niet. En zoja welke dan en waarom die…?
De koeien staan weer in de wei voor mijn huis
Voor ik die vraag beantwoord iets anders dat ermee te maken heeft en wat ik kwijt moet. Gisteren heb ik wegens misinformatie mijn blog deel 68 verwijderd en ik geloof dat een enkeling dat opgemerkt heeft. Deze vervangt hem dus. De foto’s van mijn vriendinnen waren echt, zij zijn ook echt, niet nep, godzijdank! Ik ben heel blij met ze en ook met de komende weken waarin ik meer mensen mag ontvangen om kennis te maken met de pareltjes. (Morgen komt de fokster met de vader van het nestje het resultaat bekijken, echt superleuk!) De tekst was een beetje geforceerd vond ik achteraf (eigenlijk had ik geen tijd en rust genoeg) en ik haat het om mijn blog te gebruiken om ‘reclame’ te maken voor de pups die nog geen familie hebben. Die komen vanzelf wel en ik doe dit nog steeds allemaal voor mijn plezier, het fokken, het schrijven en zorgen voor mijn honden, groot en klein. Zo voelt het dan niet als ik reclame maak, want er zit een verschil in foto’s delen voor mijn plezier en reclame maken.
De wereld staat al bol van misinformatie en we worden allen misleid en gemanipuleerd door negatieve politici die alleen uit zijn op de macht ten koste van kwetsbare mensen die in hen geloven. Alleen eraan denken al maakt me boos en extra alert op de keuzes die ik maak en de mensen met wie ik omga. Voelt het contact veilig en is het gelijkwaardig? zijn daarbij vragen die ik stel en conclusies die ik aan de antwoorden verbind. Mensen zijn als dag en nacht. De ene ochtend is de andere niet en de ene mens ook de andere niet, soms voelen nachten beangstigend en eindeloos en mensen ook. Dagen kunnen voorbij vliegen en dat is met vrienden ook, voor je het weet zit je uren aan de telefoon en kun je elkaar maar beter niet snel weer bellen want er zijn ook nog zoveel andere dingen te doen. Heerlijk als het zo is. Samen lachen is echt het fijnste dat er is. Soms is het anders, dan voelt een praatje alsof je niet goed weet wat je moet zeggen en ongemak maakt je onzeker. Vaak spelen oordelen dan mee, dat je denkt dat anderen oordelen en samen over je roddelen waardoor je in wezen geen zin hebt om dat praatje te hebben, maar het gebeurt soms toch. Niet fijn en te vermijden.
Vague d’Amour de la Perle du Morvan
Zulk ongemak had ik totaal niet toen ik twee weken geleden de eerste familie sprak die een pup reserveerde. Zij was de eigenaresse van Elios, de opa van Picasso, die helaas overleden is, maar we hebben al die jaren contact gehouden. Zij wilde heel graag een reu uit de lijn van Elios en die zit erbij in mijn nestje : Vaslav! We hadden een visio omdat ze ver weg woont, in Zuid-Frankrijk en als fokkers onder elkaar weet je al snel spijkers met koppen te slaan als het gaat om kenmerken, eigenschappen en karakters van de pups.
Nadat ik met haar gesproken had en de ontwikkeling aanschouwende van de reu die ik in eerste instantie wilde houden van Luca&Liedown merkte ik twijfels bij mijn keus. Hij was alleen maar wat achter in ontwikkeling waardoor hij rustiger leek dan de andere pups en hij was ook het laatst geboren wat niet altijd wat zegt maar in zijn geval wel. Nadat ik mijn andere fokkers vriendinnen had geraadpleegd besloot ik dat her beter was als hij een andere familie zou vinden en lag de keus voor de hand : de naam Jamie blijft (dat moet) maar de pup die bij ons blijft is een prachtig teefje en ze past aan alle kanten beter bij de roedel, bij de kennel en vooral : gevoelsmatig bij mij.
Jamie, de kleinste van het nest en een ondeugd, net als Luca
Zo kom ik op de desinformatie uit mijn verwijderde blog. Ik heb het ook gedaan! De naam blijft maar de pup is toch echt een andere! Wat je ook zegt tegen iemand of waar je ook jarenlang misschien in hebt geloofd : het is nooit te laat om je ziel te zuiveren en uit te komen voor vergissingen die je bewust of onbewust maakt. We leven allemaal voor de eerste keer en een fout maken is menselijk. Of inzicht nu door voortschrijdend inzicht ontstaat of door enthousiasme of door wat dan ook, beter is het om verkeerde informatie simpelweg te herstellen en door te gaan op een nieuw ingeslagen weg. Dus bij deze, zeer onschuldig maar toch, het moest rechtgezet. Luisteren naar je ziel heeft stilte, tijd en rust nodig, dan weet je daarna meestal precies wat de bedoeling is.
De acht pareltjes van Luca&Liedown
Er zijn nog pups beschikbaar ;)
