Afgelopen week ben ik naar buiten getreden met de doorgehakte knoop : ik stop met mijn kennel Australische herders en micro entreprise La Perle du Morvan. Er komen geen nestjes meer van mijn teefjes, ze worden gesteriliseerd (Juliette is al gedaan, Terra komende week en dan Luca).
Het is teveel voor een persoon als je het goed wilt doen en de beste zorg geven aan iedereen en dat wilde ik. Het verschil maken met andere fokkers die de honden in kennels stoppen. Natuurlijk had ik stilgestaan bij de feiten van een leven met intacte reuen en teven in een huishouden, maar de kracht die hormonen op teefjes hebben heb ik nu pas ontdekt. Luca die vanaf de eerste loopsheid schijnzwanger is, niet meer eet en veel gromt naar de anderen, er zijn hoogoplopende spanningen tussen haar en Terra die de harmonie in mijn zorgvuldig samengestelde roedel doet wankelen. Dat moet niet en de oplossing is simpel doch efficiënt : mijn eigen ambities bijstellen en nadenken over wat het beste voor hen en mij is.
Het spijt me voor de mensen die in hun achterhoofd hadden een pup via mijn honden te adopteren. Het moet het goede moment zijn als je eenmaal besluit een hond in huis te nemen, alleen dan werkt het. De juiste hond komt vanzelf en zo niet dan was het niet de bedoeling, soms zie je de reden pas achteraf.
Mensen beseffen niet dat een kennel hebben inhoudt dat je hondenlevens lang dus gemiddeld vijftien jaar per hond intacte honden verzorgt en dat je verantwoordelijkheid voor hun gezondheid en welzijn veel groter is dan bij huishonden. De testen, röntgenfoto’s en het uitzoeken van de stamlijnen, alle medicatie en vaccinatie afgestemd op drachtige teefjes, het materieel voor het werpen, rennen, warmtelampen, weegschalen, maar vooral de dagelijkse dingen als wandelen en ontmoetingen met andere honden worden anders. Loopsheden en intacte reuen reageren veel instinctiever op anderen en met een roedel op pad is daarom totaal anders lopen dan met een of twee honden. Logisch dat andere fokkers ze liever in rennen stoppen en deze fokhonden triest genoeg geen normaal sociaal leven kennen. Hier loopt het leven als fokker dus geheel spaak met mij want laat ik dat nu net zo leuk vinden!
Mijn hele leven heb ik honden gewild, de eerste jaren thuis had ik Flappie en Lammie, mijn knuffeldieren, maar dat veranderde in levende wezens toen ik de honden uit de Peppinghof in Abcoude waar we woonden uit ging laten. Honden beschermen me tegen veel dingen die buitenshuis teveel voor me zijn, daar kwam ik achter. Ik kan mijn aandacht op hen richten als bijvoorbeeld geluiden, mensen en licht me uit balans brengen. Ik heb ze nodig.
Dat is nog steeds zo en als ik ergens heen moet zonder hond doe ik er meestal alles aan om daaronder uit te komen of toch een hond mee te krijgen. Nu ik was gaan fokken heb ik ontdekt dat hoe meer honden, hoe meer bescherming niet altijd opgaat. Honden leiden in een roedel meer en meer hun eigen leven met elkaar (een gaat blaffen naar voorbijgangers en iedereen doet mee) en ondanks dat ze goed luisteren verandert ook mijn rol en dat is een interessant proces.
Terug naar mijn beslissing te stoppen met fokken. Een nestje pups is enorm intense bezigheid, de geboorte magisch en enorm spannend. Het is fascinerend hoe pups groeien en elke dag iets nieuws kunnen. De interactie die ontstaat, eerst met elkaar en met mij en dan met de volwassen honden en daarna bezoek. Ik heb er intens van genoten en het zal me altijd blijven boeien. De strenge selectie van families zal ik niet missen, mensen zijn niet altijd oprecht en soms alleen maar nieuwsgierig. Ik ben nog steeds in mijn hoofd bezig met de pups die ik geplaatst heb en vind het vréselijk als ik niets hoor en niet eens even een foto krijg. Ik weet dat niet iedereen hetzelfde in elkaar zit maar ik ben zelf erg van het communiceren met beelden omdat dat zoveel zegt. Ik zal daarmee moeten leren leven, gelukkig is 99% van de families superblij en gelukkig met hun pareltje en laat me dat ook weten.
Voor mij persoonlijk is het stoppen een stap richting meer tijd en ruimte voor mijzelf en rust en vooral hernieuwd plezier met mijn honden. Mijn ziel haalt nu al opgelucht adem! Ik wil de komende jaren graag weer ontvankelijk worden om te schrijven en te schilderen en mijn huis mooier te maken. Dat kan ik gewoon niet als ik andere dingen moet, stress oploopt en hormonen me verplichten streng te zijn. Ik ben maar een mens en dan ook nog een dat slechts een ding tegelijk kan doen! (Wie mij kent glimlacht nu.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten