Opnieuw bij de huisarts

De huisarts die bijna twee jaar geleden ‘het is gewoon kut voor je’ tegen me zei, keek me vandaag verheugd aan. We kennen elkaar nog niet zo lang, maar zo voelt het wel. Hij heeft zich drie jaar geleden met zijn vrouw in de Morvan gevestigd, mijn schilderijen hangen in de wachtkamer hopelijk zieke mensen blij te maken, ze hebben beiden mijn roman en dichtbundel gelezen en daar enthousiast en vooral bemoedigend op gereageerd, ik ben altijd welkom, zulke mensen zijn het.

Ik had een consult aangevraagd om weer even met beide benen op aarde te landen. Meestal confronteert de huisarts me wel met dingen die ik zelf minder goed zie, die me doen beseffen waar ik sta en waar ik heen wil. Zo’n gesprek komt er vaak op neer dat ik dingen te snel wil. Iets wat mensen die me beter kennen niet vreemd voor zal komen. Vandaag verliep het echter anders... 

Ik ben samen met de hondjes volop op huizenjacht. Daar kun je veel tijd voor nemen. Voor mijn gevoel doe ik dat ook en zo rijden we kilometers door de Morvan om uithoeken te bezoeken, te voelen wat ze met me doen, erachter te komen waar we ons het meest thuis voelen. Het beeld dat ik had van vooral bos en stilte is nu ik hier woon veranderd in veel meer. Je kunt het leven hier net zo druk maken als je zelf wilt en wat blijkt? Ik houd meer van Doggy Dates, filmavondjes en etentjes dan ik dacht! Het is gezellig om je onder geëmigreerde landgenoten te begeven! Dat zijn toch de mensen met wie ik de keuze voor een nieuw bestaan gemeen heb. Een leven alleen in de stilte ergens in Frankrijk zonder winegums, Unox rookworsten, hagelslag en koffiemelkpoeder, dat valt toch ook niet mee?

Nooit gedacht dus dat ik me hier sociaal zou gaan voelen en dat is nog steeds niet alles. Want ondanks de spanning van huizen kijken en nadenken over wat voor plek ik nodig heb om die brug van talenkennis tussen de Nederlanders en de Fransen te zijn, wordt me steeds duidelijker dat ik een mensenmens ben en dat ik me in een sociale rol óók heel erg mezelf voel, naast de rust van het alleen werken en schrijven of schilderen. Een mens heeft meer te bieden dan hij zelf soms denkt, dat blijkt wel weer… 

Die autoritjes door dit mooie stuk Frankrijk leren me dat het niet uitmaakt waar je woont, als je in staat bent overal iets van te maken, dan is dat goed. En dat doe ik. Je kunt me in een caravan zetten en ik maak er iets van. Dat is een prettige constatering die me doet beseffen dat ik minder vatbaar ben geworden voor de pieken en dalen zoals ik die voorheen kende. Blijkbaar ben ik daar overheen gegroeid? Dat was ook de conclusie van de huisarts.

Er zijn mensen die anders zijn. Geen huisje, boompje, beestje types, geen partner en daaruit voortvloeiend kinderen krijgen, een huis kopen en jarenlang naar alle tevredenheid hun werk doen. Mensen die anders zijn worden keer op keer geconfronteerd met hun bijzonderheden. Dat kan een last zijn waar je aan onderdoor gaat als je het niet onder ogen wilt zien, maar het is een kracht als je dat wel durft en je open stelt om te blijven leren en je verder te ontwikkelen, waarbij de richting waarin niet wezenlijk veel uit maakt. Met dit soort mensen komt het uiteindelijk overal wel goed, of ze er nu borstkanker bovenop krijgen of niet.