Het huis met de parels Deel 10 : Wilde dagen

 

Krokodillen in het kanaal 

Ik had net de auto geparkeerd. Het was een frisse mistige morgen, maar niet zo koud als de week ervoor. Picasso, Luca en Terra sprongen eruit en ik miste Juliette. Omdat ze loops is, is de koningin thuisgebleven en vinden Picasso’s zaadcellen hopelijk gestaag de weg naar haar eitjes. Gelukkig is Juliette ontzettend makkelijk en zelfs blij een uurtje onder Picasso’s reeks niet stelpen liefdesverklaringen uit te zijn. De avances van een verliefde reu, hoe ongelooflijk aantrekkelijk en lief deze ook is, kennen hun keerzijde. Juliette en ik weten er alles van. Anders dan in het begin hebben we geleerd ermee om te gaan en vooral hoe het zo prettig mogelijk kan zijn, voor iedereen, want de onrust deze dagen is in de hele roedel goed voelbaar. 

Reflectie van de contouren van de bomen

We liepen dus langs het water en de honden holden uitgelaten door het hoge gras in de brede berm en de sloot die daarachter ligt. Een windvlaagje riep ons tot de orde. Aan de overkant van het kanaal klonken geluiden die we niet eerder hadden gehoord. De geuren moeten sterk geweest zijn hoewel mijn simpele mensenneus er helaas niet toe uitgerust was. Alle drie stonden de hondjes plotseling stil langs het water van het kanaal, de neuzen hoog de lucht in, de blik op de rij bomen aan de overkant waarachter een reeks weilanden in het voorjaar nesten ooievaars en in het najaar kraanvogels herbergt. Daar was nu geen sprake van… 

Het kanaal een week eerder met 

Terra, Luca, Odina en Picasso 

Er steeg een soort toenemend gegrom op uit de bomenrij en ik zag een heleboel grote donkere vlekken door de bomen heen. Alsof de aarde bewoog! Ik schrok me te pletter. Echt. Er was op dit tijdstip nooit iemand en de normaal verrukkelijke stilte zou ons niet helpen als het nodig was. Gelukkig was het aan de overkant en nog gelukkiger bleven de honden naar me luisteren toen ik ze bij me riep, bang dat ze in het kanaal zouden springen en daar door de hoge walkanten niet meer uit zouden kunnen. 

Maar toch… Waar was Outlander Jamie Fraser als je hem nodig had? Of Ross Poldark? Ivanhoe? 

Juliette en Zusje waren nietsvermoedend thuis 

Een voor een renden de grote donkere vlekken knorrend het weiland achter de bomenrij in, het waren er twaalf en zeker niet Jezus’ apostelen. We hadden een troep wilde zwijnen opgeschrikt! Ze renden niet heel snel, maar wel zoals je op foto’s ziet, bij elkaar maar met wat tussenruimte. We stonden alle vier aan de grond genageld. Wat was ik blij dat het kanaal ertussen zat! Ik weet niet hoe breed het kanaal is, maar het was precies aan de overkant dus ik schat in een meter of dertig bij ons vandaan. Mon Dieu, wat een ongekend avontuur op deze toch al spannende dag waarop de koningin hopelijk in april voor nieuw nageslacht zorgt… 

Juliette&Picasso 

Het huis met de parels deel 9 De hoogte in

 

The Highlands, Schotland

In 2003 heb ik als reisleidster van Sinbad Reizen een bergwandelreis gemaakt door Schotland. We begonnen bij Edingburg en via Hadrian Wall, Isle of Skye, vele Lochs, ferries en whisky proeverijen liepen we naar eindpunt Inverness. Of meer : de groep liep en ik zette hen af en haalde hen op en reed de bus met bagage. De foto’s staan op een cd die ik niet meer kan vinden, heel jammer. Dus ik plaats ter illustratie maar wat foto’s van internet. 

Sinds een week of twee ben ik er weer. Dankzij Outlander en Netflix. In mijn tentje op prachtige plekken, met noodweer en veel, heel veel midges. Midges zijn van die kleine muggen waartegen we wierook brandden en veel heel veel sigaretten rookten, door onze hoofdkappen heen. Dat gaf ter hoogte van de mond vieze bruine rondjes herinner ik me. Ik zat toch helemaal onder de bulten, over mijn hele lichaam ook, want ze kropen overal doorheen. Het verkeerde seizoen zeiden de Schotten en Engelsen die op de campings alleen maar in campers stonden. We waren de enigen met tentjes en ik was de enige van de organisatie. 

Isle of Skye

In de serie vechten de clans tegen de Engelsen, door modder en zonder eten of medicijnen onder de erbarmelijkste omstandigheden. Geen enkel moment zie ik echter een acteur krabben of onder de bulten zitten. Ik droom veel, altijd al gedaan en nu mede dankzij Netflix, maar mijn eigen ervaringen waren echt. Toch is het fantastisch om die weer opnieuw te beleven, zeker in deze toch vooral natte en grijze winter. 

Sam Heughan als James Fraser in de serie

Ik ben reisleidster geweest van 1997 tot 2005 toen Régis erbij kwam. Met twee honden thuis wilde ik niet meer lange tijd van huis zijn. Zo begon mijn hondenleven, en nu ik vier honden heb en hopelijk weer een nestje op komst - er wordt aan gewerkt - al helemaal niet meer. Geen seconde eigenlijk.

Het huis met de parels deel 8 : Time flies

 De tijd gaat snel de laatste tijd. Sneller dan eerst, lijkt het wel. Alsof iemand de aarde harder laat draaien en de zon eerder op en onder duwt. Eb en vloed aangewakkerd wordt en de nacht de maan met zwarte krachten aanjaagt… Ik weet maar al te goed dat ik nu ik vijftig ben in de tweede helft van mijn leven ben beland, maar dat je dan nóg intenser leeft om de tijd bij te houden had ik niet verwacht. 

De tweede helft… Het is gek hoe ik elke dag wel een keer denk ‘dit moment komt nooit meer terug’ en de laatste tijd is dat met een licht gevoel van paniek. Ik heb altijd een drive gehad om van alles iets meer te maken dan er is, maar jeetje, ik bedoel dat niet in een versnelling, liever in een verlangzaming! 

Juliette, Picasso, Terra en Luca 🍀

Terra is deze maand alweer zes maanden oud. Ze glijdt zó soepel door de opvoeding en socialisatie heen dat ik me afvraag of het wel goedkomt als ze volwassen is. Een natuurlijke parel, gemaakt om bij ons te zijn, opgevoed door de roedel en een beetje door mij. Ik ben vooral degene die haar grenzen stelt en met de anderen samen rekt ze die weer op. Zo hoort het ook. Het is de negende keer dat ik een pup vanaf acht weken opvoed, los van de pups uit de nestjes die hier geboren zijn en met 8/9/10 weken het huis uit zijn gegaan. Ik zou dit nooit doen als ik geen vertrouwen in de oudere honden had, maar zij zijn zulke goede voorbeelden, Juliette als oudste voorop, mijn opperparel, met haar aan kop kun je als roedel wel wat hebben. En zo begon het ook toen ruim twintig jaar geleden toen Régis bij U.W.O. kwam en ik meer dan een hond kreeg. Het begin van het einde. Heerlijk! 

Een parmantig dametje, onze Terra

De vraag waar de tijd de laatste tijd zo snel heengaat, blijft. Terwijl ik met deze blogs juist probeer meer vast te houden van de dingen die ik ervaar en meemaak, glipt alles me tegelijkertijd als zand door de vingers. De korrels die blijven plakken zijn de woorden die betekenis vinden en zo de werkelijkheid creëren. Ik ga er maar gewoon mee door, met schrijven in deze vorm, want ook dit zal - zoals alles - wel ergens goed voor zijn. 

Luca, Terra, Picasso en Juliette vlak voor ze de auto uit mogen springen voor een wandeling langs het kanaal

Het huis met de parels deel 7

Bowie&Terra, de beste vrienden, januari 2023

Afgelopen week hadden Luca en Terra een speeldate met Bowie en Feya, de honden van Marielle en Axel. Bowie, beter bekend als The Golden Boy de la Perle du Morvan, is de zoon van Juliette&Picasso, bijna een jaar oud. Een pareltje uit mijn kennel dus dat ik gelukkig nog vaak zie, want Marielle en Axel zijn vrienden geworden. Feya is trouwens een Friese Stabij van twee jaar. Ik heb voor ik Australische herders had twee kruisingen Border Collie/ Friese stabij gehad, Régis&Romeo. Ook een heerlijk ras. Het was een leuk uurtje dollen en hollen voor de honden en ik kreeg warme appeltaart bij de kachel met heerlijke gemberthee met genoeg grote stukken verse gember erin. 

Vrienden zijn mensen die geen familie zijn, maar die je zelf uitkiest en waarbij je vooral jezelf kunt zijn en bij wie je je veilig voelt. Je accepteert elkaar en respecteert elkaars behoefte aan ruimte en daarnaast doe je leuke dingen samen; appen, eten, met de honden lopen en spelen enzo. Of zo zie ik het. Misschien is het hier op het platteland nóg belangrijker dan in Nederland dat er mensen zijn die je ook kunt bellen als er iets is. Dat zijn in mijn geval verschillende buren als ik thuis bent en er is iets, maar wat als je bijvoorbeeld autopech krijgt en je staat als vrouw alleen langs een van de vele Franse wegen? Het overkwam mij de laatste keer dat ik met Picasso, Juliette en Luca op een zondag terugreed uit Lochem, in oktober afgelopen jaar. 

Picasso weet na het wandelen vaak als eerste de auto weer terug te vinden

Nadat ik in Luxemburg getankt had gaf mijn auto aan dat er iets mis was. Ik ben gestopt en heb als eerste Axel gebeld. Hij weet meer van auto’s dan gemiddeld en hij was erbij toen ik deze in juli in Nevers had gekocht. Superfijn! Hij denkt mee en we kwamen tot de conclusie dat het het beste was om geen risico’s te nemen, de verzekering te bellen en de auto eerst te laten repareren voor ik verder zou rijden. Om een lang verhaal kort te maken heb ik omdat de garages dicht waren op zondag, de nacht doorgebracht in een hotel langs de snelweg met de hondjes en de dag daarna is de auto gerepareerd en konden we naar huis. Ik had een hoop stress, vooral voor de honden, maar was ook weer een ervaring rijker. Ik weet niet of ik een volgende keer weer op zondag ga rijden, hoewel het dan altijd zo lekker rustig op de weg is. 

Onverwachts met drie jonge honden in een hotel, maar het was geen punt: Juliette, Picasso en Luca waren voorbeeldig.

Het is zo’n kleine moeite om anderen te helpen. Even informeren hoe het met iemand gaat. Een beetje aandacht en tijd delen. Vanuit je vakgebied of niet, meedenken, op de hoogte zijn en belangstelling tonen is minstens zo belangrijk. Dat kan toch iedereen denk ik altijd, maar nee. Niet altijd. Er zijn meer mensen die het meer willen doen dan dat ze het doen omdat ze teveel met zichzelf of hun gezin en werk bezig zijn. Sommige mensen vragen nooit iets, dat vind ik ook zo gek, maar zoals ik gisteren al schreef, ik kom uit een gezin waar veel gevraagd wordt. Ik vraag liever iets dan dat ik vertel, maar het hangt er ook vanaf wie ik spreek. Gisteren sprak ik mijn beste vriendin Mirjam en we hebben (geloof ik) een record gebroken van meer dan twee uur bellen. Met Mirjam gaat het altijd heel fijn over en weer, vertellen we ongeveer evenveel dan dat we elkaar vragen. Niet dat ik het op een weegschaal leg, maar toch ken ik het gevoel dat ik alleen maar naar anderen luister te goed. Belangstelling over en weer vind ik veel normaler. Misschien is het ook erg Nederlands, ja, we hebben in het algemeen een individualistischer instelling dan de Fransen die er vooral in familiekring voor elkaar zijn. Nederlanders hebben weer meer gelijkgestemde vrienden dan Fransen. Ik ken Franse vrouwen hier die alleen hun man en volwassen kinderen hebben en en nooit iets afspreken met een vriendin. Het is zo’n ander leven en ik ben blij met het mijne waarin ik de vrijheid heb te kiezen met wie ik omga. 

Juliette, Luca, Mirjam, Romeo en Picasso, juli 2022 

Ps. Hondenleven dekt de lading van mijn blogs niet. Voortaan noem ik ze Het huis met de parels en dan het nummer van de aflevering. 

Hondenleven deel 6 : leven na kanker

 

De crosstrainer 

Mijn vader is eigenlijk de enige die meer van mij weet dan anderen. Hij zegt zelf dat hij me pas leert kennen door de blogs die ik schrijf, maar dat is overdreven. Dat vindt hij gewoon leuk, dat ik dat doe. Ik ben zijn jongste dochter en we zijn heel open naar elkaar toe geworden de laatste jaren. Vertrouwelijk. Ik denk dat dat komt doordat mijn vader altijd vragen stelt. Oprecht belangstellend is. Mijn moeder stelt ook vragen, maar nèt de verkeerde, die waarop ik geen zin heb antwoord te geven. Dat weet ze ook, want ik heb het vaak genoeg gezegd. Ik denk dat dat mede komt omdat ze mijn moeder is en we kwa karakter niet veel op elkaar lijken. Ik ben benieuwd of ze hier iets over zegt in een appje als ze dit gelezen heeft. Gelukkig weten ze allebei dat ik heel veel van ze houd, we kunnen alles tegen elkaar zeggen en schrijven. 

Toen ik in ´de onschuld zelve’ schreef dat het Frans mijn vadertaal zou kunnen zijn, dacht ik al dat ik daar meer over zou willen zeggen. Ik schrijf een blog een dag voor ik hem publiceer, zo kan ik nog wat bijschaven voor ik hem post en daarna meteen een nieuwe schrijven. Dit doe ik bij de koffie ´s ochtends vroeg, - ik hoef geen nieuw huis meer te zoeken want we blijven hier - en we staan tussen 05.00 en 06.00 op, Terra en ik en zodra we de slaapkamerdeur opendoen rent Luca de trap al op. ‘Daar ben je!’ We hebben elkaar de hele nacht moeten missen, vreselijk! Luca wil echter niet meer bij mij slapen, vanaf een maand of zes liggen de pups liever beneden bij de andere honden. Prima, ze zijn hier vrij om te kiezen.  Ze zijn dan ook zo ongeveer zindelijk dus ik hoef ´s nachts niet meer de deur van het achterhuis voor ze open te doen en zo de anderen niet te storen. Het samen slapen versterkt de band met een nieuwe pup en ik kan het iedereen aanraden. Ik weet ook dat niet veel mensen dit doen. Gek genoeg. Ze wennen namelijk echt wel weer aan een andere plek als ze ouder worden. Pubers willen toch ook niet meer bij hun ouders in bed? 

Picasso en Luca, vader en dochter

Proust zei dat een nieuwe taal een nieuwe wereld opent. Je ontdekt woorden met betekenissen die niet in je moedertaal voorkomen. Die begrijp je pas terwijl je ze gebruikt. De enige manier om ze te leren is goed luisteren naar hoe de Fransen dit doen. Ik heb een aantal van die woorden en uitdrukkingen geleerd in de tijd dat ik hier woon. Mijn buurman Dominique van het huis iets verder aan mijn weggetje aan de overkant is een goede vraagbaak wat dat betreft. Hij legt graag iets uit en is wat meer cultureel onderlegd dan de gemiddelde bewoner van de Morvan. De oorspronkelijke bewoners hier spreken geen engels, Dominique wel en hij studeert het zelfs, samen met zijn vrouw, maar niet in hetzelfde groepje van de Open Universiteit in Bordeaux, want anders hebben ze elkaar na de les niets meer te vertellen. Tegelijkertijd heb ik ook veel dingen verleerd, wat het Frans betreft, ik ben slordiger geworden met de uitspraak en spelling en doe mijn best niet eens meer. Zo lukt het ook, ik ben kwa taal blijkbaar nu ´natuurlijk aangepast’ en geïntegreerd. Of dat zeg ik ter geruststelling tegen mezelf. 

Hoe ouder ik word, hoe meer ik in het algemeen uitga van mijn intuïtie bij mensen en situaties, hoe prettiger het sociale leven wordt. Mijn vadertaal bevat al die dingen over het leven hier die ik alleen kan delen met mensen die hier ook zijn gaan wonen : De dromen die ik vroeger had over een leven met vijf honden (ja ja er mist er nog een hoewel Odina er echt nog bijhoort, ook al woont ze bij Elly) en een huisje in Frankrijk met een oprit waar het naar lavendel rook, alles wat ik tijdens mijn studie Frans aan de VU geleerd heb, de boeken, de muziek, het eten, de winkels zonder al die unieke Nederlandse producten, maar ook de omgangsvormen hier en levensstijl, dit alles beslaat een steeds groter deel van mijn ziel. Het Franse deel. Mijn vadertaalkant. En de link naar mijn vader is daarmee verbonden ook al hebben we hele andere interesses. Mijn vader houdt bijvoorbeeld niet echt van honden (alleen een beetje van de mijne) en ik niet van de meeste van zijn geschiedkundige feiten. Hij is een taalpurist, weet ontzettend veel van geschiedenis en ik niet, vergeet dingen en spreek meer op intuïtie, en zo zijn meer verschillen. Toch is de familieband onverwoestbaar, dat merken we nu we weer op afstand wonen. We hoeven (en kunnen) elkaar niet veel meer zien, gelukkig is dat ook niet nodig om de band te voelen. Voor mij horen mijn ouders allebei bij mijn vadertaalkant, ze weten hoe het is om in Frankrijk te leven en het toeval wil dat zij nu alweer bijna een jaar in Lochem wonen, de stad waar ik woonde voor ik emigreerde. Ze hebben het fijn en goed daar, ik had niet anders verwacht, maar dat het ook zo uitpakt maakt me erg gelukkig. 

Verse vetbollen ophangen voor de vogels, gekke Luca speelt verstoppertje achter de laurierstruik die na drie jaar eindelijk groter wordt. 

Een nieuwe wereld dus, Proust heeft gelijk. Ik zou heel graag Italiaans of beter Engels willen leren, maar ik heb er niet genoeg energie/ tijd voor. Dit brengt me terug bij de crosstrainer op de eerste foto die nog wat toelichting vraagt. In Lochem heb ik een aantal maanden op de sportschool gesport, dat was voor ik emigreerde. Heerlijk vond ik het, mijn conditie nam toe en ik raakte verslaafd aan de adrenaline die loskwam. Dus toen ik er hier een zag staan voor niet teveel geld ben ik er weer mee begonnen. Tussen toen en nu zitten echter een jaar of tien en vooral twee operaties waaronder een okseltoilet in het kader van mijn borstkanker. Tijdens een okseltoilet halen ze klieren uit je oksel weg waar de borstkanker zich in kan uitzaaien, maar die ervoor zorgen dat afvalstoffen uit je bloed gezuiverd worden en afgevoerd. Zonder die klieren hoopt bij inspanning (druk op je arm, iets sjouwen bijvoorbeeld) vocht zich op in je arm die daardoor pijnlijk opzwelt en dat heet lymfe oedeem. 

Rond mijn huis wonen heel veel mussen, roodborstjes, kool- en pimpelmezen, eksters en kraaien. Op de vetbollen komen echter alleen de kleine vogels af. 

Ik heb de crosstraining geprobeerd, op aanraden van Raymond eerst een paar minuten per dag om het rustig op te bouwen. Mijn arm was het er direct al niet mee eens en protesteerde door op te zwellen en ´s nachts vooral te tintelen, mijn hand gevoelloos te maken en het was duidelijk niet goed. Als je ´s nachts wakker wordt en het is niet door een pup die moet plassen dan is er iets anders aan de hand. Letterlijk in mijn geval… Dus de fijne crosstrainer heb ik doorverkocht, ik ben er €25 op achteruit gegaan en heb een illusie minder, maar als je dit blog bijhoudt en weet dat ik hem doorverkocht heb aan de vrouw van de dakman, - Xavier kwam hem met een grote grijns ophalen - dan snap je dat ik én van dit avontuur een ervaring rijker geworden ben maar ook een stap verder heb gezet in het acceptatieproces van wat ik nog wel en niet kan én vooral iemand die ik het heel erg gun blij heb kunnen maken. Niets gebeurt voor niets in het leven, het bestaat uit wonderen.  

Een blozend braamblaadje met wat sneeuw 

Hondenleven deel 5 : de onschuld zelve

 

v.l.n.r. Luca, Terra, Juliette en Picasso 

De sneeuw valt lichtjes en geruisloos neer. Het is koud, winderig, guur weer zouden ze in Nederland zeggen, ik weet niet hoe je dat precies in het Frans moet vertalen. Het is dus maar goed dat dit blog in het Nederlands is. Ik heb wel getwijfeld, in welke taal, maar gekozen voor het gemak van mijn moedertaal. Zou het Frans mijn vadertaal zijn? 

Gisteren blaften de honden plotseling, dat is ´s ochtends meestal als er iemand langsloopt met een hond. Ik was boven in de badkamer en liep de trap af. Buurman Stéphan van twee huizen verderop wandelde langs ons huis met zijn oude hondje. Het is een lief en oud Corgibaasje dat eigenlijk niet meer wil lopen, stram van de arthrose, en regelmatig op het weggetje gaat liggen als Stéphan een praatje met mij begint. In de zomer doe ik dat vanuit de tuin, in de winter open ik daarvoor graag het keukenraam. 

Mijn huis staat vrij dicht op het weggetje, handig voor praatjes met de Franse buren

We nemen de stand van zaken in het dorp door en ik hoor hoe het met ze gaat en hij over de honden en mij. Tenminste als de honden uitgeblaft zijn, dat duurt ongeveer vijf minuten, anders horen we elkaar niet. Wat ik trouwens ook zeer waardeer is dat Stéphan en zijn vrouw altijd het poepje opruimen, iets wat ik anderen niet zie doen en waardoor het weggetje naar het bos als de tweede huizenbezitters en toeristen in de gîtes er zijn, bezaaid ligt met drollen. Het lijkt wel Amsterdam! Maar dit is een detail, de vogels en vossen eten het ook snel weer weg. 

Gisteren was ik helaas te laat beneden voor een praatje en trof de honden rond de tafel aan, Picasso en Luca op de stoelen en Juliette&Terra eronder. Op zich maak ik dit vaker met ze mee, maar nadat ik een foto had gemaakt gebeurde er iets wat nooit eerder gebeurd was. Vlak voor Luca staat de fruitschaal met heerlijke sinaasappels en die verrukkelijke Honey Crunch appels van Lidl. De sinaasappels willen ze pas als ik ze schoongemaakt heb, maar de appels hoeven voor de heer en dames nooit geschild. 

Behendig wipt Luca zó met haar chocoladebruine snoetje een Honey Crunch appel van de fruitschaal die ze soepeltjes  opvangt en vervolgens razendsnel meeneemt de kamer in, Terra, Juliette en Picasso in haar kielzog. Alsof ze het afgesproken hadden! Toen ik uitgelachen was, heb ik de tuindeur voor ze opengedaan en zag ik ze achter Luca met de appel aan door de tuin hollen, wie hem heeft opgegeten weet ik niet. Met een klokhuis dat ze altijd van mij krijgen kan iedereen toch wel een stukje bemachtigen dus dat zal nu ook zo zijn. Ik vind later tijdens mijn eerste meditatie rondje van de dag de poepjes in de tuin wel en zal eens kijken bij wie ik de meeste pitjes aantref. 

Luca, 16 maanden, hier met kluif die ze liefst samen met mij op wil eten 

Overigens zijn de pitjes van een appel voor honden giftig, een paar kan geen kwaad, maar grotere hoeveelheden wel. Ik wil het toch even vermelden. Er bestaan websites met alle etenswaren, fruit en noten die honden niet goed verdragen, het is zinvol dit bij te houden. Er is steeds meer bekend over giftige stoffen en honden, dat is een hele goede ontwikkeling. En wat mijn fruitschaal betreft, die heb ik maar verhuisd naar de tafel in de salon. Oh oh oh die Luca! 

De onschuld zelve tijdens onze dagelijkse siësta en voor iemand het vraagt: ja, ik lig er ook nog bij, Luca op mijn voeten en Juliette in de knieholte. In het begin paste Terra ook nog in mijn armen, maar ze is nu te groot en glijdt helaas van de bank. Picasso waakt van onderaf over ons. Soms wordt er dan net een pakje bezorgd en duurt het even voor ik me onder iedereen heb uitgewerkt, een verhaal apart hoe dat gaat, het meeste wat bezorgd wordt is namelijk voor de hondjes. Misschien vertel ik dat in een volgend blog. 

Hondenleven 4 : Leven zonder stress

Jérémie, 16 jaar 

Als er iemand is in dit huishouden die stressgevoelig is dan is dat mijn rode katertje Jérémie. Geboren in Markelo, verhuisd naar Lochem, Cussy-en-Morvan, Anost, Athez en toen we naar ons eigen huis in Saint-Honoré-les-Bains gingen heb ik hem beloofd dat hij hier veilig zou zijn. Dat hij hier mag blijven. Sterven als de tijd gekomen is. Er zijn geen drempels naar de tuin en als het moet kan in de zomer het raam op een kier zodat hij er altijd in en uit kan. Ik nodig sinds we hier wonen geen honden meer uit die niet met poezen om kunnen gaan en we gaan hier niet meer weg als het niet hoeft. Jérémie is een aanhankelijke kater, hij kan enorm jeremiëren (mijn fout, wie noemt zijn kat dan ook Jérémie) en heus, ik erger me soms rot aan hem. Erin eruit, erin eruit, miauw miauw miauw. Wat wil je dan? vraag ik hem regelmatig als hij heen en weer loopt van de tuindeur naar de voordeur en er tóch niet uitgaat als ik eerst de tuindeur en dan de voordeur voor hem opendoe. Grrrr! 

Ik weet wel wat hij wil. Jérémie is een zonneaanbidder. Hij houdt niet van regen en kou. Dat vertelt hij me vanaf het moment dat de temperatuur in oktober daalt tot deze in maart weer stijgt en Jérémie met plezier zijn dagelijkse rondwandelingen kan maken, zonder modderpoten en liefst met veel muizen- en vogelvangst. Een man is een man, een kater een kater. Daar waar Jérémie op jacht gaat zorgt zijn moeder Zusje voor extra warmte en gezelligheid in huis. Ieder zijn of haar taak. 

Zusje en Juliette 

Zusje is 17 jaar en beduidend minder klaaglijk aangelegd dan haar zoon. Zij wordt enthousiast en luidruchtig als ik roomboter op mijn brood smeer. Dat is ons botermomentje en dat vieren we al haar hele leven. Vroeger in Lochem stond ze tegen het keukenkastje aan en reikte met haar voorpootje naar mijn hand en mes, nu ze wat stijf wordt en minder soepel zit ze miauwend te wachten tot ze mijn vinger af mag likken of soms een stukje krijgt. Voor de rest is ze heel gezellig, als er vrienden zijn dan zegt ze ze gedag en komt even kopjes uitdelen. Dat hoef je van Jérémie niet te verwachten, die bekijkt als het bezoek geluk heeft de boel vanaf de hoogste traptrede. Er zijn uitzonderlijke momenten dat Jérémie zich aan een praatje waagt met Karin of Elly. Met Elly is Odina er ook en die blijft kind aan huis, zo vertrouwd, dat geldt ook voor Zusje en Jérémie, misschien helpt dat en zowel Karin als Elly zijn mensen met een rustige energie en uitstraling. Geen stress. Geen onverwachte bewegingen. Veilige mensen, ook al doen ze soms rare dingen zoals stoffen en de vloer dweilen of kranen en wastafels aansluiten. Blijkbaar wordt dat ook door een van onze oudste bewoners zeer gewaardeerd! 

v.l.n.r. Zusje, Picasso, Luca, Juliette, Terra en Jérémie 

Mensen die voor een pup langskomen om kennis te maken vragen weleens hoe de pup kan leren om samen te wonen met poezen en vooral hoe je de poezen kunt leren de pup te accepteren. Wat je vaak ziet is dat mensen en dieren zich aan een pup aanpassen. Het idee is toch dat de pup zich aan het gezinsleven dat er al is aanpast en ja, wie het eerst komt die het eerst maalt dus de poes heeft met de oudste rechten altijd gelijk. Ik heb nog niet meegemaakt met de pups uit mijn kennel dat dit niet goed gegaan is. Gelukkig voor iedereen. 

Voor de dieren geldt dus dat een stressloos leven niet bestaat, maar je kunt ze dit wel zoveel mogelijk proberen te bieden. Veiligheid staat hier voorop, altijd en overal. Voor de honden, voor de poezen en daarmee ook voor mij. Het is maar waar je het beste in gedijt als mens, de een houdt van prikkels en veel externe stimulans, sociale activiteiten en de ander niet. Zo simpel is het. 

Zusje vindt de snuffelmat van de honden ook wel lekker liggen en Jérémie ligt vaak in de bench. Zusje heeft haar doosje achter de kachel, met een halve deksel, echt een heerlijk holletje waar de honden niet bij kunnen:  

Tussen de voerton en de kachel staat Zusjes warme doosje. Echt HEMA ook nog! Er liggen kranten in, daar houdt ze van. Haar oogjes gaan achteruit, ze loopt wat stram, maar is verder nog fit. Het is wat, al 17 jaar bij me, langer dan wie dan ook! 

Hondenleven 3 : Een nieuw dak

De oude pannen dienen nu als ophoging voor onder mijn auto, handig met al die modder door de regen! 

Het is niet zo dat het oude dak niet goed meer was. Er groeide wel mos op, maar het lekte niet zoals ik bij andere huizen in de Morvan ervaren had. Je leert hier pas echt wonen na een aantal jaren en ik heb doordat ik in het eerste jaar na mijn emigratie vaak moest verhuizen zeker geleerd waar je op moet letten. De reden van een nieuw dak was preventief en ik had niet kunnen bedenken hoe goed het voelt als het gedaan zou zijn. Veilig. Beschut. De werkzaamheden waren zwaar voor de dakman uit het dorp. Het regende veel en het was soms heel erg koud. Ik bewonderde hem en dat heb ik ook gezegd. Hij kreeg het daar weer wat warmer van, gaf hij terug. In dit kader (het was écht koud in december) had ik een kerstpakket voor hem samengesteld. Dankzij de Franse site van de Hema kon ik Nederlandse lekkernijen en kaarsen vinden en ik ben natuurlijk zijn hond niet vergeten. Het viel in goede aarde.  

Voor mij is het zó belangrijk dat als er hier mensen komen werken, ze ook oog hebben voor het welzijn van mijn honden. Überhaupt zit je dan bij mij meteen goed, maar zeker als iemand toch een paar weken op hetzelfde terrein is en ook zij daar aan moeten wennen. Boorgeluiden, stemmen, vallende stukken dakpan en houten panelen. Mensen lopen langs het raam, in en uit het hek. Er gebeurt ineens van alles en stress in een roedel, dat is niet gezond voor hen, maar ook niet voor mij. 

Terra was nog zo jong dat ze het lastig vond om niet tegen de dakman te blaffen. Heel irritant, maar ook begrijpelijk, zeker als hij zijn dikke handschoenen aan had en soms ook een muts op. Hij deed hem dan even af en nam de tijd, liet haar eraan snuffelen, ook deed hij wat ik vroeg door door de knieën te gaan voor haar, met wat lekkertjes in de hand en later in de handschoenen. Je laag maken helpt vaak meteen om minder bedreigend te zijn voor een verlegen hond. Niet de arm uitsteken, niet over de kop aaien, niet voorover over de hond gebogen staan, nee, laat de hond maar in zijn eigen tempo komen snuffelen, of niet. Dat bepaalt hij of zij in dit geval. Voor een hond is veiligheid alles. Fijn als mensen luisteren en mijn adviezen vruchten afwerpen! Terra zal hopelijk in haar leven minder angst hebben voor mannen met handschoenen en mutsen. Ik ben hem daar echt dankbaar voor. 

Terra komt bij van alle nieuwe indrukken

De andere honden waren niet onder de indruk, ook Luca gedroeg zich aangepast, ze blafte wel als hij aankwam, maar het bleef binnen de perken en het is natuurlijk ook fijn dat ik op deze manier weet wat er gebeurt net buiten de muren van mijn huis. Een uitstekend alarmsysteem. 

Karin heeft fijn geholpen met het verspreiden van de oude dakpannen over de parkeerplaats. Het was lastig met mijn arm. Sommige mensen zijn echt goud waard! 

 

Voor de komende vijftig jaar heeft dit huis een mooi dak.

 Voor het komend jaar staan er nieuwe klussen gepland, mijn huis krijgt van binnen eindelijk meer kleur. De lekkages zijn voorbij, de douche is vervangen, de kachel goed aangesloten, het is tijd voor de puntjes op de i… 

Hondenleven 2

En het klokhuis is voor…? 

Leven met vier jonge honden betekent veel laten, maar ook veel doen. Vooral van ze genieten, dat staat bovenaan, maar al snel volgt observeren en doorzien wat ze bedoelen. Een hond is instinctief en zal altijd gaan voor wat hem op dat moment het meest oplevert. Een Australische herder heeft een enorme will to please naar de baas, dat is wat hem het meest drijft in zijn gedrag en waar ik enorm van houd. Daar heb ik wel mee om moeten leren gaan. 

Pas als ik me nergens mee bemoei ontstaat de onderlinge interactie die mij zo boeit. Zodra ik een vinger uitsteek naar een speeltje of bijvoorbeeld in het bos per ongeluk tegen een tak schop dan zijn de poppen aan het dansen en wordt dat wat ik doe belangrijker dan het gedrag van de anderen. De kunst is dan ook om mezelf onzichtbaar te maken, tot een bepaalde hoogte natuurlijk want ik bepaal tijdens het wandelen meestal wel de route en zeker tot hoe ver ze mogen spelen en rennen. 

Juliette zoekt het liever hoger op

Het is moeilijk om een roedel spelende honden tijdens een wandeling altijd onder controle te hebben, dat lukt niet en het kan mij soms erg frustreren dat er soms andere mensen in het bos zijn die niet weten dat ze gewoon door moeten lopen en de honden negeren als die komen snuffelen. In plaats daarvan gaan ze gillen of roepen en dat is nu precies wat je niet moet doen. Toch gaat het al jaren goed op een enkel incident na en dat was ook nog met Odina die ik op afstand niet genoeg kon vertrouwen zoals Picasso, Luca en Juliette. Voor Odina kwam Elly als geschenk uit de hemel op mijn pad net zoals het jaar daarvoor Mirjam voor Romeo. Wat een geluk! Vooral voor de honden, die nu de aandacht krijgen waar ze beter bij gedijen. Ik zie menige rashond van fokkers op internet voorbijkomen die niet tot zijn recht komt in een roedel en waarvoor  herplaatsing wordt gezocht. 

Het is echter een groot plezier om mensen tijdens het lopen tegen te komen die meegenieten van mijn honden en waarvan de complimenten en vragen niet te tellen zijn. Natuurlijk is dat leuk, en als je dan dus rondloopt met een pup uit je eigen kennel (Luca van Odina&Picasso) dan geeft dat extra glans. En daar weegt een enkel incident zeker niet tegenop! 

 Een hondenleven is een rijk leven maar met veel gaten in de tuin. Sinds dit najaar hebben we een mol en die moet natuurlijk gevangen worden… Luca is het fanatiekst, maar dat is op dit moment met alles zo, kwestie van puberteit en hormonen. Ze kan zelfs de voerbakjes van de poezen (die bovenaan de trap staan) beschermen tegen Terra! Reuze handig voor mij. 

Terwijl ik dit typ komt Terra heupwiegend (echt!) met haar beer in de bek mij vragen of ik wil spelen, of eigenlijk staat ze tegen me aan (wat niet mag) en duwt die vieze stinkbeer ongetwijfeld vol bacteriën liefst in mijn gezicht terwijl ik uit alle macht probeer mijn toetsenbord te beschermen. Luca staat achter haar met die ondeugende grijns op haar koppie. 

Een liefdesbriefje op een boom is meestal voor Picasso.

Als ik nog een anekdote kan vertellen dan is het de blik van verstandhouding die Picasso deze dagen met mij wisselt. Hij kan wat Régis kon - misschien is dat iets van mijn reuen - de waarheid vertellen alleen met zijn blik. En op dit moment is het de stand van zaken betreffende Juliettes loopsheid. Hij is een geoefende dekreu en weet precies wat er wanneer van hem verlangd wordt, of niet. 

Heel erg handig voor mij en het voorkomt heen en weertjes naar dierenartsen om bloed te laten prikken om het progesteron te meten. Juliette houdt niet van ‘gedoe’ aan haar lijf, niet van blaadjes die in haar broek hangen tot bloed laten prikken. Het heeft me daarom verbaasd hoe goed ze het als moeder deed, of misschien is dat wel omdat ze zo schoon op zichzelf is. 

Ik ken haar door en door en beperk uiteraard ieder ‘gedoe’ tot inenten en temperaturen en wat er verder alleen écht nodig is. Picasso kent haar ook en past zich voorbeeldig aan aan de grillen van de koningin voor wie iedereen groot respect heeft, ik niet in de laatste plaats. Dat heeft ze allang verdiend in al die jaren dat ze al bij me is, bijna zes alweer! 

De blik van Picasso

We praten nog weleens over Régis, over Romeo en de plekken waar we in de Morvan geweest zijn. Ik vertel haar dan de verhalen, ze luistert altijd nauwlettend. Het verleden is wat ons bindt, en waar de toekomst met de anderen hopelijk nog lang zal duren, is dit er nu met Juliette. Mijn schaduw, mijn eerste Aussiemeisje en trouwer aan mijn zijde dan wie dan ook, want samen zijn we veilig. 

Hondenleven 1

 

Juliette, Picasso, Terra en Luca in het nieuwe jaar 

Het jaar 2023 is begonnen met veel regen en modder vooral in huis. Wie honden heeft kent dit, wie een pup heeft helemaal, om de haverklap staat Terra (5 maanden) bij de deur voor een plasje hoewel ik haar er ook op betrap dat ze dan drie stappen buiten zet, blij naar binnen holt en mij verlangend aankijkt en een beloning verwacht. Dit is de pup die al weet hoe de mens getraind moet worden om te krijgen wat ze wil… en wat een pech heeft ze dat dit mens van alweer vijftig jaren jong, ruim ervaring heeft met pups! Toch is het elke keer weer anders, geen mens is hetzelfde en geen hond ook. Heerlijke ontdekkingen! 

Het zou zo leuk zijn als ik wat meer vast kan leggen over mijn hondenleven. Elke dag leer ik nieuwe dingen en elke dag denk ik dit wel een keer en meestal vaker. Ik lees zelf met veel plezier blogs van vrienden die hun leven in de Morvan beschrijven en dat is zo leuk. Elly doet dit trouw elke dag, Raymond&Marja ongeveer elke maand, Lonneke af en toe en bij mij is de klad erin gekomen terwijl ik er zo’n zin in heb. 

Ik pak de draad nu dus weer op en zoals de dingen bij mij gaan zien we wel waar het schip strandt, in welke richting de wind waait en in welke oorschelp mijn woorden weerklank vinden.

Er zijn een paar belangrijke dingen op hun plek gevallen de afgelopen maanden waarin ik het relatief rustig had. Geen nestjes (die staan voor dit voorjaar gepland) en alleen Terra die erbij kwam. Ik ben eruit dat het huis met de parels aan de rand van Saint-Honoré-les-Bains voor de komende jaren de plek blijft waar ik woon. Ik heb veel onderzoek gedaan naar iets nieuws, iets op een plek waar minder mensen en vooral honden langslopen, maar ik vind het niet en de belangrijkste reden daarvoor is dat ik teveel van dit huis houd. Het heeft een ziel en een sfeer waar ik me goed bij voel en die ik nergens anders vind. Elke keer als ik weer thuiskwam na een bezichtiging voelde ik dat. Hier horen we en tegen eventueel geblaf neem ik de nodige maatregelen. De puppyruimte is zó perfect aan de achterkant met uitloop naar buiten. Dat ben ik niet tegengekomen in de huizen die ik bekeken heb. 

Op elke plek zullen er momenten zijn dat de honden aanslaan, dat er dingen gebeuren die de harmonie verstoren en hoe meer honden hoe heftiger dit is. 

De postbode, de pakketbezorgers, de buren, een vreemd dier, veel hangt af van hun humeur. De ene keer kunnen ze het beter hebben dan de andere, zijn ze in beslag genomen door mij of elkaar en valt het mee, maar ik besef meer en meer: het maakt niet uit. Ik leer ermee om te gaan en dáár gaat het om. 

Morgen meer. Het hout moet aangevuld, de poepjes opgeruimd (mijn dagelijks meditatie!) en het bos wacht met smart op ons. Kortom de dag lonkt, grijs, maar vol verwachting.