De koning is dood...

'Inkt verheldert.'

uit Grand hotel Europa

 Ilja Leonard Pfeijffer 

Mijn grote lieve vriend Régis is afgelopen vrijdag 30 augustus rustig ingeslapen. De grens van aftakeling was bereikt, hij bleef vallen en kon nu niet meer zelf opstaan. Hij had last van zijn nieren en verdroeg geen medicatie om de pijn van zijn zware artrose te bestrijden. Toen ik de beslissing had genomen en voor twee dagen later een afspraak bij de dierenarts gemaakt, wilde hij ook niet meer eten. Het was duidelijk, na wekenlang met de moeilijke vraag rond te hebben gelopen: wat is de grens? heb ik die vreselijke knoop doorgehakt. Verdere aftakeling moest mijn grote liefde bespaard blijven. Wat ik erover te lezen vond op internet en gesprekken met de dierenarts hebben mij erg geholpen, maar het was weinig. Je ziet zelf door alle emoties niet goed hoe je hond er werkelijk aan toe is. Mijn zielenhond is op twee weken na veertien jaar geworden en laat een onbeschrijflijke leegte achter... 

In 2012 samen met U.W.O. 

Régis was een uitzonderlijke hond. Hoe ouder hij werd, hoe meer me dit duidelijk werd. Ik heb veel van hem geleerd en we hebben samen de andere drie opgevoed, ook al is er met de acht maanden oude Picasso nog wat werk aan de winkel. Ik heb nu vooral tijd nodig om dit te verwerken en over zijn troonopvolging na te denken. Hoewel, Juliette en ik weten het wel, maar ja die twee mannen hè, altijd bakkeleien, bekvechten en redetwisten achter de schermen... 

We hebben kaarsjes voor hem aangestoken 

De naam Régis komt trouwens van Rex, Latijn voor koning. Régis is een echte regisseur en dat klopte. Hij is en blijft mijn gids, voor altijd bij iedere beslissing die ik te nemen heb. Mijn laatste woorden waren 'dank je wel liefste Régis, voor ALLES wat je voor me gedaan hebt.' Juliette was mee naar de dierenarts en lag tegen mijn zij aan de linkerkant, aan de rechterkant lag Régis met zijn kop in mijn handen. Tot zijn laatste uitademing aan toe is hij mijn hand blijven likken. Altijd stond hij voor me klaar en trouw tot in de dood. Wat een vriend!    

De laatste foto samen in Mont, 29 juli 2019 

Het gaat goed met alle dieren, niemand zoekt hem, ook de poezen niet. Ik heb het Zusje, Jérémie, Romeo, Juliette en Picasso rustig uitgelegd met zijn deken, riem en halsband erbij met zijn geur eraan. Zijn dood was onvermijdelijk, maar het is goed zo. 

We willen nu graag rust in de nieuw samengestelde roedel. Ik organiseer voorlopig geen nieuwe hondenwandelingen in de Morvan. Het blijft zoeken naar woorden om weer te geven wat ik voel en hoe ik kan duiden hoe hij was en vooral wat ik kan doen om hem zoveel mogelijk bij me te houden? Dit korte blog is vast niet het laatste wat ik over dit onderwerp schrijf, maar het is (zoals altijd met schrijven, maar nu helemaal) belangrijk dat ik het alleen doe en er de tijd voor neem. Ik weet dat er veel mensen meeleven en aan ons denken, dat waardeer ik heel erg. Bedankt voor alle begrip! 

Saskia