We lagen toen Juliette acht weken was al samen op de bank. Nati the Hope heet ze officieel, Nati betekent ook hoop. Mijn eerste Australische herdertje is precies geboren in de laatste week van mijn bestralingen, nu vier jaar geleden. Ik was nog moe van de chemotherapie - dat heeft zeker nog drie jaar geduurd - maar Juliette was een hele rustige pup en Romeo en vooral Régis de beste opvoeders die je maar kunt bedenken. Romeo is nog steeds een pup ook al is hij nu zes jaar, de leukste oom voor puppy's die je maar kunt bedenken, maar Régis gaf altijd goed grenzen aan en was mijn maatje die mij perfect aanvoelde en daarop inspeelde. Kortom Juliette staat voor een periode die bolstond van hoop en belofte voor de toekomst.
Het is niet zo dat ik toen al wist dat ik graag een nestje van haar zou willen. We leerden elkaar kennen en dat betekende door mijn fysieke toestand vooral heel erg veel knuffelen. Terwijl zij in alle rust van ons huis in Athez speelde met Romeo&Régis genoot ik van dat schouwspel en kwam bij van de tijd die achter me lag waarin de borstkanker de hoofdrol had gespeeld.
We zijn vier jaar later, ik ben goed hersteld van de behandeling en heb een fijne nieuwe plek in Saint-Honoré-les-Bains gevonden, Régis heeft de sterren bereikt en verrijkt en mijn roedel is versterkt met Picasso die nu twee jaar is en Odina van vijftien maanden. We zijn er klaar voor, ondanks eerdere pogingen om Juliette te laten dekken vond de tijd dat ze nu rijp was en is het gelukt. We krijgen een nestje en voor wie mijn romans heeft gelezen: alles staat daarin! In Stille taal speelt Julie een witte herder een rol en in La vie en Rose krijgen twee labradors een nestje. Zonder dat ik het wist, schreef ik mijn eigen toekomst op. Wonderlijk.
Onder ons gezegd kan ik de werkelijkheid nog niet echt geloven. Misschien komt dat nog. Er gebeuren meer dingen in mijn leven op dit moment die ongelooflijk zijn. Ik ben een wondergevoelig mens, dat weet ik, maar dat betekent niet dat ik me erop kan voorbereiden als er weer een wonder klaarstaat. Het feit alleen al dat ik als kind wist dat ik met vijf honden in Frankrijk zou leven! Vijf ja. Ik weet niet of het daarbij blijft, maar dat de vijfde nu op komst is tussen de eitjes en de zaadjes in de buik van mijn liefste zachtste meisje en dat de onweerstaanbaar knappe papa terwijl ik dit schrijf met zijn vieze modderpoten voor het raam staat te vertellen omdat hij naar zijn vriendinnetje wil, dat had toch geen mens kunnen bedenken?!
We wachten natuurlijk nu de echo begin maart af. De kans bestaat dat het niet aanslaat, maar liever geloof ik in geluk. In mijn dromen en dus in het heden, waarin de vogels de lente aankondigen, koolmeesjes plekjes voor een nestje zoeken en wij ons in het besef dat het leven soms heel anders loopt dan je denkt, toch stiekem al verheugen op dit nieuwe avontuur...
