Terra&Picasso
Het werd een dagje herinneringen ophalen. Terug naar de plek waar de zaadjes voor mijn leven in de Morvan geplant zijn, lang geleden al. Langs de Arroux wandelen, door Mesvres naar Uchon en uiteindelijk naar Trudie en Ruud van Les Grands Champs in La Chapelle sous Uchon. Tussen 2004 en 2016 heb ik elk jaar bij hen gekampeerd als ik in de Morvan was. Ik had mijn eigen plekje in de wei aan de overkant, zo ver mogelijk bij de boerderij en andere kampeerders vandaan. De hondjes konden altijd los, en als ik naar de douche ging liepen ze mee en wachtten op me op het erf. Meestal. Mijn eerste hondje U.W.O. stond er niet altijd als ik klaar was, de verleidingen van de konijnen in het heuveltje naast het sanitair waren te groot, maar hij kwam altijd weer en dan liepen we samen over het smalle paadje, door de beek langs de rotsen omhoog naar de tent. Mijn paradijsje in de stilte… Alleen de Zwitserse koebellen hoorde je er klingelen door het dal.
De Arroux in Étang-sur-Arroux
Als het weleens onweerde dan kwam Ruud met zijn grote laarzen (hij is zelf niet zo groot) vragen of alles goed ging. Trudie maakte zelf de heerlijkste kazen die ze verkocht in het kleine gebouwtje op het erf en in de zomer op streekmarkten. Zij weet ook alles van alternatieve geneeswijzen, werkt veel met Bachbloesemolie, en ik heb ontzettend veel van haar geleerd. Er waren maar een paar kampeerplekken, zes in totaal, en je mocht voor €5 per nacht staan waar je wilde. De gîte zat ook altijd vol, meestal met Fransen. Ik heb regelmatig verbaasde gezichten gezien als ik met U.W.O. en Régis het erf opliep. De meeste mensen kampeerden op het veld bij de geitenwei en hadden geen idee dat je aan de overkant ook nog kon staan. Het waren altijd hele rustige, aardige mensen, gesteld op hun privacy en rust.
De échte Parel van de Morvan is Uchon. Picasso, Juliette, Luca en Terra moesten aan de lijn, ze vonden het niet erg.
Vanaf mijn tent had ik zo mijn lange wandelingen. Oa. naar Uchon, dat was wel pittig en ik zou het nu niet meer zo snel kunnen denk ik. De rugzak vol lekkers en veel water en zo liepen we omhoog door de stille bossen en langs vismeertjes. Dat was vroeger en gisteren was gisteren. Er is nu een stuk afgezet bij de Roches du Carnaval, je moet over een wandelpaadje om de plantjes niet te vertrappen en er waren andere bezoekers. Het uitzicht was hetzelfde, maar mijn gevoel toch niet. Dat kan ook niet. Tijdens de thee kwamen we erachter dat Trudie&Ruud al 23 jaar op Les-Grands-Champs wonen. Op hun eigen bijzondere manier, met hun Drentse Patrijzen waarvan de laatste uit eigen fok net is overleden. Gouden mensen. Ze hebben het zelf niet eens door. Authentiek en trouw aan wie ze zijn, wars van commercie, de consumptiemaatschappij en de macht van geld. Ik ken ze langer dan iedereen die ik hier ken en koester alles, de plek, Trudie&Ruud, de geiten, de koeien, de honden, van vroeger en nu. Ze verdienen voor mij een standbeeld.
Toen Juliette bij me kwam in 2017 had ik inmiddels mijn eigen plekjes in de Morvan en heb ik niet meer bij Trudie&Ruud gekampeerd, maar we zijn vrienden gebleven. Ik hoop voor nog een hele lange tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten