Saskia Kruize: Het huis met de parels deel 26 : Over oude dromen en de werkelijkheid

Maandag 20 februari

Hebben papa Picasso en mama Juliette reden om te proosten? Het antwoord staat onderaan in dit blog!

Geen blog meer? Jawel hoor, maar niet meer elke dag. Voortaan zet ik ze een keer per week online en ik schrijf wanneer ik er zin in heb en er vooral tijd voor genomen heb. Vandaag is het maandag, de kachel trekt matig, het zal bewolkt zijn buiten. Ik heb geen idee, sta te vroeg op. De mooie zonnige dagen zijn deels vervangen door bewolkte, mistige en miezerige. De wereld is dan meteen een stuk minder vrolijk. Gelukkig maken sommige mensen dat goed.

Vechten om een plekje in onze ‘nieuwe’ stoel.

Jacqueline&Paul zijn van die mensen, verhuisd van Ouroux-en-Morvan naar een huis in de buurt van Étang de Baye en ik ken ze niet anders dan bijzonder goedgehumeurd. We zouden in november 2021 samen naar een concert van Florent Pagny gaan, maar door sneeuw lukte dat niet. Hopelijk komt het er een andere keer van, ik kijk er enorm naar uit. Voorlopig kijk ik naar hun stoel die ik gisteren opgehaald heb. De stoel kan draaien en zo kan ik makkelijker switchen tussen de kachel, de honden en de tv. Het was erg leuk om elkaar weer eens te zien, de laatste keer was op het heerlijk onstuimige feest van Raymond&Marja, in juni vorig jaar. Luca was vandaag als enige mee en zat braaf in de auto op me te wachten. We hebben samen het meer verkend, ik was er nog nooit geweest, maar ga zeker een keer terug voor een rondje eromheen met alle honden. Het is geen Morvan, maar nu ik het gezien heb, snap ik heel goed dat J&P voor die plek gekozen hebben. Wie weet, kom ik zelf ook eens in de Bazois terecht. Een huisje met meer privacy en een eigen stuk bos of weiland voor de honden lokt nog altijd.

De mist trok op en het werd lekker warm langs het kanaal

Dinsdag 21 februari

Juliette in het zonnetje

Juliette heeft heel erg honger op dit moment. Ze springt ook de hele tijd op de andere honden en mij. Je ziet datzelfde gedrag bij tochtige koeien in de wei. Juliette zet dan haar poten op mijn schouders en kijkt me dan van heel dichtbij aan met een zwoele blik. Dat doen de koeien in mijn wei aan de overkant dan weer niet bij mij, maar het gaat om hetzelfde: Hormonen. Het zit dus wel goed met dat nestje, maar donderdag weten we het zeker. Dan is de echo. Ik heb voor de zekerheid en nu het mooi weer is vast een gezellige foto gemaakt waarmee ik het kan aankondigen. Ik loop vooruit op zaken, ik weet het, maar alles wijst erop en toch is het spannend. De families die wachten op een pup zijn ontzettend benieuwd, net als ik. Houd ik dit keer een pup wel van Juliette of niet? Mijn twijfel over Toundra uit het nestje van een jaar geleden is gebleven, ondanks dat haar familie en zij heel gelukkig met elkaar zijn. Wat een leuke lieve mensen zijn dat! Ik zou er ook zó bij in trekken. Precies wat zij verdient, de lieverd…

Juliette, Picasso, Luca en Toundra die een dagje bij ons was

Ik weet nooit zo goed wat ik moet doen als ik spanning voel.

Meestal maak ik me dan nog drukker door van alles tegelijk te gaan doen, bijvoorbeeld deze week én naar de kapper te gaan voor een frisse lentecoupe, én de auto naar de garage te brengen voor een beurt, én ik wil ook nog naar de brillenwinkel en oh ja, natuurlijk cadeautjes kopen om mee naar Nederland te nemen. Ik lijk mijn moeder wel. Toen ik nog in Lochem woonde en mijn ouders twee keer per jaar langskwamen, hadden ze de auto vol met dozen met lekkere Franse dingen. Ze maakten dan een heuse toernee langs familie en vrienden in heel Nederland. Dat doe ik niet, want op mijn zus na woont iedereen die ik wil zien in en om Lochem en met twee of drie honden mee ben je beperkt. Het blijft heel frappant dat mijn ouders uitgerekend in Lochem iets gevonden hebben.

Nu ik dit zo bedenk vraag ik me af waarom mijn moeder dat eigenlijk deed, zoveel meenemen, en waarom doe ik het? Het hoeft niet zegt mijn vader, ze zijn allang tevreden met alles wat er in Nederland te krijgen is. Dat is ook zo, maar toch.

Als ik heel eerlijk ben dan heeft het ermee te maken dat ik altijd het gevoel heb anders tekort te schieten. Dáárom doe ik de dingen altijd voluit en met veel energie, forcerend, grenzen overgaand om daarna meer tijd dan anderen nodig te hebben om bij te komen. Een ingebakken iets. Gedreven om het goed te doen. Automatisme. Ik moet moeite voor iets doen, anders ben ik waardeloos. Zoiets. Misschien heeft mijn moeder dit ook wel, ja, nu ik er over nadenk denk ik dat dat zo is. Hoe vaak hoorde ik in mijn leven niet ‘doe toch rustig aan!’ of ‘dat hoeft toch niet Sas!’

Picasso waakt over Juliette en wat ze in zich draagt, zó bijzonder. Ik houd zoveel van ze, stuk voor stuk…

Bij mijn Australische herders denk ik ook vaak ‘doe toch rustig aan!’ of ‘dat hoeft toch niet!’ Altijd in voor actie, altijd enthousiast en bij het minste of geringste geluidje van buiten veren ze op. Gedreven types. Eerlijk is eerlijk, dat doe ik zelf ook… Mijn huis staat 50 meter van de doorgaande weg naar Vandenesse. Op de afslag is een ruimte waar veel auto’s draaien als ze verkeerd gereden zijn of stappen mannen uit om tegen de heg aan te plassen en elke keer denken de honden dat er bezoek voor ons aankomt. Als ze in de tuin zijn blaffen ze en als ze op zo’n moment binnen zijn stormen ze naar de voordeur.

De hele dag alert als de zon schijnt. En ik ook. Het is met de honden en ik net als met de kip of het ei. Wie was er het eerst?

Toch wonen we hier voorlopig nog goed, maar vooral in de winter zonder toeristen en ander volk dat onbewust onrust meeneemt of zo beleef ik het.

Woensdag 22 februari

Luca bij Caroline de kapster van St. Ho

Het regent. De vogels zingen iets minder luid en de honden maken modderpoten in huis. ‘Modder is water en zand’ zei ooit iemand en je veegt het dus zó weer op. Ja ja. Dat is de theorie. Gelukkig komt Karin me morgen weer helpen. Topvrouw!

Vandaag de auto naar de garage gebracht. Luca mocht mee en ze deed het onderweg voorbeeldig. Ook bij de kapster was ze heel braaf en rustig terwijl ik er toch twee uur geweest ben. Bij de lunch kreeg ze van Caroline stukjes boeuf bourguignon en schilletjes van de appel. Luca was tevreden. En ik ook! Met een fris kapsel is Sas vast klaar voor de nieuwe lente, Nederland en alles wat het voorjaar brengen mag.

Donderdag 23 februari

Terra met haar nieuwe roze tuigje in maat L

Waarom ik een blog over mijn dagelijks leven schrijf en geen nieuwe roman meer komt door mijn ervaringen met het publiceren van Stille taal, Vuurdoop en La vie en rose. Het is niet leuk wat ik ga vertellen, maar het moet er toch maar eens van komen... Het schrijven op zich is heerlijk! Dit mijmeren en door de dag heen dingen opslaan die de moeite lijken om te vertellen om er vervolgens niets mee te doen, want mijn teksten ontstaan altijd pas als ik begin. Dat is het heerlijke creatieproces, net als met schilderen een kwestie van gewoon doen. Haaks daarop staat voor mij het bedenken van een voorkant, lettertype, druk, vorm en de hele technische kant van een boek vormgeven en uitgeven. Ik ben daar gewoon te onzeker over, geen fijn gevoel en als je dan ook nog altijd het gevoel hebt niet écht te voldoen en tekort te schieten ten opzichte van wat je doet en maakt, dan ligt het voor de hand om romans in eigen beheer uit te geven maar te laten. De kwetsbaarheid is hiervoor te groot en mijn beschermlaag te dun. Een blog is goed genoeg. Voorlopig.

Niet alle zaadjes zijn bedoeld om een nieuw plantje te worden.

Ik droomde tijdens het maken van Stille taal met Lex samen van mijn eigen boekpresentatie. Ik stond achter de microfoon en op de eerste rij zaten de mensen die veel voor mij betekenen, het was toen een terugkerend beeld, maar nu gelukkig niet meer. Het ís niet zo dat dromen blijven terugkeren als je ze niet vervuld. Dat schreef ik in Stille taal, maar het is een illusie net zoals dat Stille taal fictie is. Ik zit trouwens ook liever bij mijn kachel in de intimiteit met mijn honden om me heen te schrijven dan dat ik voor een groep mensen sta, hoewel ik het wel zou kunnen als het moest.

Gelukkig is er naast dromen ook de magische werkelijkheid waar ik deze week dit blog mee eindig… Over goddelijke creatie gesproken!

De foetussen in de buik van mijn lieve Juliette zijn nog heel klein, maar overduidelijk aanwezig.

De echo in Décize heeft vandaag uitgewezen dat Juliette begin april opnieuw moeder gaat worden en Picasso papa en dat is alle reden om heel erg blij te zijn. Ik heb als hun coup de cœur erbij zit ontzettend leuke families voor de pups en heel veel zin om de nieuwe wezentjes naast de oudere hondjes met al mijn liefde en bescheiden kennis te omringen. Wat een geluk dat ik dit mag doen… samen met mijn superteam Australische herders…

They are simply the best!