maandag 9 december 2019

Een nieuwe relatie



Nul ne peut avoir de lien avec son prochain 
s’il n’en a d’abord avec lui-même.’ 

Carl Gustav Jung


Meteorologisch gezien is de winter begonnen. Krachtig trekt dit seizoen onze energie zich terug naar onze wortels en laten we los wat we niet meer vast kunnen en willen houden. Je ziet het natuurlijk proces van leven en dood goed aan de bomen: blaadjes vallen en kaal staren in het bos de stammen en takken elkaar aan of zo lijkt het... Onder de grond in de aarde die nog lang warm zal blijven zolang het niet nachtenlang vriest, speelt zich in de donkerte van het diepste geheim een prachtig fenomeen af: het reeds vormen van de allerkleinste nieuwe kiem die in het voorjaar op zal komen en in de zomer voor volle bloei zorgen.




Loslaten gaat onontkomelijk gepaard met verdriet. Of dit nu om oude illusies gaat of vriendschappen waar geen bezieling meer inzit, het betekent niet niks. In mijn geval levert de kanker hier nog steeds een bijdrage aan. Het besef dat mijn leven ‘zomaar’ voorbij had kunnen zijn en het telkens weer afscheid nemen van een fit lichaam. (Het is na de chemotherapie niet meer het oude geworden en dat gaat ook niet gebeuren.) Het is belangrijk om als je borstkanker of een andere ziekte hebt gehad, dit te accepteren en jezelf eerlijk in de ogen te blijven kijken en zien wat er wél mogelijk is. De angst voor nieuwe uitzaaiingen niet de overhand geven, maar te leren vertrouwen op de toekomst. Dat is de theorie en sluit mooi aan bij deze naderende winter, waarin we een bedding van stilte maken voor de nieuwe kiemen om rustig in te dalen, of zo stel ik me dat voor.  



Romeo, Picasso en Juliette, 5 december 2019 


Ik zeg weleens zomaar wat. Dat is om iedereen fris te houden en niet in te laten kakken. Wie mij kent, weet dit. En wie mijn romans Stille taal (2016) of La vie en rose (2019) heeft gelezen, weet dat er ook  onderwerpen in voorkomen die ‘waar’ zijn, ondanks dat het romans zijn en dus fictie is. Wat er waar is, is het diepe verlangen van Eva én David naar stilte en rust. Daar kan ik nooit omheen, wat ik ook schrijf, ik heb dat zelf ook. Die innerlijke drijfveer is hier in Frankrijk zelfs groter geworden, terwijl ik verwacht had dat een stil leven op een rustiger plek met minder prikkels mij wel wat zou doen bedaren en een regelmatige overmaat aan energie beteugelen. Niets is minder waar... Hoe meer natuur en stilte om me heen, hoe enthousiaster en energieker ik word! Dit moeten anderen ook weten, denk ik dan. Het mag niet onbesproken blijven! 





Het wordt mijn vierde Franse winter, er is nu ik een eigen huis en plek heb een stuk minder ruis en afleiding dan in de winters hiervoor. Alleen met mijn hondjes, lieve vrienden op afstand en dichtbij, mijn familie en die geweldige nieuwe relatie met mezelf sinds ik besloten heb om eens wat meer als 'mijn eigen beste vriendin te zijn in de omgang met mezelf' komt het wel goed hier. 
Mijn eigen beste vriendin bakt namelijk de lekkerste oliebollen met appel, kaneel, rozijnen en citroensap, is nog veel liever tegen de wereld om haar heen en beter dan wie dan ook voor mijn honden, mijn dagelijkse lust en leven. Dus tegen die nieuwe relatie én iedereen die dit leest en zich óók bewust is van de schoonheid van het proces van leven en dood dat zich elk jaar voltrekt, wil ik graag zeggen: Fijne feestdagen, een goed nieuw begin van 2020 en vooral: 


Koester je kiem!



Met een knipoog van Régis (zomer 2019) 


Met dank aan Jaap Voigt voor de inspiratie uit 'Werken en leven volgens het ritme van de seizoenen,' al jaren mijn bijbel. Hopelijk ontmoeten wij elkaar ook in werkelijkheid in 2020.    


1 opmerking:

  1. Heerlijk om je eigen vriendin te zijn ❣️
    Ook van jezelf houden is erg belangrijk.
    Fijn dat je nu je eigen thuis hebt.

    PS mag ik je recept voor die heerlijke oliebollen :-)

    BeantwoordenVerwijderen