Oeverloos was de Dragne deze week
Het was onverwacht een drukke week in het huis met de parels, vol opeenstapelingen van gebeurtenissen en dingen die moesten gebeuren. Sommige gepland, andere kwamen erbij. Nu het stof - letterlijk - neerdaalt na de plaatsing van de stalen trap (250 kilo!) door Sven de Belg en drie van zijn vrienden om te sjouwen, Terra goed heeft geslapen na haar roesje voor de röntgenfoto’s van haar heupen en ellebogen, ik op de hoogte ben van de werkelijke oorzaken van de pijn in mijn voet (een ontsteking van de achillespees naast de reeds ontdekte hielspoor) en volledig gescreend ben voor wellicht een nieuwe stap in mijn leven op het gebied van de liefde, realiseer ik me dat dit blog saai wordt als ik dat allemaal moet toelichten dus dat ga ik niet doen en ik beantwoord er ook geen vragen over, mochten die wellicht opwellen. Ik houd nooit van vragen, daar word ik chagrijnig van.
We wandelden langs een vervallen boerderij, Haut Morvan
Dat is even schrikken misschien, maar wel de waarheid. Ik heb soms het idee dat ik geen stap kan zetten of er zit wel iemand op mijn nek met een vraag. Een moeder met Alzheimer helpt daarbij ook niet. Dat ik in een web van allemaal vragen en verwachtingen van anderen vastgestrikt zit, als een vlieg gevangen door een spin. Ingespinseld. Omwonden. Stikkend. Als ik mezelf niet kan bevrijden dan sterf ik straks een langzame dood in een cocon, wachtend tot ik opgegeten word door al die nieuwsgierige medemensen. Ik heb toen ik nog in Nederland woonde ooit tegen een hele leuke vrouw waar ik een goeie klik mee had (die ook superleuke honden had!) gezegd dat ik niet langer met haar om kon gaan, simpelweg omdat ik al genoeg vriendinnen had. Dat was de waarheid, maar niet makkelijk om te zeggen. Echte vrienden hoeven me niks te vragen, die weten hoeveel ruimte ik nodig heb want dat hebben ze zelf ook. Ze zíjn er gewoon en daarom houd ik van ze en zij van mij. Andere mensen moet ik meestal meer verdragen, en proberen me niet aan te ergeren aan hun zorgdrang voor mij die ik niet begrijp en waar ik zeker geen behoefte aan heb.
Wortelsalade met sinaasappelsap, walnoten en appel
Zalm uit de oven met brocoli
Zalm met verse spinazie van de markt en ronde zilvervliesrijst
Mijn vader zegt na het lezen van een blog dat hij me daarna weer een beetje beter kent. Ik moet eerst schrijven voordat zelfs mijn eigen vader op wie ik veel lijk, weet wat me beweegt. Gek. Ik voel dat op zich ook nog steeds, ondanks dat ik nu officieel geen boek schrijf, alleen voor mezelf, maar het feit dat alleen al door woorden te geven aan gevoel of gedachten, dat wat dus werkelijk waarde heeft in mijn leven, pas in taal bestaat. Daarvoor is het er, zeker, maar vormeloos of betekenisloos zelfs. Zonder inhoud. Ik ben nog steeds bezig in het boek van Joke Hermsen, er staat zoveel voer voor wie ik ben in, dat ik er niet snel doorheen kan. Ik moet het vaak wegleggen en verteren. Het is een boek waar ik in thuis kom, en dat is ook precies het thema van Onder een andere hemel. Een boek naar mijn ziel dus. Mijn vader staat te springen het te lezen, maar ik schiet niet op en kan het nog zeker niet missen, nu we wat verder weg van elkaar wonen duurt het even voor boeken na het uitlenen weer terugkomen.
En over voer gesproken, ik ben nog steeds op de vis-, groente-, en veel fruittoer en dat bevalt uitstekend. De kilo’s vliegen eraf, dat was ook de bedoeling en het werkt. Het wordt nu wel tijd dat ik de gordijnen van Elly open en aan deze dag begin. Ik leef met een ongelooflijke troep boven, ik moet echt verder met de nieuwe zolder, maar het feit dat het kan na zes jaar in dit huis wonen! Een hele etage erbij, 40 m2 die ik nog nooit gezien had omdat ik hoogtevrees had en alleen een ladder had om er te komen. Het is geweldig, ik kan nu stijgen naar hogere sferen… mezelf bevrijden uit de rafels van gesponnen webben van anderen om weer even terug te komen bij het begin. Als ik op de zolder ben zijn de vogels in de hoge heggen ernaast ook zó dichtbij, ze fluiten en koeren en zingen, het is daar vroeg in het jaar al één groot lentefeest.
Sven op zijn eigen staaltje vakmanschap en hij had ook nog een goede muzieksmaak. Ik ben hem immens dankbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten