Hondenleven deel 5 : de onschuld zelve

 

v.l.n.r. Luca, Terra, Juliette en Picasso 

De sneeuw valt lichtjes en geruisloos neer. Het is koud, winderig, guur weer zouden ze in Nederland zeggen, ik weet niet hoe je dat precies in het Frans moet vertalen. Het is dus maar goed dat dit blog in het Nederlands is. Ik heb wel getwijfeld, in welke taal, maar gekozen voor het gemak van mijn moedertaal. Zou het Frans mijn vadertaal zijn? 

Gisteren blaften de honden plotseling, dat is ´s ochtends meestal als er iemand langsloopt met een hond. Ik was boven in de badkamer en liep de trap af. Buurman Stéphan van twee huizen verderop wandelde langs ons huis met zijn oude hondje. Het is een lief en oud Corgibaasje dat eigenlijk niet meer wil lopen, stram van de arthrose, en regelmatig op het weggetje gaat liggen als Stéphan een praatje met mij begint. In de zomer doe ik dat vanuit de tuin, in de winter open ik daarvoor graag het keukenraam. 

Mijn huis staat vrij dicht op het weggetje, handig voor praatjes met de Franse buren

We nemen de stand van zaken in het dorp door en ik hoor hoe het met ze gaat en hij over de honden en mij. Tenminste als de honden uitgeblaft zijn, dat duurt ongeveer vijf minuten, anders horen we elkaar niet. Wat ik trouwens ook zeer waardeer is dat Stéphan en zijn vrouw altijd het poepje opruimen, iets wat ik anderen niet zie doen en waardoor het weggetje naar het bos als de tweede huizenbezitters en toeristen in de gîtes er zijn, bezaaid ligt met drollen. Het lijkt wel Amsterdam! Maar dit is een detail, de vogels en vossen eten het ook snel weer weg. 

Gisteren was ik helaas te laat beneden voor een praatje en trof de honden rond de tafel aan, Picasso en Luca op de stoelen en Juliette&Terra eronder. Op zich maak ik dit vaker met ze mee, maar nadat ik een foto had gemaakt gebeurde er iets wat nooit eerder gebeurd was. Vlak voor Luca staat de fruitschaal met heerlijke sinaasappels en die verrukkelijke Honey Crunch appels van Lidl. De sinaasappels willen ze pas als ik ze schoongemaakt heb, maar de appels hoeven voor de heer en dames nooit geschild. 

Behendig wipt Luca zó met haar chocoladebruine snoetje een Honey Crunch appel van de fruitschaal die ze soepeltjes  opvangt en vervolgens razendsnel meeneemt de kamer in, Terra, Juliette en Picasso in haar kielzog. Alsof ze het afgesproken hadden! Toen ik uitgelachen was, heb ik de tuindeur voor ze opengedaan en zag ik ze achter Luca met de appel aan door de tuin hollen, wie hem heeft opgegeten weet ik niet. Met een klokhuis dat ze altijd van mij krijgen kan iedereen toch wel een stukje bemachtigen dus dat zal nu ook zo zijn. Ik vind later tijdens mijn eerste meditatie rondje van de dag de poepjes in de tuin wel en zal eens kijken bij wie ik de meeste pitjes aantref. 

Luca, 16 maanden, hier met kluif die ze liefst samen met mij op wil eten 

Overigens zijn de pitjes van een appel voor honden giftig, een paar kan geen kwaad, maar grotere hoeveelheden wel. Ik wil het toch even vermelden. Er bestaan websites met alle etenswaren, fruit en noten die honden niet goed verdragen, het is zinvol dit bij te houden. Er is steeds meer bekend over giftige stoffen en honden, dat is een hele goede ontwikkeling. En wat mijn fruitschaal betreft, die heb ik maar verhuisd naar de tafel in de salon. Oh oh oh die Luca! 

De onschuld zelve tijdens onze dagelijkse siësta en voor iemand het vraagt: ja, ik lig er ook nog bij, Luca op mijn voeten en Juliette in de knieholte. In het begin paste Terra ook nog in mijn armen, maar ze is nu te groot en glijdt helaas van de bank. Picasso waakt van onderaf over ons. Soms wordt er dan net een pakje bezorgd en duurt het even voor ik me onder iedereen heb uitgewerkt, een verhaal apart hoe dat gaat, het meeste wat bezorgd wordt is namelijk voor de hondjes. Misschien vertel ik dat in een volgend blog.