Het huis met de parels deel 27 : Jaloezie en meer van dat soort dingen

 

Juliette neemt haar rust

De vlag kan weer een tijdje naar binnen. Het echte feest begint pas als de pups er zijn of meer nog in de tuin rondrennen, met een week of vijf. Terug naar normaal dus en dat betekent dat de magische werkelijkheid waar ik het in mijn vorige blog over had plaatsmaakt voor wat zorgen en onzekerheden. Zal het allemaal wel goed gaan? Zoals elke dekking anders is, is elk nestje dat ook. Zou Juliette het weer net zo goed doen als moeder en hoe reageert Terra? 

 

Bij Elly&Odina

Zaterdag zijn we bij Elly&Odina in Biches langsgegaan. Elly is superhandig en heeft haar huisje heel comfortabel gemaakt. Alles is geïsoleerd en zit mooi in de verf. Van binnen en van buiten. Het is er ook lekker warm, met een thermostaat kun je dat regelen, ik was al vergeten dat dat bestaat. De schikking van de tuinplantjes was niet helemaal naar de zin van Luca&Terra die spontaan aan een herschikking begonnen. Het is nog niet het seizoen dus Elly stak er (bijna letterlijk) een stokje voor. Odina lachte wat af. Dat doet ze altijd als we elkaar weer zien, een constante smile op haar koppie… En druk! Ze houdt niet op, helemaal hyper, zo gezellig vindt ze het. Er komt altijd een moment dat ze doorheeft dat niemand meer puf heeft met haar te spelen en dan gaat ze tegen Picasso aan liggen of zitten. Haar grote vriend vanaf dag een. 

Picasso&Odina, februari 2023

Toen ik kanker kreeg merkte ik al dat het voor de mensen om me heen bijna erger was dan voor mij. Zoveel reacties kwamen van alle kanten. Ik heb dat gevoel nu ook bij Elly die vorig jaar een herseninfarct heeft gehad en ik haar nog niet zo lang kende. Ze had net Odina geadopteerd en die kwam dus weer een tijd bij me terug. Het gaat gelukkig nu heel goed en de testen en scans wijzen erop dat er geen reden tot bezorgdheid is. Toch blijf ik die lichte bezorgdheid hebben. We zijn kwetsbaar, zeker hier in de medische woestijn van Frankrijk. Omdat het Elly is en als er iemand is die het verdient om nog een héle tijd mee te gaan is zij het. Discreet en standvastig, betrouwbaar ook, als een rots in de branding, zo ervaar ik haar. Ze weet dit wel, anders zou ik het niet zo omschrijven. 

Elly&Luca 

Als ik genoeg aanmeldingen heb voor een pup dan doen we samen met Odina (en Picasso) dit jaar nog een nestje. Odina is nog steeds ook thuis bij mij, dat blijft en maakt haar heel bijzonder. De pups uit het eerste nest (waarvan ik Luca heb gehouden) zijn stuk voor stuk geweldige honden, kwa gezondheid, karakter en schoonheid en ze zijn goed terechtgekomen in de juiste families. Elly zou heel graag zelf een pup van Odina houden en ik denk dat met de kennis en ervaring die ik nu heb, beter uitgerust ben om Odina tijdens en na het nestje te begeleiden, zeker samen met Elly die haar - als Odina dat wil - mee uit kan nemen. Of met de anderen lopen of juist bij de pups blijven zodat ik dat rustig zelf kan doen. Maar komt wat komt… Eerst is Juliette aan de beurt en mijn tripje naar Lochem.  

De schoorsteen zelf vegen, ik word nog handig! 

Deze zondag is toch anders dan andere. Ik heb vandaag, omdat Ralf niet kon, het écht koud is en de kachel de afgelopen dagen alleen maar rook produceerde, zelf de kachelpijp eraf getild, uit elkaar gehaald en geveegd. 

In de bochten hoopt de prut zich altijd op, dat hadden Ralf en ik al geconstateerd en nu hij nieuwe verbindingen heeft geïnstalleerd die uit elkaar kunnen, is het niet moeilijk meer om het te doen. Een koud kunstje om in het schoorsteenveegjargon te blijven. Daarna zaten we er weer warmpjes en rookvrij bij met de lunch en had ik wel wat lekkers verdiend! Luca ook, vond zij, maar dat was toch niet zo. Luca wordt steeds ondeugender, ik denk dat ze loops moet worden. 

Pizza met zalm 

Maandag

Over een paar dagen ga ik naar Nederland. Gisteren heb ik lang gebeld met Mirjam. Dat lukt nooit in een uurtje, soms zelfs bijna twee. Het is altijd fijn om elkaar weer te spreken, we kennen elkaar en elkaars leven zo goed dat we aan een halve zin genoeg hebben om te snappen wat de ander wil vertellen. Ik heb veel zin haar en Romeo weer te zien. 

Terra is weer gekalmeerd. Ze had last van haar buik en ik vermoed hormonen omdat ze constant grenzen opzoekt en de anderen uitdaagt. Overal steekt ze haar lange tong in of werpt haar slungelige puber lijf ertussen. Vooral als ik mijn schoenen vast wil maken, hop die lange lap weer op mijn bril! De anderen corrigeren haar op bepaald niet zachtzinnige wijze en ik snap hen helemaal. Ik ben benieuwd of ze in haar eentje bij Roderick ook zo is, ik verwacht het niet, als enige hond zijn ze zó anders dan hier met elkaar, vechtend om mijn aandacht en botsend met elkaar. Soms denk ik ´was het wel slim?’ Luca&Terra zijn altijd samen aan het bakkeleien waarbij Luca dan het onderspit delft. Terra heeft een pittiger karakter dan zij. 

Dat doet me denken aan Régis, ik was altijd een beetje jaloers als iemand hem aanhaalde, hoewel hij niet zo’n allemansvriend was hoor, maar soms gebeurde het. Met Luca heb ik hetzelfde. Kom niet aan dit allereerste echte pareltje! Mijn prinsesje, ze is echt verwend, er is niet veel aan te doen. Luca is gewoon té lief en té leuk. Terra, ja, dat is ook echt een schatje maar heel anders. Met haar zes maanden nog volop in ontwikkeling natuurlijk, net als Luca die een jaar ouder is. Wat mijn jaloezie betreft geloof ik trouwens dat die wederzijds is. Je moet Luca eens zien als ik Terra voor de verandering op schoot neem, dat is echt grappig. Klopt van geen kant, zo vindt Luca, en Terra zelf trouwens ook, zij kan nooit stil op schoot of tegen me aan zitten. Altijd wiebelen en in beweging als ik haar aanhaal, vanaf dag een. Heel onrustig en het blijft oppassen geblazen, want er vliegt zó weer een lange tong ergens langs mijn gezicht of over mijn bril. 

Terra kan heel lief snurken

Het is haast niet mogelijk een foto te maken zonder dat er een stukje Luca op staat, zij is mijn contacthond net als Juliette

Vroeger als ik op reis ging met U.W.O. en Régis nam ik altijd de hondenmanden mee. Nu zou ik mijn hele meubilair in de auto moeten doen, ze liggen hier altijd op de stoelen en de bank. Ik had niet gedacht dat die tijd weer zou komen, dat ook ik - net als veel Nederlanders hier - heen en weertjes van en naar de Morvan zou moeten doen. Ik weet ook niet of ik dat in deze frequentie volhoud, het is een hele organisatie met de dieren en als ik er alleen al aan denk dat de poezen de hele week in de kou zitten dan hoop ik maar dat overdag de zon schijnt, dan kunnen ze zich wat opwarmen. Ze zijn echt oud aan het worden en zitten altijd bijna ín de kachel als hij brandt. Ik maak me vast weer druk om niks, Elly komt klussen als ik weg ben en zal dan de luiken opendoen zodat de zon hopelijk het huis en de poesjes kan verwarmen. 

We gaan eerst naar Metz en overnachten bij Summer en haar familie, het zusje van Luca en dochter van Odina&Picasso 

Het was heerlijk fris wandelweer vandaag

Dinsdag 

Ik plaats vandaag dit blog, volgende week sla ik over, maar daarna pak ik de draad weer op. De rest van de week is te druk met afspraken om verder te schrijven en ik probeer ook nog wat rust te pakken voor ik wegga. Als ik tenminste nog op de bank mag van de anderen hier in huis… 

Juliette bemoedert Jérémie die een lief oud baasje wordt

Even met papa Picasso en mama Juliette langs het kanaal zitten, wat een geluk zo samen en natuurlijk brandt de vraag : wat gaat de lente van 2023 ons brengen…? 

xxx

Het huis met de parels deel 26 : Over oude dromen en de werkelijkheid

 Maandag 20 februari 

Hebben papa Picasso en mama Juliette reden om te proosten? Het antwoord staat onderaan in dit blog! 

Geen blog meer? Jawel hoor, maar niet meer elke dag. Voortaan zet ik ze een keer per week online en ik schrijf wanneer ik er zin in heb en er vooral tijd voor genomen heb. Vandaag is het maandag, de kachel trekt matig, het zal bewolkt zijn buiten. Ik heb geen idee, sta te vroeg op. De mooie zonnige dagen zijn deels vervangen door bewolkte, mistige en miezerige. De wereld is dan meteen een stuk minder vrolijk. Gelukkig maken sommige mensen dat goed.

Vechten om een plekje in onze ‘nieuwe’ stoel. 

Jacqueline&Paul zijn van die mensen, verhuisd van Ouroux-en-Morvan naar een huis in de buurt van Étang de Baye en ik ken ze niet anders dan bijzonder goedgehumeurd. We zouden in november 2021 samen naar een concert van Florent Pagny gaan, maar door sneeuw lukte dat niet. Hopelijk komt het er een andere keer van, ik kijk er enorm naar uit. Voorlopig kijk ik naar hun stoel die ik gisteren opgehaald heb. De stoel kan draaien en zo kan ik makkelijker switchen tussen de kachel, de honden en de tv. Het was erg leuk om elkaar weer eens te zien, de laatste keer was op het heerlijk onstuimige feest van Raymond&Marja, in juni vorig jaar. Luca was vandaag als enige mee en zat braaf in de auto op me te wachten. We hebben samen het meer verkend, ik was er nog nooit geweest, maar ga zeker een keer terug voor een rondje eromheen met alle honden. Het is geen Morvan, maar nu ik het gezien heb, snap ik heel goed dat J&P voor die plek gekozen hebben. Wie weet, kom ik zelf ook eens in de Bazois terecht. Een huisje met meer privacy en een eigen stuk bos of weiland voor de honden lokt nog altijd. 

De mist trok op en het werd lekker warm langs het kanaal

Dinsdag 21 februari 

Juliette in het zonnetje 

Juliette heeft heel erg honger op dit moment. Ze springt ook de hele tijd op de andere honden en mij. Je ziet datzelfde gedrag bij tochtige koeien in de wei. Juliette zet dan haar poten op mijn schouders en kijkt me dan van heel dichtbij aan met een zwoele blik. Dat doen de koeien in mijn wei aan de overkant dan weer niet bij mij, maar het gaat om hetzelfde: Hormonen. Het zit dus wel goed met dat nestje, maar donderdag weten we het zeker. Dan is de echo. Ik heb voor de zekerheid en nu het mooi weer is vast een gezellige foto gemaakt waarmee ik het kan aankondigen. Ik loop vooruit op zaken, ik weet het, maar alles wijst erop en toch is het spannend. De families die wachten op een pup zijn ontzettend benieuwd, net als ik. Houd ik dit keer een pup wel van Juliette of niet? Mijn twijfel over Toundra uit het nestje van een jaar geleden is gebleven, ondanks dat haar familie en zij heel gelukkig met elkaar zijn. Wat een leuke lieve mensen zijn dat! Ik zou er ook zó bij in trekken. Precies wat zij verdient, de lieverd… 

Juliette, Picasso, Luca en Toundra die een dagje bij ons was

Ik weet nooit zo goed wat ik moet doen als ik spanning voel. 

Meestal maak ik me dan nog drukker door van alles tegelijk te gaan doen, bijvoorbeeld deze week én naar de kapper te gaan voor een frisse lentecoupe, én de auto naar de garage te brengen voor een beurt, én ik wil ook nog naar de brillenwinkel en oh ja, natuurlijk cadeautjes kopen om mee naar Nederland te nemen. Ik lijk mijn moeder wel. Toen ik nog in Lochem woonde en mijn ouders twee keer per jaar langskwamen, hadden ze de auto vol met dozen met lekkere Franse dingen. Ze maakten dan een heuse toernee langs familie en vrienden in heel Nederland. Dat doe ik niet, want op mijn zus na woont iedereen die ik wil zien in en om Lochem en met twee of drie honden mee ben je beperkt. Het blijft heel frappant dat mijn ouders uitgerekend in Lochem iets gevonden hebben. 

Nu ik dit zo bedenk vraag ik me af waarom mijn moeder dat eigenlijk deed, zoveel meenemen, en waarom doe ik het? Het hoeft niet zegt mijn vader, ze zijn allang tevreden met alles wat er in Nederland te krijgen is. Dat is ook zo, maar toch. 

Als ik heel eerlijk ben dan heeft het ermee te maken dat ik altijd het gevoel heb anders tekort te schieten. Dáárom doe ik de dingen altijd voluit en met veel energie, forcerend, grenzen overgaand om daarna meer tijd dan anderen nodig te hebben om bij te komen. Een ingebakken iets. Gedreven om het goed te doen. Automatisme. Ik moet moeite voor iets doen, anders ben ik waardeloos. Zoiets. Misschien heeft mijn moeder dit ook wel, ja, nu ik er over nadenk denk ik dat dat zo is. Hoe vaak hoorde ik in mijn leven niet ‘doe toch rustig aan!’ of ‘dat hoeft toch niet Sas!’ 

 

Picasso waakt over Juliette en wat ze in zich draagt, zó bijzonder. Ik houd zoveel van ze, stuk voor stuk… 

Bij mijn Australische herders denk ik ook vaak ‘doe toch rustig aan!’ of ‘dat hoeft toch niet!’ Altijd in voor actie, altijd enthousiast en bij het minste of geringste geluidje van buiten veren ze op. Gedreven types. Eerlijk is eerlijk, dat doe ik zelf ook… Mijn huis staat 50 meter van de doorgaande weg naar Vandenesse. Op de afslag is een ruimte waar veel auto’s draaien als ze verkeerd gereden zijn of stappen mannen uit om tegen de heg aan te plassen en elke keer denken de honden dat er bezoek voor ons aankomt. Als ze in de tuin zijn blaffen ze en als ze op zo’n moment binnen zijn stormen ze naar de voordeur. 

De hele dag alert als de zon schijnt. En ik ook. Het is met de honden en ik net als met de kip of het ei. Wie was er het eerst? 

Toch wonen we hier voorlopig nog goed, maar vooral in de winter zonder toeristen en ander volk dat onbewust onrust meeneemt of zo beleef ik het. 

Woensdag 22 februari 

Luca bij Caroline de kapster van St. Ho

Het regent. De vogels zingen iets minder luid en de honden maken modderpoten in huis. ‘Modder is water en zand’ zei ooit iemand en je veegt het dus zó weer op. Ja ja. Dat is de theorie. Gelukkig komt Karin me morgen weer helpen. Topvrouw! 

Vandaag de auto naar de garage gebracht. Luca mocht mee en ze deed het onderweg voorbeeldig. Ook bij de kapster was ze heel braaf en rustig terwijl ik er toch twee uur geweest ben. Bij de lunch kreeg ze van Caroline stukjes boeuf bourguignon en schilletjes van de appel. Luca was tevreden. En ik ook! Met een fris kapsel is Sas vast klaar voor de nieuwe lente, Nederland en alles wat het voorjaar brengen mag. 

Donderdag 23 februari 

Terra met haar nieuwe roze tuigje in maat L

Waarom ik een blog over mijn dagelijks leven schrijf en geen nieuwe roman meer komt door mijn ervaringen met het publiceren van Stille taal, Vuurdoop en La vie en rose. Het is niet leuk wat ik ga vertellen, maar het moet er toch maar eens van komen... Het schrijven op zich is heerlijk! Dit mijmeren en door de dag heen dingen opslaan die de moeite lijken om te vertellen om er vervolgens niets mee te doen, want mijn teksten ontstaan altijd pas als ik begin. Dat is het heerlijke creatieproces, net als met schilderen een kwestie van gewoon doen. Haaks daarop staat voor mij het bedenken van een voorkant, lettertype, druk, vorm en de hele technische kant van een boek vormgeven en uitgeven. Ik ben daar gewoon te onzeker over, geen fijn gevoel en als je dan ook nog altijd het gevoel hebt niet écht te voldoen en tekort te schieten ten opzichte van wat je doet en maakt, dan ligt het voor de hand om romans in eigen beheer uit te geven maar te laten. De kwetsbaarheid is hiervoor te groot en mijn beschermlaag te dun. Een blog is goed genoeg. Voorlopig. 

Niet alle zaadjes zijn bedoeld om een nieuw plantje te worden. 

Ik droomde tijdens het maken van Stille taal met Lex samen van mijn eigen boekpresentatie. Ik stond achter de microfoon en op de eerste rij zaten de mensen die veel voor mij betekenen, het was toen een terugkerend beeld, maar nu gelukkig niet meer. Het ís niet zo dat dromen blijven terugkeren als je ze niet vervuld. Dat schreef ik in Stille taal, maar het is een illusie net zoals dat Stille taal fictie is. Ik zit trouwens ook liever bij mijn kachel in de intimiteit met mijn honden om me heen te schrijven dan dat ik voor een groep mensen sta, hoewel ik het wel zou kunnen als het moest. 

Gelukkig is er naast dromen ook de magische werkelijkheid waar ik deze week dit blog mee eindig… Over goddelijke creatie gesproken! 

De foetussen in de buik van mijn lieve Juliette zijn nog heel klein, maar overduidelijk aanwezig. 

De echo in Décize heeft vandaag uitgewezen dat Juliette begin april opnieuw moeder gaat worden en Picasso papa en dat is alle reden om heel erg blij te zijn. Ik heb als hun coup de cœur erbij zit ontzettend leuke families voor de pups en heel veel zin om de nieuwe wezentjes naast de oudere hondjes met al mijn liefde en bescheiden kennis te omringen. Wat een geluk dat ik dit mag doen… samen met mijn superteam Australische herders… 

They are simply the best! 

De geboorte van Too Good To Be True de la Perle du Morvan, Juliette eerste gezonde pup, alweer bijna een jaar geleden, 28 februari 2022. 

Kortom ik kan de week met een gerust hart afsluiten want: 

!!! WONDEREN BESTAAN !!!

Juliette en de pups van Odina&Picasso, september 2021

Luca met de pups van Juliette&Picasso, april 2022

Picasso met zijn kroost van Odina, oktober 2021

(Luca staat links) 

Juliette met de pups van Odina&Picasso, oktober 2021 

Lieve lieve lieve kleine Luca, oktober 2021 

Mooi weekend! 🐾 

Het huis met de parels deel 25 : oh oh oh die Terra

 

Waar is dit kleine meisje gebleven? 

Kleine Terra… zes maanden en van een veelbelovende schoonheid, dat staat buiten kijf. Ze begint last te krijgen van haar hormonen. Buiten hoort ze me soms ineens niet meer, - bananen in de oren -, ze staart dan wat in de verte terwijl ik me erger omdat ze niet bij me komt. Overdag loopt ze als ik met iets anders bezig ben stiekem de trap op en eet al het poezenvoer op, wat tot diarree leidt en ze nog ongeduriger wordt door de buikpijn. (Het is heel raar voor haar dat de poezen het niet meteen allemaal op eten.) Ze raakt vaker in de clinch met vooral Picasso die het niet langer pikt als ze zijn kluif af wil pakken… De puberteit dus, heel herkenbaar en logisch. De een heeft er alleen meer last van dan de ander. Werk aan de winkel! Vooral veel geduld hebben, bewust zijn van wat er speelt en daar een weg in vinden. 

Elke ochtend strap ik de oren van Terra zodat ze een mooie driehoeksvorm krijgen en niet gaan staan (verboden volgens de rasstandaard). Zolang de grote tanden en kiezen nog groeien verandert de stand van de oren. Ze voelen niks van de straps, maar ik krijg vaak vragen. 

Terra sliep tot gisteren nog bij mij boven op bed. Na diverse incidenten zoals hierboven genoemd, heb ik de knoop doorgehakt en haar vannacht beneden in haar bench gelaten. De grenzen aangescherpt. Dat ging al steeds beter, het alleen laten betekent hier natuurlijk dat ze nooit echt alleen zijn, ze hebben elkaar. Alleen ik ben er niet, maar soms is dat ook wel prettig voor ze. Er heerst altijd een bepaalde saamhorigheid als ik weer thuiskom en ik vind het jammer dat ik niet weet hoe dat gaat. Of de sfeer erg anders is als ik er niet bij ben. 

Twee ondeugende meisjes met Jérémie die de bank masseert

Rond middernacht vond Terra het nodig om te piepen. Na al die kattenbrokjes had ze misschien aandrang? Het hield echter na een minuut of tien vanzelf weer op en ik ging naar de wc. Daar zag ik dat Jérémie op de bak was geweest en die lucht had Terra waarschijnlijk getriggerd. Poezenpoep is de lekkerste poep die er is. Ik ruimde het op en was opgelucht dat ze weer rustig beneden verder sliep en ik de oorzaak gevonden had. Ze is al een tijd zindelijk en het zou jammer zijn als we een stap terug moesten naar ‘s nachts eruit. Als ze was blijven piepen had ik dat natuurlijk gedaan, maar het is niet altijd de reden. Er komt een moment dat een pup meer voor de lol naar de maan en de sterren wil staren - niet zo gek op heldere Morvanse nachten! - dan dat het nodig is er ‘s nachts uit te gaan. Zeker Terra. En zeker met het oog op de week dat ik in Nederland ben is het fijn om de juist aangeleerde dingen erin te houden. Of ze nu hier bij Roderick blijft of met Juliette&Luca meegaat of ik nog een andere oplossing vind. 

De sterrenhemel in de Morvan (foto van internet)

Toen ik beneden kwam was er nog een diepe rust. Terra zat rustig te wachten in haar bench, Juliette en Luca delen samen de grote die altijd open blijft staan en Picasso ligt op de mat voor een van de deuren. Ongekende rust bij het opstaan! Na weken van drukte omdat Luca de trap op en af denderde en Terra opgewonden met haar speeltjes in de weer was, gebeurde er nu vrij weinig. Ik besefte dat het toestaan Terra langer dan gebruikelijk als enige bij mij te laten slapen voor verkeerde ongelijkheid in de roede had gezorgd die de drukte verklaarde als ze elkaar weer zagen bij het opstaan. Dit was me nog niet eerder overkomen (alle anderen hadden er eerder voor gekozen samen beneden te slapen en Terra heeft meer pit dan bijvoorbeeld Luca). Ik ben echt blij dat ik het nu weet en doorkrijg hoe ze in elkaar zit. Terra heeft karakter (prima en nodig ook om zich als vierde lid van de roedel te kunnen handhaven!) en alleen hele duidelijke regels helpen haar om door de komende lastige tijd heen te komen. Samen met mij en natuurlijk samen met de anderen. 

Haar favoriete plekje was onder mijn stoel, maar dat gaat op een gegeven moment niet meer. Ze bleef het nog lang proberen. 

Vandaag (zaterdag) hebben we weer een gewone Terra in huis. En zo blijkt maar weer dat als pups ‘onmogelijk’ worden, er iets aan de hand is. Tandjes die groeien (kijk dan eens in dat bekje, het is écht niet leuk voor ze), iets wat ze gegeten hebben valt niet goed, er gebeurt zoveel in die lijfjes in zulke korte tijd dat de voorwaarden voor het leerproces heus niet altijd optimaal zijn. Ze hebben tijd nodig om op te groeien tot een stabiele hond, wij opvoeders willen altijd snel snel snel, té snel voor veel honden… 

En een update zondagochtend : de tweede nacht is ook rustig verlopen, iedereen heeft heerlijk geslapen en ligt nu uitgerust om me heen, het ontbijt is op, de kachel brandt en de zondag kan beginnen. Alleen Juliette is misselijk, gisteravond heeft ze overgegeven, normaal tussen de twee en drie weken dracht. De organen van de foetussen worden aangemaakt, komende week is de echo bij de dierenarts. 

Muizenjacht langs het kanaal 

Het huis met de parels deel 24 : leven in zonde

Zonde om niet op te eten (foto: Hema)

Het is weer iets donkerder weer. Miezerig. Minder licht is minder zin erop uit te trekken. Actief te zijn. Buiten. Mijn leven in zonde speelt dan weer snel op. Je kunt dit op verschillende manieren zien, ik maak er gemakshalve van : zonde om niet te genieten van de geneugten des levens, wetende wat de gevolgen zijn : een zwaarder bestaan. 

Letterlijk en figuurlijk. 

Stroopwafels met caramel van de HEMA. Ik had het er een paar blogs terug al over. Niet te versmaden zo lekker. En ik koop ze in principe om uit te delen, mee te nemen als ik naar iemand toega. In principe. 

Het is niet moeilijk te raden dat van de doos die ik bij de Franse Hema bestel (12 pakjes) er genoeg overblijven om zelf op te eten. Heel vervelend! Je moet ze namelijk wel opeten voor ze over de houdbaarheidsdatum heen zijn. Dat is zonde. Ik ben een kind van een oorlogskinderen (vooral mijn vader heeft de oorlog bewust meegemaakt) en dat betekent dat eten weggooien not done is. Terecht! Dus ik ben weer in het bezit van warme laag vet als winterdekje om me heen, gratis en voor niks houd ik zo de energierekeningen binnen de perken. De regering kan trots op me zijn. En ikzelf? 

Terug naar rijkgevulde (dat dan weer wel) salades 

Naast mijn zonden probeer ik ook zo gezond mogelijk te eten. De klad is er ingekomen toen ik - terwijl ik goed bezig was en bijna twintig kilo kwijt - op aanraden van mijn goede vriend Willem de Voedselzandloper ging lezen. Daarin staat dat je kaas en noten mag en er staat niet in hoeveel. Toen ging het mis. Want in pindakaas zitten ook m.i. noten, - hoewel ze zeggen dat pinda’s geen noten maar peulvruchten zijn - en kaas heb je in zoveel vormen, als dat allemaal weer mag (ja dus!) dan is bij mij het hek van dam. Dus voilà ik moet simpelweg weer terug naar zoals ik het zelf deed en niet hoe het volgens een verder erg inspirerend boek over verouderingsprocessen kan. Wel of niet iets eten is helder, maar ‘een beetje’ werkt bij mij niet zo goed. Dus neem ik wat dingen mee uit het boek en verder eet ik zoveel mogelijk groente en fruit, vis, soms vlees, maar niet teveel suiker, wel vet maar gezond vet, en alleen af en toe een pakje stroopwafels als het bijna over de houdbaarheidsdatum is, want anders is het zonde. 

Luca, Juliette, Picasso en Terra zijn mooi op gewicht. Vooral Juliette, met het oog op de bevalling. Overgewicht zit bij honden de doorgang van de pups in de weg, vaak een reden voor een keizersnede. 

Het huis met de parels deel 23 : Ontaarde zaken

 

Rust in het huis met de parels totdat… 

Het was gisteren een dag om de was te doen en lekker te luieren in de tuin, een beetje snoeien en lezen, hoewel de temperatuur fris bleef met twaalf graden en wat sluierbewolking dus hebben we ook binnen gezeten. Drie keer hebben de honden gisteren tegen voorbijgangers geblaft. Heerlijk zo’n rustige dag op sonoor gebied. Ik heb erop gelet en ze binnen geroepen voordat de zwarte duivel langskwam. Een keer heb ik haar gemist en dan breekt de hel los… De zwarte duivel bestaat echt, ik weet niet hoe ze heet, maar het is een kleine herder, een Schipperke heet dit soort en ik geloof dat ze nu twaalf jaar is. Het diertje slaat volledig op tilt als ze een andere hond ziet, kun je nagaan als het er vier zijn. De duivel woont met haar eigenaresse helemaal aan het eind van mijn weggetje. Ze zijn er niet altijd, het is een tweedehuizenbezitster, een oudere dame en ze wonen ook ergens in de buurt van Parijs. Niet onaardig hoor, alleen apart, maar dat denkt ze van mij vast ook. 

Toen de dakman er in december was, kon hij vanuit de hoogte mooi het duivels tafereel aan het hek aanschouwen. Luca is het felst, dat heeft ze van haar moeder Odina wiens bloed de duivel wel kon drinken en vice versa. Luca, mijn engeltje, heb ik toen ze klein was expres vroeg in mijn armen meegenomen langs de duivel zodat ze aan een dit ‘totaal op tilt geslagen zwarte neurotisch iets’ kon wennen en dat ging goed tot ik ze tegelijk mee uit nam en moeder Odina liet zien hoe je écht omgaat met onaangepaste elementen in de hondenwereld. En vanaf toen was ook voor Luca het hek van de dam zodat nu zelfs Juliette haar bek opentrekt als de duivel ongecontroleerd blèrend vlak langs ons huis danst aan een uitrollijn. Ik overdrijf niet. 

Terra kan goed blaffen, maar ook heel diep dromen

De eigenaresse begrijpt niets van honden (dat geeft ze ruiterlijk toe, dat wel) en lacht altijd bijzonder vriendelijk naar mij. Het ligt volgens haar aan de dierenwinkel waar ze de duivel gekocht heeft, het hondje werd meteen ziek en ze had medelijden. Daar ligt alles aan. Ik heb alle fasen van communicatie geprobeerd, met haar, met de duivel zelf, en vooral natuurlijk met mijn honden op het moment dat ze elkaar tegenkomen. Gelatenheid is het beste is wat ik nu na ruim vijf jaar geleerd heb, ik heb de pareltjes op deze momenten eenvoudigweg niet in de hand (behalve letterlijk aan de lijn die ook weleens losschiet) en leg me er maar bij neer. Gedraag me net zoals de dame van het hondje en bekijk de boel alleen maar, glimlach en negeer ogenschijnlijk alles. Ik lig er alleen nog wel steeds wakker van, ik wíl dit niet, míjn pareltjes die zich zó misdragen! Wat me troost is dat de dag zal komen dat de zwarte duivel zal doodgaan en dan zijn we bevrijd, maar als ik de eigenaresse moet geloven is het een heel taai ding en dat geloof ik ook maar al te graag. Kleine hondjes worden vaak heel oud. 

Zicht op Saint-Honoré-les-Bains

Het huis met de parels deel 22 : zinvol leven

Samen op pad  

We hebben weer een hele leuke dag beleefd gisteren, met dank aan Roderick en de mooie omgeving van Brassy! De zon liet het een beetje meer afweten, maar binnen brandt de kachel als er tenminste genoeg hout in huis ligt. Leuke gesprekken en lekkere aardbeien. Terra was wel onder de indruk en we denken er allebei nog over na of een logeerpartij bij hem op dit moment het beste voor haar is. Ze is pas zes maanden en dat is niet de makkelijkste leeftijd, ze kan natuurlijk ook mee naar Nederland. Daar is veel te leren. 

Luca was het meest geïnteresseerd in de lekkere stinkkaasjes en kroop steeds bij Roderick op schoot. Ik heb haar teveel verwend, ik weet het. 

Het kan niet op lijkt het wel, maar toch… het is de komende dagen weer even mooi geweest met leuke uitjes. Want zo druk we soms zijn, voor mij is leven in de Morvan toch vooral rust ervaren. Thuis zijn vinden we allemaal het fijnst. 

Het brandende hout, een terugkerende factor van rust

Het houden van een kennel Australische herders is niet alleen maar een paar maanden per jaar pups verzorgen. Het is 365 dagen in een jaar leven met de honden, 7 dagen per week en 24 uur op een dag. Iedereen die dieren houdt kent de zorg, de verantwoordelijkheid en wat je moet doen bij ziekte, gebreken of gebrek aan weerbaarheid. Australische herders hebben naast de dagelijkse dingen die elke hond nodig heeft, ook behoefte aan mentale stimulatie. Hersenwerk. Uitdagingen. Samenwerken. Wat het ‘werk’ voor hen ook inhoudt, als het samen gebeurt, is het goed. En ik merk dat als ik veel met ze weg ben, ze toch wat ontregeld raken, losser van mij en hoe ik de dingen graag zie. Dat is logisch, maar balans is belangrijk, in activiteiten en in rust. 

Elke hond heeft een missie nodig. Ik blijf het herhalen om zelf ook scherp te blijven. Iets wat ze voor hun baas kunnen en mogen doen. Nuttig zijn. Betekenisvol leven. Het is niet anders dan bij mensen, alleen moeten wij het voor de honden bedenken, voordat ze dit zelf gaan doen. Australische herders die hun energie niet kunnen kanaliseren kunnen excessief gaan blaffen, gaten graven, de omheining slopen, weglopen en meer dingen verzinnen die we niet wenselijk achten. Verveling is in mijn ogen een vorm van mishandeling en ik weet hoe lastig het soms is om ze alles te bieden wat ze nodig hebben. Of valt het wel mee? Is het niet gewoon een kwestie van aanwezigheid en maakt het dan niet uit wat we doen? 

Aanwezig zijn in het hier en nu en volle aandacht geven is dat niet de basis van iedere goede relatie? Juliette kent het plekje in mijn knieholte, Jérémie ook. 

Het nadeel van een kennel is dat je met veel honden tegelijk te maken hebt en niet altijd iedereen de aandacht kunt geven die je wilt. Dit denk ik af en toe, krijgen ze wel wat ze nodig hebben? Maar meestal eis ik hiermee meer van mezelf dan ik kan waarmaken en dat is niet goed. Ik doe mijn best voor ze. Altijd. Het voordeel is echter ook dat je met veel honden tegelijk te maken hebt die elkaar aandacht geven. Dan ontstaat er meer vanuit de groep en het gevoel. Ze houden elkaar continu bezig, spelen, leren van elkaar en botsen ook als er hormonen in het spel komen. Als ik erop uit wil, dan hebben ze hun eigen motivatie en beweegredenen om dingen te doen, anders dan dat ik in mijn hoofd hebt. Het is dan ook logisch dat er een moment komt waarop ik ze niet meer tegelijk meeneem. Keuzes moet maken, vandaag die en de dag erop de ander. Zover ben ik nog niet, maar het zou nog kunnen komen. Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat er mensen om me heen zijn gekomen die me kunnen helpen met de opvang en oppas van een of twee honden. Ik houd er niet van om ze uit handen te geven, maar soms is het niet anders. Ik houd er ook niet van om ze mee te nemen naar de dierenarts, soms moet het. Het aller-, aller-, allerbelangrijkste is hun welzijn, dat staat altijd voorop. 

Een zoekplaatje: v.l.n.r. Zusje, Picasso, Terra, Jérémie, Juliette en Luca 

Ik heb zes dierenartspraktijken om me heen waar de pareltjes bekend zijn en waar ik terecht kan met verschillende dingen die bij reproductie komen kijken. De spil is natuurlijk mijn vriendin Valérie die naast dierenarts ook fokster van Australische herders is. Haar teefje was Picasso’s eerste liefde! Zij heeft hem perfect ingewijd in de wereld van het ouderschap om het zo eens netjes te zeggen. Ik ben hen nog altijd dankbaar, voor al haar hulp en het meedenken met de keuzes waar ik voor sta, hopelijk is het wederzijds. 

Volgende week ga ik met Juliette voor een echo ter bevestiging van de dracht naar Décize, daar zijn ze gespecialiseerd in reproductie en hebben de benodigde apparatuur. Als je fokt dan ben je nog veel meer begaan met de gezondheid van de honden dan normaal, het kan ook alleen maar als de honden in vorm zijn en de rest van je leven moet zich praktisch gezien natuurlijk ook aanpassen. Hier passen mijn van nature meegekregen strenge eisen prima bij! Er moet daarnaast veel gecommuniceerd worden met collega’s, we leren van elkaar, staan elkaar op afstand bij en met de aanstaande of reeds geselecteerde families praten we over het wel en wee van de komende en opgroeiende pareltjes. Alles bij elkaar is het continue werk, dag in dag uit, maar ik sta er niet vaak bij stil. Voor mij betekenen mijn honden vooral groot geluk, zeker als ik het kan delen met de mensen die mij met plezier helpen, want helemaal alleen kan ik dit niet doen. En wat geldt voor de honden geldt zeker ook voor mij: het gevoel hebben nuttig en betekenisvol bezig te willen zijn. En geloof het of niet, maar sinds ik mijn kennel La Perle du Morvan heb opgericht, voel ik dat. 

Leven in het volle licht

Het huis met de parels deel 21 : Bezoek

 

Het voorjaarsterras 

De dagen worden snel langer, we kunnen meer doen. Ik merk dat ik nodig aan mijn conditie moet werken, maar dat komt goed. De tafel in de woonkamer is verhuisd naar de buanderie, ik zit er niet meer aan en hij staat dan best in de weg. Ik heb gestoft en gestofzuigd onder begeleiding van Picasso die altijd kijkt of ik het wel goed doe. Dat deed Romeo ook, ik heb denk ik de stofzuiger té leuk gemaakt toen ze pup waren, met veel lekkertjes. Het is nog afwachten of Juliette&Picasso begin april een nestje hebben, alles wijst er wel op, maar over twee weken zal de echo dit echt uitwijzen. Toch is het op voorhand al goed als mensen die graag een pup willen kennismaken met ons. Zo gebeurde het gisteren - vandaar mijn schoonmaakacties - een jong Frans stel dat niet ver weg is komen wonen en volgende week een ander Frans stel dat al een tijdje op mijn wachtlijst staat. Ik heb gelukkig genoeg belangstelling maar of de klik er is tussen de pup en de familie, dat weten we pas als ze elkaar ontmoeten. 

De mensen van gisteren kenden het ras al goed, ze hadden zelfs al eens een nestje gehad, maar zijn dit niet meer van plan met een hondje van mij. Ze wisten wat ze moesten vragen en het gesprek verliep heel natuurlijk, Picasso zat bijna bij haar op schoot en Terra moest zich flink laten horen, anders zagen ze haar niet of dat dacht ze. Juliette was lief en aanhankelijk als altijd, en Luca was niet zo geïnteresseerd dit keer. Zij heeft haar eigen hormoonhuishouding die haar parten begint te spelen. Haar tweede loopsheid komt eraan en de twee Nederlandse gezinnen in de gîtes verder op mijn weggetje lopen de hele dag heen en weer langs het huis omdat ze verderop aan het klussen zijn. Luca heeft het er druk mee met Terra in haar kielzog. 

Prinses Luca, zó lief

Een iets korter blog vandaag. Straks de onderhouden maaimachine ophalen bij de garage en mijn bestelde verf voor binnen is gearriveerd op het postkantoor. We gaan daarna op weg naar Roderick die als het goed is op Terra gaat passen als we naar Nederland gaan. Een heel eind rijden, het is bij Brassy, maar met dit weer geen straf. Iedereen gaat natuurlijk mee, onderweg even een duik in het Lac de Pannecière en dan op verkenning in een nieuwe omgeving. Roderick is wel erg gek op honden, ik hoop dat ik ze weer mee terug krijg. 

Wandelen en water is puur genieten met dit prachtige weer.