Kleine Terra… zes maanden en van een veelbelovende schoonheid, dat staat buiten kijf. Ze begint last te krijgen van haar hormonen. Buiten hoort ze me soms ineens niet meer, - bananen in de oren -, ze staart dan wat in de verte terwijl ik me erger omdat ze niet bij me komt. Overdag loopt ze als ik met iets anders bezig ben stiekem de trap op en eet al het poezenvoer op, wat tot diarree leidt en ze nog ongeduriger wordt door de buikpijn. (Het is heel raar voor haar dat de poezen het niet meteen allemaal op eten.) Ze raakt vaker in de clinch met vooral Picasso die het niet langer pikt als ze zijn kluif af wil pakken… De puberteit dus, heel herkenbaar en logisch. De een heeft er alleen meer last van dan de ander. Werk aan de winkel! Vooral veel geduld hebben, bewust zijn van wat er speelt en daar een weg in vinden.
Terra sliep tot gisteren nog bij mij boven op bed. Na diverse incidenten zoals hierboven genoemd, heb ik de knoop doorgehakt en haar vannacht beneden in haar bench gelaten. De grenzen aangescherpt. Dat ging al steeds beter, het alleen laten betekent hier natuurlijk dat ze nooit echt alleen zijn, ze hebben elkaar. Alleen ik ben er niet, maar soms is dat ook wel prettig voor ze. Er heerst altijd een bepaalde saamhorigheid als ik weer thuiskom en ik vind het jammer dat ik niet weet hoe dat gaat. Of de sfeer erg anders is als ik er niet bij ben.
Rond middernacht vond Terra het nodig om te piepen. Na al die kattenbrokjes had ze misschien aandrang? Het hield echter na een minuut of tien vanzelf weer op en ik ging naar de wc. Daar zag ik dat Jérémie op de bak was geweest en die lucht had Terra waarschijnlijk getriggerd. Poezenpoep is de lekkerste poep die er is. Ik ruimde het op en was opgelucht dat ze weer rustig beneden verder sliep en ik de oorzaak gevonden had. Ze is al een tijd zindelijk en het zou jammer zijn als we een stap terug moesten naar ‘s nachts eruit. Als ze was blijven piepen had ik dat natuurlijk gedaan, maar het is niet altijd de reden. Er komt een moment dat een pup meer voor de lol naar de maan en de sterren wil staren - niet zo gek op heldere Morvanse nachten! - dan dat het nodig is er ‘s nachts uit te gaan. Zeker Terra. En zeker met het oog op de week dat ik in Nederland ben is het fijn om de juist aangeleerde dingen erin te houden. Of ze nu hier bij Roderick blijft of met Juliette&Luca meegaat of ik nog een andere oplossing vind.
Toen ik beneden kwam was er nog een diepe rust. Terra zat rustig te wachten in haar bench, Juliette en Luca delen samen de grote die altijd open blijft staan en Picasso ligt op de mat voor een van de deuren. Ongekende rust bij het opstaan! Na weken van drukte omdat Luca de trap op en af denderde en Terra opgewonden met haar speeltjes in de weer was, gebeurde er nu vrij weinig. Ik besefte dat het toestaan Terra langer dan gebruikelijk als enige bij mij te laten slapen voor verkeerde ongelijkheid in de roede had gezorgd die de drukte verklaarde als ze elkaar weer zagen bij het opstaan. Dit was me nog niet eerder overkomen (alle anderen hadden er eerder voor gekozen samen beneden te slapen en Terra heeft meer pit dan bijvoorbeeld Luca). Ik ben echt blij dat ik het nu weet en doorkrijg hoe ze in elkaar zit. Terra heeft karakter (prima en nodig ook om zich als vierde lid van de roedel te kunnen handhaven!) en alleen hele duidelijke regels helpen haar om door de komende lastige tijd heen te komen. Samen met mij en natuurlijk samen met de anderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten