'Si tu diffères de moi, mon frêre,
loin de me léser, tu m'enrichis.'
Antoine de Saint-Exupéry
Waar het vaak op uitdraait als iets niet loopt zoals ik verwacht of graag zou willen, is dat ik me realiseer wat ik al heb en dat dáár mijn kracht in schuilt. Dat het niet uitmaakt dat een droom niet uit is gekomen, ik heb er immers nog vele en daarnaast zijn er de nog onbekende dingen die het leven voor mij in petto heeft, maar die ik zelf nog niet voor mogelijk achtte.
Het klinkt allemaal een beetje theoretisch en ik weet met een blog of wat ik ook schrijf, nooit van tevoren waar het heengaat. Schrijven biedt dus ook al geen zekerheid! Of wel? De zekerheid dat er iets uit voorkomt, wat er nu nog niet is, maar waar ik met kleine stapjes, letters en woorden aan werk zodat het vorm krijgt en ik er als ik klaar ben, betekenis aan kan ontlenen. Dat lef heb ik, dat weet ik van mezelf. De moed iets te beginnen zonder te weten waarheen het leidt of wat het oplevert, leuk of niet. En misschien wil ik het daar in dit blog over hebben.
We hebben allemaal redenen om niet te doen wat we werkelijk willen. Vaak zeggen we er 'nog' bij. Bijvoorbeeld je woont ergens waar je niet tot je recht komt, het is er te druk, te vol of je woont samen met iemand waarvan je diep van binnen weet dat hij of zij je niet gelukkig maakt. Dan denk je dat de tijd nog wel komt dat je bij hem of haar weggaat, verhuist van die plek of dat werk vindt dat bij je past. De tijd zal het leren. Ik geloof daar niet in. Dat het vanzelf gaat en je er niet iets voor hoeft te doen. Als ik iets diep van binnen wist dan is het dat het leven dat ik nu leid, ergens op me wachtte. Een leven met honden op een plek waar de rust en ruimte is die ik nodig heb. Stilte. Natuur. Alleen. Aarden. Bezinnen. Enz...
Dat weet ik al vanaf dat ik een klein meisje van zes jaar was en in Abcoude voor een kwartje hondjes uit de straat uitliet, zoals ik al eens beschreven heb in een eerder blog. Natuurlijk kon ik niet weten dat mijn leven me eerst nog door een universitaire studie Frans zou leiden, werk als reisleidster in het toerisme, periodes van grote liefde samen met een Engelsman, ziekte en overspannenheid. Al die ervaring heeft me de dingen van meerdere kanten laten zien en daar ben ik dankbaar voor. Misschien nog wel het meest voor de dingen die het minst leuk waren, daarin kwam ik mezelf tegen en daarvan heb ik het meest geleerd en dat doe ik nog, tot op de dag van vandaag.
Sommige dromen doven niet uit en blijven bijten, in mijn ziel, ergens diep van binnen. Als boze honden hebben ze zich vastgeklampt en blaffend proberen ze me bij de les te houden. Mijn dromen weten misschien niet dat ik een spijbelaarster ben. Dat heb ik mijn bijlesleerlingen in Lochem ook maar niet verteld, of misschien sommige wel. Ik hing als puber liever rokend rond in mijn nieuwe leren jack bij de snackbar in de Bijlmer dan dat ik bij de wiskundeles zat. Ik bakte niets van wiskunde, frietjes waren veel lekkerder en die jongen uit 4HAVO vond ik veel interessanter.
De foto bij dit blog spreekt voor mij voor zich, maar misschien niet voor wie dit leest. (Dat is wel de bedoeling, want als een blog schrijven een ding betekent dan is het contact maken, een moment van reflectie delen, in eenzaamheid ontstaan maar bedoeld om begrepen te worden.) Ik denk - met de nodige voorzichtigheid! - zeker te weten dat ik na vijf jaar Frankrijk het leven leid dat bij me past. Hoera! Daar ben ik dus bijna vijftig jaar naar op zoek geweest, met alle drempels, omleidingen en wegversperringen die daarbij hoorden.
Op de foto staat dan ook een hondenvrouw in het midden van de liefste honden die haar als een soort statue of liberty omhoog duwen, of zo zie ik het. Niet dat ze haar op een standbeeld plaatsen, juist niet, ze is onderdeel van de roedel en bestaat alleen dankzij de andere leden. Samen. In contact. Communicerend zonder woorden. Als een geheel en als onderdeel van. Een voor allen en allen voor een. Dat is de kern van mijn hondenleven en ik zou iedereen gunnen om het leven te leiden dat bij ze past. Ik ken de redenen van mijn vrienden en vriendinnen waarom ze dat (nog) niet doen. Ik ken ook hun dromen en diepste wensen en daarin herkennen we elkaar. Alles heeft een reden, daar ben ik van overtuigd. Het leven gaat zoals het gaat, zeker, maar je overgeven aan je diepste drijfveer helpt toch om te creëren wat je wilt. Niet in zekerheid, maar juist in de onzekerheid durven leven heeft mij gelukkig gemaakt. Arm durven zijn ook, maar dat is stof voor een volgende keer.
Het grappige trouwens aan deze foto is dat ik er helemaal niet blij mee was, gisteren, toen Ineke hem tijdens onze prachtige wandeling op de Mont Beuvray genomen had. (Ik ben niet zo makkelijk als ik misschien lijk.) Ik zei dat hij van veel te ver weg af was genomen en dat ik precies voor het uitzicht stond. Zij antwoordde dat ik hem toch dichterbij kon halen. Ik zei dat hij dan niet zo scherp meer zou zijn, maar het valt mee. Ik heb hem nu bijgesneden en inderdaad wat dichterbij gehaald. Ik sta nog steeds voor het uitzicht dus ik moet nog een keer terug om iets meer naar rechts te gaan staan of de fotograaf linkser. Zoals het ging, ging het, ik moet er maar tevreden mee zijn. Inderdaad. Het is maar goed ook dat ik niet alles in de hand heb, op de foto slechts Frolic-jes, want zonder die vieze plakkerige hondenkoekjes zouden de hondjes mij echt niet zo omringen. Kom ik toch nog bij de moraal van dit verhaal!
Het lijkt of wij mensen de touwtjes in handen hebben, maar de werkelijkheid is een stuk eenvoudiger! Hondenkoekjes bij je hebben, dat is alles. Zeker als je een hondenvrouw bent en wilt zijn en daar af en toe schrijvend een tipje van de sluier van kan oplichten. Worden wie je bent en doen wat je wilt. Meer is het leven toch niet?
vier weken zwangere Juliette
