Het is winter, eindelijk! Koude neuzen, tintelende wangen en als het donker wordt de kaarsen aan. Winterse gerechten zonder vet, fruit zonder extra suiker en hoppa! De eerste drie kilo is er alweer af. Geen ruimte meer voor excuses, een mens kan zichzelf lang voor de gek houden, genoeg is genoeg. Ik ben bloedserieus als ik zeg dat ik anders nooit een man vind!
Lange tijd had ik er de buik vol van. Mannen. Er is echter iets veranderd in de afgelopen maanden en ik heb gemerkt dat mijn leven met de parels minder compleet is dan ik dacht. Het is maar hoe je het ziet, vanuit welk perspectief en vooral in welk perspectief je jezelf zet. Een huis vol parels hoeft niet te betekenen dat daar geen man bij past en je veilig voelen in je eentje betekent niet dat je dat niet óók met iemand samen kunt doen. Het een hoeft het ander niet uit te sluiten, maar zo dacht ik wel.
Er zijn van die overtuigingen die na een tijdje best mogen ombuigen tot andere, waarom altijd maar vasthouden aan het vertrouwde? Elke dag veranderen onze genen en elke dag zijn we dus wezenlijk iemand anders. De krassen op je ziel blijven, maar je ziel zelf leeft zonder vaste vorm door. Ik heb bijvoorbeeld van begin af aan gezegd - alweer zes jaar geleden - dat het huis waar ik woon tijdelijk is. Het ligt niet op dat stille plekje zonder voorbijgangers en ik voel me er niet ongezien zoals ik graag zou willen. Ik kan iedereen nu verzekeren dat als je leeft met vijf jonge Australische herders niets ongehoord en ongezien blijft. Waar ik ook zou wonen, er zal altijd een aanleiding zijn dat zij zich manifesteren en met hen ik dus ook in mijn pogingen ze te kalmeren. Dat lukt nog altijd aardig, ze blijven opgevoed, maar wat nog beter lukt is dat ik leer dat het NIET elke keer lukt en ze dus maar even laat begaan… de postbode vertrekt weer en wandelaars lopen door.
Wat nu maakt dat ik anders ga denken komt vooral door de mensen die positief bijdragen aan mijn leven, ook wel vrienden genoemd. Ik heb in de acht jaar dat ik in Frankrijk woon zulke fijne mensen om me heen gevonden en in Nederland de beste oude behouden. Goud zijn ze waard. Het kost tijd om elkaar echt te leren kennen en het kost tijd om jezelf in een nieuw land nieuwe kansen te bieden op allerlei gebied. Mijn kennel is nog steeds mijn manier om in dit land te integreren (niet alleen in het Nederlandse kringetje te blijven hangen) en de manier waarop ik omga met mijn honden inspireert anderen en zij mij. Zo heb ik hier&nu een stevige bedding voor de rest van mijn leven en kan ik vertrouwen dat er mensen zijn op wie ik terug kan vallen als ik een sprong in het diepe neem. Een soort nieuwjaarsduik in hetzelfde leven.
Elke dag andere cellen, elke dag kansen om af te vallen, me beter in mijn lichaam te voelen en te geloven in mezelf. Als ik onzeker of angstig word niet meegaan in die gedachten, maar er juist een klein schepje zelfvertrouwen bovenop doen en gewoon op die man af stappen. Weten dat waarheen ik ook ga, ik in dit huis weer thuis kan komen. Ja, als iets zeker is dan is het dat dit huis hier blijft staan, ondanks oorlogen die dichterbij komen en stormen die telkens heviger worden. In dit huis hebben vroeger mensen geschuild vertelde de makelaar. Het was een herberg die openstond voor vluchtelingen. Een opvang. Een refuge.
Durven dus, dat is alles. Durven, delen en vragen hoe anderen het zouden doen, hoe zij de dingen zien waar ik tegen aan loop en wat er beter kan. Het leven voluit leven, er is geen andere weg en waar die toe leidt wachten we af. Een mens heeft nu eenmaal weinig in de hand. Het lot bepaalt, ergens in de stilte van de sterren van een heldere winternacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten