Vanachter het folie vandaan klonk haar stem alsof hij uit de ruimte kwam, hol en bijna krakend. Ze liet zich niet kisten, zei ze. Van alle kassières bij de supermarkt vind ik haar het aardigst. Niet dat ik gisteren kon kiezen. Vanwege de toegenomen restricties stond ik om kwart voor negen al met mijn boodschappentas op de parkeerplaats. Ik had in de week ervoor niet gehamsterd en was dat ook nu niet van plan.
De rij bestond uit achttien mensen met anderhalve meter ertussen, ik heb de personen geteld omdat ik dan kon uitrekenen wanneer ik naar binnen mocht. Per keer dat de deuren openden waren dat vier personen en van echtparen mocht er maar een naar binnen. Ongeveer een uur heb ik staan wachten, voor me stond - op voldoende afstand - een aardige vrachtwagenchauffeur en achter me een oudere man, ook aardig, maar té dicht bij mij. Hij had een groot probleem, na twintig jaar was juist nu zijn Carte vitale (Franse verzekeringspas) door midden gebroken en hij kon door de nieuwe leefomstandigheden van de Coronacrisis nergens een nieuwe pasfoto laten maken. Zijn redenering klopte niet volledig, want alleen met het nummer kun je in elke zorginstelling een Feuille de soins invullen en opsturen naar de sociale verzekering. Dat moest ik ook toen ik net in Frankrijk was en nog geen Carte vitale had. Ik legde hem dat dus uit, maar dat was lastig, want hij stond té dichtbij en ik voelde me daardoor niet op mijn gemak. Onze eerste minister Édouard Philippe zegt dat je mensen erop aan moet spreken als ze zich niet aan de restricties houden. Ik durf dat niet, ik ben daarvoor té verlegen.
De vrachtwagenchauffeur had een ander probleem. Hij hield net weer iets teveel afstand waardoor ik hem niet goed verstond. Hij had last van de inkrimpingen van de voorzieningen op de snelweg. Alle wegrestaurants zijn dicht dus chauffeurs kunnen niet eten, koffie drinken en zich niet douchen, maar moeten wel regelmatig hun handen wassen, net als iedereen. Het was niet zo dat hij bleef staan toen ik schoorvoetend de afstand verkleinde vanwege een verontrustend kuchje van de oude man vlak achter mij. Hij deed een stap opzij en leunde quasi nonchalant tegen het dranghek. De vrouw vóór de vrachtwagenchauffeur had ook een probleem, haar vriendinnen verderop in de rij mochten al naar binnen en zij nog net niet. Ze stond weliswaar nu vooraan bij de ingang, maar had niets meer te bespreken - of meer roepen - en begon tegen ons over het feit dat de rij de dag ervoor nog niet zo lang was geweest. Zij gaat dus elke dag naar die supermarkt... is dat wel verstandig? Ik zei wederom niets.
In mijn tuin hangen de wasknijpers werkloos aan de droogmolen. Mijn wasmachine is al weken stuk. Hij wast wel, maar centrifugeert niet meer. De reparateur is langs geweest, er moet een onderdeeltje vervangen, maar dat kon door de sanitaire crisis wel eens lang duren. Het voordeel van de quarantaine is dat niemand anders dan ik hier in huis komt dus ik kan mijn t-shirts best wat langer aan dan een dag. Ook heb ik redelijk sterke handen die de natte was uit kunnen knijpen, 'zoals ik vroeger deed' zei mijn moeder verheugd omdat zij wist wat dat betekende. Mijn ongemakje is echter zó immens klein vergeleken met dat van andere mensen.
Het allerergst wat ik in de krant heb gelezen over de noodsituatie in Italië is dat ouders, familieleden of vrienden die besmet zijn geraakt, in het ziekenhuis opgenomen worden zonder dat iemand ze mag bezoeken. Ze voelen zich gevangen en lijden daar meer onder dan onder die ziekte die hun uiteindelijk doet stikken. De overledenen worden noodgedwongen zonder de aanwezigheid van geliefden niet eervol begraven, de begraafplaatsen zijn overvol. Wie heeft het dan in godsnaam nog over een wasmachine, een douche of zelfs een gemist dagje strand of langere boswandeling?
Om dit blog niet geheel gedeprimeerd af te sluiten wil ik graag nog meedelen dat de laurier in mijn tuin momenteel prachtig bloeit. Ik heb hem twee jaar geleden toen ik hier kwam wonen flink gesnoeid en hij heeft ervan genoten. De sociale ruimte die wij nu als mensen tijdelijk inleveren, zal ook mooie dingen op het menselijk vlak opleveren. Ik blijf zo dicht mogelijk bij huis, om de eventuele besmettingskans van anderen te verkleinen, mocht ik drager van het Coronavirus zijn zonder dat ik het weet. En wie weet wat er intussen bij mijn hondjes in alle liefde opbloeit...? Dat is misschien stof voor een volgend blog. Ik kan alleen nog zeggen dat dit een bijzondere lente is, die misschien meer brengt dan we denken.
Houd jullie taai, lieve medebewoners van deze aardbol, van alle lange besmettelijke ziektes uit de wereldgeschiedenis zijn we uiteindelijk genezen en beter geworden, deze kans mogen we nu ook niet laten liggen. By the way de planeet vaart nu al zeer wel bij de grotendeels stil liggende wereldeconomie!
<3 <3 <3 <3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3
