Luca zit klaar voor wat er op tafel komt
Toen ik nog klein was zat ik ´s ochtends heel vroeg op mijn stoeltje voor het sleutelgat van de slaapkamer van mijn ouders te wachten tot ze wakker waren. Héél vroeg. Als mijn moeder kookte dan liep ik om haar heen in de keuken of - als het van haar moest - zat ik aan tafel te wachten zoals Luca nu bij mij doet. Ik heb zelfs op de wc in de badkamer gezeten als mijn vader of moeder zich waste en aankleedde. Bij honden noem je dit gedrag hyperattachement, ik weet er niet eens een Nederlands woord voor. Hyperaanhankelijkheid misschien, en het betekent dat een hond je geen seconde uit het oog verliest.
Op de een of andere manier krijgen al mijn honden dit. Het doet me denken aan Mirjam toen we rond 2013 samen op vakantie in de Morvan waren en Régis bij haar niet op maar ín bed kwam liggen, dat had ze nog nooit met haar twee Newfoundlanders meegemaakt! Het gaf haar de slappe lach en ik zal het beeld nooit vergeten. Lieve Régis. Mijn honden zijn altijd op of onder mij, misschien is het hoge knuffelgehalte van Australische herders wel wat ik het allerfijnste aan ze vind. Ik moet toegeven dat vijf wel veel is, maar aan de andere kant is het aantal me nooit genoeg.
Juliette, Terra, Joshua, Picasso & Luca gisteren langs het kanaal, ze waren voorbeeldig ondanks Luca’s schijndracht, Terra’s aankomende loopsheid en Joshua’s hormonen die onder dit alles beginnen op te spelen
Vannacht kreeg ik samen met mijn opmerkelijk heldere en fitte ouders een rondleiding van een makelaar door een prachtig appartement in Lochem. Ze hadden het voor mij gevonden en zelfs aan de honden gedacht die voor de deur een groot speelveld hadden. Zo zou ik weer in de buurt wonen en konden we van elkaar genieten zoals we dat doen als we bij elkaar zijn. Het appartement was alles wat ik nu niet heb: verwarming met een knopje te regelen, schoon, nieuw, comfortabel met een groot bad en ook nog te betalen. Drop, vegetarisch vlees en suikerbrood te kust en te keur in de winkels! Het walhalla voor smulpapen én vooral mijn lieve ouders weer in de buurt.
Jérémie, Terra, Joshua, Juliette, Luca & Picasso
Toen ik wakker werd wist ik pas dat het een droom was. Een bijzonder scherpe droom met de geur van nieuwe meubels, schoonmaakmiddelen en appeltaart bij de koffie. Potverdorie waar komt dit ineens vandaan? Is het de leuke visio geweest met mijn zus Marike gisteravond? Ineens was ze er even bij in de woonkamer. Is het een heimelijk verlangen naar een leven in Nederland? Regelmatig gaan mensen om me heen terug of komen kort omdat ze erachter komen dat het leven hier toch te stil is en niet bij ze past. Het boek van Joke Hermsen over verlangen en heimwee zet me ook opnieuw aan het denken. Zo begon rond 2014 ook het schrijven van mijn eerste roman Stille taal; met een verlangen naar bergen, naar stilte, naar rust en de zus ik verloren heb. Ze leeft nog wel, maar wil niks met mij of mijn ouders te maken hebben.
Zalm met groente samen met mijn eigen neusje van de zalm Prinses Luca
Terwijl ik dus meer en meer veranker in mijn hondenleven in Saint-Honoré-les-Bains, gebeuren er juist dingen die me uitdagen. Ik bedenk ze, zoek ze op om ze daarna weer los te laten. Het universum beslist, welk huis waar en die lange boer die bij me past ja of nee. En misschien wel al deze dingen bij elkaar. De verbouwingen gaan ondertussen hopelijk gewoon door, als de klussers er ooit klaar voor zijn. We zien wel wat het leven nog te bieden heeft. Ik ben de eerste zeven kilo inmiddels kwijt, het afvallen gaat ook dit keer weer als een speer, net als de vorige keer. Meer energie kan op dit moment geen kwaad, voor alles wat nog komen gaat.
Of juist niet en dan is het ook goed.
We zien wel.
Fruit voor een week
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen