De oude eik ziet alles (en nu nog beter zonder de zware onderste takken vol eikels die ik geknipt heb, hij hangt erg vol dit jaar)
Majestueus en opgetogen kijkt hij rond
Twintig graden verschil tussen vrijdag en zaterdag. De hittegolf heeft in de Morvan plaats gemaakt voor de herfst, of zo voelt het. Ik ben opnieuw met de houtblokken in de tuin aan de rol gegaan, nu heb ik ze weer in groepjes bij elkaar staan zodat alle honden er tegelijk op kunnen. Honden kunnen niet tegen ongerechtigheid, als de een wat krijgt dan willen de anderen dat ook. Ik heb ´De wijsheid van honden’ uit, een fascinerend boek van Brian Hare & Vanessa Woods waarin dit soort feiten getest zijn en je beseft dat honden zich anders dan wolven door de eeuwen heen perfect aan de mens aangepast hebben, onze emoties kunnen lezen en taal begrijpen. Iedereen die een hond heeft weet dit allang.
Lekker klooien terwijl ik een leuke foto met alle vijf probeer te maken, zonder oogcontact is dat vergeefse moeite…
Ik geloof dat Juliette, Picasso, Luca, Terra & Joshua gelukkig met elkaar zijn. Ik had mijn twijfels bij Terra, heb hier en daar een lijntje uitgegooid naar families die mij benaderd hadden voor een toekomstig pareltje, maar als ik er goed over nadenk geloof ik niet dat Terra ergens anders net zo gelukkig is als hier met de anderen en mij. Of ik ben daar nog niet van overtuigd en dat gaat misschien ook niet gebeuren. Ik houd ook al teveel van haar, ze is gevoelig, ze heeft iets mooi kwetsbaars en tegelijkertijd genoeg karakter om zich toch staande te houden. Van begin af aan was ze snel overdonderd door onbekende dingen en werd het me snel duidelijk dat het geen hondje is dat je alleen overal mee naar toe moet nemen. Ze houdt van stabiliteit.
Terra hoort bij mij
Terra is überhaupt niet gelukkig alleen, ze trekt zich op aan de anderen en voelt zich onveilig zonder. Het is voor haar belangrijk dat ze nu als puber bevestiging krijgt, met geduld en zonder teveel forceren. Zij is typisch een hond die mij nog veel kan leren, daar waar de dingen met Luca&Joshua vanzelf gaan omdat ze hier geboren zijn, wekt Terra mijn verbazing hoe ze dingen doet en als ik zelf maar genoeg rust heb en haar (en mezelf) niet onnodig onder druk zet, kan ik er ook om lachen.
Zó lief
Een van die dingen is hoe ze ergens op springt. Ze maakt traag een hele diepe buiging (dat is de aanloop) en springt veel te hoog dan nodig op schoot of een stoel. Helemaal niet nodig en toch blijft ze het doen. Kostelijk! Zeker omdat ik haar keer op keer zeg dat het niet hoeft. Maar zo neemt ze ook lekkertjes aan, ze opent haar hele bek tot het uiterste, maar pakt het toch voorzichtig en zacht met haar lippen over de tanden aan. Meestal verdwijnt mijn hand dan toch in haar bek, en het is elke keer zo schattig. Ik wil en hoop dat ze dit haar hele leven nog bij mij kan doen, dat wil je toch niet missen… Dus ik ben dankbaar voor het contact dat ik met mensen over haar gehad heb en de conclusie die ik daaruit kan trekken. Terra gáát voor het leven op haar eigen bijzondere wijze en ik zorg voor haar zo goed ik kan. Het is allemaal niet zo moeilijk.
Terra is de enige die het opvalt dat ik de Afrikaanse dromenvanger verplaatst heb na het onweer en het snoeien van de eik en ze is ook de enige die mij werkelijk troost als ik huil, net zoals Régis dat als geen ander kon
September staat voor de deur. Mijn favoriete seizoen, de eerste vakantiegangers zijn vertrokken en ik kijk uit naar de dag dat mijn kachel weer kan branden. Moet nog wel even hout bestellen! Nu het regent liggen de hondjes al net zo op de bank als in de herfst en de winter. Zouden zij ook naar de koudere dagen en de warmte binnen verlangen?
Terra, Luca, Joshua & Juliette (Picasso ligt liever bij de buitendeur)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten