Een tijd van grote contrasten in mijn leven
Het is heel frustrerend om op het einde van zo’n lange reis obstakels te ondervinden. Je bent er bijna en ineens schiet het niet meer op. Vallen dingen tegen, maar je neemt niet meer een hotelletje voor de nacht want je hoeft op zich nog maar anderhalf uur… Zo moet het ook zijn als je ouder bent geworden en je lichaam takelt af. Je hebt voor je gevoel nog alle tijd om te genieten van het leven en je pensioen als blijkt dat je hersencellen langzaam afsterven waardoor je niets meer onthoudt. Een geleidelijk proces dat letterlijk met vallen en opstaan gepaard gaat en het besef dat soms wel en soms niet doordringt. Het zijn vooral de mensen om je heen die merken dat je Alzheimer hebt.
Juliette laat de nieuwe rozemarijn, lavendel- en frambozenplantjes zien. Als het warmer wordt kan ik de kruiden en vruchten uit mijn open keukenraam plukken.
Mijn moeder had toen ze nog in Anost woonde een grote moestuin vol frambozenplanten. Grote dikke vruchten die als je ze plukte al bijna uit elkaar spatten van het sap. Heerlijk waren ze en het werden er elk jaar meer. Ik had op het laatst medelijden met mijn vader omdat zij zelf de grond in de tuin niet meer kon bewerken en hij dan voor haar het onkruid wiedde en met zakken bemeste tuinaarde liep te sjouwen. Ik geloof dat mijn zus Marike ook nog een keer de hele tuin gewied had. Gek eigenlijk dat ik dat niet gedaan heb. Ik kwam wel langs, maar dan waren de hondjes waar ze zo van hield meestal het middelpunt en kwam de moestuin niet eens ter sprake. Mijn vader is een intellectuele man die liever leest en schrijft en zijn handen niet in de tuin vuilmaakt, maar hij deed het voor haar.
Mei is de maand dat ook de brem bloeit
Deze dagen doet mijn vader nog veel meer dingen voor mijn moeder. Alles en meer zelfs. De boodschappen, het huishouden, de sociale contacten onderhouden en vooral geduldig omgaan met de grillen van een Alzheimerpatiënt die niet op haar mondje gevallen is en de controle over haar leven niet uit handen wil geven. Dat wil niemand natuurlijk, maar er zijn grote verschillen in hoe de ziekte zich bij iemand ontwikkelt en zich uit. De een is lief en gedwee en ander slaat panisch om zich heen. Het zal je ook maar gebeuren, op het eind van je leven erachter komen dat je niet meer meekrijgt wat er gebeurt. Dat je hard valt, op je gezicht en ook je elleboog is gebroken. Je weer niet hoe dat gekomen is en er was nèt even niemand bij. Keer op keer in de spiegel kijken en niet snappen waarom je hechtingen in je gezicht hebt en overal blauwe plekken. Pijn in je arm en ze zeggen dat je rustig aan moet doen, terwijl je graag wandelt, buiten bent zoals je altijd gedaan hebt toen je nog een prachtige tuin in Frankrijk had met een grote moestuin vol heerlijke frambozen en verse sla voor bij het avondeten.
Marianne op de uitkijk, een veilig idee
Het zijn tijden van grote contrasten voor mij. Schrijven heeft mij altijd geholpen om te relativeren en zuurstof te scheppen, bij te tanken, te ressourcer zoals de curisten in Saint-Honoré-les-Bains komen doen tijdens hun kuur. Terug naar de bron. Het heeft niet veel zin om dat alleen voor mezelf te doen dus ik blijf doorgaan met dit blog, soms vrolijk en soms niet. De werkelijkheid is immers altijd weer het zoeken naar balans en ik kan de ruimte en de rust creëren om dat te doen.
Ik zou mijn vader zó gunnen dat hij dat ook kan, wetende hoeveel hij daarvan kan genieten, maar zijn dagen zijn voller dan vol met de zorg voor mijn moeder. En dat op zijn achtentachtigste… Zullen we met z’n allen in stilte hiervoor applaudisseren? Hij heeft namelijk nu écht geen tijd om vragen te beantwoorden, af te spreken of te mailen. Zoals heel veel mantelzorgers dit allang niet meer hebben. Voor hen allen dus. Bij deze. Dank jullie wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten