Het huis met de parels deel 40 : Stille wateren…

 Altijd als het stof neerdwarrelt in de spaarzame zonnestralen van de winter, dan zie je pas hoe vies je ramen zijn. Dat zie je niet in de donkerte van regenachtige dagen. Liefst zou je ze meteen flink wassen, binnen en buiten. Ik trek een parallel met onze ziel. In drukke tijden voel je niet hoe moe je bent, de adrenaline maakt dat je doorgaat, tegen je zin in soms, of gedreven door de energie van mensen en honden om je heen. 

Dit najaar was voor mijn ziel en de rest van mijn leven een complete verrassing. 

Een wijs iemand zei ‘zie je nou wel dat je veel meer kunt dan je denkt!’ Uiteraard is mijn eerste reactie dan om daar tegen in te gaan, maar het hangt er erg vanaf wie het zegt en in dit geval nam ik het met beide handen aan. Graag zelfs! Ik heb het gemerkt, gevoeld en besef dat als dingen maar tijdelijk zijn, ik ze aankan. De druk valt mee als je weet dat er een eind aan komt, ook al heb je dat nooit helemaal zelf in de hand. Dankbaar kijk ik dan ook terug op dit jaar, waarin ik me gedragen heb gevoeld en versterkt in mijn leefwijze. 

Het voltallige water in het Canal du Nivernais herbergt elke dag weer vele geheimen weerspiegeld in de wolken

Kerstmis was er dit jaar een van veel eten. Dus niet veel anders dan andere jaren, behalve dat ik dit nu niet alleen deed. Er waren coquilles St. Jacques, zalmlasagne en een echte frambozen met chocolade bûche, maar ook verrukkelijke Chablis Premier Cru. Ook de roedel werd even uitgebreid met Bowie&Feya en dat ging wonder boven wonder best goed, ook met Feya en de poezen. (Op Zusje kom ik straks terug.) 

Een prachtige 24 december met volop zon

The day after… 

Een fijne Kerst dus en verder winterse dagen voor de kachel, veel regen dus natte wandelingen en proberen om dat stof ook eens goed neer te laten dalen als de zon niet schijnt. Mijn ziel liet van zich horen, samen met die van de honden waren de gesprekken soms niet van de lucht. Hoe kan ik alles plaatsen wat er gebeurd is, terugdenkend aan afgelopen jaar en mijn beslissing om te stoppen met mijn entreprise La Perle du Morvan, klopt dat nog steeds? Dromen komen en gaan, de Tour du Morvan lopen met mijn olijk vijftal raakte meer en meer op de achtergrond en het voelt of ik dat simpelweg eerder in mijn leven had moeten doen, nu is het te laat. Ze eten alleen al 1,5 kilo brokjes per dag, hoe ga ik daar dan voor zorgen ? Ik heb ook last van hielspoor, wat mijn loop vermogen flink in de weg zit en de honden zijn ontzettend graag thuis, pas in de tuin gaan ze echt samen spelen. Als er tenminste niemand langsloopt wat mijn droom van een huis zonder passage opnieuw aanwakkert… Het is niet leuk elke keer dat we buiten zijn gestoord in ons spel te worden door voorbijgangers hoe lief die ook zijn. Het geeft onrust in de roedel en aan mijn geduld hiermee komt een keer een einde. Zonder een roedel Australische herders zou je hier echt fantastisch kunnen wonen ;) 

Het einde nadert ook voor Zusje, 19 jaar

Het holst van het jaar is het uitgelezen moment om uit te rusten, terug te gaan naar je wortels en de basis van je bestaan. Ruimte om na te denken over het leven, de stilte je ziel laten beroeren en zin laten ontstaan om nieuwe stappen te zetten met of zonder hielspoor. Ik weet heel goed wat ik wil en het is langzaamaan tijd om daaraan toe te geven. Zusje is de oudste in huis, een klein lief en sociaal omaatje. Ze was erg van slag toen U.W.O. overleed met wie ze altijd meeliep. Ze was ook uit haar doen toen in een van de noodopvangen waar ik zat tijdens mijn chemo de hond haar wegjoeg. Ik zag haar verbijstering en het is nooit meer helemaal goed gekomen. Ze is ontzettend lief en gezellig. Vanaf de Rossweg in Lochem naar Markelo, terug naar Lochem en de Heggerank, toen naar Cussy-en-Morvan, Anost, Athez en nu in St. Honoré-les-Bains is ze voor mij samen met haar zoon Jérémie een van de laatste lijntjes met Nederland. Ik spreek nog in de tegenwoordige tijd want ze is er nog, maar het gaat met vlagen niet goed met haar. Ze begint incontinent te worden, heeft een paar kleine beroertes gehad, een abces in haar wang. En toch als ik dan besluit de dierenarts te bellen dan krabbelt ze weer wat op. Dus ik stel het toch nog maar even uit, misschien tegen beter weten in. 

Tot slot een vrolijke noot! Hoop doet leven tenslotte en hoop is er voor ons in de jarenlang gekoesterde - en wie weet nu echt dichterbij dan ooit - droom van een klein huisje op een rustiger plekje, maar ook in de werkelijkheid die dichterbij komt van een prachtig meisje voor de toekomst van onze jonge en geestdriftige Joshua… nog even zoeken en wachten, kritisch blijven op alle kenmerken en gezondheidsaspecten, vers bloed of misschien wordt het toch over anderhalf jaar een pareltje van Terra en een externe reu, maar hier geboren, er zijn diverse mogelijkheden! 

Joshua krijgt al praatjes van het idee! 

Rest mij niets meer dan iedereen een gezond en licht 2024 te wensen, dat dromen uit mogen komen en nieuwe ontstaan ! Saskia 

Veel geluk voor het nieuwe jaar van Terra, Luca, Picasso, Joshua&Juliette, de beste leermeesters in harmonie en liefde 

Het huis met de parels deel 39 : Winterklaar

Het is een nat en warm najaar. De tuin staat blank net als de weilanden waar ik over uitkijk. De winter staat voor de deur, net als de feestdagen. Hopelijk brengt hij kou en droge dagen mee, dat zou mijn hondenleven een stuk makkelijker en aangenamer maken. Nu leven we zoveel binnen dat we er lui en dik van worden… Zelfs Joshua met zijn acht maanden! 

Unbearable Lightness de la Perle du Morvan (Joshua) zoon van Juliette&Picasso is nu liever lui dan moe

De pareltjes van Juliette&Picasso hebben het goed in hun nieuwe thuis, ik heb de indruk dat de families goed beseften waar ze aan begonnen zijn. Het was in vele opzichten een bijzonder nestje. Niet alleen omdat een tweede nestje met Juliette een risico inhield, maar Joshua is alles wat ik hoopte.  

De overstromingen bij Vandenesse la Gare

Alles is goed gegaan. Het jaar heeft mij nieuwe zin gegeven om op deze manier door te gaan met fokken, met La Perle du Morvan als micro-entreprise. Ik kan mijn honden niet als business beschouwen, ook al heb ik er elke dag een hoop werk aan, maar het is toch het beste als kleine onderneming in Frankrijk. Zorg dragen voor hun welzijn geeft mij een zinvol en betekenisvol bestaan, en dat heb ik altijd gezocht. Misschien al vanaf dat ik twee was en mijn knuffeldieren en deze ene speciale pop met de blonde krullen koesterde. Hoewel ik ook graag met míjn race-autootjes speelde en met mijn fiets waar ik toen ik iets ouder was een touw om het stuur spande en deed of het een paard was. Dit alleen als de grote droogmolen niet uit stond want dan deed ik het daarmee en liep rondjes met mijn paard tot ik erbij neerviel. 

Op de Peppinghof in Abcoude 

Wie weet wacht mij nog een leven op een boerderij in de Nièvre, samen met een lange (!) Franse boer die zijn leven lang ook op mij gewacht heeft. Elke dag rubberlaarzen aan waar je sokken in afzakken en een dikke werkbroek, een getekend gezicht krijgen door het werken in de buitenlucht. In weer en wind naar de schuur moeten over een soms modderige erf, maar binnen in de schuur staan de koeien beschut en met druppende neuzen te wachten op vers hooi. De kalfjes bij de moeders en met goed weer lekker samen buiten in de weilanden. Het melken in alle vroegte is geen probleem, ik ben altijd vroeg op. 

Het enige obstakel dat deze droom nog in de weg staat is dus de lengte van de desbetreffende Franse boer. Ze zijn hier nooit boven de 1m86! Misschien moet ik niet langer in de lengte denken, maar in de breedte, dan kom ik een stuk verder! 

Het huis met de parels maakt zich in stilte op voor een mooi, licht en hoopvol nieuwjaar! 

Het huis met de parels deel 38 : Mens blijven

Het Canal du Nivernais ligt er geduldig bij. 

Het is heel vroeg deze zondagmorgen waarop ik er redelijk uitgeslapen bij zit, de grote parels om me heen gedrapeerd zijn als een uitgebloeide bloem die in de herfst zijn blaadjes en zaadjes laat vallen. 

Het is ook herfst, alleen heel anders dan andere jaren… 

Terra op de bank verandert ook niet haar gewoontes! 

Terra&Joshua, vrienden voor het leven

Terwijl de wereld in brand staat, oorlogen uitbreken na jaren gesudderd te hebben, denk ik na over de natuurlijke verloop van mijn eigen leven en na een paar moeilijke dagen waarop mijn lieve arme demente moeder me bestookte met tientallen appjes per dag met dezelfde vragen, de grote parels heel lief en rustig waren, kan ik nu een voorzichtige conclusie trekken dat ik het eigenlijk niet weet. Ik weet niet hoe het verder gaat, wat de honden nog meer voor mij in petto hebben en waar ik over een paar jaar sta. Alleen mijn best kan ik doen om iedereen te bieden wat ze verdienen en mijzelf daarin niet te verliezen. 

De zon breekt door de donkere wolken. 

Het idee om te stoppen met fokken en me weer te richten op schrijven en andere dingen is ingehaald door de werkelijkheid. Maar ik moet bekennen : die werkelijkheid is prachtig! De waarheid is dat ik misschien wel door kan met af en toe een nestje omdat ik een roedel van de meest fantastische honden heb samengesteld die mij zoveel geluk bieden. De waarheid is ook dat als ze wat ouder zijn er wellicht weer ruimte komt om meer te schrijven en liefst een boek over hen. De waarheid is dat ik heel goed in staat ben om mens te blijven en niet zoals anderen verval in het forceren van nestjes van honden die dat zelf helemaal niet zien zitten zoals ik van anderen hoor. Fokkers die er geld aan willen verdienen, zeven nestjes per teefje is niks, drie in twee jaar en liefst met dezelfde reu. We kennen allemaal de verhalen en ik zie de foto’s voorbijkomen. 

Onmenselijk fokken laat ik liever over aan anderen, ik kan de wereld niet veranderen, alleen maar mijn steentje van vrede bijdragen om hem een klein beetje mooier te maken, met honden en mensen om me heen die dat zien en begrijpen. Laat ik dat dan maar doen en mijn gepieker, twijfels en gebrek aan zelfvertrouwen loslaten als de bomen hun blaadjes. Het is ook dit jaar herfst, alleen anders dan andere jaren, maar niet minder ingrijpend, integendeel. Mens blijven wordt misschien ook steeds moeilijker als je ouder wordt, alsof de dagen je keer op keer op de proef stellen. ‘We dragen allemaal ons kruis’ zou mijn vader zeggen, en ik vul aan: ‘toch doen we het ook samen, maar wel op onze eigen manier.’ De tijd leert ons zoveel, maar leren wij ook naar haar luisteren? Als we het even niet meer weten, hoe we verder moeten dan is dat het beste wat we kunnen doen. Stilstaan, kijken en luisteren naar wat de tijd ons brengt en daar de kleine wonderen uithalen. Meer niet. 

Het huis met de parels deel 37 : de huilende wolven van de Morvan

 

De blauwe maan

Vreemd hoe de dag soms begint. Voorzichtige zoentjes van Luca met wie ik mijn hoofdkussen deel, zó subtiel dat ik heel rustig ontwaak. ´Hé Loekjepoekje, was je al wakker?’ Ik fluister om de andere honden die beneden zijn niet meteen wakker te maken. Dat lukt nooit, want als ik een oog open doe kwispelt Luca onmiddellijk heel hard tegen de muur en dat horen ze. Joshua gaat dan huilen als een wolfje, - hij moet plassen - dat deed hij al in het nestje en dat is zo lief. Als ik hoog fluit doet hij het ook. Het punt is dat een klein huilend wolfje heel lief is, maar vier grote wolven die inhaken wordt meteen zoveel lawaai dat ik er maar weer mee stop. Ze hebben me goed opgevoed. Respect voor de stilte in de buurt die godzijdank weer terugkeert na het vertrek van de meeste Nederlandse vakantiegangers. 

Staatsieportret zomer 2023. V.l.n.r. Picasso, Terra, Juliette, Luca en Joshua 

Toen het buiten licht werd dronken we koffie met twee stroopwafels op de witte bank achter het huis. Ik schreef wat in mijn dagboek. Dromen moet je meteen aan het begin van de dag ontmantelen anders ebben ze maar door. En ik heb nogal wat dromen! Ik sluit deze nachten een verband met de blauwe maan niet uit, net als met de twee steenuiltjes die in de ruïne en de hoge bomen achter mijn huis wonen. Soms horen we ze ook ´s middags, een tintje echte Morvan ook al wonen we aan de rand. Als ik uit mijn keukenraam kijk dan zie ik de achterkant van het bord ´Parc régional du Morvan.’ 

Vanaf het bankje achter het huis kan ik de oude eik goed bewonderen. Hij is het waard en maakt me rustig. 

Wat ik ook zie uit mijn keukenraam zijn niet een maar twee nieuwe telefoonpalen! Gisteren toen Agaath langskwam met heerlijke gebakjes (ze kent me goed!) om hondenboeken op te halen, zijn ze met twee hoogwerkers bezig geweest. Ik moest gebukt douchen anders zagen ze me naakt in de badkamer. Dat geeft niet als het knappe mannen waren geweest, maar dat was niet zo. Knappe lange mannen zijn niet in groten getale aanwezig in de Morvan, ik moet nog steeds een reisje Scandinavië organiseren.

Deze mannen waren klein, maar wel ontzettend aardig en beleefd. Niet zo uit de hoogte als lange mannen kunnen doen. Mijn glasvezelkabel is nog niet opnieuw aangesloten, dat doet Orange in een volgende fase. De palen zijn door een ander bedrijf neergezet, daarom duurt het ook lang. Die bedrijven communiceren onderling nogal langdradig om bij het thema te blijven. Het geeft niet, ik kijk even geen tv en heb mijn mobiele abonnement verruimd zodat ik in ieder geval mijn ouders op hun huistelefoon kan blijven bellen en daar geen vermogen voor hoef uit te geven. Soms moet je je gewoon een beetje aanpassen aan de werkelijkheid, anders dan in dromen. Precies daarom zijn die zo belangrijk, weten wat je werkelijk beweegt zonder kaders is cruciaal voor een intense beleving van geluk. Ik weet al aardig goed wat me gelukkig maakt : een huis in Frankrijk, koffie met stroopwafels, vijf lieve pareltjes en nachten vol wilde dromen. 

Terra&Joshua hebben hun eigen droomwereld

Het huis met de parels deel 36 : Van Hitte naar herfst

 

De oude eik ziet alles (en nu nog beter zonder de zware onderste takken vol eikels die ik geknipt heb, hij hangt erg vol dit jaar) 

Majestueus en opgetogen kijkt hij rond 

Twintig graden verschil tussen vrijdag en zaterdag. De hittegolf heeft in de Morvan plaats gemaakt voor de herfst, of zo voelt het. Ik ben opnieuw met de houtblokken in de tuin aan de rol gegaan, nu heb ik ze weer in groepjes bij elkaar staan zodat alle honden er tegelijk op kunnen. Honden kunnen niet tegen ongerechtigheid, als de een wat krijgt dan willen de anderen dat ook. Ik heb ´De wijsheid van honden’ uit, een fascinerend boek van Brian Hare & Vanessa Woods waarin dit soort feiten getest zijn en je beseft dat honden zich anders dan wolven door de eeuwen heen perfect aan de mens aangepast hebben, onze emoties kunnen lezen en taal begrijpen. Iedereen die een hond heeft weet dit allang. 

Lekker klooien terwijl ik een leuke foto met alle vijf probeer te maken, zonder oogcontact is dat vergeefse moeite… 

Ik geloof dat Juliette, Picasso, Luca, Terra & Joshua gelukkig met elkaar zijn. Ik had mijn twijfels bij Terra, heb hier en daar een lijntje uitgegooid naar families die mij benaderd hadden voor een toekomstig pareltje, maar als ik er goed over nadenk geloof ik niet dat Terra ergens anders net zo gelukkig is als hier met de anderen en mij. Of ik ben daar nog niet van overtuigd en dat gaat misschien ook niet gebeuren. Ik houd ook al teveel van haar, ze is gevoelig, ze heeft iets mooi kwetsbaars en tegelijkertijd genoeg karakter om zich toch staande te houden. Van begin af aan was ze snel overdonderd door onbekende dingen en werd het me snel duidelijk dat het geen hondje is dat je alleen overal mee naar toe moet nemen. Ze houdt van stabiliteit. 

Terra hoort bij mij 

Terra is überhaupt niet gelukkig alleen, ze trekt zich op aan de anderen en voelt zich onveilig zonder. Het is voor haar belangrijk dat ze nu als puber bevestiging krijgt, met geduld en zonder teveel forceren. Zij is typisch een hond die mij nog veel kan leren, daar waar de dingen met Luca&Joshua vanzelf gaan omdat ze hier geboren zijn, wekt Terra mijn verbazing hoe ze dingen doet en als ik zelf maar genoeg rust heb en haar (en mezelf) niet onnodig onder druk zet, kan ik er ook om lachen. 

Zó lief 

Een van die dingen is hoe ze ergens op springt. Ze maakt traag een hele diepe buiging (dat is de aanloop) en springt veel te hoog dan nodig op schoot of een stoel. Helemaal niet nodig en toch blijft ze het doen. Kostelijk! Zeker omdat ik haar keer op keer zeg dat het niet hoeft. Maar zo neemt ze ook lekkertjes aan, ze opent haar hele bek tot het uiterste, maar pakt het toch voorzichtig en zacht met haar lippen over de tanden aan. Meestal verdwijnt mijn hand dan toch in haar bek, en het is elke keer zo schattig. Ik wil en hoop dat ze dit haar hele leven nog bij mij kan doen, dat wil je toch niet missen… Dus ik ben dankbaar voor het contact dat ik met mensen over haar gehad heb en de conclusie die ik daaruit kan trekken. Terra gáát voor het leven op haar eigen bijzondere wijze en ik zorg voor haar zo goed ik kan. Het is allemaal niet zo moeilijk. 

Terra is de enige die het opvalt dat ik de Afrikaanse dromenvanger verplaatst heb na het onweer en het snoeien van de eik en ze is ook de enige die mij werkelijk troost als ik huil, net zoals Régis dat als geen ander kon

September staat voor de deur. Mijn favoriete seizoen, de eerste vakantiegangers zijn vertrokken en ik kijk uit naar de dag dat mijn kachel weer kan branden. Moet nog wel even hout bestellen! Nu het regent liggen de hondjes al net zo op de bank als in de herfst en de winter. Zouden zij ook naar de koudere dagen en de warmte binnen verlangen? 

Terra, Luca, Joshua & Juliette (Picasso ligt liever bij de buitendeur) 

Het huis met de parels deel 35 : hittegolf en opruimwoede

Marianne (rechts) houdt dapper de wacht 

Vandaag zouden we bezoek krijgen, heel leuk Pareltjes bezoek zelfs, maar gezien de extreme hitte hebben we dat uitgesteld. Als ik nu een zwemmeer in de tuin had dan had uitstellen niet gehoeven maar die droom zit nog in het vat, net als een eigen omheind hondenbos van meerdere hectare. Dat maakt dat deze zondag anders uitpakt dan verwacht en ik zodra het licht werd de grote houtblokken die langzaam verpulveren, steeds lichter worden en waarin een ongekend hoog aantal interessante insecten leeft, verplaatst heb om weer eens nieuwe lichtinval in de tuin te creëren. Het geeft vooral ruimte om de puppyren weg te halen en daarmee het hoge gras dat en de klaver die erin groeiden en bloeiden. Een hele klus en dat rond zeven uur op een zomerse zondagochtend. Heerlijk lopen zweten en de hondjes aanschouwt die vol verbazing naar de vele diertjes keken die onder de blokken vandaan kwamen. Zelfs een veldmuisje maakte zich gelukkig snel uit de voeten. 

Mijn dierbare Luca, Juliette, Joshua, Picasso & Terra 

Ik merk nu al dat ik er echt goed aan doe om niet verder te gaan met mijn kennel La Perle du Morvan, hoe leuk en bijzonder het ook was. En is het ook niet het beste om op een hoogtepunt te stoppen? Joshua was voor mij namelijk wel een hoogtepuntje, net als Luca, mijn allereerste pareltje. Die twee zijn de grootste trotsen van mijn leven, samen en los van elkaar. Natuurlijk maakt dit mijn liefde voor de anderen niet minder, maar toch hangt om hen heen de magie van het hier geboren zijn, als de warmte (denk ik) die een moeder voor een kind voelt ook al is dat kind inmiddels volwassen. Zoiets blijft voor altijd. Dat is het wonder van het leven. Creëren in ultieme vorm! 

Luca twee jaar en Joshua bijna vijf maanden

Toch besef ik dat ik niet uitsluit in de toekomst nooit meer een nestje te doen, maar dan als particulier. Terra is nog zo jong nu, het is wellicht te drastisch om haar nu al te laten steriliseren. En zij was geselecteerd voor Picasso. Ik heb het in mijn vorige blog niet over papa Picasso gehad. De mooie papa van al vele pups en hun gelukkige eigenaren. Hij heeft supergenen en een ultrazacht en gevoelig karakter en ik heb ongelofelijk geluk met hem. Mijn grote liefde is hij net als Régis was en tevens held van mooie avonturen die we samen beleefd hebben met de teefjes die voor hem langskwamen. Leuke Franse contacten en ik ben blij op die manier een beetje meer geïntegreerd te zijn geraakt. Moet ik hem dan nu castreren? Omdat ik geen nestjes vanuit La Perle du Morvan meer wil, althans voorlopig niet? Hij heeft nog een paar afspraken staan dit jaar dus de vraag ligt er nu nog niet. Ik kijk het aan met hem en natuurlijk Joshua als die door de puberteit heen is. Komt tijd komt raad. 

Papa Picasso vier en een half jaar 

Het is fijn dat mijn beslissing te stoppen leidt tot nieuwe opties voor de toekomst. Dan heb ik het over de ruimte die het me biedt, de rust waarvoor ik hier ben gaan wonen, maar ook fijne reacties van mensen die het begrijpen. Franse fokkers zien de dingen omtrent hondenwelzijn anders dan Nederlanders en een kennel is aan vele regeltjes gebonden. Je ziet hier zoveel leed binnen de fokkerij en daarbuiten en mensen beseffen niet dat een hond zoveel meer kan zijn dan een dier dat je in de tuin of een kennel laat leven en meer niet. Ik deel alles met mijn honden, mijn hele leven, dag en nacht en dat al 25 jaar. Er zijn natuurlijk bij mij ook bepaalde grenzen, maar die liggen zoveel verder dan voor de meeste Franse eigenaren. Dit maakt het best lastig om keuzes te maken, want ja, ik ga ver in mijn liefde voor mijn honden, veel verder dan hier gebruikelijk is, maar ik wil er hier ook zo graag echt bijhoren. Frankrijk is immers nu mijn land. 

Picasso&Terra, de beste maatjes 

Aan de andere kant… het maakt ook niet uit waar je woont als je anders bent, dat ben je dan natuurlijk overal... Gelukkig ben ikzelf anders samen met de honden, en ik zou absoluut niets liever willen. Iets met zin geven aan je leven. 

Picasso, Terra, Joshua, Luca & Juliette 

Het huis met de parels deel 34 : de lucht is geklaard

 

De lucht is geklaard

Afgelopen week ben ik naar buiten getreden met de doorgehakte knoop : ik stop met mijn kennel Australische herders en micro entreprise La Perle du Morvan. Er komen geen nestjes meer van mijn teefjes, ze worden gesteriliseerd (Juliette is al gedaan, Terra komende week en dan Luca). 

Het is teveel voor een persoon als je het goed wilt doen en de beste zorg geven aan iedereen en dat wilde ik. Het verschil maken met andere fokkers die de honden in kennels stoppen. Natuurlijk had ik stilgestaan bij de feiten van een leven met intacte reuen en teven in een huishouden, maar de kracht die hormonen op teefjes hebben heb ik nu pas ontdekt. Luca die vanaf de eerste loopsheid schijnzwanger is, niet meer eet en veel gromt naar de anderen, er zijn hoogoplopende spanningen tussen haar en Terra die de harmonie in mijn zorgvuldig samengestelde roedel doet wankelen. Dat moet niet en de oplossing is simpel doch efficiënt : mijn eigen ambities bijstellen en nadenken over wat het beste voor hen en mij is. 

Het spijt me voor de mensen die in hun achterhoofd hadden een pup via mijn honden te adopteren. Het moet het goede moment zijn als je eenmaal besluit een hond in huis te nemen, alleen dan werkt het. De juiste hond komt vanzelf en zo niet dan was het niet de bedoeling, soms zie je de reden pas achteraf. 

Luca, Joshua, Juliette, Picasso & Terra 

Mensen beseffen niet dat een kennel hebben inhoudt dat je hondenlevens lang dus gemiddeld vijftien jaar per hond intacte honden verzorgt en dat je verantwoordelijkheid voor hun gezondheid en welzijn veel groter is dan bij huishonden. De testen, röntgenfoto’s en het uitzoeken van de stamlijnen, alle medicatie en vaccinatie afgestemd op drachtige teefjes, het materieel voor het werpen, rennen, warmtelampen, weegschalen, maar vooral de dagelijkse dingen als wandelen en ontmoetingen met andere honden worden anders. Loopsheden en intacte reuen reageren veel instinctiever op anderen en met een roedel op pad is daarom totaal anders lopen dan met een of twee honden. Logisch dat andere fokkers ze liever in rennen stoppen en deze fokhonden triest genoeg geen normaal sociaal leven kennen. Hier loopt het leven als fokker dus geheel spaak met mij want laat ik dat nu net zo leuk vinden! 

Lekker lopen langs het kanaal of in het bos. 

Mijn hele leven heb ik honden gewild, de eerste jaren thuis had ik Flappie en Lammie, mijn knuffeldieren, maar dat veranderde in levende wezens toen ik de honden uit de Peppinghof in Abcoude waar we woonden uit ging laten. Honden beschermen me tegen veel dingen die buitenshuis teveel voor me zijn, daar kwam ik achter. Ik kan mijn aandacht op hen richten als bijvoorbeeld geluiden, mensen en licht me uit balans brengen. Ik heb ze nodig. 

Dat is nog steeds zo en als ik ergens heen moet zonder hond doe ik er meestal alles aan om daaronder uit te komen of toch een hond mee te krijgen. Nu ik was gaan fokken heb ik ontdekt dat hoe meer honden, hoe meer bescherming niet altijd opgaat. Honden leiden in een roedel meer en meer hun eigen leven met elkaar (een gaat blaffen naar voorbijgangers en iedereen doet mee) en ondanks dat ze goed luisteren verandert ook mijn rol en dat is een interessant proces. 

Wie langsloopt wordt gadegeslagen. 

Terug naar mijn beslissing te stoppen met fokken. Een nestje pups is enorm intense bezigheid, de geboorte magisch en enorm spannend. Het is fascinerend hoe pups groeien en elke dag iets nieuws kunnen. De interactie die ontstaat, eerst met elkaar en met mij en dan met de volwassen honden en daarna bezoek. Ik heb er intens van genoten en het zal me altijd blijven boeien. De strenge selectie van families zal ik niet missen, mensen zijn niet altijd oprecht en soms alleen maar nieuwsgierig. Ik ben nog steeds in mijn hoofd bezig met de pups die ik geplaatst heb en vind het vréselijk als ik niets hoor en niet eens even een foto krijg. Ik weet dat niet iedereen hetzelfde in elkaar zit maar ik ben zelf erg van het communiceren met beelden omdat dat zoveel zegt. Ik zal daarmee moeten leren leven, gelukkig is 99% van de families superblij en gelukkig met hun pareltje en laat me dat ook weten. 

Voor mij persoonlijk is het stoppen een stap richting meer tijd en ruimte voor mijzelf en rust en vooral hernieuwd plezier met mijn honden. Mijn ziel haalt nu al opgelucht adem! Ik wil de komende jaren graag weer ontvankelijk worden om te schrijven en te schilderen en mijn huis mooier te maken. Dat kan ik gewoon niet als ik andere dingen moet, stress oploopt en hormonen me verplichten streng te zijn. Ik ben maar een mens en dan ook nog een dat slechts een ding tegelijk kan doen! (Wie mij kent glimlacht nu.) 

Mijn huis krijgt van binnen langzaam kleur. 

Het huis met de parels deel 33 : Griekenland

 

De afgelopen weken heb ik een mooie lange reis gemaakt door het Oude Griekenland aan de hand van de mooiste man van dat land. In werkelijkheid ben ik er nooit geweest, het massatoerisme houdt me tegen. Dit is geen boek om lichtzinnig op te vatten, onmogelijk om een pagina te lezen zonder een begrip of woord tegen te komen dat ik niet kende. Pas tegen het einde kwam ik erachter dat alle begrippen, afstanden, geldeenheden, namen en historische feiten keurig met uitleg op een rijtje staan achterin het boek, goed voor 140 pagina’s! Dus ik zou het nog eens moeten lezen om echt alles te begrijpen. Nu heb ik het deels op wildkracht gedaan en van al mijn ervaringen met andere boeken van Ilja Leonard Pfeijffer is dit by far zijn grootste kunstwerk. Deze schrijver is een genie. 

Ik zit nog te ontbijten. Luca, Terra en Joshua houden mijn voeten warm met een kluifje in de bek, Jul ligt op de bank nog altijd te balen van dat t-shirt dat steeds viezer wordt en Picasso ligt buiten te balen dat hij geen kindjes mag maken met Terra. Voor de rest zijn ze blij dat ik Alkibiades uit heb denk ik, want het heeft me nogal wat tijd gekost. De leegte is ook enorm, nu ik het uit heb. Na elke reis komt de dip, ook al hoef ik nu mijn rugzak niet uit te pakken en de was te doen. Hoe graag zou ik nog een keer aanliggen met de man met de weelderigste haarlokken aan een Grieks feestmaal geserveerd door eunuchen die ik zou vragen hoe dat nu voelt. De laatste eunuch leefde tot de jaren zeventig in China heb ik opgezocht, gefascineerd door het idee dat mannen gecastreerd werden (of zelfs ontpenist), en bevlogen door het idee dat we dat nu misschien ook moeten doen met bepaalde types die teveel testosteron hebben, want het worden er teveel. Ze maken me bang. De grenzen van Europa worden ernstig bedreigd en daarmee de grenzen van onze eigen democratie, vrijheid en autonomie. Vanavond maar aan een nieuwe reis beginnen, als de muur in de woonkamer hopelijk roestrood is geworden. Ik ben benieuwd wie ik nog meer ga ontmoeten. 

Wederom geen gewone morgen 

Het huis met de parels Deel 32 : een gewone dag bestaat niet

Elke dag gebeuren er binnen de roedel dingen die nieuw zijn, anders dan de dag ervoor en lig ik weer achter terwijl ik iemand voor in de spits ben. Dat heb ik vroeg ontdekt toen ik waterpolo beoefende en van keepster naar de spitspositie ging omdat ik zo hard kon gooien. Als ik als keepster uitgooide kwam de bal al bijna in het doel van de tegenstander. 

Nu ik met Juliette, Picasso, Luca, Terra en Joshua leef vind ik het nog steeds prettig om de dingen te bepalen, maar dat blijkt een illusie waar ik aan moet wennen. Al bij het wakker worden moet ik snel beneden zijn wil ik dat Joshua buiten plast en niet op mijn mooie nieuwe kleed, verdringen Luca, Terra en Joshua zich bij de tuindeur om als eerste de poezenpoepjes op te eten die meestal achter de Cabane de Jamie liggen. Ik heb een tijdje geprobeerd de eerste te zijn, maar dat opgegeven. Het is relaxter als ik me er niet mee bemoei en het schijnt dat er ook goede dingen in poezenpoep zitten. De kattenbak blijft ook schoner. 

Liefst word ik rustig wakker… Een beetje knuffelen met Luca die bij me slaapt en langzaam het nieuwe daglicht tot me door laten dringen. Dromen overdenken. Eerst naar de wc gaan. Als Joshua groter is komt dat vanzelf terug, ik weet het en ik weet na acht pups te hebben opgevoed (U.W.O., Régis, Romeo, Juliette, Picasso, Odina, Luca en Terra), naast de drie nestjes met de pups die vertrokken zijn, ook hoe ontzettend makkelijk hij is. De kalmste en rustigste van allemaal! 

Een dagje op Odina&Dexter passen. Toen ze weer weg waren vond ik vijf honden maar heel weinig, zo druk als andere honden bij ons zijn, wat heel logisch is natuurlijk. 

Overdag ben ik bezig met allerlei klussen. Ik heb de buanderie (bijkeuken) helemaal leeggehaald en het houthok waar ik geen hout meer leg (buiten is dichterbij) gevuld met de pallet zakken hondenvoer die ik nu per vier maanden bestel en het materiaal voor de nestjes, uit elkaar gehaalde werpkist, vetbedden, handdoeken, weegschaal, warmtelampen enz. Gisteren bracht ik een deel weg naar de déchèterie en het ruimt lekker op. Ook de frituurpan is nu weg. Ik bak voortaan geen oliebollen meer. Buiten heb ik alle latjes die de dakman afgelopen winter op twee grote hopen had gegooid netjes onder een zeiltje aan de voorkant gelegd zodat ze als aanmaakhout de kachel in kunnen. Binnenkort mijn houtjongen bellen om de grote houtvoorraad aan te vullen en klaar te hebben voor de koude dagen. De nieuwe schoorsteenveger komt in september. 

Ook het schilderen van de plafonds en muren ga ik grotendeels zelf afmaken. Het is voor boven wachten op de Belg die een binnentrap naar zolder gaat maken, dat gebeurt als het goed is in oktober, maar ik kan daarvoor al een deel doen. Ik denk erover om in die ruimte mijn eigen slaapkamer te maken waar ik samen met de honden kan slapen. Het is rustgevender dan aan de voorkant. Mijn huidige slaapkamer wordt dan logeerkamer. Het is te leuk om vanuit bed naar het vuur te kijken in de kachel en ik heb het altijd de meest serene ruimte gevonden die ik nu niet genoeg gebruik. Het wordt in mijn hoofd meer een suite met de houtkachel en het zitje dat er al staat. Na vijf jaar kom ik eindelijk op stoom wat betreft mijn inrichting en het besef dat je met een eigen huis echt kunt doen wat je wilt. Tot nu toe bleef ik een soort huurster van mijn eigen huis en een lakse huiseigenares die veel uitstelde. Als de honden maar gelukkig zijn, was mijn motto, maar dat verandert nooit. 

Mijn plekje aan de rand van het dorp aan het weggetje naar het bos. 

Ik ben benieuwd wat er vandaag gaat gebeuren, je weet het nooit met een roedel jonge honden. Juliette is aan het genezen van haar sterilisatie, het gaat goed en ze doet alweer mee aan alle wandelingen. Liefst wil ze dat ik het t-shirt uitdoe, maar zodra ik dat doe begint ze stilletjes de hechtingen te verwijderen en dat is nog iets te vroeg dus moet ze het nog een paar dagen aan. Ik ben erg opgelucht dat het zo goed is gegaan en denk erover wie ik nog meer zal castreren/ steriliseren, maar daar ben ik nog niet over uit. Ik wil niet stoppen met fokken, maar heb me voorgenomen om alleen aan een nestje van Luca of Terra te beginnen als ik er zelf echt weer energie voor heb. Het duurde lang dit keer voor ik over mijn vermoeidheid heen was, en ik wil ook met andere projecten verder gaan, waaronder mijn huisinrichting. 

Het huis met de parels deel 31 : de paradox van een stille zomer

De pareltjes in de nieuwe samenstelling v.l.n.r. Joshua, mama Juliette, papa Picasso, Luca en Terra, juni 2023 

Drie maanden geleden toen de lente begon schreef ik mijn laatste blog. Nu is het zomer en zijn de pups van Juliette&Picasso net als de mussen en roodstaartjes die onder mijn pannen zijn geboren, uitgevlogen. Op een puppy na… De liefste. De mooiste. De makkelijkste. Degene op wie de anderen in de roedel verkikkerd zijn. Degene die mijn hart stal. De kleine Prins. ‘Unbearable Lightness de la Perle du Morvan,’ maar we noemen hem gewoon Joshua, naar de bijbelse figuur die het volk van Israël redde toen God de zon stil liet staan. Een stil linkje dus in zijn roepnaam naar de herkomst van Nati the Hope de la Terre de Canaan, de officiële naam van Juliette in het LOF (Livre d’Origine Française), de Franse stamboeken want ik fok volgens de richtlijnen van de Franse Raad van Beheer.

Een zoon van Juliette om haar lijn voort te kunnen zetten, dat was een droom van me. Luca is de dochter van Picasso dus die lijn was al gewaarborgd. Luca&Joshua zijn hierdoor halfzus en - broer en daarmee mijn eerste generatie met het affix La Perle du Morvan, iets waar ik heel erg trots op ben. Het zijn ontzettend lieve huishonden en met het magische aantal van vijf voel ik me nooit meer alleen. 

Juliette is nu zes jaar en wordt binnenkort gesteriliseerd. I owe her so much… En ze is op dit moment zó ontzettend grappig en vrolijk. Daagt haar zoontje uit waarop Terra&Luca enthousiast reageren, jong als ze ook nog zijn. Een dolle boel af en toe. Beide teefjes worden 1 en 2 in augustus, dus met een jaar en een dag verschil. Voor Luca heb ik een bleu merle reu gevonden die aan mijn eisen voldoet, of bijna. Helemaal perfect vind je niet, maar deze vormt een goede match met haar, kwa lijnen, testen, fysiek en karakter hoewel je bij dat laatste af moet gaan op zijn eigenaren. Als het goed gaat is dat nestje er volgend voorjaar. Tot die tijd leven we hopelijk samen in relatieve rust en als er loopsheden zijn dan heb ik nieuwe opties om Picasso een paar dagen te laten logeren.  

Het is zomer. Er is veel licht. Een overdaad aan fruit en alles staat in bloei. De mensen zijn uitbundig en luidruchtig, vooral zij die op vakantie zijn, maar ook zij die de radio lekker hard aan hebben in de auto met de ramen open. Ik dus. Nadat ik me jaren heb afgezet tegen het toerisme en zoekend naar stilte afgaf op de hard pratende barbecuende medemens, ben ik nu bezig met een contra-offensief. Zelf meer lawaai maken! Ruimte innemen. Ik heb nu af en toe op een hoger volume muziek aan. Ik praat hardop in de tuin tegen de honden. Laat de honden blaffen tegen voorbijgangers en grijp hoogst uitzonderlijk in, als het echt nodig is. Laat dat nu toch werken! Veel minder last van andere mensen en niemand klaagt, want dit is blijkbaar normaal. De heg is ook goed begroeid nu, ik heb hem zelfs al twee keer helemaal geknipt, zo lekker groeit hij. Dus we hebben geen inkijk meer en daarnaast levert het blaffen de honden geen aandacht van mij meer op, want negatieve aandacht is ook aandacht. 

Het wonder is dus geschied. Ik heb besloten hier te blijven wonen. Na precies vijf jaar is het probleem van de voorbijgangers en overlast van lawaai van anderen voorbij door er zelf anders tegenover te staan. Vijf jaar SAINT-HONORE-LES-BAINS en als ik rondkijk zie ik nog heel goed voor me hoe het toen was en hoeveel er veranderd is. Dit huis had een ziel, toen en dat heeft het nog. Ik ben een gezegend mens dat ik ervoor mag zorgen… 

Ik wens jullie een mooie warme zomer ☀️ 

Schaduw vinden we onder de oude eik. 

Het huis met de parels deel 30 : Klussen tussen de aankomende pareltjes

Picasso’s hoekje bij de deurmat, California Dream van Blime heet de verfkleur

Mijn huis frist verder op. Elly was in mijn afwezigheid begonnen met het schilderen van de badkamer, die is op een paar tegels en een plankje na af. Alles is nu vernieuwd; de wastafel, kraan, spiegel, douchecabine, muren, plafond, zelfs de handdoeken passen erbij. Honey Moon heet de kleur van Blime, ik ben erg tevreden over de kwaliteit. 

Beneden zijn we verder gegaan met de keuken. Gewoon tussen de honden door, nog een paar balkjes van het plafond wit maken en dan is die ook af. Na vijf jaar bewoning heeft de keuken eindelijk een kleur die me erg bevalt. Het geeft een heerlijk fris en goed gevoel. Ik hoop dat Elly en ik deze week nog twee muren en de grote balk in de salon kunnen doen, daarna is er voorlopig geen tijd meer. Ik heb nog van alles te doen aan voorbereidingen en wil deze laatste fase pertinent geen stress voor Juliette. Dat is heel slecht voor aanstaande moeders… 

 

Elly in actie. Ze is een kei! 

Verder heb ik The House of cards afgekeken. Het is ontspannend om in een serie op Netflix te duiken en achter elkaar zonder reclame afleveringen te kunnen zien. Nu kijk ik weer naar iets nieuws, echt Brits waar ik veel van houd, hij heet After Life; een serie met Ricky Gervais een bekende cabaretier. In deze serie is de humor gemengd met menselijkheid, maar ook rouw, depressie en eenzaamheid van ouderen. De manier waarop hij dat doet raakt me. Zijn hond speelt na het overlijden van zijn vrouw een belangrijke rol en dat hebben de mijne ook voor mij gedaan. Dat is altijd al zo geweest. Geen leven zonder honden! 

Life goes on whatever happens, dat is de troost

Juliette is bijna aan het einde van haar dracht. Dat is goed te merken, ze is snel moe en erg aanhankelijk. Nog meer dan normaal. Volgende week gaan we bij de dierenarts in Décize kijken hoeveel pups er komen. Ik ben benieuwd en met mij de families op de wachtlijst... Voor wat mijn blog betreft las ik een pauze in, het zal voor de twee/ drie maanden dat ik de pups in huis heb teveel zijn. 

Juliette draagt vrolijk haar pups, alles gaat heel goed. 

Het zorgeloze leven van lieve Luca  

XXX

Het huis met de parels deel 29 : Lege tank, vol hart

 

La Perle du Morvan is weer compleet en geborsteld : v.l.n.r. Juliette, Luca, Picasso en Terra, 14 maart 2023

Onderweg van een vakantie naar huis rijden is een van die scharnieren in de tijd die het leven biedt. Scharnieren zijn momenten waarop je kunt besluiten dingen voortaan anders te doen, je kunt terugkomen op wat je voor vertrek had gepland of iets nieuws gaan doen omdat je door de afstand van je dagelijkse leven inziet dat dingen ook anders kunnen. Reizen en elders verblijven is goed om veranderingen in gang te zetten. Ik geloof dat de meeste scheidingen/ ontslagen/ veranderingen van baan en emigraties in vakanties ontstaan. 

Toen ik van 1999-2008 reisleidster was, had ik geen eigen huis, geen partner (die kwamen wel in de groepen), wel goede vrienden en U.W.O. mijn eerste hond was er al die als ik weg was naar Pieter kon, mijn vaste oppas en lieve vriend. Ik verhuurde mijn kamer onder aan ex-pats en zat zo nergens aan vast. Er viel niet veel anders te doen bij thuiskomst, want ik had geen geregeld leven zoals nu. Ik begon heel makkelijk steeds met iets nieuws. Het besef van de scharnier van afgelopen terugreis was dat ik na mijn vertrek naar Frankrijk geland ben in een prachtig hondenleven met een huis dat dankzij Elly (daar is ze weer!) steeds mooier en beter wordt en dat ik niets liever wilde dan die draad weer oppakken. Ik moet opbiechten dat ik ontzettend hard gereden heb en midden in de nacht al uit Lochem was vertrokken. Los van hoe fijn het was om weer in Lochem en bij mijn ouders en Mirjam en Willem te zijn. 

Als ik serieus door wil rijden dan bak ik eieren met kaas voor op brood onderweg zodat ik niet veel hoef te stoppen. 

De waarheid is dat ik vandaag (de dag erna) maar moeilijk mijn draai kan vinden. De was is gedaan, ik heb stof gezogen, Elly’s schilder- en kluswerk bewonderd (wat een kei is het toch!!), gewandeld met haar en alle honden, gekookt (gezond!), hout naar binnen gehaald, de auto leeggemaakt, een tukje want oh wat ben ik moe van de reis en de hele week Nederland en nu weet ik het niet meer. Ik trek maar moeilijk alle kuren van Terra die bij het weerzien tegen me opsprong als een losgeslagen kangoeroe, bij binnenkomst meteen boven de poepjes uit de kattenbak ging eten, daarna de kattenbrokjes die daar ook staan, vervolgens nog een rondje poezenpoepjacht door de tuin maakte, ongedurig door de kamer liep en tijdens het koken voor mijn voeten in de keuken. Elly heeft ontzettend haar best gedaan, dat is me wel duidelijk, en ik ben diep onder de indruk van haar geduld. En Terra heeft nog veel te leren, maar wat is ze mooi! 

Picasso&Terra zijn bij Elly naar elkaar toegegroeid. 

Natuurlijk heeft het kleinste pareltje tijd nodig om te schakelen na haar eerste logeerpartij en moet ze er weer aan wennen dat ik erg streng ben en écht geen fratsen tolereer. Zo hebben ook de andere honden tijd nodig hier weer te wennen en ikzelf misschien nog wel het meest. Want ook al bestond mijn scharnier eruit dat er niets anders hoeft, dat betekent niet dat mijn leven alleen maar van een leien dakje gaat - typisch Morvans trouwens : leistenen daken -, met vier honden waaronder een drachtige, een dekreu, twee pubers die elkaar versterken en twee oude jengelende katten én mezelf leven is best lastig af en toe. Ik ben na dit reisje Nederland gelukkig minder uit evenwicht dan vorig jaar, maar zo gaat het als je na afwezigheid de draad weer oppakt… 

Picasso, zó ontzettend lief en geduldig met zijn vriendinnetjes 

En de dekkingen die mij midden in deze week wachtten waren ook weer erg leuk (hoewel gecompliceerd maar dankzij de ruime ervaring van Picasso is het gelukt). Erg gezellig ook met de nieuwe mensen uit Moulins-Engilbert die ook een kennel Australische herders zijn begonnen en vorige zomer al uitgebreid kennis waren komen maken. Een Frans stel van mijn leeftijd met vergelijkbare normen en waarden wat betreft de honden, dat noem ik opnieuw geluk, want waar vind je die? We kunnen elkaar mooi helpen en bijstaan, elke dekking is anders ook al zijn het dezelfde honden en elk nestje ook. Nog een paar weken dan zijn de pups van Juliette&Picasso er. Ze groeien al goed, ik voel ze nu al als ik mijn handen op haar buik leg. Ik heb al een mooi lijstje families, heel fijn, maar welkom is iedereen pas na de eerste vier weken. Daarvoor is alleen Juliette de baas en wie dat niet begrijpt hoeft niet langs te komen. Zo simpel is het. 

Met Terra van 7 maanden : een wolfje in schaapskleren, maar zó innemend en enthousiast.