vrijdag 7 juni 2019

Over honden geschreven



‘Ik kan je niet volgen’ hoor ik regelmatig van mensen om me heen. Vroeger deed ik dan mijn best uit te leggen hoe het een leidde tot het andere en ik daarom ben aangekomen waar ik nu ben… Dat kostte een hoop energie. Je hoeft me niet te volgen, denk ik tegenwoordig. Het klopt dat ik meerdere levens tegelijk leid, dat heb ik altijd gedaan. Snelle wissels van stemming en bezigheid horen bij mij. Ik ben niet saai, ik leef intens en huil en lach soms tegelijkertijd. So what? 




… ‘Ja, maar je schilderde toch?’ ‘Schrijf je niet meer dan?’ 'En je nieuwste roman?' 'Verkoop je die nou een beetje, die boeken in eigen beheer?' ‘Hoe is het met die nieuwe dichtbundel?’ 'Heb je nog last van moeheid na je borstkanker?' 'Ben je dan niet bang dat het terugkomt?' … 
Puppy’s zijn springerig in hun gedrag, je weet nooit helemaal waar je aan begint als je er een aanschaft. De impact van een jong hondje is groot, je komt het eerste jaar eigenlijk niet toe aan jezelf. Als je hem geen aandacht schenkt dan leert hij zichzelf dingen aan die je niet wilt, geloof me. Ik voel me daar persoonlijk erg goed bij, er is eerlijk gezegd geen mens die mij zo uitdaagt als een jonge hond. Het aangeven van grenzen, telkens weer bedenken dat de bal bij mij ligt, dat hij alles nog moet leren, dat ik boos mag zijn als hij iets doet wat echt niet kan en dat uiten zodat hij het begrijpt...


Foto: Lois Ebbing 

Het leuke is dat het bij Australische herders snel werkt. Ze zijn de beste leerlingen die ik ooit gehad heb. Natuurlijk duurde mijn concrete onderwijscarrière maar vijf jaar, maar toch! En in die twintig jaar dat ik honden heb, heb ik zélf het meest geleerd. De beste leerling in de hondenwereld ben je zelf en als je daar niet open voor staat, moet je er niet aan beginnen. Honden zijn geen bijzaak voor mij zoals voor veel anderen, dat is me wel duidelijk geworden. Ik ben bloedserieus als het om het welzijn van honden, bloedlink ook als je daar in mijn ogen aan toornt…



Foto: Lois Ebbing 

De keuze om me verder te verdiepen in honden, het ras Australische herder en het opzetten van een eigen kennel De la Perle du Morvan betekent vooral zo trouw mogelijk blijven aan mezelf en mijn waarden. Hoe het moet met de families die volgend jaar een puppy van mij adopteren en er andere waarden op nahouden dan ik, weet ik niet, maar als ik iets nog niet kan dan hoop ik dat te leren. Niemand is perfect en ik zeker niet.

Honden fokken is een onzeker bestaan, levende wezens kun je niet forceren of dwingen. Je kunt ze testen op dysplasie, erfelijkheidsziekten en toch worden ze ziek, sterven op een dag en hebben hun emoties en eigenaardigheden, net als wij. Ik weet niet precies waar ik aan begin, toch begeef ik me op dit pad en misschien wel omdat 'al het andere' niet voor mij werkte zoals ik dat graag wilde en ik simpelweg weiger bij de pakken neer te zitten. Dat heb ik nooit gedaan, of in ieder geval niet lang.


 Foto: Lois Ebbing 

Honden vormen een rode draad in mijn leven. Mijn creativiteit kan ik kwijt in het opschrijven van de verhalen die ze me vertellen, foto’s maken en met ze wandelen heeft me altijd goed gedaan. Misschien is de boodschap van dit blog dat ik hoe dan ook mijn eigen gang zal gaan. De boze tongen hoor ik heus, ook die niet uitgesproken worden, maar ik laat ze me niet raken. Ik weet óók niet wat ik doe, behalve luisteren naar iets in me, iets dat blijft dromen en mijn dromen volgen voorkomt dat ik vast komt te zitten in teleurstelling of alleen gehoor geef aan de twijfels en angsten. Geluk kies je zelf. 
Wat je aandacht geeft groeit… Op het moment dat ik dit typ, slaakt Juliette een diepe zucht. Ze heeft gegeten, geplast en gepoept, gespeeld met Romeo&Picasso en rust nu uit, de kop op mijn voeten onder mijn stoel. Inderdaad lief meisje, we zien wel waar het schip strandt. Als we samen maar van de golven genieten dan hoeft er niets te veranderen, gaan de dingen vanzelf. De stroom  brengt ons waar we moeten zijn. De belangrijkste veranderingen zijn niet die je zelf creëert, maar waar je op wacht, zei Simone Weil. 



Met dank aan Lois, voor al die geweldige foto's! 


4 opmerkingen:

  1. Laat ik één ding zeggen Sas , doe alles wat je wilt in je leven en jaag je dromen na ! Alleen door te doen , kom je erachter of iets je ligt .
    Beter 10 keer gedaan en geen succes , dan een levenlang alleen maar dromen . En waarom zou je niet van alles af en toe een beetje doen ?
    Commentaar hebben mensen blijkbaar altijd : laat ieder lekker zn eigen leven leiden .
    Leef je dromen ! ❤️
    Go for it girl !

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Joh, meid toch. Ik schrik er van te lezen dat mensen commentaar hebben op jou manier van leven en de keuzes die je maakt! Nou ja, commentaar....impertinente vragen stellen c.q. opmerkingen maken. Ik heb de grootste bewondering voor je moed en dapperheid EN je keuzes en taalbeheersing. Want, wat kan je mooi schrijven. Ga zo door en geniet van het leven zoals het komt, samen met je pen, kwast en honden en puppies! Zet voldoende en goed zichtbare piket paaltjes uit. Ach eigenlijk, een sterke vrouw als jij heeft dat niet echt nodig....maar het zou het leven wat aangenamer maken en je lieve rust geven zonder je af te vragen waarom mensen je de vragen stellen die ze stellen en wat dat zegt over die mensen. Nou ja, veel dus en het zegt NIETS over jou! Zo, en nu lekker wijntje. Op jou SASKIA! X

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. De piket paaltjes staan klaar! En ja, ik probeer me ook niks van het commentaar aan te trekken, maar dat is soms wel moeilijk. Dank voor je fijne reactie Marieke!

      Verwijderen