Altijd als het stof neerdwarrelt in de spaarzame zonnestralen van de winter, dan zie je pas hoe vies je ramen zijn. Dat zie je niet in de donkerte van regenachtige dagen. Liefst zou je ze meteen flink wassen, binnen en buiten. Ik trek een parallel met onze ziel. In drukke tijden voel je niet hoe moe je bent, de adrenaline maakt dat je doorgaat, tegen je zin in soms, of gedreven door de energie van mensen en honden om je heen.
Dit najaar was voor mijn ziel en de rest van mijn leven een complete verrassing.
Een wijs iemand zei ‘zie je nou wel dat je veel meer kunt dan je denkt!’ Uiteraard is mijn eerste reactie dan om daar tegen in te gaan, maar het hangt er erg vanaf wie het zegt en in dit geval nam ik het met beide handen aan. Graag zelfs! Ik heb het gemerkt, gevoeld en besef dat als dingen maar tijdelijk zijn, ik ze aankan. De druk valt mee als je weet dat er een eind aan komt, ook al heb je dat nooit helemaal zelf in de hand. Dankbaar kijk ik dan ook terug op dit jaar, waarin ik me gedragen heb gevoeld en versterkt in mijn leefwijze.
Het voltallige water in het Canal du Nivernais herbergt elke dag weer vele geheimen weerspiegeld in de wolken
Kerstmis was er dit jaar een van veel eten. Dus niet veel anders dan andere jaren, behalve dat ik dit nu niet alleen deed. Er waren coquilles St. Jacques, zalmlasagne en een echte frambozen met chocolade bûche, maar ook verrukkelijke Chablis Premier Cru. Ook de roedel werd even uitgebreid met Bowie&Feya en dat ging wonder boven wonder best goed, ook met Feya en de poezen. (Op Zusje kom ik straks terug.)
Een prachtige 24 december met volop zon
The day after…
Een fijne Kerst dus en verder winterse dagen voor de kachel, veel regen dus natte wandelingen en proberen om dat stof ook eens goed neer te laten dalen als de zon niet schijnt. Mijn ziel liet van zich horen, samen met die van de honden waren de gesprekken soms niet van de lucht. Hoe kan ik alles plaatsen wat er gebeurd is, terugdenkend aan afgelopen jaar en mijn beslissing om te stoppen met mijn entreprise La Perle du Morvan, klopt dat nog steeds? Dromen komen en gaan, de Tour du Morvan lopen met mijn olijk vijftal raakte meer en meer op de achtergrond en het voelt of ik dat simpelweg eerder in mijn leven had moeten doen, nu is het te laat. Ze eten alleen al 1,5 kilo brokjes per dag, hoe ga ik daar dan voor zorgen ? Ik heb ook last van hielspoor, wat mijn loop vermogen flink in de weg zit en de honden zijn ontzettend graag thuis, pas in de tuin gaan ze echt samen spelen. Als er tenminste niemand langsloopt wat mijn droom van een huis zonder passage opnieuw aanwakkert… Het is niet leuk elke keer dat we buiten zijn gestoord in ons spel te worden door voorbijgangers hoe lief die ook zijn. Het geeft onrust in de roedel en aan mijn geduld hiermee komt een keer een einde. Zonder een roedel Australische herders zou je hier echt fantastisch kunnen wonen ;)
Het einde nadert ook voor Zusje, 19 jaar
Het holst van het jaar is het uitgelezen moment om uit te rusten, terug te gaan naar je wortels en de basis van je bestaan. Ruimte om na te denken over het leven, de stilte je ziel laten beroeren en zin laten ontstaan om nieuwe stappen te zetten met of zonder hielspoor. Ik weet heel goed wat ik wil en het is langzaamaan tijd om daaraan toe te geven. Zusje is de oudste in huis, een klein lief en sociaal omaatje. Ze was erg van slag toen U.W.O. overleed met wie ze altijd meeliep. Ze was ook uit haar doen toen in een van de noodopvangen waar ik zat tijdens mijn chemo de hond haar wegjoeg. Ik zag haar verbijstering en het is nooit meer helemaal goed gekomen. Ze is ontzettend lief en gezellig. Vanaf de Rossweg in Lochem naar Markelo, terug naar Lochem en de Heggerank, toen naar Cussy-en-Morvan, Anost, Athez en nu in St. Honoré-les-Bains is ze voor mij samen met haar zoon Jérémie een van de laatste lijntjes met Nederland. Ik spreek nog in de tegenwoordige tijd want ze is er nog, maar het gaat met vlagen niet goed met haar. Ze begint incontinent te worden, heeft een paar kleine beroertes gehad, een abces in haar wang. En toch als ik dan besluit de dierenarts te bellen dan krabbelt ze weer wat op. Dus ik stel het toch nog maar even uit, misschien tegen beter weten in.
Tot slot een vrolijke noot! Hoop doet leven tenslotte en hoop is er voor ons in de jarenlang gekoesterde - en wie weet nu echt dichterbij dan ooit - droom van een klein huisje op een rustiger plekje, maar ook in de werkelijkheid die dichterbij komt van een prachtig meisje voor de toekomst van onze jonge en geestdriftige Joshua… nog even zoeken en wachten, kritisch blijven op alle kenmerken en gezondheidsaspecten, vers bloed of misschien wordt het toch over anderhalf jaar een pareltje van Terra en een externe reu, maar hier geboren, er zijn diverse mogelijkheden!
Joshua krijgt al praatjes van het idee!
Rest mij niets meer dan iedereen een gezond en licht 2024 te wensen, dat dromen uit mogen komen en nieuwe ontstaan ! Saskia
Veel geluk voor het nieuwe jaar van Terra, Luca, Picasso, Joshua&Juliette, de beste leermeesters in harmonie en liefde
Geen opmerkingen:
Een reactie posten