Leven met vier jonge honden betekent veel laten, maar ook veel doen. Vooral van ze genieten, dat staat bovenaan, maar al snel volgt observeren en doorzien wat ze bedoelen. Een hond is instinctief en zal altijd gaan voor wat hem op dat moment het meest oplevert. Een Australische herder heeft een enorme will to please naar de baas, dat is wat hem het meest drijft in zijn gedrag en waar ik enorm van houd. Daar heb ik wel mee om moeten leren gaan.
Pas als ik me nergens mee bemoei ontstaat de onderlinge interactie die mij zo boeit. Zodra ik een vinger uitsteek naar een speeltje of bijvoorbeeld in het bos per ongeluk tegen een tak schop dan zijn de poppen aan het dansen en wordt dat wat ik doe belangrijker dan het gedrag van de anderen. De kunst is dan ook om mezelf onzichtbaar te maken, tot een bepaalde hoogte natuurlijk want ik bepaal tijdens het wandelen meestal wel de route en zeker tot hoe ver ze mogen spelen en rennen.
Het is moeilijk om een roedel spelende honden tijdens een wandeling altijd onder controle te hebben, dat lukt niet en het kan mij soms erg frustreren dat er soms andere mensen in het bos zijn die niet weten dat ze gewoon door moeten lopen en de honden negeren als die komen snuffelen. In plaats daarvan gaan ze gillen of roepen en dat is nu precies wat je niet moet doen. Toch gaat het al jaren goed op een enkel incident na en dat was ook nog met Odina die ik op afstand niet genoeg kon vertrouwen zoals Picasso, Luca en Juliette. Voor Odina kwam Elly als geschenk uit de hemel op mijn pad net zoals het jaar daarvoor Mirjam voor Romeo. Wat een geluk! Vooral voor de honden, die nu de aandacht krijgen waar ze beter bij gedijen. Ik zie menige rashond van fokkers op internet voorbijkomen die niet tot zijn recht komt in een roedel en waarvoor herplaatsing wordt gezocht.
Het is echter een groot plezier om mensen tijdens het lopen tegen te komen die meegenieten van mijn honden en waarvan de complimenten en vragen niet te tellen zijn. Natuurlijk is dat leuk, en als je dan dus rondloopt met een pup uit je eigen kennel (Luca van Odina&Picasso) dan geeft dat extra glans. En daar weegt een enkel incident zeker niet tegenop!
Een hondenleven is een rijk leven maar met veel gaten in de tuin. Sinds dit najaar hebben we een mol en die moet natuurlijk gevangen worden… Luca is het fanatiekst, maar dat is op dit moment met alles zo, kwestie van puberteit en hormonen. Ze kan zelfs de voerbakjes van de poezen (die bovenaan de trap staan) beschermen tegen Terra! Reuze handig voor mij.
Terwijl ik dit typ komt Terra heupwiegend (echt!) met haar beer in de bek mij vragen of ik wil spelen, of eigenlijk staat ze tegen me aan (wat niet mag) en duwt die vieze stinkbeer ongetwijfeld vol bacteriën liefst in mijn gezicht terwijl ik uit alle macht probeer mijn toetsenbord te beschermen. Luca staat achter haar met die ondeugende grijns op haar koppie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten