Het huis met de parels deel 8 : Time flies

 De tijd gaat snel de laatste tijd. Sneller dan eerst, lijkt het wel. Alsof iemand de aarde harder laat draaien en de zon eerder op en onder duwt. Eb en vloed aangewakkerd wordt en de nacht de maan met zwarte krachten aanjaagt… Ik weet maar al te goed dat ik nu ik vijftig ben in de tweede helft van mijn leven ben beland, maar dat je dan nóg intenser leeft om de tijd bij te houden had ik niet verwacht. 

De tweede helft… Het is gek hoe ik elke dag wel een keer denk ‘dit moment komt nooit meer terug’ en de laatste tijd is dat met een licht gevoel van paniek. Ik heb altijd een drive gehad om van alles iets meer te maken dan er is, maar jeetje, ik bedoel dat niet in een versnelling, liever in een verlangzaming! 

Juliette, Picasso, Terra en Luca 🍀

Terra is deze maand alweer zes maanden oud. Ze glijdt zó soepel door de opvoeding en socialisatie heen dat ik me afvraag of het wel goedkomt als ze volwassen is. Een natuurlijke parel, gemaakt om bij ons te zijn, opgevoed door de roedel en een beetje door mij. Ik ben vooral degene die haar grenzen stelt en met de anderen samen rekt ze die weer op. Zo hoort het ook. Het is de negende keer dat ik een pup vanaf acht weken opvoed, los van de pups uit de nestjes die hier geboren zijn en met 8/9/10 weken het huis uit zijn gegaan. Ik zou dit nooit doen als ik geen vertrouwen in de oudere honden had, maar zij zijn zulke goede voorbeelden, Juliette als oudste voorop, mijn opperparel, met haar aan kop kun je als roedel wel wat hebben. En zo begon het ook toen ruim twintig jaar geleden toen Régis bij U.W.O. kwam en ik meer dan een hond kreeg. Het begin van het einde. Heerlijk! 

Een parmantig dametje, onze Terra

De vraag waar de tijd de laatste tijd zo snel heengaat, blijft. Terwijl ik met deze blogs juist probeer meer vast te houden van de dingen die ik ervaar en meemaak, glipt alles me tegelijkertijd als zand door de vingers. De korrels die blijven plakken zijn de woorden die betekenis vinden en zo de werkelijkheid creëren. Ik ga er maar gewoon mee door, met schrijven in deze vorm, want ook dit zal - zoals alles - wel ergens goed voor zijn. 

Luca, Terra, Picasso en Juliette vlak voor ze de auto uit mogen springen voor een wandeling langs het kanaal