Ik ben al haar zesde puppy, maar je zou het niet zeggen. Nog steeds brengt ze zelfs de dingen die ze ooit met U.W.O. samen (haar eerste hondje) al geleerd had moeten hebben, niet in praktijk. Wanneer realiseert ze zich nu dat sinds 1999 en 2020 alles op kynologisch gebied enorm ontwikkeld is maar dat dit tegelijkertijd niets zegt? Let wel: ik zeg niet dat de Martin Gaus denkbeelden niet ten goede veranderd zijn, dat zijn ze zeker, het is alleen slechts een begin! Hier en daar heeft mijn nieuwe mens ook wel wat opgestoken. Opvoeden is alleen zoveel simpeler dan de mensen denken en daarmee raak ik, Odina, jongste telg in de roedel van De la Perle du Morvan, meteen de kern van het probleem: mensen denken teveel.
v.l.n.r. Juliette oftewel de Koningin, Picasso, kroonprins en jonge god, Romeo, leraar en wijsgeer en ik, Odina, twaalf weken oud
Sas, zo heet ze, begint na mijn eerste drie weken samen met haar te beseffen dat ook ik een hoge intelligentie bezit, om niet te zeggen dat ik een hoogbegaafd hondje ben, net als Koning Régis wiens portret aan de muur en ziel bij ons allen aanwezig is. Er is geen ontkomen aan gezien mijn genen, maar toch... het besef moet bij haar groeien, een mens voedt je als pup nu eenmaal niet van de ene op de andere dag op. Intuïtief, vertrouwensvol en tactiel durven zijn en vooral vanuit gevoel reageren is wat mensen zichzelf helaas zo snel mogelijk ontleren in hun leven van baby naar volwassene en daarbij geloven ze ook nog in hun eigen (vaak verwrongen) gedachten. Het lijkt voor ons honden een onmogelijke taak dit te veranderen, maar we doen ons best.
Zij weet inmiddels gelukkig al wel: er zijn in de mensenwereld regels bedacht om je niet aan te houden. Wie volgens ‘het boekje’ zijn puppy wil opvoeden, komt altijd bedrogen uit. Je kunt niet alle honden over een kam scheren en zeker niet de hoogbegaafde. Elke keer weer merk ik dat als ik dingen doe die volgens haar ideeën niet de bedoeling zijn – je moet zo’n nieuwe eigenaar een beetje uittesten, – ze wanhopig haar hersenen pijnigt een antwoord te vinden in haar kennis over honden, maar niet het antwoord vindt dat ze zoekt. Ik lach me rot want zó werkt het ook simpelweg niet. Een voorbeeld:
Ik deed midden in de kamer een bevrijdend plasje terwijl Sas nèt slaperig de deur voor mij open had gedaan en ik, poëtisch als ik aangelegd ben, die gelegenheid niet voorbij had willen laten gaan om in plaats van mijn behoefte te doen, te genieten van de magie van nachtelijk Morvan. Ja, wat wil je, toen ik buiten stond, het was echt nog stikdonker, - ze staat ook altijd zo vroeg op en gaat er zo vroeg in, we werken er nog aan… - hoorde ik in koor een haan én een uil! Bevangen door de schoonheid van deze nieuwe geluiden dacht ik dit keer - eerlijk is eerlijk - écht niet aan mijn volle blaas. Trouwens op mijn leeftijd werken mijn sluitspieren ook nog niet goed genoeg, dat is puur en alleen bedoeld om de nieuwe mensen in ons leven te leren hier mee om te gaan. Het leerdoel hiervan is tolerantie, maar dat spreekt voor zich lijkt me.
Na het beluisteren van de nacht bonjourde ze me geïrriteerd en te snel naar mijn zin naar binnen ZONDER beloning. Nouja zeg! Ik ging toch keurig naar binnen? Netjes op de mat voor haar voeten zitten want dat werkt, dan zien ze je tenminste en dan verwacht ik dus een lekker voertje. Echt, het is niet zo moeilijk! Mensen zijn hardleers. Dat ze over mij struikelde omdat ze niet wakker was, geen bril op had en geen voertjes in haar zak zijn niet mijn problemen. Haar gedrag liep hierna de spuigaten uit. We denken als team nog aan sancties, mocht dit weer eens gebeuren, maar ik zal het verhaal eerst afmaken.
oefening van mijn ondeugendste blik, dat verwachten mensen van een puppy
Waarschijnlijk moest ze ook die dag ongesteld worden want tijdens dat plasje viel ze toch naar me uit! Schelden! Tegen mij?! Het had in een boekje uit vroeger tijden kunnen staan, ten tijde van slipkettingen en de hond overheersen en onderdrukken, het werkt zó averechts! Toen Picasso én Romeo én zelfs de koningin onmiddellijk met hun brede scala kalmerende signalen haar gemoed probeerden te temperen, kon ik mijn schrik snel te boven komen en tja, op veilige afstand schaterde ik het per ongeluk uit. Van de zenuwen. Heel lullig van me, ik weet het. Je mag zo'n kwetsbaar wezen dat volop in ontwikkeling is niet uitlachen om kleine foutjes in het leerproces, dat getuigt niet van hoogwaardig hondengedrag, ook niet als puppy. ‘Uitlachen is niet empathisch en not done Odina.’ Koning Régis was streng via het flakkerend kaarslicht op de schouw. Hij blijft haar postuum beschermen, aandoenlijk is dat. Hij is in huis niet de enige en heeft deze kwaliteiten doorgegeven aan de anderen. Ik vind het heel mooi om mee te maken en ben stiekem gelukkig dat ik het zo goed getroffen heb met mijn drie voorbeelden.
'Sasje Sasje toch, zei oom Romeo haar, wat doe je nu?’ Ik zag hem denken aan die KiteKatreclame uit de jaren ’80, waarin een docente zich voor een volle klas de haren uit het hoofd trekt en overspannen de klas uitrent. Tijd voor KiteKat dus, alleen hadden we die niet voorradig. Dus onze lieve trouwe Romy - ja, zo noemt ze hem, ik vind het ook niet klinken, hij líjkt niet eens op die actrice, maar goed - wierp zijn zoetste blik in de strijd – de Droopylook zeggen we onderling - en die werkte. (Wie goed oplet ziet een deel van die blik bij hem op de achtergrond van de foto van mij alleen hierboven.)
‘Ach jochie, zei ze toen vertederd, je hebt gelijk, kom maar.’ Waarop wij ons alle vier uiteraard op hetzelfde moment in haar schoot wierpen, want liefdevolle wezens als wij zijn willen wij altijd de wereld mooier maken en mensen liefhebben is onze hoofdtaak.
De uitvoering van de taken van zo'n moment hebben we goed verdeeld: Romeo likt als oudste haar oogbollen gevuld met tranen van weemoed liefst zo diep mogelijk op uit haar oogkassen, de koningin bekommert zich om haar mond, tong en lippen, jonge god Picasso werpt meestal eerst zijn grove voorpoten maar omdat hij zich fysiek niet kan beheersen – hij is motorisch nog niet volgroeit ook al lijkt het al heel wat, het is veel haar hoor, nog weinig vlees op zijn botten - zijn hele jonge godenlijf en hierop viel de berg 'knuffelende hond en mens' overhoop. Mijn taak in deze is tot nu toe om mijn vlijmscherpe tandjes in uitstekende delen van haar lichaam zetten die zich op mijn hoogte en in mijn buurt bevinden, meestal haar handen of tenen wat betekent dat soms haar sokken of sloffen scheuren. Wie bedenkt dan ook dat voeten sokken of sloffen nodig hebben, wij lopen toch ook op blote poten? En dan boos worden als er iets stuk gaat, trek die kleren dan ook uit… Maar goed.
Ik concludeer na dit incident dat ze er wel komt, onze Sas. Ik moet haar nu laten weten dat ze uit die luie stoel moet komen, als ze haar energie niet kwijt kan gaat er straks weer iets anders mis.
Het valt overigens voor mij als Française niet mee om in het Nederlands te typen, al die d’s en t’s, die hebben we in het Frans niet en in de hondentaal zijn dat soort details te gek voor woorden. We moeten het er soms maar mee doen, met die door mensen bedachte idioterieën. Ik kan er wel een boek over schrijven en misschien doe ik dat ooit nog wel. Als mijn nieuwe mens een beetje beter opgevoed is of in ieder geval in het gareel. Ach, ze is ook wel lief hoor, ondanks dat ze nog wel wat van mijn bevrijdende plasjes in de kamer nodig heeft om zich te leren beheersen weet ik na deze week. Dat geeft niet, ik ben gelukkig nog jong en heb veel te bieden. Trouwens we zijn niet voor niets bij elkaar gekomen, daar geloof ik in.
Mijn beste maatje hier is Picasso, hij is namelijk lang niet zo slim als ik, meer van het kaliber 'ruwe bolster, blanke pit' en dat maakt ons wel een heel leuk stel samen. Wie weet waar dat ooit toe leidt als ik wat ouder ben...?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten