Marianne (rechts) houdt dapper de wacht
Vandaag zouden we bezoek krijgen, heel leuk Pareltjes bezoek zelfs, maar gezien de extreme hitte hebben we dat uitgesteld. Als ik nu een zwemmeer in de tuin had dan had uitstellen niet gehoeven maar die droom zit nog in het vat, net als een eigen omheind hondenbos van meerdere hectare. Dat maakt dat deze zondag anders uitpakt dan verwacht en ik zodra het licht werd de grote houtblokken die langzaam verpulveren, steeds lichter worden en waarin een ongekend hoog aantal interessante insecten leeft, verplaatst heb om weer eens nieuwe lichtinval in de tuin te creëren. Het geeft vooral ruimte om de puppyren weg te halen en daarmee het hoge gras dat en de klaver die erin groeiden en bloeiden. Een hele klus en dat rond zeven uur op een zomerse zondagochtend. Heerlijk lopen zweten en de hondjes aanschouwt die vol verbazing naar de vele diertjes keken die onder de blokken vandaan kwamen. Zelfs een veldmuisje maakte zich gelukkig snel uit de voeten.
Mijn dierbare Luca, Juliette, Joshua, Picasso & Terra
Ik merk nu al dat ik er echt goed aan doe om niet verder te gaan met mijn kennel La Perle du Morvan, hoe leuk en bijzonder het ook was. En is het ook niet het beste om op een hoogtepunt te stoppen? Joshua was voor mij namelijk wel een hoogtepuntje, net als Luca, mijn allereerste pareltje. Die twee zijn de grootste trotsen van mijn leven, samen en los van elkaar. Natuurlijk maakt dit mijn liefde voor de anderen niet minder, maar toch hangt om hen heen de magie van het hier geboren zijn, als de warmte (denk ik) die een moeder voor een kind voelt ook al is dat kind inmiddels volwassen. Zoiets blijft voor altijd. Dat is het wonder van het leven. Creëren in ultieme vorm!
Luca twee jaar en Joshua bijna vijf maanden
Toch besef ik dat ik niet uitsluit in de toekomst nooit meer een nestje te doen, maar dan als particulier. Terra is nog zo jong nu, het is wellicht te drastisch om haar nu al te laten steriliseren. En zij was geselecteerd voor Picasso. Ik heb het in mijn vorige blog niet over papa Picasso gehad. De mooie papa van al vele pups en hun gelukkige eigenaren. Hij heeft supergenen en een ultrazacht en gevoelig karakter en ik heb ongelofelijk geluk met hem. Mijn grote liefde is hij net als Régis was en tevens held van mooie avonturen die we samen beleefd hebben met de teefjes die voor hem langskwamen. Leuke Franse contacten en ik ben blij op die manier een beetje meer geïntegreerd te zijn geraakt. Moet ik hem dan nu castreren? Omdat ik geen nestjes vanuit La Perle du Morvan meer wil, althans voorlopig niet? Hij heeft nog een paar afspraken staan dit jaar dus de vraag ligt er nu nog niet. Ik kijk het aan met hem en natuurlijk Joshua als die door de puberteit heen is. Komt tijd komt raad.
Papa Picasso vier en een half jaar
Het is fijn dat mijn beslissing te stoppen leidt tot nieuwe opties voor de toekomst. Dan heb ik het over de ruimte die het me biedt, de rust waarvoor ik hier ben gaan wonen, maar ook fijne reacties van mensen die het begrijpen. Franse fokkers zien de dingen omtrent hondenwelzijn anders dan Nederlanders en een kennel is aan vele regeltjes gebonden. Je ziet hier zoveel leed binnen de fokkerij en daarbuiten en mensen beseffen niet dat een hond zoveel meer kan zijn dan een dier dat je in de tuin of een kennel laat leven en meer niet. Ik deel alles met mijn honden, mijn hele leven, dag en nacht en dat al 25 jaar. Er zijn natuurlijk bij mij ook bepaalde grenzen, maar die liggen zoveel verder dan voor de meeste Franse eigenaren. Dit maakt het best lastig om keuzes te maken, want ja, ik ga ver in mijn liefde voor mijn honden, veel verder dan hier gebruikelijk is, maar ik wil er hier ook zo graag echt bijhoren. Frankrijk is immers nu mijn land.
Picasso&Terra, de beste maatjes
Aan de andere kant… het maakt ook niet uit waar je woont als je anders bent, dat ben je dan natuurlijk overal... Gelukkig ben ikzelf anders samen met de honden, en ik zou absoluut niets liever willen. Iets met zin geven aan je leven.
Picasso, Terra, Joshua, Luca & Juliette
Geen opmerkingen:
Een reactie posten