Picasso brengt pups voort die hetzelfde als hij zijn. Stabiel, sterk en betrouwbaar. Nu hij vier jaar is geworden en regelmatig gedekt heeft, moet ik zeggen dat hij meer zelfvertrouwen heeft gekregen. Niet dat Juliette veel respect voor hem heeft, maar Luca wel en Terra, nouja, daar wordt nog aan gewerkt. Van begin af aan vond Juliette Picasso maar een herrieschopper en eerlijk is eerlijk, hij hield als pup al erg van zijn eigen stemgeluid dus ik begrijp Juliette wel.
Toch schuilt er zoals in elke hond, niets dan goeds in hem. Hij geeft duidelijk aan waar zijn behoefte liggen en liefst holt hij de hele dag achter de frisbee of bal aan, wat ik drastisch beperk, anders hebben we geen leven. Hoe meer je als mens toegeeft aan die innerlijke drive, hoe sterker die wordt en hoe meer hij dit zal afdwingen. De kick van de adrenaline. Ik heb mijn lesje daarover wel geleerd met mijn eerste hond U.W.O. en de anderen daarna van begin af aan getraind in beheersing. Ik denk dat dit de reden is waarom hij ook bij dekkingen aanspreekbaar - en dus hanteerbaar - is en blijft. Als ik iets niet wil dan doet hij het niet. Alleen zijn stemgeluid, tja, ik had hem bijna Pavarotti genoemd, - die ik ooit samen met mijn moeder live heb mogen horen in Opéra la Bastille in Parijs - maar de symboliek van een dekreu die kleur voortbrengt en nieuwe creaties vond ik een naam van een schilder toch beter bij hem passen. Plus dat kleine kwastje wit haar aan het eind van zijn staart maakte de keuze compleet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten