Je kunt aan het begin van een nieuw jaar mooie plannen hebben, wetende dat het leven toch anders loopt. Hoe vaak ik tegen mezelf heb gezegd ´ik wil…’ terwijl de werkelijkheid mij daarna inhaalde en de kansen die ik kreeg groter en mooier waren dan wat ik in eerste instantie wilde. Het is niet zo dat ik die wensen niet meer heb, maar ik staar me er niet meer blind op. Er zijn mensen die uit wroeging om alles wat ze zelf niet hebben, geluk ook niet gunnen aan mensen die dat in hun ogen wél hebben. Die hebben echt een probleem.
Montmort bij Toulon-sur-Arroux (foto Julia)
Geluk krijg je niet, je creëert het. Dit is voor mij de belangrijkste eyeopener geweest toen ik in 2009 in de ziektewet kwam en het einde in zicht van jarenlang zoeken naar ´dé baan van mijn leven.’ Ik was toen 28 jaar en vanaf het moment dat ik in 1997 mijn doctoraal Franse Taal- en Letterkunde aan de VU haalde, dacht ik dat er een baan zou komen waar ik mij in kon verliezen en die me op het lijf geschreven was. Ik heb werkelijk alles geprobeerd, maar…
Not.
Geluk krijg je niet, je creëert het. In plaats van door ploeteren op de arbeidsmarkt, baantje hier, baantje daar, werd ik mentaal ziek en kwam met tegenzin in een bijzonder leertraject dat ze therapie noemen en waar er naar je geluisterd wordt en waar je vooral leert zélf naar je gevoel te luisteren. Ik kan iedereen verzekeren dat het pittig was om iets te leren wat je altijd uit alle macht geprobeerd hebt tegen te gaan. Niet voelen maar doen alsof was voor mij immers de beste overlevingsstrategie die mij zou brengen waar ik heen wilde.
Not.
Geluk krijg je niet, je creëert het. Het heeft heel lang geduurd voor ik inzag dat als ik niet leerde om stil te staan bij wat ik werkelijk voelde, niets van wat ik wilde zou lukken… Na tientallen pogingen, vallen en opstaan en na het afronden van de intensieve therapie van twee jaar, drie dagen in de week, kan ik pas tevreden terugkijken : Niets is inderdaad gelukt.
En wat een geluk is dat!
Terra, mijn schone slaapster, heeft zich er ook eindelijk maar bij neergelegd dat ze zich veilig en geborgen mag voelen
Ik hoef mezelf niet te forceren in een maatschappij te leven die voor mij te druk, te vol en teveel is. Ik hoef me niet anders voor te doen omdat ik denk dat een bepaalde baan dat van mij verlangt. Ik hoef me niet onder mensen te begeven die niet bij mij passen. Ik hoef me niet te laten leegzuigen en gebruiken om iemand anders tevreden te stellen. Ik hoef niet te verdwijnen omdat iets mij niet past. Ik hoef zeker niet langer voor mijn gevoel in duizenden stukjes uiteen te vallen - ook wel desintegratie genoemd - omdat ik denk dat dat zo hoort, omdat ik gewoon zo ben. Nee!
Picasso maakt altijd zo’n stemming dat iedereen denkt dat hij de bal heeft, maar het is meestal Terra of Juliette
Geluk krijg je niet, je creëert het. Hoe vaak ik het ook tegen mezelf moet zeggen, ik blijf het vergeten. Soms MOET je dus wél iets, jezelf bij de les houden, omdat het goed voor je is.
Weten dat alles begint bij hoe iets voor je voelt en als het verstikt of geforceerd is dan moet je je er verre van houden. Uit zelfbehoud. Of anderen dat nu begrijpen of niet. Als iets daarentegen ruimte geeft en goed voelt omdat het bij je past, dan mag je het proberen. Kijken waar het je brengt. Intuïtief. Energiek. Overtuigend. Dé baan van mijn leven ís mijn leven en ik werk er elke dag keihard aan.
Luca ontwikkelt haar zangtalent om de bal die ik net weggegooid heb en die de anderen braaf ophalen.
Het geeft niet Luca, nobody is perfect
Geen opmerkingen:
Een reactie posten