Verse sla van de markt met appel en walnoten
Het leven op het Franse platteland is simpel. In deze periode is het er lekker stil. Zó stil dat het des te meer opvalt als die stilte verbroken wordt. Nu de boeren protesteren komen er minder tractoren langs, terwijl er toch nog koeien buiten lopen, de temperatuur is blijkbaar niet laag genoeg dat ze de stal in moeten. Sommige planten lopen al een beetje uit, gisteren langs het kanaal zag ik de eerste kieviten, ze scheerden over de weilanden met hun specifieke roep.
Paringsdansen beginnen steeds vroeger nu de aarde opwarmt. Insecten worden langzamer en raken uitgeput nu er geen winterstop is. Mijn zus in Haarlem had alweer een mug in huis die haar terroriseerde, een Kafkaiaans tafereel waar ik erg om gelachen heb.
Volkoren spaghetti met broccoli en gerookte zalm
Naast dat ik een kind van de stilte ben (niet voor niets op dodenherdenking geboren), houd ik ook erg van de winter. Tintelende handen, tranende ogen en rode konen. Ik heb het al vaker genoemd, een huisje in Noorwegen zou wellicht beter bij me passen dan Midden-Frankrijk dat nu een Mediterrane temperatuur heeft. Het is dat ze er geen Frans spreken en de huizen te duur zijn. De mannen zijn wel lang, maar dat is toch niet genoeg reden om te verkassen.
Mijn leven hier is gevuld met veel lieve fijne mensen. Deze week weer leuk contact gehad met twee dierbare collega foksters die allebei een nestje van Picasso hebben en krijgen. Een richting de Westkust die al voor de derde keer kwam en de ander de andere kant op, waar Juliette geboren is dus richting Zwitserland. Bijzonder toch om zo met de honden deel uit te maken van een wereld van alleen maar Fransen. Ik zoek zelf nog steeds dé reu voor Luca voor dit jaar, heb verscheidene foksters gesproken en misschien ben ik nu dan eindelijk de beste reu op het spoor. Wederom fijne en inspirerende gesprekken met hondeneigenaren die net als ik met veel honden in huis leven.
Alleen de beste reu is goed genoeg voor Luca
Het idee van een eigen kennel was om te integreren in Frankrijk. Ik kan Franse les geven aan Nederlanders maar daarmee kom ik niet dichterbij de Fransen, ik kan schilderen en exposeren, maar dat is - eerlijk is eerlijk - lastiger geworden sinds mijn kanker aangezien het mijn rechterarm betreft. Ik kan daar geen lange repetitieve handelingen mee uitvoeren en als ik eenmaal op dreef raak met de verf gebeurt dat wel. Zo is het nu na acht jaar Frankrijk dus fokster geworden. En het einde van deze ‘carrière’ is zeker nog niet in zicht.
Voordat je een waardevolle roedel hebt opgebouwd ben je jaren verder. Het kost veel tijd om te ontdekken hoe de wereld van de Franse rashonden in elkaar steekt, welke stamboeken en lijnen waardevol zijn, naast de gezondheidseisen die je als verantwoordelijk fokker stelt. Het uitzoeken van welke hond past bij jouw honden is een hele puzzel en alleen het beste is goed genoeg. Dit is eigenlijk niet goed te begrijpen voor leken, ik had zelf ook geen idee voor ik hierin dook hoe deze wereld in elkaar stak en ik ben nog altijd lerende. Waar ik nu van droom is wel waar het heen gaat, en de droom wordt pregnanter, maar voor ik teveel verklap eindig ik met : dat is wellicht stof voor een volgend blog. Eerst verder afvallen door veel en gezond te eten!
Verse tonijnsteak met spinazie en gebakken aardappeltjes
De parels hebben weer zin in het weekend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten