Het huis met de parels deel 30 : Klussen tussen de aankomende pareltjes

Picasso’s hoekje bij de deurmat, California Dream van Blime heet de verfkleur

Mijn huis frist verder op. Elly was in mijn afwezigheid begonnen met het schilderen van de badkamer, die is op een paar tegels en een plankje na af. Alles is nu vernieuwd; de wastafel, kraan, spiegel, douchecabine, muren, plafond, zelfs de handdoeken passen erbij. Honey Moon heet de kleur van Blime, ik ben erg tevreden over de kwaliteit. 

Beneden zijn we verder gegaan met de keuken. Gewoon tussen de honden door, nog een paar balkjes van het plafond wit maken en dan is die ook af. Na vijf jaar bewoning heeft de keuken eindelijk een kleur die me erg bevalt. Het geeft een heerlijk fris en goed gevoel. Ik hoop dat Elly en ik deze week nog twee muren en de grote balk in de salon kunnen doen, daarna is er voorlopig geen tijd meer. Ik heb nog van alles te doen aan voorbereidingen en wil deze laatste fase pertinent geen stress voor Juliette. Dat is heel slecht voor aanstaande moeders… 

 

Elly in actie. Ze is een kei! 

Verder heb ik The House of cards afgekeken. Het is ontspannend om in een serie op Netflix te duiken en achter elkaar zonder reclame afleveringen te kunnen zien. Nu kijk ik weer naar iets nieuws, echt Brits waar ik veel van houd, hij heet After Life; een serie met Ricky Gervais een bekende cabaretier. In deze serie is de humor gemengd met menselijkheid, maar ook rouw, depressie en eenzaamheid van ouderen. De manier waarop hij dat doet raakt me. Zijn hond speelt na het overlijden van zijn vrouw een belangrijke rol en dat hebben de mijne ook voor mij gedaan. Dat is altijd al zo geweest. Geen leven zonder honden! 

Life goes on whatever happens, dat is de troost

Juliette is bijna aan het einde van haar dracht. Dat is goed te merken, ze is snel moe en erg aanhankelijk. Nog meer dan normaal. Volgende week gaan we bij de dierenarts in Décize kijken hoeveel pups er komen. Ik ben benieuwd en met mij de families op de wachtlijst... Voor wat mijn blog betreft las ik een pauze in, het zal voor de twee/ drie maanden dat ik de pups in huis heb teveel zijn. 

Juliette draagt vrolijk haar pups, alles gaat heel goed. 

Het zorgeloze leven van lieve Luca  

XXX

Het huis met de parels deel 29 : Lege tank, vol hart

 

La Perle du Morvan is weer compleet en geborsteld : v.l.n.r. Juliette, Luca, Picasso en Terra, 14 maart 2023

Onderweg van een vakantie naar huis rijden is een van die scharnieren in de tijd die het leven biedt. Scharnieren zijn momenten waarop je kunt besluiten dingen voortaan anders te doen, je kunt terugkomen op wat je voor vertrek had gepland of iets nieuws gaan doen omdat je door de afstand van je dagelijkse leven inziet dat dingen ook anders kunnen. Reizen en elders verblijven is goed om veranderingen in gang te zetten. Ik geloof dat de meeste scheidingen/ ontslagen/ veranderingen van baan en emigraties in vakanties ontstaan. 

Toen ik van 1999-2008 reisleidster was, had ik geen eigen huis, geen partner (die kwamen wel in de groepen), wel goede vrienden en U.W.O. mijn eerste hond was er al die als ik weg was naar Pieter kon, mijn vaste oppas en lieve vriend. Ik verhuurde mijn kamer onder aan ex-pats en zat zo nergens aan vast. Er viel niet veel anders te doen bij thuiskomst, want ik had geen geregeld leven zoals nu. Ik begon heel makkelijk steeds met iets nieuws. Het besef van de scharnier van afgelopen terugreis was dat ik na mijn vertrek naar Frankrijk geland ben in een prachtig hondenleven met een huis dat dankzij Elly (daar is ze weer!) steeds mooier en beter wordt en dat ik niets liever wilde dan die draad weer oppakken. Ik moet opbiechten dat ik ontzettend hard gereden heb en midden in de nacht al uit Lochem was vertrokken. Los van hoe fijn het was om weer in Lochem en bij mijn ouders en Mirjam en Willem te zijn. 

Als ik serieus door wil rijden dan bak ik eieren met kaas voor op brood onderweg zodat ik niet veel hoef te stoppen. 

De waarheid is dat ik vandaag (de dag erna) maar moeilijk mijn draai kan vinden. De was is gedaan, ik heb stof gezogen, Elly’s schilder- en kluswerk bewonderd (wat een kei is het toch!!), gewandeld met haar en alle honden, gekookt (gezond!), hout naar binnen gehaald, de auto leeggemaakt, een tukje want oh wat ben ik moe van de reis en de hele week Nederland en nu weet ik het niet meer. Ik trek maar moeilijk alle kuren van Terra die bij het weerzien tegen me opsprong als een losgeslagen kangoeroe, bij binnenkomst meteen boven de poepjes uit de kattenbak ging eten, daarna de kattenbrokjes die daar ook staan, vervolgens nog een rondje poezenpoepjacht door de tuin maakte, ongedurig door de kamer liep en tijdens het koken voor mijn voeten in de keuken. Elly heeft ontzettend haar best gedaan, dat is me wel duidelijk, en ik ben diep onder de indruk van haar geduld. En Terra heeft nog veel te leren, maar wat is ze mooi! 

Picasso&Terra zijn bij Elly naar elkaar toegegroeid. 

Natuurlijk heeft het kleinste pareltje tijd nodig om te schakelen na haar eerste logeerpartij en moet ze er weer aan wennen dat ik erg streng ben en écht geen fratsen tolereer. Zo hebben ook de andere honden tijd nodig hier weer te wennen en ikzelf misschien nog wel het meest. Want ook al bestond mijn scharnier eruit dat er niets anders hoeft, dat betekent niet dat mijn leven alleen maar van een leien dakje gaat - typisch Morvans trouwens : leistenen daken -, met vier honden waaronder een drachtige, een dekreu, twee pubers die elkaar versterken en twee oude jengelende katten én mezelf leven is best lastig af en toe. Ik ben na dit reisje Nederland gelukkig minder uit evenwicht dan vorig jaar, maar zo gaat het als je na afwezigheid de draad weer oppakt… 

Picasso, zó ontzettend lief en geduldig met zijn vriendinnetjes 

En de dekkingen die mij midden in deze week wachtten waren ook weer erg leuk (hoewel gecompliceerd maar dankzij de ruime ervaring van Picasso is het gelukt). Erg gezellig ook met de nieuwe mensen uit Moulins-Engilbert die ook een kennel Australische herders zijn begonnen en vorige zomer al uitgebreid kennis waren komen maken. Een Frans stel van mijn leeftijd met vergelijkbare normen en waarden wat betreft de honden, dat noem ik opnieuw geluk, want waar vind je die? We kunnen elkaar mooi helpen en bijstaan, elke dekking is anders ook al zijn het dezelfde honden en elk nestje ook. Nog een paar weken dan zijn de pups van Juliette&Picasso er. Ze groeien al goed, ik voel ze nu al als ik mijn handen op haar buik leg. Ik heb al een mooi lijstje families, heel fijn, maar welkom is iedereen pas na de eerste vier weken. Daarvoor is alleen Juliette de baas en wie dat niet begrijpt hoeft niet langs te komen. Zo simpel is het. 

Met Terra van 7 maanden : een wolfje in schaapskleren, maar zó innemend en enthousiast. 

Het huis met de parels deel 28 : de broekriem

 

Koude handen warmen we met elkaar

De broekriem aantrekken moet je niet doen als je in Nederland bent. Al die lekkere dingen! Op elke straathoek is er de verleiding en dat in een dure tijd waarin we zouden moeten bezuinigen om de energie te kunnen blijven betalen. Dure auto’s, grote huizen, mooie honden, al die supermarkten en restaurants. Overal is het druk en zijn Nederlanders bezig. Sporten, fietsen, hardlopen, met of zonder kinderwagens en honden. Een bezig volkje. Na zeven jaar Frankrijk loop ik niet makkelijk meer mee in het ritme van mijn vaderland. Gelukkig wacht mijn moederland op me, waar ik niet opgejaagd word als ik auto rijd, geen files zijn en vooral geen verleidingen zo groot als hier. Ik zou veel te zwaar worden! 

Luca heeft ontdekt dat ze vanaf de bank kan zien wat ik in de keuken doe 

Het punt is natuurlijk niet dat Nederland een luilekkerland is, maar dat ík er ‘die ene keer dat ik er ben’ totaal niet tegen bestand ben. En op een leeftijd dat het ook niet meer zoveel uitmaakt. Wat niet waar is, maar dat zijn de smoesjes. Het maakt niet uit omdat de belangrijkste redenen dat ik hier ben mijn ouders, zus en vrienden zijn. Daarvoor maak ik de reis en organiseer ik opvang voor de honden en poezen. Het zou allemaal niet gelukt zijn zonder Elly. Zij is goud waard, ik heb het al eens eerder geschreven. Om haar niet nog verlegener te maken zal ik het niet herhalen. 

Varkenshaassaté bij De witte Wieven 

Luca&Juliette blijken hier hele gewone gesocialiseerde honden te zijn. Ze kunnen overal mee naar toe en geven geen krimp bij de aanblik van alle bezige bijen. Ongelofelijk vind ik dat. In het hondenbos fietsen ook veel mountainbikers, kriskras door de honden heen en Luca blijft gewoon bij me! Juliette met haar vijf weken dracht is nog steeds sociaal en lief en aardig tegen alles en iedereen. Met Picasso&Terra gaat het ook goed, hoewel ik niet goed bestand ben tegen mijn eigen zorgen om vooral Terra die op het laatste moment toch ook naar Elly is gegaan. Ze haalt nu eenmaal veel streken uit en ik ben heel streng omdat alles wat ze nu leert haast niet meer af te leren is… Régis (mijn eerste pup) is pas waaks en blafferig geworden toen hij naar een opvang ging waar dat getolereerd werd. Ik had beter niet naar Nederland kunnen gaan, als ik dat zó belangrijk vind, maar de kans was er nu, gezien de vakantietijd (nog drukker hier) en de planning van de nestjes dit jaar. 

Wandelen met oma

Romeo&Luca, dikke maatjes 

Summer&Luca, zusjes langs de Moezel in Metz

Achter Metz heb je een prachtige hoogvlakte waar we op de heenweg heerlijk gewandeld hebben met de familie van Summer die ons warm ontving in hun huis

Juliette neemt in het chalet haar rust, net als ik

Er is nog zoveel te vertellen. De indrukken die ik opdoe en de herinneringen aan het Lochem van toen ik er woonde zijn volop aanwezig. Met mijn eerste honden U.W.O. en Régis in 2006 vanuit Amsterdam naar de Achterhoek en tien jaar later naar Frankrijk verhuizen. De rode lijn was en is een immer durende zoektocht naar voldoende rust en ruimte om dingen te kunnen verwerken en op mijn manier om te zetten in een waardevol bestaan. Dat de keuzes die ik gemaakt heb goed waren blijkt nu ook weer, want hoe leuk en mooi Lochem ook is, ik zou hier niet begonnen zijn met mijn kennel. Ik heb ook geen heimwee of de wens om hier terug te komen omdat mijn ouders hier nu wonen. Gek dat mensen dat denken en vragen. Het is puur toeval hoe het gelopen is en we hebben ieder ons eigen leven. 

Picasso&Juliette 

Samenleven met mijn honden in Saint-Honoré-les-Bains maakt me gelukkig en ik kan mijn ei kwijt in alles wat er bij het fokken komt, de contacten met andere fokkers, de dekkingen van Picasso, het selecteren van stamboeken en lijnen, altijd het welzijn van de honden voorop stellen, de (medische) zorg, het contact met de families en het bijhouden van mijn websites en social media, het past en het klopt. Op naar Pasen dus waar de eitjes van Juliette&Picasso hopelijk voor mooie verrassingen zorgen! Hoe fijn en lekker het hier ook is, ik kan niet wachten… 

De sneeuwklokjes weerstaan de maartse nachtvorst