Vannacht kwam na twee hete dagen ineens weer de regen. Luiken begonnen te klapperen en de poezen te miauwen. De honden kwamen pas overeind toen ik beneden kwam, als altijd verheugd me te zien. Op zo'n moment is het handig als ik mijn bril niet op heb. Overbodig om te zeggen dat de frisse wind een verademing is.
Op de telefoon- en elektriciteitslijnen kwetteren de zwaluwen. Ze zitten op een rij, het zijn er zeker dertig en boven hen scheren er nog eens tientallen door de lucht. Het klinkt opgewonden en blij, een soort wave gaat door de rij, geven ze aan elkaar door hoe ze geslapen hebben, zoals wij doen als we wakker worden? En slapen ze ook weleens slecht?
Een van hen besluit weg te vliegen en iedereen veert op. Het geluid is weg en ze vliegen nu laag over het gemaaide maisveld. Hopelijk komt er nog meer regen, hoewel mijn schoorsteen openligt en het water er zo in kan lopen. De buizen bleken gisteren niet aan te sluiten, verkeerde maat en het is mijn eigen schuld, want ik ben nu eenmaal meer een talenmens dan cijfermatig en dat komt dan al boven bij het opmeten van een kachelpijp. Gelukkig waren de klussers er niet ondersteboven van, het levert weer vertraging op aangezien de nieuwe buis uit Autun moet komen, maar een van hen zei wel: 'hopelijk gaat het niet regenen.'
Het heeft dus wel geregend en ik weet niet wat de gevolgen zijn voor mijn schoorstenen. Ja, ik heb er twee, ook dat nog. Maar de achterste (van het atelier en mijn Chambre d'amis) was nog goed dus die krijgt alleen een nieuw torentje bovenop. De basis is gisteren gemetseld en moet drogen. Dat duurt nu vast iets langer, met die regen.
Volgende week komen ze de boel afmaken, met de nieuwe inox voor de veiligheid. Daarna hoop ik geen schoorsteenbranden meer te krijgen (drie maal is scheepsrecht!) en is het vegen een stuk eenvoudiger. Waren alle dingen maar zo makkelijk op te lossen. Het Grote Vergeten bijvoorbeeld, wat een op de vijf ouderen overkomt, in min of meerdere mate. Afscheid nemen in stukjes, het einde komt niet in een keer, maar met horten en stoten. Konden we ook maar wat nieuwe verbindingen aanleggen in onze hersenen waardoor de cellen jong blijven en niet afsterven. Als je dit nog nooit in je omgeving hebt meegemaakt, dan heb je geen idee hoe zwaar het is te moeten leven met iemand die geraakt wordt door het Grote Vergeten. Zoals met veel aandoeningen denken we dan in eerste instantie aan films en boeken die we erover gezien en gelezen hebben, je zoekt toch een referentiekader in de chaos die ontstaat. Gelukkig is er veel op internet te vinden, maar dat werkt naast verrijkend ook verontrustend en angstaanjagend. Niemand is hetzelfde, maar de grote lijnen kloppen vaak. Toen ik zes jaar geleden kanker kreeg heb ik daar zelf niets van willen weten, de informatiebronnen deden mij geen goed en ik legde mijn lot gedwee in de handen van het behandelteam. Anders dan anderen die ik later leerde kennen en die met termen gooiden die ik niet eens kende. Het maakt niet uit hoe je ermee omgaat, je moet je eigen weg vinden in zulke drastisch veranderende omstandigheden.
Het Grote Vergeten mist een D. De oplettende lezer heeft dat misschien al gezien. De D laat ik in het midden, de boodschap komt zo ook wel over denk ik. De zwaluwen hebben het maisveld verlaten. Bij het roze huis in de verte staat de burgemeester van mijn dorp naast zijn auto te telefoneren, hij bezoekt elke ochtend zijn bijna honderdjarige vader die daar nog zelfstandig woont. Zou hij beseffen dat dit niet voor iedereen is weggelegd en hoe moeilijk afstand is als je ver weg woont?
