Het huis met de parels deel 47 : Over de winter die niet kwam

 

Uitzicht op St. Honoré-les-Bains aan de rand van de Morvan 

Het huis met de parels is in vertwijfeling. De lange stille winter is niet gekomen en we missen hem nu al. De lente dient zich aan, maar het is nog te fris. Ik ben niet in mijn beste doen, zonder lange wandelingen die we normaal in de winter maken zijn ze dit jaar nog korter door de onuitstaanbare pijn in mijn voet. Gek word ik ervan! Elke stap die ik zet schiet de pijn vanaf de hak onder en de hiel van achteren door mijn been omhoog. De vanzelfsprekendheid van gewoon kunnen lopen is weg en daarmee een dagelijkse uitlaatklep. 

Terwijl ik het begin van deze lichtelijke klaagzang opschrijf, is het gelukkig nog even donker buiten. Ik hoor een merel en wat musjes in de grote eik, de buitendeur naar de tuin staat open en Luca, Terra&Joshua spelen samen. Ik hoor de dames Joshua op zijn plek zetten, vooral Luca is een super juf voor onze heerlijk onstuimige puber. Terra is gewoon veel te lief en ook nog te jong om haar grenzen aan te geven, maar zo hebben ze ieder een taak in de roedel. Juliette ligt op de bank voor het geval ze me uit het oog verliest (dat zou wat zijn!) en Picasso loopt van de tuin naar mij bij de houtkachel en weer terug, iemand moet het jonge spul buiten in de gaten houden. Fijne ontspannen momenten zoals ik ze het liefste heb. Zodra het licht wordt komt er verkeer op de weg op gang en beginnen de Nederlanders uit de buurt hun hond uit te laten en langs het huis met de parels te lopen. Dan is die heerlijke ban van concentratie verbroken en begint voor de honden een belangrijke taak : de indringers van ons klein geluk op afstand houden. 

De honden weten de weg

Trigger stacking heet de opstapeling van prikkels die ervoor zorgen dat stress bij honden snel toeneemt. Hoe vaker zulke momenten van onveiligheid - want dat zijn het als er ineens iemand van buiten zich nu de heg nog kaal is in hun blikveld begeeft - achter elkaar plaatsvinden, hoe nerveuzer en drukker ze worden. Australische herders zijn gevoelig voor beweging. Het zit in hun genen om dat wat beweegt te volgen en te drijven. Net als Border Collies, maar zonder ‘the eye’ zoals ze dat noemen, de lage starende houding tijdens de drijfjacht. Uitermate gevoelige types dus, voor alles wat er gebeurt. Niet gek dat ik zoveel van dit ras houd. 

Ik ken dat begrip nog niet zo lang en herken het ook bij mezelf. Fel licht, het minste geluid en bewegingen om me heen leiden bij mij ook tot stress als een zandberg die zich opbouwt. Ik voel dat zand deze winter overal zitten, in mijn lichaam en om me heen, in het huis, de tuin en vooral daaromheen in de buurt. Een grote zandloper waar ik in vast kom te zitten en als ik omhoog kijk is het einde steeds minder in zicht. Dat terwijl de lente en de drukke zomer nog moeten komen. Het kuuroord in het dorp is bijna weer open voor curisten. Bij de appartementen naast mijn huis is er deze week geklust en schoongemaakt en staan de vuilnisbakken al aan de weg. Nog even en de voor mij en de honden moeilijkste seizoenen barsten los. Die waar iedereen altijd naar uitkijkt behalve ik, of zo voelt het soms… 

Alles is ruimer in de winter, minder vol en je ziet meer

Om dit blog af te kunnen maken heb ik de tuindeur eerst dichtgedaan, de jongste parels binnen geroepen en de gordijnen van Elly dichtgelaten. Afgelopen week heb ik zelfs de onderkant van de ramen afgeplakt met lichtdoorlatend plastic zodat de honden niet meer vanuit de keuken de weg kunnen zien. Zo was het toen ik in dit huis kwam; alle ramen beneden waren afgeplakt. Het plastic eraf krabben was het eerste wat ik deed. Ik wilde zoveel mogelijk in de natuur leven, alles zien wat er zich buiten afspeelt, de vogeltjes in de struiken, de beestjes op de grond en in de lucht. Niemand liep er langs, de gîtes in de straat stonden nog leeg en de Nederlanders in de buurt waren meer in Nederland in plaats van in hun tweede huis. Alleen de Franse buren waren er, net als tijdens het confinement, de lockdown in maart 2021. Wat was het fijn elkaar toen te spreken en van de echte stilte te genieten, zonder auto’s en al die Nederlanders, alleen tussen de wilde dieren die gewoon door de straten liepen. 

Het huis met de parels is anders onder het plastic op de ramen 

De Franse buren kijken schalkser of niet als ze langslopen, maar dat doen ze eigenlijk bijna nooit. Als we elkaar nodig hebben dan smsen we eerst. Ze leven zoals ik ook het liefste leef : op mezelf met mijn eigen hondenfamilie en af en toe bezoek. Ik geloof nog steeds dat we in Frankrijk onze plek gevonden hebben, ondanks de patstelling van niet goed meer kunnen wandelen en de toegenomen drukte rondom ons huis. 

Picasso heeft het deze week en de komende druk met zijn vriendinnen uit het hele land. Teven zijn vaker loops in het voor- en najaar en een zomernest is voor fokkers fijner dan een winternest. Fransen die van ver komen en de moeite nemen om hun geteste en gekeurde Australische herder door hem te laten dekken. Goeie gesprekken over de honden en ons leven met. Ik ben op mijn best als het om de honden gaat, ze zijn de spil van mijn bestaan en alleen zij zijn dan ook werkelijk in staat gaten te graven in het zand van mijn zandloper. Grote diepe gaten zodat we allemaal weer diep kunnen ademen en de natuur binnen laten komen, door het plastic heen want hondenliefde kent geen grenzen. Hondenliefde is godzijdank overal. 

Kom je Sas? 

De eerste narcis bloeit alsof het niets is

Joshua, Juliette, Picasso, Luca&Terra ; een sterk team